www.wolnyswiat.pl

O KATOLICKIEJ ORGANIZACJI RELIGIJNEJ... (CZ. 1)

ANTYCHRYŚCI (O PODSTAWACH USTROJU KATOLICKIEGO)

SZACUJE SIĘ, IŻ RÓWNOWARTOŚĆ TEGO, CO KATOLICKA ORGANIZACJA RELIGIJNA ROCZNIE WYŁUDZA OD PAŃSTWA - CZYLI OKRĘŻNĄ DROGĄ OD NAS - SIĘGA 5 MLD ZŁ! A DO TEGO TRZEBA DODAĆ BEZPOŚREDNIE WYŁUDZENIA - OD... SWOICH OFIAR - SZACOWANE NA PONAD 3 MLD ZŁ ROCZNIE! GUS podaje, iż 60% (23 mln) społeczeństwa żyje poniżej minimum socjalnego (z tego 5 mln w skrajnej nędzy). [Chrystus: „Nie miejcie w trzosach swoich złota ani srebra, ani miedzi. Ani torby podróżnej, ani dwu sukien, ani sandałów, ani laski”. Itp... Jego ideałem była religijność wewnętrzna, obywająca się bez pośrednictwa instytucji i hierarchii kapłańskiej.]

DZIAŁALNOŚĆ KOR NIEMA PODSTAW W BIBLII, A POSTĘPOWANIE PAŃSTWA WOBEC TEJ ORG. W KONSTYTUCJI.

WIELU Z PAŃSTWA ZASTANAWIA SIĘ: DLACZEGO CZŁONKOWIE KOR NIE ZAPRZESTAJĄ OSZUKIWANIA I WYZYSKIWANIA LUDZI. A ILU Z WAS BY ZREZYGNOWAŁO – GDYBY PEWNEGO (PIĘKNEGO... ) DNIA LUDZIE ZACZĘLI DO WAS PRZYCHODZIĆ, CAŁOWAĆ PO RĘKACH I DAWAĆ PIENIĄDZE (BO NP. KTOŚ ZROBIŁ KAWAŁ I DAŁ OGŁOSZENIE, ŻE CHRONICIE PRZED KOSMITAMI I ZAPEWNIACIE DOBRE Z NIMI UKŁADY), POLICJA ZADEKLAROWAŁABY OCHRONĘ, GDYBY KTOŚ WAM PRZESZKADZAŁ W RATOWANIU LUDZKOŚCI???...

OFIARY KOR TWIERDZĄ, IŻ PIENIĄDZE DAJĄ TEJ ORG. DOBROWOLNIE... – ALEŻ OCZYWIŚCIE, ŻE TAK, PODOBNIE JAK INNI UZALEŻNIENI DOBROWOLNIE... PŁACĄ ZA NARKOTYKI, TN, ALKOHOL!

TO NIE ONI WAM, TYLKO WY IM, JESTEŚCIE POTRZEBNI

„FAKTY I MITY” nr 20, 25.05.2006 r. LISTY

WSPÓLNIE Z PAPIEŻEM

(…) Przecież my, wszyscy antyklerykałowie, poprzez nasze działania pośrednio dążymy do naprawy Kościoła, który tak bardzo odszedł od pierwotnych ideałów. Pomagamy duchownym, piętnując ich niekatolickie postępowanie, w dostąpieniu tzw. zbawienia wiecznego, gdyż obecnie mało który z nich ma szansę dostąpić tej łaski. Za nasze zasługi dla Kościoła katolickiego mamy prawo oczekiwać wdzięczności od całego duchowieństwa, a zwłaszcza od najwyższych władz Kościoła. Władysław Salik, Zielona Góra

„FAKTY I MITY” nr 32, 13.08.2008 r.

STRZYC I PODLEWAĆ

(...) Krytyka konkretnych nagannych działań kleru nie ma nic wspólnego z atakowaniem Kościoła (jako zbioru wiernych), a tym bardziej z napadaniem na religię czy Boga. Nie ma też żadnych znamion obrazy uczuć religijnych.

Jest akurat odwrotnie. Pazerni księża, sprzeniewierzając się naukom Chrystusa, obrażają Boga. Podobnie, jak księża-przestępcy (pedofile, mordercy, złodzieje, aferzyści). Natomiast ujawnianie i potępianie ich niecnych czynów sprzyja oczyszczaniu Kościoła. Dlatego powinno cieszyć wiernych i wszystkich uczciwych duchownych. Nawet więcej. Powinno być obowiązkiem. Ponieważ wierni się boją, a koledzy-księża nie chcą, ze względu na źle pojętą zawodową solidarność, obowiązek ten spada na odważnych ateistów. Należy im się wypowiedziane ze szczerego serca „Bóg zapłać”. (...)

Joanna Senyszyn

O UZDRAWIANIU SPOŁECZNEGO RAKA, CZYLI CZŁONKÓW M.IN. KATOLICKIEJ ORG. RELIGIJNEJ...

To ofiary takich org. trzeba leczyć z religijnego zatrucia, i generalnie chronić przed tą trucizną; wypaczającą życie patologią! Wówczas - siłą rzeczy - zniknie i jej źródło (nie brakuje rzeczywiście prospołecznie działających organizacji, osób, a jedynie dla nich środków i warunków do pełnej działalności...; Gdy znikną religijni pseudodobroczyńcy, wreszcie będzie można racjonalnie działać na dużą szerszą skalę (m.in. też dlatego, że ew. wypaczenia będą traktowane normalnie...))

Ci ludzie, ta organizacja, NIGDY NIE MIAŁA NA CELU CZYJEGOKOLWIEK DOBRA, POZA SWOIM OCZYWIŚCIE (aczkolwiek występuje tu pewna sprzeczność – a mianowicie swoim postępowaniem jednocześnie sobie szkodzą...) – CO DOBITNIE WYKAZUJĄ OD WIEKÓW (pseudoreligijny - bo sprzeczny z tym na co ta org. się powołuje (paradoks – bo w obydwu wypadkach byłoby absurdalnie, źle) - kontekst ich działalności ma za zadanie WYŁĄCZNIE IM TO UŁATWIAĆ, I NIC WIĘCEJ!!)

PS

Więc proszę przestać się dziwić tym osobnikom (złodziejom, oszustom, kłamcom, mordercom, dewiantom seksualnym itp.), i oczekiwać rzeczywistych prospołecznych działań – bo to absurd, i to w dwójnasób, gdyż sama istota tej działalności nie służy bo nie może służyć ludzkości!; próby uzdrawiania tej chorej tkanki społecznej to wspieranie, propagowanie zatruwającej, wypaczającej ludziom życie, pogrążającej ludzkość utopi! Tak więc obnażanie tej działalności, organizacji, jej członków jest obroną konieczną!

„NIE” nr 9, 01.03.2001 r.

TAŃCZ I PŁAĆ

Kościół kat. bez nadmiernego rozgłosu zmienił treść przykazań kościelnych normujących oczekiwania tej instytucji wobec swoich owieczek.(...) Dotąd przykazanie piąte brzmiało: W czasach zakazanych zabaw hucznych nie urządzać. Obecnie brzmi: Potrzebom materialnym Kościoła zaradzać. (...) Starszym dzieciom dyktuje się nowe przykazania na lekcjach religii, prowokując przy okazji dyskusje, czy i jak wielkim grzechem jest zakup pączka, skoro przeznaczona na ten cel złotówka lepiej czułaby się w kościelnej skarbonce.

„FAKTY I MITY” nr 13, 13.04.2005 r.

PAN JEZUS I DUCHOWNI

Urzędnicy Pana B. pojawili się na świecie dawno temu i od razu zaczęli sięgać po władzę oraz określać ramy moralności. Kler podpierał się przy tym przykładem Jezusa i jego słowami zawartymi w Nowym Testamencie, które dla ludzi powinny stanowić wzór do naśladowania. Duchowni sami utrzymują wyznawców w przekonaniu, że oni również stosują się do Jezusowych dyrektyw dotyczących zachowania. Wystarczy jednak małe porównanie...

PAN JEZUS

– uczył i przestrzegał przykazań Bożych (J 15) [DUCHOWNY – zmienił przykazania, dostosowując je do swoich potrzeb]

– uczył kochać swoich nieprzyjaciół (Mt 5. 44) [D. – prześladuje i niszczy każdego, kto mu się przeciwstawia, ma odmienne poglądy lub stanowi konkurencję]

– był jedynym spowiednikiem mającym prawo do odpuszczania grzechów (1 J 2. 1–2) [D. – uzurpuje sobie prawo do odpuszczania grzechów]

– nie narzucał swych przekonań (Ap 3. 20) [D. – narzuca swoje przekonania, uciekając się nawet do szantażu]

– był jedynym pośrednikiem między Bogiem a ludźmi (1 Tm 2.5) [D. – uznaje się za pośrednika i kształci nowych pośredników]

– obiecywał zbawienie wszystkim, za darmo, z łaski przez wiarę (Dz 4. 11-12; Ap 22. 17) [D. – oferuje zbawienie za pieniądze, uważając, że ma monopol na dopuszczanie do zbawienia]

– stał się sługą, by dać dobry przykład do naśladowania (Łk 22. 24–27) [D. – stał się panem, a ludzi zmusza do bycia sługami].

„FAKTY I MITY” nr 52, 30.12.2004 r.

WILKI DRAPIEŻNE

APOSTOŁ PAWEŁ DZIWIŁ SIĘ SWYM UCZNIOM – GALACJANOM, ŻE TAK SZYBKO DAJĄ SIĘ ZWIEŚĆ PRZEZ INNĄ EWANGELIĘ. I ZARAZ DODAŁ: „Chociaż innej nie ma; są tylko pewni ludzie, którzy was niepokoją i chcą przekręcić ewangelię chrystusową”.

Poniższe zestawienie porównuje chrześcijaństwo apostolskie z papieskim (katolicyzmem). W punktach 1, 2, 3 itd. przedstawiono główne

założenia Biblii, a w odpowiadających im kolejno punktach 1a, 2a itd. – adekwatne poglądy chrześcijaństwa papieskiego. (...)

1. Jedyny pośrednik między ludźmi a Bogiem – Jezus Chrystus (1 Tm 2. 5; J 14. 6; 1J 2. 1-2; Dz 2. 18)

1a. Pośredniczka Maria (dogmat o wniebowzięciu Marii – 1950 r.) i galeria świętych

2. Bezpośredni i nieograniczony dostęp każdego wierzącego do Jezusa przez modlitwę (J 7. 37; 6, 37; Hbr 4. 15–16)

2a. Droga do Jezusa przez pośredników żyjących (kapłanów) i zmarłych (Marię oraz świętych), którzy pomagają, wypraszając dla nas łaski u Jezusa

3. Zbawienie jest w Jezusie z łaski przez wiarę (J 3. 16; 14. 6; 17. 3)

3a. Zbawienie jest w Jezusie przez Kościół (nie ma zbawienia poza Kościołem), łaska jest udzielana przez sakramenty Kościoła

4. Jezus jest jedynym bez grzechu, wszyscy ludzie zgrzeszyli (Rz 3. 23–24; Iz 64. 6)

4a. Maria jest bezgrzeszna (dogmat o niepokalanym poczęciu – 1854 r.)

5. Jezus jest skałą i głową Kościoła (1 Kor 3. 11; 10. 4; 1 P 2. 8)

5a. Papież jest skałą (jako następca skały-Piotra – efekt błędnego odczytania fragmentów ewangelii o przywództwie Piotra) i głową Kościoła (w rzeczywistości biskupa Rzymu wywyższył cesarz Justynian dekretem z 538 r.; to nie Piotr, lecz Linus był pierwszym biskupem Rzymu)

6. Zastępcą Jezusa na ziemi jest Duch Święty (J 14; 17. 26; 16. 7–8.13)

6a. Zastępcą Jezusa na ziemi jest papież; tiarę papieską zdobi napis „Vicarius Filii Dei”, co znaczy: zastępca Syna Bożego

7. Żaden człowiek nie jest nieomylny z uwagi na grzeszną naturę (Rz 3. 10)

7a. Papież jest nieomylny w sprawach wiary – dekret z 1870 r.

8. Określenie Ojciec (w sensie duchowym) jest należne tylko Bogu (Mt 23. 9)

8a. Papież nazywa siebie Ojcem Świętym, przywłaszczając sobie określenia i cechy należące wyłącznie do Boga

9. Rozdział Kościoła od państwa; związek między Kościołem a władzą świecką Biblia nazywa nierządem (Jr 2. 20–31; Ez 16. 17–19; Oz 2. 5) i obrzydliwością Ap 18.

9a. Od 508 r. (zwycięstwo króla Franków, Chlodwika) Kościół rzymski podporządkował sobie prawie całą Europę Zachodnią; obecnie istnieje państwo kościelne (Watykan) uwikłane w politykę

10. Część, pokłony, modlitwy należą się tylko Bogu; zakaz kultu wizerunków – to jedno z dziesięciorga przykazań (Wj 20. 4–5); Boży zakaz zmiany przykazań (Mt 5. 18)

10a. Kult maryjny (zapoczątkowany przez sobór w Efezie w 431 r., jego korzenie tkwią w pogaństwie – odwzorowuje kult bogini-matki znany we wszystkich religiach), kult relikwii i obrazów, modlitwy do świętych; zmiana Dekalogu – usunięcie drugiego przykazania biblijnego Dekalogu (sobór w Nicei, 787 r.)

11. Sobota – siódmy dzień tygodnia – jest dniem świętym jako pamiątka stworzenia świata (Rdz 2. 2–3); nakaz święcenia soboty (szabatu) zawarty w Dekalogu i przestrzegany przez Jezusa, apostołów i pierwszych chrześcijan (Wj 20. 8–11)

11a. Druga zmiana treści przykazań – ustanowienie niedzieli, pierwszego dnia tygodnia i święta pogańskiego, w miejsce soboty; VI w. – początek represji wobec chrześcijan święcących sobotę; formalny zakaz obchodzenia soboty jako dnia świętego – sobór florencki, 1441 r.

12. Tylko Bóg może odpuszczać grzechy; należy je wyznawać bezpośrednio Bogu (tzw. spowiedź serca) i bliźnim, wobec których zawiniliśmy, i prosić ich o wybaczenie (Mt 6. 6–12; 9. 2–3; Dz 8. 22)

12a. Kapłan ma władzę odpuszczać grzechy; spowiedź uszną ustanowił Sobór Laterański IV w 1215 r.

13. Jezus wprowadził komunię pod dwiema postaciami – chleba i wina – symbolami Jego umęczonego ciała i przelanej krwi (Mt 26. 27; 1 Kor 11. 24–26)

13a. Komunia przyjmowana jest w praktyce tylko pod postacią chleba – w 1414 r. sobór w Konstancji zabronił laikowi spożywania wina w czasie komunii.

14. Eucharystia jest ofiarą symboliczną i pamiątką prawdziwej, jednorazowej i niepowtarzalnej ofiary Jezusa na krzyżu (Hbr 10. 12–18; J 19. 30)

14a. Eucharystia jest rzeczywistą i powtarzalną ofiarą za grzechy, składaną Bogu; hostia jest prawdziwym ciałem, a wino prawdziwą krwią Jezusa, nie są to symbole; przemienienie (transsubstancjacja) następuje na skutek formułki automatycznie wypowiadanej przez kapłana – Jezus na jego hasło pojawia się w opłatku; wierni konsumują prawdziwego Chrystusa; dogmat ustalono na Soborze Laterańskim IV w 1215 r.

15. Zbawienie jest z łaski, darmo, przez wiarę (Ef 2. 8–9); nie można go nabyć za pieniądze ani przez uczynki; warunkiem przebaczenia jest skrucha oraz pojednanie z bliźnim i naprawienie krzywd (o ile zadośćuczynienie jest możliwe); zbawienie dokonuje się dzięki ofierze Chrystusa, a nie zabiegom człowieka

15a. Na zbawienie można „zapracować” – np. cierpieniem czy ofiarami (sobór florencki w 1439 r.); na przebaczenie można było zasłużyć np. biczowaniem się, pielgrzymkami, budowaniem kaplic; najbardziej wynaturzoną formą były (i są!) odpusty za grzechy, wprowadzone przez Kościół w XII w., które umożliwiały uwolnienie się za pieniądze nawet od przyszłych grzechów. Płatne msze za zbawienie zmarłych

16. O przyjęciu lub odrzuceniu Bożej oferty zbawienia człowiek decyduje za życia; w momencie śmierci zostaje osądzony (Hbr 9. 27); zmarłemu nie można pomóc ani modlitwą, ani odpustem, ani wykupieniem mszy za duszę (Koh 9. 4–5. 10), każdy odpowiada za siebie (Ez 18. 20; Hi 7. 9–10)

16a. Po śmierci można pieniędzmi i modlitwą wykupić człowieka od kary za grzechy i skrócić jego cierpienia – służą temu odpusty, msze i wypominki

17. Śmierć jest rodzajem snu (j 11. 11–14; Mt 18. 23–25), stanem niebytu, nieświadomości (Hi 14. 10–12); człowiek czeka w grobie na zmartwychwstanie przy powtórnym przyjściu Chrystusa (J 6. 40); ludzka dusza nie jest odrębnym, nieśmiertelnym organizmem – to tzw. dech życia, siła witalna dana przez Boga, która przy śmierci do Niego wraca (Koh 12.7)

17a. Ludzka dusza jest nieśmiertelna, ma świadomość i żyje niezależnie po śmierci człowieka – dusza wierzącego najczęściej ląduje w wymyślonym przez papieża czyśćcu, gdzie czasowo cierpi za grzechy (czas trwania cierpień zależy od rodzaju grzechów i płacenia księdzu przez krewnych na ziemi), a niewierzącego w piekle (miejsce wiecznych męczarni);

wiara w życie pozagrobowe przeniknęła do chrześcijaństwa z kultury helleńskiej – teorię dualizmu wprowadzili za Platonem ojcowie Kościoła, Tertulian i Orygenes

18. Udziałem potępionych jest tzw. śmierć druga, czyli ostateczne unicestwienie (Ap 20. 14–15)

18a. Potępieni będą przez całą wieczność smażyć się w piekle

19. Biblijna pokuta oznacza szczery żal za grzechy, skruchę i zaprzestanie danego czynu (gr. metanoia – dosłownie „odwrócenie się o 180 stopni”, czyli porzucenie danego zachowania)

19a. Pokutą jest najczęściej klepanie formułek modlitewnych, zdrowasiek itp.; może nią być np. pielgrzymka; w ekstremalnych sytuacjach pokuta przybierała formę samookaleczenia, odosobnienia czy zapłaty

20. Chrzest dorosłych – świadoma i osobista decyzja zawarcia przymierza z Bogiem, którą powinna poprzedzać znajomość zasad wiary i pokuta (rozumiana jako zmiana życia) oraz wiara w Jezusa (Mt 28. 19; Mk 16. 16; Dz 2. 38), nie można za kogoś zdecydować ani kogoś przymusić; chrzest przez zanurzenie („chrzczę”, czyli gr. baptidzo, znaczy dosłownie „zanurzam”)

20a. Chrzest niemowląt (wprowadzony przez synod w Kartaginie w 418 r. służył automatycznemu przyrostowi szeregów Kościoła); chrzest przez pokropienie (praktykowany od XII w.)

21. Nie obowiązywał celibat (apostołowie mieli żony: Mt 8. 14–14; 1 Kor 9. 5) – Biblia pozostawia wybór człowiekowi (Mt 19. 12) zachęcając do wyboru duchownych spośród wiernych mężów (1 Tym 3. 1–4)

21a. Obowiązuje celibat wprowadzony w XI w. przez Bonifacego VII z powodów finansowych (chodziło o zachowanie majątku księży dla Kościoła zamiast dla ich rodzin)

22. Nie zezwala na siłowe nawracanie ludzi, lecz zachęca do pokojowego głoszenia Dobrej Nowiny (Łk 9. 52–56)

22a. Konfiskata majątków, tortury i płonące stosy dla heretyków (początki inkwizycji – synod w Tours, 1163 r.); wojny krzyżowe; krwawa chrystianizacja Ameryki

23. Nakazuje duchownym skromność, wręcz zakazuje gromadzenia dóbr

23a. Bez komentarza...

24. Jezus stał na stanowisku, że żadne ludzkie nauki nie mogą być wynoszone ponad nakazy Boga; potępiał tradycję, która znosi naukę Biblii, wprowadzając sprzeczne z nią zasady (Mk 7. 6–8)

24a. W 1545 r. sobór w Trydencie uznał ludzkie tradycje przyjęte przez Kościół za autorytet w sprawach wiary równy Biblii. W praktyce tradycja stoi ponad Pismem Świętym. (...)

W Nowym Testamencie siła ta określona została jako antychryst – to ten, który nie tylko występuje przeciwko Chrystusowi, ale także ten, który zajmuje Jego miejsce. Bo antychryst ma wiele twarzy. Grecki przedrostek anti znaczy nie tylko „przeciw”, ale też „zamiast, w miejsce”. wystarczy spojrzeć choćby na pięć zapisów katechizmowych Krk (Pallotinum, 1994), by dostrzec tożsamość owej mocy:

1. To właśnie w Kościele złożona została pełnia środków zbawienia (pkt 824).

2. Sobór święty (...), opierając się na Piśmie Świętym i Tradycji, uczy, że ten pielgrzymujący Kościół konieczny jest do zbawienia (pkt 845).

3. Kościół (...) nosi w sobie pełnię środków zbawienia i rozdziela je (pkt 868)

4. Nie ma takiej winy, nawet najcięższej, której nie mógłby odpuścić Kościół święty (pkt 982). (...)

Jeśli każde słowo Kościół zastąpimy słowem Chrystus, zrozumiemy ową „tajemnicę nieprawości”, o której pisał do Tesaloniczan apostoł Paweł (2 Tes 2.7), i rozpoznamy syna zatracenia, „który wynosi się ponad wszystko, co się zwie Bogiem lub jest przedmiotem boskiej czci” (w. 3–4). (...) I wtedy nie zdziwią nas już słowa, że „cała ziemia szła w podziwie za tym zwierzęciem (...) i oddadzą mu pokłon wszyscy mieszkańcy ziemi” (Ap 13. 3, 8). Za kimże to idą dziś w podziwie wszystkie narody? Kogo ogłoszono największym, ba – jedynym autorytetem świata? (...)

Paulina Starościk

"FAKTY I MITY" nr 19, 18.05.2006 r. ŻYCIE PO RELIGII

EWANGELIA NIENAWIŚCI

Biskupi polscy wylewnie podziękowali Radiu Maryja za „wielką pracę ewangelizacyjną”.

I tak panowie, z których większość ma doktoraty z teologii, dowiedli, że nie bardzo rozumieją, co studiowali, a nawet wykładali.

Ewangelizować to, z języka greckiego, głosić dobrą nowinę. Dobra nowina – według Pism Nowego Testamentu – to wieść o tym, że Bóg przebacza grzechy tym, którzy się od niego odwracają, że daruje życie i wzywa do przestrzegania zasad Królestwa Bożego: miłosierdzia, braterstwa, oddania bliźnim, życzliwości dla każdego. Ewangelia to także odrzucenie wszelkiej obłudy, pychy i chciwości, to wybór „opcji na rzecz ubogich”, aby użyć języka soboru watykańskiego.

Co Radio Maryja miałoby mieć wspólnego z tym nowotestamentowym rozumieniem ewangelii – trudno dociec. Tadeusz Rydzyk i jego media skupiają się na dwóch polach działalności. Jednym jest propagowanie tradycyjnych form religijności katolickiej, takich jak transmitowanie różańca, godzinek, rozmaitych nabożeństw i mszy. Samo propagowanie jakichś, nawet superbiblijnych, form religijności (co zresztą nie jest udziałem rozmiłowanego w ludowej dewocji Radia Maryja) nie jest jeszcze głoszeniem ewangelii. Warto przypomnieć, że najzagorzalsi przeciwnicy Jezusa z Nazaretu często się modlili i byli ludźmi niezwykle religijnymi. I to oni byli pełnymi nienawiści wrogami ewangelii o Królestwie.

Drugim polem zainteresowania Rydzyka i jego mediów jest aktywna działalność polityczna, zwalczanie jednych środowisk politycznych, popieranie innych, manichejskie, dwubiegunowe dzielenie świata na naszych i obcych według kryteriów narodowych, wyznaniowych, politycznych i rasowych. Ta tematyka akurat zupełnie nie zajmowała uwagi Jezusa z Nazaretu. Przeciwnie, przestrzegał on swoich uczniów przed wikłaniem się w tego typu działalność. Dowodził, że jego królestwo, a więc i ewangelia, nie są z tego świata.

Rydzyk jest więc chodzącym zaprzeczeniem tego, kim był, co robił i co głosił Jezus.

Zdumiewa więc reklamowanie go jako propagatora ewangelii. A może właściwie nie powinniśmy się temu dziwić? Rydzyk jest przecież kością z ich kości, krwią z ich krwi, tyle że oni działalność polityczną prowadzą w nieco bardziej zakamuflowany sposób. Oni także ewangeliczny sposób życia i myślenia zastąpili rytualną dewocją, stając się faryzeuszami naszych czasów. Ewangelia o przebaczeniu i miłosierdziu nie jest im do niczego potrzebna, chyba że jako pretekst do powoływania się na Chrystusa i do przemawiania w jego imieniu, ale w swoich sprawach.

Marek Krak

„FAKTY I MITY” nr 20, 25.05.2006 r. PYTANIA CZYTELNIKÓW

EKSKOMUNIKA

W dniach 4–5 maja media podały, że w Chinach wyświęcono dwóch biskupów bez zgody papieskiej.

Watykan uznał święcenia za nieważne i zagroził wyświęconym biskupom ekskomuniką. Czy słusznie?

Co mówi Biblia o wyświęcaniu biskupów i z jakich powodów można kogoś ekskomunikować?

Dziś najsurowszą karą stosowaną przez Kościół rzymski jest ekskomunika, czyli wykluczenie wiernego bądź duchownego ze wspólnoty wierzących. Według ,,Kodeksu prawa kanonicznego” – ,,Kościół posiada wrodzone i własne prawo wymierzania sankcji karnych wiernym popełniającym przestępstwo” (kan. 1311).

Najsurowiej karane są m.in. przestępstwa przeciwko religii i jedności Kościoła (kan. 1364–1369). Do przestępstw tych zalicza się: odstępstwo od wiary, herezję, powodowanie schizmy, wychowanie dzieci w religii niekatolickiej, czyny świętokradcze, krzywoprzysięstwo oraz publiczne bluźnierstwa przeciwko Kościołowi.

Do innej kategorii przestępstw zalicza się przestępstwa przeciwko władzy kościelnej i wolności Kościoła (kan. 1370–1377), czyli przymus fizyczny wobec biskupa i innych osób duchownych, nieposłuszeństwo wobec Stolicy Apostolskiej i jej przedstawicieli oraz nawoływanie do nieposłuszeństwa wiernych.

Trzecia grupa przestępstw dotyczy uzurpacji kościelnych zadań (kan. 1378–1389). Sankcje w przypadku popełnienia tych przestępstw wymierzone są przeciwko tym duchownym, którzy na przykład uczestniczą w grzechach nieczystości, dopuszczają się symonii lub uzurpacji urzędu kościelnego. Stąd: ,,Biskup, który bez papieskiego mandatu konsekruje kogoś na biskupa, a także ten, kto od niego konsekrację przyjmuje, podlega ekskomunice wiążącej mocą samego prawa, zastrzeżonej Stolicy Apostolskiej” (kan. 1382).

Kolejna kategoria przestępstw dotyczy fałszu (kan. 1390–1391) oraz przestępstw przeciwko obowiązkom duchownych (kan. 1392–1396), m.in. zawarcie małżeństwa. ,,Gdy po upomnieniu [duchowny] nie poprawia się i nadal daje zgorszenie, może być karany stopniowo pozbawieniami lub także wydaleniem ze stanu duchownego” (kan. 1394, par. 1). Te same kary stosuje się wobec tych duchownych, którzy trwają w innym grzechu przeciwko przykazaniu ,,Nie cudzołóż”, wywołując zgorszenie. Wobec tych duchownych, oprócz wydalenia ze stanu kapłańskiego, mogą być zastosowane inne sankcje, gdy grzechy nieczystości ,,połączone są z użyciem przymusu lub gróźb albo [gdy są popełnione] publicznie lub z osobą małoletnią poniżej lat szesnastu” (kan. 1395, par. 1 i 2).

Wykaz kończą przestępstwa przeciwko życiu i wolności człowieka (kan. 1397–1398).

Według ,,Kodeksu prawa kanonicznego”, Kościół rzymskokatolicki może więc stosować takie czy inne środki dyscyplinarne wobec swoich wiernych i duchownych. Zachodzi jednak pytanie: czy doktryna Kościoła dotycząca przestępstw i sankcji karnych jest zgodna z Biblią oraz co Pismo Święte mówi o biskupach i ich wyborze.

Przede wszystkim Nowy Testament wykazuje, że pomiędzy pierwszymi biskupami z czasów apostolskich, a tymi, którzy dziś chcą za takich uchodzić, zachodzi zasadnicza różnica. Polega ona chociażby na tym, że pierwsi biskupi byli członkami miejscowych zborów i po ustanowieniu ich biskupami nadal pozostali w tych zborach. To znaczy, że w przeciwieństwie do Kościoła rzymskiego i innych, gdzie biskup jest dostojnikiem, którego władza rozciąga się nad całą diecezją (szeregiem parafii), pierwsi biskupi byli przełożonymi tylko lokalnych zborów. Według Dziejów Apostolskich, posługa biskupa związana była z miejscowym zborem. Innymi słowy: w każdym zborze był biskup (Dz 14. 23).

Poza tym takie słowa jak: ,,biskup”, ,,starszy”, ,,prezbiter” – odnoszą się do jednej i tej samej osoby. Potwierdza to samo znaczenie pojęć: biskup (gr. episkopos, dosł. ten, który dogląda stada); prezbiter (gr. presbiteros, starszy), pochodzenie funkcji starszego ze starotestamentowych wzorów żydowskich (por. Lb 11. 16–17, 24–25) oraz stosowanie tych określeń zamiennie. Na przykład w Dziejach Apostolskich (20. 17) wspomina się o ,,starszych”, którzy nieco dalej nazwani są ,,biskupami” (w. 28). Podobnie rzecz przedstawia się w Liście do Tytusa (por. 1. 5 z w. 7).

Ustanowienie biskupów związane więc było z powstaniem miejscowego zboru, a nie diecezji. Gdziekolwiek powstał zbór, tam ustanawiano biskupów starszych, którzy byli wybrani spośród miejscowych wierzących (Dz 14. 23). Kto jednak ustanawiał biskupów i kto może czynić to dzisiaj? Na początku starsi wyznaczani byli przez apostołów (Dz 14. 21–23). Jednak – jak podają Dzieje Apostolskie – wybór starszych nie tyle był inicjatywą ludzi, co wyrazem Bożego powołania (por. Dz 13. 1–3; 20. 28). Apostołowie „w modlitwie i poście” prosili jedynie o Boże prowadzenie i dar rozpoznania duchowych kwalifikacji tych, którzy mieli już Boże powołanie.

Z upływem czasu apostoł Paweł przedstawił w swoich listach moralne i duchowe cechy tych, którzy mają być biskupami, czyli starszymi zboru (1 Tm 3. 1–7; Tt 1. 5–9, por. 1 P 5. 1–3). Dzięki temu, oprócz indywidualnego prowadzenia Bożego, możemy również dziś rozpoznać, kto w miejscowym zborze jest biskupem ustanowionym przez Ducha Świętego, a kto pseudobiskupem nieposiadającym takich cech.

Według apostolskich wytycznych, do ustanowienia biskupa nie jest potrzebne jakieś szczególne posiedzenie rady Kościoła, ceremonia wyświęcenia czy specjalne szaty liturgiczne, lecz wyłącznie dostosowanie się do biblijnych zaleceń. Potwierdza to również przykład opisany w Liście do Tytusa, któremu ap. Paweł polecił ,,ustanowić po miastach starszych” (1. 5). Chociaż Tytus dysponował jedynie listem od Pawła, to list ten zawierał wystarczające wskazówki dotyczące duchowych i moralnych kwalifikacji starszych. Tak więc skoro Tytus mógł rozpoznać Boży wybór i wyznaczyć po zborach biskupów, to również współcześni misjonarze mogą czynić to samo. A zatem każdy misjonarz zaangażowany w pionierską pracę ewangelizacyjną, na skutek której powstaje zbór, jest również uprawniony, w oparciu o biblijne wytyczne, do wyznaczenia starszego danego zboru. Z chwilą wyznaczenia starszego zboru główną pieczę nad zborem sprawuje ów starszy, a nie misjonarz, którego praca ma zupełnie inny charakter.

W świetle tego, co do tej pory zostało powiedziane, katolicka procedura wyświęcania biskupów lub sankcji stosowanych wobec nich – w przypadku ich ordynacji bez zgody papieskiej – nie ma żadnych podstaw biblijnych. Przeciwnie. Powoływanie starszych jest przede wszystkim sprawą Bożą, konkretnych misjonarzy oraz lokalnego zboru, a nie inaczej (Dz 20. 28). Ponadto ,,biskup ma być nienaganny, mąż jednej żony, trzeźwy, umiarkowany, przyzwoity, gościnny, dobry nauczyciel, nieoddający się pijaństwu, nie zadzierzysty, lecz łagodny, nie swarliwy, nie chciwy na grosz, który by własnym domem dobrze zarządzał, dzieci trzymał w posłuszeństwie i wszelkiej uczciwości, bo jeżeli ktoś nie potrafi własnym domem zarządzać, jakże będzie mógł mieć na pieczy Kościół Boży? A powinien też cieszyć się dobrym imieniem u tych, którzy do nas nie należą” (1 Tm 3. 1–7). Czy współcześni biskupi odpowiadają tym normom? A z sankcjami wobec niepokornych wiernych i duchownych? Przede wszystkim należy zwrócić uwagę, że Kościół rzymskokatolicki w wielu przypadkach stosuje sankcje karne tam, gdzie Biblia nie daje ku temu żadnych podstaw. Na przykład Kościół potępia odstępstwo od wiary, nieposłuszeństwo wobec Stolicy Piotrowej i jej przedstawicieli itp. I to w przypadku, gdy ,,trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi” (Dz 5. 29)! A przecież nic nie zrobił, aby potępić agresję hitlerowskich Niemiec i niewiele robi, gdy w grę wchodzą poważne wykroczenia, takie jak skandale pedofilskie księży, pijaństwo duchownych i różnego rodzaju nadużycia z samowolą wielu dygnitarzy włącznie, mimo że te przestępstwa potępia zarówno Biblia, jak i społeczeństwo. Czy można pogodzić tak rażącą sprzeczność, jaka zachodzi pomiędzy biblijnym nakazem, aby biskupi byli żonaci, a ekskomuniką duchownych, którzy wstępują w związki małżeńskie? Odpowiedź nasuwa się sama.

Z jakich więc powodów można kogoś wykluczyć ze społeczności wiernych?

Biblia podaje wiele powodów. Piętnuje m.in. takie grzechy jak: różne rodzaje wszeteczeństwa, rozpusta, chciwość, grabież, bałwochwalstwo, oszczerstwo, pijaństwo, czary, pasożytniczy tryb życia oraz odstępstwo od Słowa Bożego i powodowanie odszczepieństwa (1 Kor 5. 1–2, 9–13; Ga 1. 9; 5. 19–21; 2 Tes 3. 6–15; Tt 3. 10–11; 2 J 9–11). Nowy Testament zaleca jednak ogromną ostrożność w stosowaniu środków dyscyplinarnych oraz odpowiednią procedurę postępowania wobec tego, który grzeszy. Decyduje o tym nie jednostka, lecz cały zbór (Mt 18. 15–20). Niestety, mimo tych biblijnych wytycznych, trzeba przyznać, że również w społecznościach protestanckich i ewangelicznych zdarzają się przypadki pochopnych sądów, bez dokładnego zbadania dowodów lub ich rewizji. Dotyczy to szczególnie spraw bardzo osobistych, gdy w grę wchodzi zawarcie ponownego związku małżeńskiego, ą,,dowody” tylko pozornie przemawiają na niekorzyść wykluczonych. W innych zaś społecznościach (dzięki Bogu – nielicznych!) wyklucza się wierzących z powodów tak absurdalnych, jak na przykład odrzucenie wegetariańskiego sposobu żywienia (por. Rz 14. 1–6).

Cokolwiek by jednak powiedzieć o współczesnych nadużyciach, jedno jest pewne: środki dyscyplinarne są potrzebne, ale mają być stosowane jedynie wtedy, gdy jest to konieczne. Mają służyć dwóm zasadniczym celom: chronić zbór przed destrukcyjnym wpływem (1 Kor 5. 6) oraz skłonić błądzącego do opamiętania, aby się odwrócił od grzechu i powrócił do Boga i społeczności zborowej (por. 2 Kor 2. 5–10).

Bolesław Parma

"FAKTY I MITY" nr 22, 08.06.2006 r. PYTANIA CZYTELNIKÓW

ZNAK KRZYŻA

Czy Jezus umarł na krzyżu czy na palu?

Czy krzyż słusznie uznawany jest za przedmiot kultu? Czy bez wizerunku może wisieć na ścianie? Czy należy się żegnać w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego?

W ,,Encyklopedii biblijnej” (Prymasowska seria biblijna, s. 563) pod hasłem krzyż czytamy: ,,Krzyż (gr. stauros), starożytne narzędzie tortur i egzekucji. Użycie pionowego pala (również stauros) do wieszania zwłok, torturowania lub egzekucji było powszechne w I tysiącleciu przed Chrystusem, zwłaszcza w czasie wojen”. Bywały przypadki, że dla odstraszenia zbuntowanych niewolników lub żołnierzy na palu ginęły setki, a nawet tysiące ofiar.

Dalej czytamy: ,,Sam sposób egzekucji przez ukrzyżowanie znacznie się różnił w konkretnych przypadkach (...). Nadal używano pionowego słupa, ale często dodawano belkę poprzeczną na jego szczycie, tak że tworzyła literę T”.

Takie też stanowisko zajmuje David H. Stern, mimo że sam zamiast słowa ,,krzyż” używa określenia ,,pal”: ,,Bogaty materiał archeologiczny i historyczny potwierdza fakt, że rodzaj pala egzekucyjnego używanego na terenie Izraela miał poprzeczną belkę (łac. patibulum) i że właśnie ją skazaniec, a zatem i Jeszua [Jezus], musiał nieść na miejsce kaźni” (,,Komentarz żydowski do Nowego Testamentu”). Podobnie czytamy w ,,Leksykonie religioznawczym”: „Jezus nie mógł dźwigać krzyża łacińskiego. Mamy dokładne dane dotyczące praktyk egzekucyjnych w rzymskiej Palestynie. Słup, a więc część pionową, wbijano głęboko w ziemię znacznie wcześniej. Skazaniec dźwigał jedynie belkę poprzeczną, którą razem z nim mocowano u góry słupa i dawano podpórkę pod nogi, aby się nie obsunął”.

Jednak według ,,The Imperial Bible – Dictionary”, „greckie słowo [stauros] właściwie oznacza pal, słup lub fragment palisady”. Natomiast W.E. Vine podaje: ,,Kształt dwuramiennego krzyża wywodzi się ze starożytnej Chaldei, gdzie był on symbolem boga Tammuza (przypominał kształtem mistyczne Tau, inicjał jego imienia), podobnie zresztą jak w innych okolicznych krajach, z Egiptem włącznie. Do połowy III wieku po Chrystusie kościoły albo już odstąpiły od niektórych nauk wiary chrześcijańskiej, albo je pozmieniały. Chcąc podnieść prestiż odstępczego systemu kościelnego, zaczęto przyjmować do kościołów pogan, którzy się nie odrodzili przez wiarę, i bardzo często pozwalano im zatrzymać dotychczasowe pogańskie znaki i symbole. Z tego powodu przyjęto również Tau (czyli T) w najczęściej spotykanej postaci – z obniżoną poprzeczką – jako wyobrażenie krzyża Chrystusowego” (,,An Expository Dictionary of New Testament Words”, Londyn 1962, s. 256).

Trudno dziś jednoznacznie rozstrzygnąć, czy Jezus umarł na krzyżu, czy palu. Chociaż większość argumentów przemawia za tym, że Chrystus poniósł śmierć na palu, nie można też wykluczyć, że umarł na krzyżu w kształcie litery T. (...) Zachodzi jednak pytanie, czy godzi się czcić krzyż lub pal, na którym zginął Jezus...

Kościół rzymskokatolicki uważa, że tak. Przykłada ogromną wagę do kultu krzyża, który rzuca się w oczy prawie na każdym miejscu. Twierdzi, że krzyż jest znakiem zbawienia i nadziei, a oddając mu cześć, chce uczcić ukrzyżowanego na nim Zbawiciela. Głosi, że ,,znak krzyża już w starożytnym Kościele związany był z wyznaniem wiary trynitarnej. »W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego« – mówimy codziennie, znacząc krzyżem nasze ciała” (Jacek Salij, ,,Tajemnice Biblii”, s. 247). Dla Kościoła rzymskiego, krzyż stanowi więc podstawowy znak trynitarny. Czy jest to słuszne? Co mówią fakty?

Otóż przede wszystkim zauważmy, że ,,ten bogaty w treść symbol [krzyż] występował w Eurazji, Afryce i Ameryce, chociaż bez Australii. Już w epoce neolitu spotykamy go około 2000 r. p.n.e. na glinianych walcach, a w Asyrii jako symbol słońca” (,,Leksykon religioznawczy”, s. 141). Zanim więc krzyż w IV stuleciu został objęty kultem w Kościele rzymskim, był on najpierw symbolem starożytnych kultów solarnych. Po drugie – cześć dla krzyża, podobnie jak kult obrazów i posągów Biblia uznaje za bałwochwalstwo! Oto kilka tekstów:

,,Nie czyń sobie podobizny rzeźbionej czegokolwiek” (Wj 20. 4); ,,Nie zwracajcie się do bałwanów i nie sporządzajcie sobie bogów odlewanych z metalu. Ja, Pan [JHWH], jestem Bogiem waszym” (Kpł 19. 4); ,,Przeklęty mąż, który zrobi podobiznę rzeźbioną lub laną, obrzydliwość dla Pana” (Pwt 27. 15); ,,Bóg jest duchem, a ci, którzy mu cześć oddają winni mu ją oddawać w duchu i w prawdzie” (J 4. 24). Po trzecie – Stary Testament nie wspomina o krzyżu ani razu, a jedynie o palu (por. Lb 21. 8–9) lub o drzewie (por. Pwt 21. 22–23). Podobnie Nowy Testament używa greckich określeń stauros (słup, pal) oraz ksy’lon (kawał drewna, por. Dz 5. 30; 10. 39; 13. 29; Ga 3. 13; 1 P 2. 24), a więc określeń, które niewiele mają wspólnego z łacińskim crux – krzyż. Według wiarygodnych źródeł historycznych, jednym z najstarszych symboli chrześcijańskich była ryba, bo greckie ICQUS (fonetycznie: ichthys) to pierwsze litery zdania: Jezus Chrystus Syn Boga Zbawiciel. A więc nie krzyż. ,,Krzyż rysowany lub rzeźbiony nie występował u chrześcijan przed soborem nicejskim. Na sali obrad soboru przed tronem cesarskim leżała jedynie otwarta księga Ewangelii, innego symbolu nie było” (Wacław Korabiewicz, ,,Śladami amuletu”). Po czwarte – chrześcijańskim znakiem zbawienia i nadziei jest przede wszystkim nowe życie w zmartwychwstałym Chrystusie (por. Mt 5. 16; 7. 20; Rz 6. 3–6; Ga 5. 22–23), czyli ,,wiara, która jest czynna w miłości” (Ga 5. 6).

Z chwilą ustanowienia Nowego Przymierza, żaden cielesny lub inny materialny znak – podobnie jak obrzezanie – ,,nie ma żadnego znaczenia, ale tylko przestrzeganie przykazań Bożych” (1 Kor 7. 19). Stąd też czynienie znaku krzyża, np. na ciele, nie ma biblijnego uzasadnienia (takiego jak wcześniej miało obrzezanie) i jest sprzeczne z Biblią, która jednocześnie przestrzega przed ostentacyjną religijnością, mówiąc, że Bogu ,,nie służy się rękami ludzkimi, jakby czego potrzebował” (Dz 17. 25, por. Mt 6. 5–8). Po piąte – odwoływanie się do trynitarnej formuły chrztu jest nie tylko sprzeczne z twierdzeniem Pism, które mówią, że istnieje tylko jeden prawdziwy Bóg (por. J 17. 3; 20. 17; 1 Kor 8. 4–6; 11. 3), ale również kłóci się z przekonaniem samych biblistów katolickich, którzy przyjmują, ,,że formuła trynitarna ma charakter redakcyjny” (,,Encyklopedia katolicka” KUL, t. III, hasło ,,Chrzest”, s. 354) i dlatego ,,należy odróżnić autentyczne, pierwotne słowa Pana od elementów interpretacyjno-redakcyjnych” (Ks. J. Kudasiewicz, ,,Jezus historii – Chrystus wiary”). Po szóste – krzyż łaciński jest symbolem niezliczonych zbrodni i militarnych podbojów, a mianowicie: prześladowania Żydów, krucjat przeciwko muzułmanom i innowiercom, podbojów kolonialnych, zbrodni zakonu krzyżackiego na ziemiach polskich, mordów dokonanych przez rasistowską organizację Ku-Klux-Klan, jak również ludobójstwa hitlerowskich Niemiec pod znakiem Hackenkreutz.

Wniosek jest oczywisty: jakiekolwiek wyobrażenie krzyża, z wizerunkiem Chrystusa czy bez, i stosowanie go jako symbolu chrześcijaństwa nie ma żadnego związku z nauką Pisma Świętego i postawą pierwszych wyznawców Chrystusa. Historia krzyża sięga starożytnych bałwochwalczych kultów solarnych i jednocześnie związana jest z największymi okrucieństwami w dziejach świata. Do chrześcijaństwa symbol ten został wprowadzony w okresie apostazji, i to za sprawą cesarza Konstantyna (312 r.), który też przyczynił się do przekształcenia pierwotnych zborów chrześcijańskich w system religijno-polityczny. Jaki więc powinien być nasz stosunek do kultu krzyża?

Odpowiedź może być tylko jedna: jeśli według II przykazania Dekalogu nie można czynić i czcić jakiejkolwiek podobizny Boga, to o ileż bardziej nie należy tego czynić w przypadku narzędzia zbrodni, które wielokrotnie wykorzystywane bywało w czasie militarnych podbojów, jak i do politycznych demonstracji.

Biblia wzywa: ,,Najmilsi moi, uciekajcie od bałwochwalstwa” (1 Kor 10. 14) oraz: ,,Baczcie, byście pobożności swojej nie wynosili przed ludźmi, aby was widziano; inaczej nie będziecie mieli zapłaty u Ojca waszego, który jest w niebie” (Mt 6. 1).

A zatem wystrzegajmy się doktryn, form i zwyczajów, które mają tylko pozór pobożności, a które w rzeczywistości sprzeciwiają się nauce Pisma Świętego i wywołują zgorszenie (por. Mt 18. 6–7). Nie symbole bowiem – z krzyżem na czele – są ważne, ale wewnętrzna przemiana na podobieństwo Chrystusa (Rz 8. 29). Wszystko inne Biblia zalicza do marności: ,,Gdyż bóstwa ludów są marnością. Są dziełem rąk rzemieślnika pracującego dłutem w drzewie, ściętym w lesie, które przyozdabiają srebrem i złotem, umacniają gwoździami i młotami, aby się nie chwiało. Są jak straszak na polu ogórkowym, nie mówią, trzeba je nosić, bo nie mogą chodzić. Nie bójcie się ich, bo nie mogą szkodzić, lecz nie mogą też nic dobrego uczynić. Tobie nikt nie dorówna, Panie! Jesteś wielki i wielkie jest w mocy Twoje imię” (Jr 10. 1–6).

Bolesław Parma

"FAKTY I MITY" nr 47, 29.11.2007 r. PYTANIA CZYTELNIKÓW

INNY DEKALOG

Nurtują mnie pytania dotyczące Dekalogu. Czy to prawda, że przykazania Dekalogu zostały zmienione? A jeśli tak, to co zostało zmienione i dlaczego?

(...) Jest to więc jeden z pierwszych i najważniejszych powodów, dla których drugie przykazanie zabrania oddawania czci Bogu „(...) w wizerunkach lub jakichkolwiek formach i zjawiskach przyrody” (Martin Buber, „Mojżesz”). Wszak – jak powiedział Jezus – „Bóg jest duchem, a ci, którzy mu cześć oddają, winni mu ją oddawać w duchu i w prawdzie” (J 4. 24). „Z kim więc porównacie Boga i jakie podobieństwo mu przeciwstawicie? Czy bałwana, którego ulał rzemieślnik?” – pyta prorok Izajasz (Iz 40. 18–19). (...)

(...) W Dziejach Apostolskich czytamy: „Bóg, który stworzył świat i wszystko, co na nim, Ten, będąc Panem nieba i ziemi, nie mieszka w świątyniach ręką zbudowanych (...). Będąc więc z rodu Bożego, nie powinniśmy sądzić, że bóstwo jest podobne do złota albo srebra, albo do kamienia, wytworu sztuki i ludzkiego umysłu” (17. 24, 29, por. Ap 9. 20). Stąd też aż do trzeciego wieku po Chrystusie chrześcijanie wystrzegali się czynienia jakichkolwiek podobizn Boga lub Jezusa, co jednocześnie dowodzi, że respektowali drugie przykazanie Dekalogu. Nie przykładali wagi do zewnętrznego wyglądu Zbawiciela, co potwierdził ap. Paweł: „(...) nikogo nie znamy według ciała; a jeśli znaliśmy Chrystusa według ciała, to teraz już nie znamy” (2 Kor 5. 16), „gdyż w wierze, a nie w oglądaniu pielgrzymujemy” (2 Kor 5. 7). Dlatego też żadna podobizna Jezusa nie została przez nich sporządzona, ponieważ nie tylko uważali, że należy „uciekać przed bałwochwalstwem” (1 Kor 10. 14), ale również dlatego, iż nieznana im była katolicka „nowa ekonomia obrazów”. (...)

Czyż Biblia nie przestrzega: „Baczcie, byście pobożności swojej nie wynosili przed ludźmi, aby was widziano” (Mt 6. 1)?

Bolesław Parma

„FAKTY I MITY” nr 30, 02.08.2007 r. PYTANIA CZYTELNIKÓW

CHRZEŚCIJAŃSKIE ŻYCIE MAŁŻEŃSKIE

Mam kilka pytań. Czy Bóg, a więc Biblia, dopuszcza rozwód i powtórne małżeństwo? Czy do zawarcia związku małżeńskiego potrzebna jest asysta jakiegoś duchownego (np. księdza lub pastora)? Czy życie w związku tylko cywilnym jest grzechem, czy też jest uważane przez Boga za prawdziwe małżeństwo?

Rozpocznijmy od pytania o rozwód i ponowne małżeństwo. Czy Biblia dopuszcza jedno i drugie? Oczywiście, że tak. Co prawda głosi, że związek mężczyzny i kobiety został ustanowiony przez samego Boga jako związek monogamiczny i nierozerwalny (por. Rdz 1. 27–28; 2. 24; Mt 19. 4–6), ale w wyjątkowych przypadkach dopuszcza i rozwód, i ponowne małżeństwo. Kiedy więc zachodziła taka wyjątkowa sytuacja? Według Księgi Powtórzonego Prawa, była nią okoliczność, kiedy mężczyzna „odkrył w niej [małżonce] coś odrażającego”. Wówczas mógł „wypisać jej list rozwodowy, wręczyć jej go i odprawić ją ze swego domu” (Pwt 24. 1).

Niestety, w praktyce zwrot „coś odrażającego” był dość często nadużywany, a jego interpretacja doprowadziła do tego, że ofiarami nieudanych związków padały kobiety. Udzielenie rozwodu było bowiem przywilejem głównie mężczyzny. Natomiast kobieta mogła starać się o rozwód tylko w wyjątkowych przypadkach, np. gdy mąż zaraził się trądem lub odstąpił od wiary. Ponadto, aby mogła uzyskać rozwód, zawsze musiała odwoływać się do sądu.

O prawie do rozwodu i ponownego małżeństwa mówił również Jezus. Powiedział On: „Ktokolwiek by odprawił żonę swoją, z wyjątkiem przyczyny wszeteczeństwa, i poślubił inną, cudzołoży, a kto by odprawioną poślubił, cudzołoży” (Mt 19. 9). W słowach tych Jezus uznał zatem żydowskie prawo do rozwodu, ale opowiedział się za jego surową interpretacją według szkoły Szammaja, która – w przeciwieństwie do liberalnej szkoły Hillela – dopuszczała rozwód jedynie w przypadku cudzołóstwa (tak mężczyzny jak i kobiety). Przypomnijmy, że szkoła Hillela pozwalała mężczyźnie oddalić żonę z tak błahego powodu jak przypalenie posiłku, gadulstwo, kłótliwość, chodzenie z rozpuszczonymi włosami lub lekceważenie rodziców. Stąd też Jezus sprzeciwił się takiemu podejściu do rozwodów, mając na uwadze m.in. ochronę pozycji kobiety.

Drugą podstawę do rozwodu podał z kolei ap. Paweł. W Pierwszym Liście do Koryntian czytamy: „Pozostałym zaś mówię ja, nie Pan:

Jeśli jakiś brat ma żonę pogankę, a ta zgadza się na współżycie z nim, niech się z nią nie rozwodzi; i żona, która ma męża poganina, a ten się zgadza na współżycie z nią, niech się nie rozwodzi (...). A jeśli poganin chce się rozwieść, niechże się rozwiedzie; w takich przypadkach brat czy siostra nie są niewolniczo związani, gdyż do pokoju powołał was Bóg” (1 Kor 7. 12–13, 15).

David H. Stern komentuje ten tekst następująco: „Podstawę do rozwodu sprecyzowano w w. 15, a wynika z niej jasno, że jeśli niewierzący małżonek odchodzi, to małżonek wierzący może uzyskać rozwód i zawrzeć ponowne małżeństwo – w takich okolicznościach brat czy siostra nie są zniewoleni. Bo niemożność uzyskania rozwodu i ponownego małżeństwa byłaby zniewoleniem w małżeństwie” („Komentarz żydowski do Nowego Testamentu”).

Biblia wymienia zatem tylko dwie podstawy do rozwodu i ponownego małżeństwa. W wielu jednak miejscach możemy przeczytać: „Jeśli Pan domu nie zbuduje, próżno trudzą się ci, którzy go budują” (Ps 127. 1); „(...) dom rozdwojony sam w sobie, nie ostoi się” (Mt 12. 25) oraz jeśli jakaś „sprawa jest z ludzi, wniwecz się obróci; jeśli jednak jest z Boga, nie zdołacie ich zniszczyć” (Dz 5. 38–39). Teksty te sugerują więc, że również z innych powodów może dojść do rozwodu, ale czy z prawem do ponownego małżeństwa, to już każdy musi rozstrzygnąć we własnym sumieniu. O tym bowiem, jakie są przyczyny rozpadu danego związku, najlepiej wiedzą same osoby zainteresowane.

O ile nie sposób akceptować egoistycznych i wybujałych przyczyn, to każdy zdrowo myślący człowiek zgodzi się z tym, że utrzymywanie na siłę patologicznych związków (np. z osobą uzależnioną) nie służy ani małżonkom, ani dzieciom. Tak więc chociaż rozwód jest nieszczęściem – najczęściej dla dzieci (choć też nie zawsze, jeśli na przykład są maltretowane) – w wielu przypadkach może okazać się on jedynym sposobem uniknięcia jeszcze większego zła. Bóg dał człowiekowi rozum do rozeznania różnych sytuacji. Dlatego też większość kościołów protestanckich dopuszcza rozwód nie tylko z powodu cudzołóstwa, ale również z innych przyczyn, takich jak: samowolne opuszczenie rodziny przez współmałżonka, uporczywa odmowa spełniania obowiązków małżeńskich, długotrwały pobyt w więzieniu, psychiczne i fizyczne znęcanie, impotencja mężczyzny, niepłodność kobiety oraz pijaństwo.

Często też pada pytanie: czy do zawarcia związku małżeńskiego potrzebna jest asysta jakiegoś duchownego, na przykład księdza, pastora lub rabina? Na tak postawione pytanie można odpowiedzieć krótko: nie! Po pierwsze dlatego, że Biblia nie daje ku temu żadnych podstaw. Po drugie – ponieważ nawet Kościół rzymski uczy, że tzw. sakramentu udzielają sobie sami małżonkowie. Po cóż więc aprobata czy nawet asysta księdza? I wreszcie dlatego, że przez wiele stuleci nie zawierano ślubów kościelnych. „Na Wschodzie błogosławieństwo ślubne stało się obowiązkiem dopiero w IX w. (i od razu biskup otrzymał prawo pobierania za nie opłaty!).

Na Zachodzie, zasiadający w owym czasie na papieskim tronie, Mikołaj I nie uważał, by przy zawieraniu małżeństwa była potrzebna ceremonia kościelna. Dopiero w wiekach XI i XII, gdy pojawiła się idea »sakramentu małżeńskiego«, nabrała też wagi deklaracja małżonków, wyrażona w obecności kapłana. Jednakże aż po wiek XVI, a konkretnie do Soboru Trydenckiego, uznawało się za ważne małżeństwo zawarte bez udziału księdza” (Karlheinz Deschner, „Krzyż Pański z Kościołem”).

Powyższe fakty przeczą twierdzeniu, jakoby Chrystus powierzył Kościołowi rzymskokatolickiemu ustawodawstwo dotyczące małżeństwa. Tym bardziej że w formie zinstytucjonalizowanej powstał on faktycznie dopiero w IV wieku. Ponadto przez długie wieki Kościół rzymski gloryfikował dziewictwo, a nie małżeństwo, które dyskredytował, traktując je jako zło konieczne. Biblia nie daje więc żadnych podstaw dla roszczeń Kościoła rzymskiego lub innego, aby był szafarzem łask Bożych w sprawach małżeństwa. Akt małżeństwa jest bowiem przede wszystkim kontraktem cywilno-prawnym, o zawarciu którego decydują sami małżonkowie, a do jego zalegalizowania lub unieważniania wystarczająco kompetentne są władze cywilne (Rz 13. 1–2).

Podobnie zresztą na instytucję małżeństwa zapatruje się judaizm, który jakkolwiek uznaje świętość tego związku, to jednak jego zawarcia nie uzależnia od obecności rabina oraz tzw. błogosławieństwa małżeńskiego. Oto co na ten temat czytamy w „Obrzędach i symbolach Żydów”: „Zazwyczaj mówi się o błogosławieństwie małżeńskim. Także i w przypadku ślubu kościelnego. Nawet o powiązaniu małżeństwa błogosławieństwem kościelnym. Wszystkie te jednak wyrażenia są właściwie zapożyczone. W rzeczywistości nie są one żydowskie. Nie odpowiadają one kategoriom czysto żydowskim. W prawdziwie żydowskim świecie małżeństwa są one nie na miejscu (...). Przeważnie podczas uroczystości wypowiada się życzenia. Zdarza się to zarówno przed, jak i po ślubie. Wypowiadają je nie tylko osoby sprawujące w tych obrzędach funkcje ani też jakieś określone osoby. Do tego nie potrzeba jakiegoś autorytetu, jakiegoś powołania. Nikt nie ma do tego jakiegoś specjalnego upoważnienia. Wszyscy ludzie razem składają życzenia młodej parze. (...) formuły poświęcające nie są żadnymi »błogosławieństwami«. Nie stanowią one jądra owych czynności; nie urzeczywistniają one samego aktu ślubu, nie przydają mu ważności formalno-prawnej. Są wyłącznie oprawą, uroczystą oprawą (...). Żydowski ślub jest w swej istocie aktem o charakterze żydowsko-cywilno-prawnym. Niczym mniej, niczym więcej. Niczym więcej dlatego, że nie posiada on charakteru sakramentalnego. Poświęcenie to jeszcze nie sakrament. Dlatego też nikt nie ma mocy usankcjonowania z góry ani tego aktu, ani treści zamiaru czy decyzji. Możemy wyrażać życzenia, wypowiadać modlitwy. Serdeczne życzenia i płomienne modlitwy. To wszystko” (rabin Simon Philip De Vries Mzn.).

Powyższy tekst nie wymaga żadnych komentarzy. Odpowiada też na ostatnie pytanie: czy życie tylko w związku cywilnym jest grzechem, czy też jest uważane przez Boga za prawdziwe małżeństwo? Również w tym przypadku odpowiedź jest prosta i jednoznaczna. O tym, czy mamy do czynienia z prawdziwym małżeństwem, nie decyduje żaden Kościół ani żaden duchowny, ani żaden sakrament, ale wyłącznie sami małżonkowie. Prawdziwe bowiem i udane małżeństwo zależy przede wszystkim od nich samych, od ich uczciwych intencji. A zatem nie może być mowy o grzechu (przestępstwie – 1 J 3. 4) tam, gdzie i pobudki są najszczersze i gdzie postępuje się zgodnie z prawem. Niezależnie więc od tego, czy pobierają się wierzący czy niewierzący, Bóg uznaje za właściwe każde małżeństwo, które zrodzone jest z uczciwych intencji i prawdziwej miłości. Bez nich bowiem każde małżeństwo, również to sakramentalne (co potwierdzają statystyki), prędzej czy później może stać się prawdziwym piekłem na ziemi.

Zawarcie związku małżeńskiego i udane pożycie małżeńskie nie jest więc uzależnione ani od miejsca zawarcia ślubu (kościoła, kaplicy, domu weselnego), ani od asysty jakiegoś duchownego, ale od samych małżonków. Z racji doniosłego wydarzenia, jakim jest ślub, uroczystość ta, co prawda, zwykle odbywa się w takim lub innym miejscu chrześcijańskich zgromadzeń i przy asyście duchownego, ale nie jest to wymogiem Biblii. Ta bowiem przede wszystkim kładzie nacisk na duchową jedność i wzajemną miłość małżonków. Bez których nie można nawet myśleć o trwałości i szczęściu małżeńskim.

Bolesław Parma

Napoleon Bonaparte: „Uznanie związku małżeńskiego za nierozerwalny to prowokacja do zbrodni”.

"FAKTY I MITY" nr 33, 23.08.2007 r. PYTANIA CZYTELNIKÓW

KOŚCIÓŁ A POLITYKA

Czy rzeczą właściwą z punktu widzenia Biblii jest faworyzowanie przez polityków doktryny kościelnej i wprowadzenie w życie dogmatów katolickich?

Czy media religijne powinny zajmować się sprawami politycznymi ,,w trosce o dobro wspólne”?

O ile w ramach państwa teokratycznego w okresie Starego Testamentu królowie popierali oficjalną doktrynę wiary (choć częściej odstępowali od niej), o tyle Nowy Testament głosi wyraźny rozdział Kościoła od państwa i potępia jakiekolwiek układy religijno-polityczne. Potwierdzają to następujące stwierdzenia: ,,Królestwo moje nie jest z tego świata” (J 18. 36); ,,Oddawajcie co jest cesarskiego – cesarzowi, a co bożego – Bogu” (Mt 22. 21) oraz zapowiedź sądu nad największym systemem religijnym – ,,wszetecznicą” – ,,z którą nierząd uprawiali królowie ziemi” (Ap 17. 2).

Nie są to jednak jedyne teksty, które zwracają się przeciwko zespoleniu władzy świeckiej z religią.

O wyraźnym bowiem dystansie Jezusa do jakiegokolwiek aliansu z władzą świecką, odrzuceniu politycznego przywództwa oraz świeckich metod i środków w celu krzewienia idei Królestwa Bożego świadczy również Jego zdecydowany sprzeciw wobec szatańskiej pokusy dotyczącej ,,władzy i chwały” królestw tego świata (por. Łk 4. 5–7), sprzeciw wobec żądań tłumu (w tym być może i zelotów), który chciał obwołać Go królem (J 6.15), jak i sprzeciw wobec wojowniczo nastawionego Piotra, który chciał użyć miecza w czasie aresztowania Jezusa. Reakcja Jezusa na to ostatnie wydarzenie była następująca: ,,Włóż miecz swój do pochwy; wszyscy bowiem, którzy miecza dobywają, od miecza giną. Czy myślisz, że nie mógłbym prosić Ojca mego, a On wystawiłby mi teraz więcej niż dwanaście legionów aniołów?” (Mt 26. 52–53).

Okazuje się zatem, że chociaż misja Jezusa przypadała na okres okupacji rzymskiej, a sytuacja w samym Izraelu była w wystarczającym stopniu napięta, aby w myśl katolickiej doktryny przeciwstawić się tyranii Rzymu, Jezus nie uległ pokusie połączenia swych sił z ówczesnymi politycznymi siłami Izraela i nie zabiegał o ich poparcie. Wolał raczej zginąć z rąk władzy świeckiej (za sprawą ówczesnych religiantów), niż z kimkolwiek się układać i pójść na jakikolwiek kompromis. Nie zabiegał więc o chwałę ludzką (J 5. 41), o jakiekolwiek faworyzowanie głoszonej przez Niego doktryny, ani też sam nie faworyzował kogokolwiek i nie zajmował się sprawami politycznymi, aby dzięki temu osiągnąć wytyczony sobie cel.

Potwierdzają to zresztą częściowo cytowane już słowa: ,,Królestwo moje nie jest z tego świata; gdyby z tego świata było Królestwo moje, słudzy moi walczyliby, abym nie był wydany Żydom; bo właśnie Królestwo moje nie jest stąd” (J 18. 36). Po których Jezus dodaje: ,,Ja się narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie” (J 18. 36–37).

Z jednej strony, w słowach tych Jezus podkreślił, że nie uczynił nic przeciwko ówczesnej władzy, za co miałby być skazany – wszak Jego Królestwo miało wymiar duchowy (por. Łk 17. 20–21; J 3. 3) – z drugiej jednak strony wyraził zdecydowany sprzeciw wobec użycia świeckich metod w realizacji powierzonej Mu misji. Najskuteczniejszym bowiem środkiem prowadzącym do wyzwolenia nie tylko z kajdan grzechu, ale również z wszelkich przesądów, zabobonów, stereotypów, fałszywych doktryn oraz zniewalających systemów religijnych (klerykalizacji) i wszelkich przejawów ucisku społecznego, jest przede wszystkim Prawda Ewangelii (por. J 8. 32). Jezus nie odwoływał się więc do jakichkolwiek struktur władzy świeckiej i nie zabiegał o jej protekcję, niezależnie od tego, czy rzecz dotyczyła Jego misji (propagowania doktryny), czy też prawnej ochrony – Jego bezpieczeństwa. Głosił bowiem, że do realizacji Bożego celu (zbawienia – J 3. 17) niezbędne są Boże środki (Słowo Boże i moc Boża – Łk 9. 1–3; 1 P 4.11), a te na zawsze pozostaną odrębne od celów i środków, które przyświecają władzy świeckiej. Ap. Paweł napisał: ,,Bo chociaż żyjemy w ciele, nie walczymy cielesnymi środkami. Gdyż oręż nasz, którym walczymy, nie jest cielesny” (2 Kor 10. 3–4, por. Ef 6. 10–18; 2 Tm 2. 5).

Niestety, tego rodzaju ewangeliczne metody krzewienia idei Królestwa Bożego stosowano zaledwie przez okres pierwszych trzech wieków. Radykalne zmiany zaszły bowiem już w IV wieku, kiedy – jak pisał Karl Barth – cesarz Konstantyn został ,,twórcą chrześcijańskiego Kościoła powszechnego (...), kiedy wyniósł chrześcijaństwo do rangi religii państwowej... i kiedy Kościół rozciągnięto do wymiarów całego społeczeństwa” (,,Volkskirche, Freikirche, Bekenntniskirche” w: Leonard Verduin, ,,Anatomia hybrydy”). Od tego czasu doktrynę Kościoła rzymskokatolickiego uznano za jedyną oficjalną ideologię państwową, a odstępstwo od niej traktowane było jako przestępstwo – surowo karane.

Ten stan rzeczy trwał właściwie aż do XX wieku. Za wyznaniowym charakterem państwa, czyli uprzywilejowaną pozycją Kościoła rzymskiego, opowiadali się bowiem wszyscy papieże aż do Soboru Watykańskiego II. Dopiero podczas obrad tego soboru poddano rewizji dotychczasową uprzywilejowaną pozycję Kościoła, uznano prawo jednostek do swobody w sprawach religii i zaakceptowano równouprawnienie wszystkich związków religijnych.

Niestety, mimo uchwał soborowych, po 1989 r. Kościół rzymskokatolicki w Polsce na powrót zajął uprzywilejowaną pozycję. Przyczynili się do tego nie tylko politycy prawicowi, ale również lewicowi, którzy jeszcze skwapliwiej niż wcześniejsze władze PRL-u zaczęli układać się z Kościołem. Dzięki temu poparciu wzrosła więc dominacja kleru i jego wpływ na wszystkie dziedziny życia – ze sferą polityczną włącznie. Przykładem tego może być chociażby wprowadzenie religii do szkół wbrew ustawie o świeckości państwowych instytucji edukacyjnych. Następnie – przyznanie pensji katechetom z budżetu państwa, i to wbrew wcześniejszym zapewnieniom prymasa Glempa, że Kościół nigdy nie będzie żądał pieniędzy za nauczanie religii w szkołach.

I wreszcie podpisanie konkordatu (28 lipca 1993 r.) pomiędzy rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Stolicą Apostolską, który pod każdym względem faworyzuje instytucję Kościoła rzymskokatolickiego. Konkordat ten bowiem gwarantuje Kościołowi nadzwyczajne przywileje kosztem suwerenności naszego państwa. Poważnie obciąża finansowo Skarb Państwa i narusza zasadę równości wszystkich wspólnot religijnych w Polsce, a więc jest sprzeczny z konstytucją i z konstytucyjną zasadą rozdziału Kościoła od państwa. Ponadto sojusz ten (Kościoła z państwem) i nadanie jednej społeczności religijnej tak nadzwyczajnych przywilejów są sprzeczne z zasadami demokracji oraz z Biblią, która jednoznacznie potępia tego rodzaju układ jako niedopuszczalny (Ap 17. 2).

Z punktu widzenia Biblii faworyzowanie przez polityków jakiejkolwiek społeczności religijnej i jej doktryny jest więc nie do przyjęcia. Nie do przyjęcia i naganne jest finansowanie jakichkolwiek instytucji katolickich, w tym uczelni, a także dofinansowywanie budowy świątyń z budżetu państwa. Bóg przecież nie mieszka w świątyniach ręką zbudowanych (Dz 17. 24). Nieporozumieniem jest również odwoływanie się na siłę w preambule konstytucyjnej do Boga i tzw. wartości chrześcijańskich. Po pierwsze dlatego, że Biblia zakazuje nadużywania imienia Bożego nadaremno, a postawa wielu polityków i kleru dowodzi, że z takim właśnie zjawiskiem mamy do czynienia. Po drugie – ponieważ prawo naturalne i tzw. wartości chrześcijańskie albo są wpisane w serca ludzi i zgodnie z nimi postępują, albo też są im obojętne i nie zmienią tego żadne zapisy ani uchwały (por. Hbr 8. 10–13; Rz 2. 14–15). Innymi słowy: ani Bóg, ani wspólnota ludzi wierzących nie potrzebuje, aby uchwałami i ustawami sankcjonowano jakiekolwiek wymogi moralne, ponieważ w społeczności zgromadzonej wokół Jezusa Chrystusa w sprawach sumienia pierwszorzędne miejsce zajmuje Słowo Boże, a nie narzucane na siłę przez polityków i kler ustawy, dekrety, encykliki itp.

Faworyzowanie przez polityków doktryny kościelnej jest nie do przyjęcia również z tego względu, że wszystkie katolickie dogmaty, święta, z niedzielą włącznie, wszystkie zwyczaje, z procesjami, pielgrzymkami i kultem maryjnym oraz kultem tzw. świętych z Janem Pawłem II na czele – nie mają żadnych podstaw w Piśmie Świętym.

To jednak nie wszystko. Z punktu widzenia Biblii niedopuszczalne jest również, aby media religijne zajmowały się polityką. Bóg nie potrzebuje bowiem ani agitacji ze strony nieodrodzonych duchowo polityków, ani uwikłania wierzących w sprawy polityczne (por. 2 Kor 6. 14–16). Historia uczy, że na dłuższą metę takie zaangażowanie oraz wszelkie zależności tego typu (nigdy nie bezinteresowne) zazwyczaj przynosiły więcej szkody niż pożytku. Zaangażowanie więc mediów religijnych w rozgrywki polityczne, w kampanie wyborcze i zabieranie głosu w kwestiach politycznych nijak się mają do misji chrześcijańskiej. Według Biblii bowiem prawdziwi wyznawcy Chrystusa powołani są do tego, aby głosić ewangelię, a nie uprawiać politykę. Kościół ma głosić ,,Jezusa Chrystusa, i to ukrzyżowanego” (1 Kor 2. 2), a nie manipulować wiernymi w czasie np. kampanii wyborczych. Chrześcijańskie media nie powinny więc angażować się w sprawy czysto polityczne, a jeśli już zabierają głos w kwestiach dotyczących tej sfery, powinny zajmować stanowisko wyważone i bezstronne, pamiętając, że wyznawcy Chrystusa, w tym i media chrześcijańskie – obok krytycznej oceny sytuacji politycznej i samych władz – powołani są przede wszystkim do tego, ,,aby zanosić błagania, modlitwy, prośby, dziękczynienia za wszystkich ludzi, za królów i za wszystkich przełożonych, abyśmy ciche i spokojne życie wiedli we wszelkiej pobożności i uczciwości” (1 Tm 2. 1–2). Jeśli więc o tej prawdziwej pobożności i uczciwości (Jk 1. 27) media nie zapomną, wówczas mogą odegrać pozytywną rolę. Jeśli jednak zechcą stać się kolejną polityczną siłą – jak rozgłośnia Radio Maryja, która jątrzy i skłóca naród oraz nie liczy się z nikim i z niczym – doprowadzą ten kraj do jeszcze większego rozdarcia.

Bolesław Parma

"FAKTY I MITY" nr 38, 27.09.2007 r. PYTANIA CZYTELNIKÓW

PAPIESKA EKLEZJOLOGIA

Według orzeczenia papieża Benedykta XVI (29 czerwca 2007 r.) tylko Kościół rzymskokatolicki został założony przez Jezusa Chrystusa, a wszystkie inne wspólnoty kościelne nie mogą być nazywane Kościołami we właściwym tego słowa znaczeniu. Co na to Biblia?

Rozpocznijmy od stwierdzenia, że papieskie orzeczenie tak naprawdę nie jest niczym nowym, ponieważ katolicka eklezjologia nigdy nie uległa zasadniczej zmianie, a Kościół katolicki zawsze odwoływał się do tzw. sukcesji apostolskiej i kapłaństwa sakramentalnego. Zasadniczo więc papiestwo zawsze stało na stanowisku piętnastowiecznego soborowego dekretu florenckiego z 1442 roku, który głosił: ,,Święty Kościół katolicki (...) niezłomnie wierzy, wyznaje i głosi, że nikt, kto pozostaje poza Kościołem katolickim, nie tylko poganin, ale także Żyd, heretyk, schizmatyk, nie może być uczestnikiem życia wiecznego, lecz pójdzie w ogień wieczny zgotowany diabłu i jego aniołom (Mt 25. 41), chyba że zanim zakończy życie, zostanie przyjęty do niego. Bowiem związek z ciałem Kościoła jest tak wielkiej wagi, że sakramenty Kościoła pomocne są do zbawienia tylko dla tych, którzy w nim pozostają... A nikt nie może być zbawiony, niezależnie od tego, jak wiele jałmużny udzielał, nawet jeśli przelał swoją krew w imię Chrystusa, o ile nie pozostaje na łonie i w jedności z Kościołem katolickim”.

Z podobnym stanowiskiem – podobnym do deklaracji Dominus Iesus z 2000 roku, kiedy kard. Josef Ratzinger był jeszcze prefektem Kongregacji Nauki Wiary – spotykamy się też w bulli Unam Sanctam, wydanej przez papieża Bonifacego VIII. Oto fragment tego dokumentu: ,,Ponadto ogłaszamy, stwierdzamy, definiujemy i mówimy każdej ludzkiej istocie, że dla ich zbawienia konieczne jest całkowite poddanie kapłanowi rzymskiemu (Pontifex Romanum)”.

Jak widzimy, eklezjologia papieża Benedykta XVI wcale nie różni się od tej z czasów średniowiecza. Na niewiele zdały się więc obrady II Soboru Watykańskiego (1962–1965), który na krótko rozbudził nadzieje na probiblijne zmiany w polityce wyznaniowej Kościoła rzymskiego, wzywając do dialogu z innowiercami. Bo już w 1970 roku w posoborowym dokumencie wyraźnie określone zostały intencje dialogu: ,,Dialog sam w sobie nie jest celem (...) Służy raczej zmianie sposobu myślenia, zachowania i codziennego życia tych wspólnot. Tą drogą zamierza przygotować ścieżkę do ich jedności w wierze na łonie jedynego i widzialnego Kościoła: stąd krok po kroku, w miarę jak eliminowane są przeszkody do pełnej eklezjalnej komunii, wszyscy chrześcijanie zbiorą się na wspólnej celebracji Eucharystii w jedności jedynego Kościoła, jaką Chrystus od początku obdarzył swój Kościół. Jedność ta, jak wierzymy, mieszka w Kościele katolickim jako coś, czego nie może on nigdy stracić” (,,Refleksje i sugestie dotyczące dialogu ekumenicznego”, 14 VIII 1970).

Zasady i cele polityki papieskiej zawsze więc były te same, a papież Benedykt XVI tylko je potwierdził.

Co zatem, z biblijnego punktu widzenia, można powiedzieć o roszczeniach i dążeniach papiestwa?

Papieskie stanowisko dotyczące pochodzenia, prymatu i jedynozbawczej roli Kościoła rzymskiego jako rzekomo jedynego rzeczywistego Kościoła Chrystusowego nie ma absolutnie żadnych podstaw biblijnych. Jezus Chrystus nie założył bowiem ani Kościoła rzymskokatolickiego, ani żadnej innej instytucji, systemu czy nawet organizacji. Przyszedł bowiem do ,,owiec zaginionych z domu Izraela” (Mt 15. 24, por. Mt 10. 6), aby ożywić, odnowić i zbawić społeczność izraelską, do której zaprosił wszystkie narody, aby uczestniczyły w prawdziwej wierze Izraela w Boga Jahwe (por. Mt 28. 19; Dz 1. 8; Ef 2. 11–18). Judeochrześcijańska społeczność różni się więc pod wieloma względami od instytucji papieskiej. Oto niektóre z tych różnic.

1. Judeochrześcijańska wspólnota wiary powstała w I stuleciu po Chrystusie. Natomiast Kościół rzymskokatolicki powstał w IV wieku.

2. Członkostwo w duchowej wspólnocie Jezusa uwarunkowane było osobistą decyzją wiary, chrztem, z całkowitym nawróceniem do Boga i absolutnym zerwaniem z grzechem (por. Dz 2. 38; 8. 26–38; Rz 6. 1–14; 1 Kor 12. 13). Członkiem zaś Kościoła rzymskiego zostaje się tuż po urodzeniu poprzez chrzest niemowląt, który jest karykaturą i zafałszowaniem biblijnego chrztu.

3. Organizacja pierwotnych wspólnot chrześcijańskich ograniczała się do najprostszych form. Każda wspólnota była autonomiczna i zarządzana kolegialnie, a o najważniejszych sprawach decydowali wszyscy jej członkowie (por. Mt 18. 15–18). Rzymskokatolicki Kościół hierarchiczny jest zaś dyktaturą papieży, czyli zupełnym zaprzeczeniem ww. wspólnot.

4. Papiestwo głosi, że ap. Piotr jako głowa Kościoła był w Rzymie, a każdy papież jest następcą Piotra. Biblia jednak ani jednym słowem nie wspomina o tym, by Piotr był głową ,,ciała Chrystusowego” (por. Ef 1. 22–23; 5. 23), by był w Rzymie i by ustanawiał jakichkolwiek następców. Ponadto Pismo Święte wyraźnie określa kryteria apostolskie (Dz 1. 21–22), dodając, że wszyscy apostołowie byli osobiście wybrani przez Jezusa bez jakiejkolwiek wzmianki o następcach.

5. Podczas gdy papieska eklezjologia kładzie nacisk na hierarchiczny system kapłański, apostoł Piotr twierdził, że wszyscy duchowo odrodzeni wierzący są ,,rodem wybranym, królewskim kapłaństwem” (1 P 2. 9).

6. Gdy papiestwo głosi, że tylko Kościół rzymski dysponuje wszystkimi niezbędnymi środkami do zbawienia, Pismo św. uczy, że zbawienie to darowane jest w Chrystusie, a nie w tym czy w innym kościele (Dz 4. 12).

7. W przeciwieństwie do nauki Kościoła rzymskiego, który kładzie nacisk na pośrednictwo Marii, świętych i kapłanów, którzy rzekomo „otrzymali władzę, jakiej Bóg nie dał ani aniołom, ani archaniołom” (prymas Wyszyński), Pismo głosi, że istnieje tylko jeden pośrednik między Bogiem a ludźmi – Jezus Chrystus (1 Tm 2. 5, por. J 14. 6; Hbr 7. 25).

8. W całkowitym przeciwieństwie do Biblii pozostaje również tzw. ofiara mszy świętej. Jezus Chrystus złożył bowiem swoje życie w jedynej i niepowtarzalnej ofierze za grzechy całego świata (por. J 1. 29; Hbr 7. 27; 9. 28; 10. 10; 1 P 3. 18).

9. Gdy papież Benedykt XVI twierdzi, że do zbawienia niezbędne są sakramenty, których podstawą jest głównie Tradycja Kościoła, Jezus głosił coś zupełnie odwrotnego. Stwierdził: ,,Daremnie mi cześć oddają, głosząc nauki, które są nakazami ludzkimi” (Mt 15. 9, por. Mk 7. 7–9). Podobne stanowisko zajął później ap. Paweł, który jednoznacznie potępił ludzkie tradycje (por. Ga 1. 6–9; Kol 2. 8), oraz ap. Piotr, który przestrzegał przed fałszywymi nauczycielami, bo ci – jak pisał – „wprowadzać będą zgubne nauki i zapierać się Pana, który ich odkupił” (2 P 2. 1), co w najbardziej rażący sposób urzeczywistniło się w doktrynie Kościoła rzymskiego. Dogmaty i Tradycja tego Kościoła są bowiem zaprzeczeniem nauki apostolskiej, która głosi, że ,,wiara jest ze słuchania, a słuchanie przez Słowo Chrystusowe” (Rz 10. 17). Na ten fakt zwracał też uwagę ap. Piotr, który w swoich listach ani razu nie odwoływał się do jakiejkolwiek tradycji, a jedynie do Słowa Bożego, które prowadzi do odrodzenia, duchowego wzrostu i uświęcenia (1 P 1. 22–25; 2. 2; 4. 11).

Jak widzimy, papiestwo powołujące się na ap. Piotra, tak naprawdę nie ma z nim nic wspólnego. Apostoł ten bowiem w swych listach ani jednym słowem nie wspomniał o swym prymacie i nieomylności, o boskim kulcie Marii (jej wiecznym dziewictwie, niepokalanym poczęciu, wniebowzięciu, pośrednictwie i modlitwach kierowanych do niej), o kulcie świętych, ich relikwii i obrazów, o kapłaństwie sakramentalnym z celibatem włącznie, o czyśćcu i mękach piekielnych, o transsubstancjacji, o spowiedzi usznej oraz o święceniu niedzieli i innych katolickich świętach i zwyczajach. Dlaczego więc ap. Piotr ani jednym słowem nie wspomniał o tym wszystkim, co jest tak istotne dla Kościoła rzymskiego? Odpowiedź może być tylko jedna: ponieważ wszystkie te i wiele innych elementów katolickiej doktryny były zupełnie obce Piotrowi. Nie mają one bowiem absolutnie nic wspólnego z przesłaniem Biblii.

Biblia obnaża papieski system eklezjalny jako system odstępczy od ,,wiary, która raz na zawsze została przekazana świętym (prorokom i apostołom)” (Jud 3, por. Ef 2. 20).

Cokolwiek by więc powiedzieć o przekonaniach i twierdzeniach papieża Benedykta XVI w sprawie prymatu Kościoła rzymskiego i dyskryminacji Kościołów protestanckich, jedno nie ulega wątpliwości: Benedykt XVI postanowił powrócić do wcześniejszej (średniowiecznej) nieugiętej polityki papieskiej, która doprowadziła do straszliwych prześladowań wszystkich innowierców.

Zarówno deklaracja Dominus Iesus z 2000 roku, jak i orzeczenie Benedykta XVI z dnia 29 czerwca 2007 roku potwierdzają więc, że rzeczywiście mamy do czynienia z dawnym ,,pancernym” kardynałem, a obecnie twardogłowym papieżem, który chciałby rządzić światem za pomocą dekretów, podobnie jak w zamierzchłych czasach czynili to jego poprzednicy. Nie ma jednak tego złego, co by na dobre nie wyszło. Twardogłowa polityka i orzeczenia Benedykta XVI demaskują bowiem jednocześnie jego własny zwodniczy system. Wszak Jezus powiedział: ,,Z obfitości serca mówią usta” (Mt 12. 34) oraz: „(...) po owocach poznacie ich” (Mt 7. 20). ,,Nie ma bowiem nic ukrytego, co by nie miało być ujawnione i nic nie pozostało utajone, co by nie wyszło na jaw” (Mk 4. 22).

Odpowiedzią więc na papieskie dekrety, orzeczenia i roszczenia jest całe Pismo, które również demaskuje papieską eklezjologię i ostrzega: ,,Nie pozwalajcie się nazywać Rabbi, bo jeden tylko jest – Nauczyciel wasz, Chrystus, a wy wszyscy jesteście braćmi. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie ojcem swoim; albowiem jeden jest Ojciec wasz – Ten w niebie” (Mt 12. 34).

Bolesław Parma

"FAKTY I MITY" nr 39, 04.102007 r. PYTANIA CZYTELNIKÓW

KTO JEST ANTYCHRYSTEM? (CZ. 1)

W Drugim Liście do Tesaloniczan (2. 1–10) i w Apokalipsie św. Jana (13. 1–8) czytamy o tajemniczej postaci, której Szatan przekazał wielką moc. Czy teksty te mówią o Antychryście? A jeśli tak, to kto jest Antychrystem i czy jest on tylko przywódcą politycznym, czy również religijnym?

Czy proroctwo to ma coś wspólnego z papieżem?

Na temat Antychrysta istnieje wiele opinii. Jedna z nich głosi, że m.in. powyższe teksty znalazły wypełnienie w antybiblijnym papiestwie i kolejno następujących po sobie papieżach. Takie stanowisko w dobie przedreformacyjnej zajmowali między innymi: Joachim z Fiore, John Wycliffe, Jan Hus, Girolamo Savonarola; w okresie reformacji zaś Marcin Luter, Jan Kalwin, Thomas Münzer, William Tyndale, Thomas Cranmer, Hugo Latimer, Nicholas Ridley i John Fox, a w późniejszym czasie John Bunyan, Isaac Newton, Jonathan Edwards, George Whitefield i John Wesley. Przekonanie, że papiestwo jest systemem Antychrysta, a papież Antychrystem, żywi również bardzo wielu współczesnych protestantów. Przypomnijmy, że jeszcze w 1988 roku jeden z przywódców protestanckich – Ian Paisley (pastor i polityk) – podczas wystąpienia Jana Pawła II w Parlamencie Europejskim w Strasburgu, wyklinał go jako Antychrysta (za „Gazetą Wyborczą” z 9 maja 2007 r.). Zachodzi więc pytanie: skąd to przekonanie, że papiestwo jest systemem Antychrysta, a papież Antychrystem? Czy teksty biblijne w wystarczającym stopniu identyfikują Antychrysta, aby przychylić się do opinii reformatorów i wielu współczesnych badaczy proroctw?

Zacznijmy od Drugiego Listu do Tesaloniczan (2. 3–10), który odsłania Antychrysta, przedstawia jego charakter i pomaga również zrozumieć inne fragmenty mówiące na ten temat.

Już na samym początku ap. Paweł wyraźnie stwierdził, że „przeciwnik” (Boga, Chrystusa, Biblii i wierzących) pojawi się w rezultacie „odstępstwa” (w. 3), o czym mówi również w innym miejscu: „A Duch wyraźnie mówi, że w późniejszych czasach odstąpią niektórzy od wiary i przystaną do duchów zwodniczych i będą słuchać nauk szatańskich, uwiedzeni obłudą kłamców, naznaczonych w sumieniu piętnem występku, którzy zabraniają zawierania związków małżeńskich” (1 Tm 4. 1–3). Antychryst, który uosabia wszystkie przeciwne moce (wielu antychrystów, o których wspomina Jan – 1 J 2.18), to przede wszystkim odstępca od „wiary, która raz na zawsze została przekazana świętym (prorokom i apostołom)” (Jud 3, por. Ef 2. 20). To fałszywy nauczyciel, który „słucha nauk szatańskich” i sam „wprowadza zgubne nauki” (2 P 2. 1). To „człowiek grzechu”, który prowadzi do globalnego zwiedzenia, które – jak powiedział ap. Paweł – rozpoczęło się od samych biskupów. Oto jego słowa: „Ja wiem, że po odejściu moim wejdą między was wilki drapieżne, nie oszczędzając trzody, nawet spomiędzy was samych (biskupów) powstaną mężowie, mówiący rzeczy przewrotne, aby uczniów pociągnąć za sobą” (Dz 20. 29–30).

Nie doszło do tego, rzecz jasna, od razu. Odstępstwo to bowiem długotrwały proces. Biskupów nie cechowała otwarta wrogość wobec Boga, Chrystusa czy Biblii. Przeciwnie, występowali przecież w jego imieniu. Dopiero z czasem, kiedy ulegli różnym wpływom – a zwłaszcza kiedy weszli w sojusz z cesarstwem i zasmakowali władzy świeckiej – wypaczyli istotę Dobrej Nowiny. Przełom zaś nastąpił w IV wieku, kiedy faktycznie narodził się Kościół państwowy(rzymskokatolicki). Wtedy to na dobre doszło do zespolenia z cesarstwem, odejścia od pierwotnego chrystianizmu, dostosowania chrześcijaństwa do rzymskiej rzeczywistości, czyli zaadoptowania całego szeregu kultów i wierzeń pogańskich oraz prześladowania wszelkich tzw. innowierców. Nowo wyłoniona hierarchia rzymskokatolicka nie wystąpiła więc jawnie przeciwko Chrystusowi, ale raczej podszyła się pod niego, by występować w Jego imieniu. Podobnie jak to miało miejsce w czasach ap. Pawła, który napisał: „Tacy bowiem są fałszywymi apostołami, pracownikami zdradliwymi, którzy tylko przybierają postać apostołów Chrystusowych. I nic dziwnego; wszak i szatan przybiera postać anioła światłości. Nic więc nadzwyczajnego, jeśli i słudzy jego przybierają postać sług sprawiedliwości” (2 Kor 11. 13–15).

W jaki jednak sposób Antychryst podszywa się pod Chrystusa, że jednocześnie obnaża swoje prawdziwe oblicze i swoje rzeczywiste zamiary?

Przede wszystkim czyni to poprzez przypisanie sobie pozycji i tytułów należnych wyłącznie Bogu i Chrystusowi. Jest to bowiem „przeciwnik,

który wynosi się ponad wszystko, co się zwie Bogiem, lub jest przedmiotem boskiej czci, a nawet zasiądzie w świątyni Bożej, podając się za Boga”

(2 Tes 2. 4), co znalazło wyraz m.in. w papieskich tytułach, np. Ojciec Święty, Namiestnik Chrystusa, Najwyższy Kapłan (Pontifex Maximus), Zastępca Boga (Vicarius Dei), Zastępca Syna Bożego (Vicarius Filii Dei), czy nazywaniu się Panem Bogiem na ziemi (Dominus Deus noster papa), w koronowaniu papieża potrójną koroną (tiarą) jako króla nieba, ziemi i podziemia, a także w przypisaniu sobie pozycji najwyższego i nieomylnego nauczyciela z oświadczeniem, że „Kościół rzymski nigdy nie pobłądził i po wszystkie czasy (…) w żaden błąd nie popadnie” (papież Grzegorz VII, bulla Dictatus Papae). Innymi słowy – jak w artykułach Szmalkaldzkich napisał Marcin Luter: „Wszystko, co papież czyni, mówi, ustanawia i jak żyje, wyraźnie wskazuje, że papież jest owym prawdziwym Antychrystem, który wynosi i wywyższa się ponad Chrystusa, ponieważ nie chce, aby chrześcijanie byli zbawieni bez jego władzy, która wszakże jest niczym i nie została przez Boga ustanowiona”. A zatem znamiona Antychrysta podane przez ap. Pawła, w proroctwie Daniela o „małym rogu” i „obrzydliwości spustoszenia” (Dn rozdz. 7–9) oraz w kilku miejscach Nowego Testamentu idealnie pasują do papieża i całego systemu, który reprezentuje. Każdy papież łamie bowiem przykazania Jezusa Chrystusa, który powiedział: „Nie pozwalajcie się nazywać Rabbi, bo jeden tylko jest

– Nauczyciel wasz, Chrystus, a wy wszyscy jesteście braćmi. Nikogo też na ziemi nie nazywać ojcem swoim; albowiem jeden jest Ojciec wasz, Ten w niebie” (Mt 23. 8–9). Lekceważy świętość Boga: „Bo Ty [Boże] jedynie jesteś święty” (Ap 15. 4). Za nic ma Pismo, które mówi o jedynej „Głowie Kościoła” i jedynym Najwyższym Kapłanie i pośredniku – Jezusie Chrystusie (por. Ef 1. 22–23; Hbr 7. 24–26; 1 Tm 2. 5). Wszystko to świadczy zaś nie tylko o pogardzie dla Pisma, ale również o władczych pretensjach (przez długie wieki papieże kazali całować swoje stopy) na podobieństwo tego, który chciał zrównać się z Najwyższym (por. Iz 14. 14).

Kolejnym ważnym elementem związanym z objawieniem się Antychrysta jest miejsce jego działalności. Apostoł Paweł stwierdził, że „przeciwnik” ten „zasiądzie w świątyni Bożej, podając się za Boga” (2 Tes 2. 4), co oznacza, że Antychryst nie tylko wyjdzie z łona wspólnoty chrześcijańskiej, która nazwana jest „świątynią” (1 Kor 3. 16; 6. 19; 2 Kor 6. 16), ale że również zdominuje „świątynię Bożą” i duchowo ją zniszczy (1 Kor 3. 17) – zajmując w niej pierwsze miejsce, które należy się Chrystusowi (por. Kol 1. 17–18).

Objawienie Antychrysta jest więc rezultatem odstępstwa, do którego na dobre doszło z chwilą zawarcia przez biskupów rzymskich sojuszu z cesarzem Konstantynem. Sojusz ten zaś świadczy m.in. o tym, że papieże nie są sukcesorami ap. Piotra (apostołowie byli osobiście wybierani przez Jezusa Chrystusa i musieli odpowiadać biblijnym kryteriom – Dz 1. 21–22), lecz następcami rzymskiego imperatora, który w 381 roku zrzekł się swego tytułu Pontifex Maximus na rzecz biskupa Rzymu. To z kolei dowodzi, że urząd „Najwyższego Kapłana” nie pochodzi od Jezusa, który jako jedyny ma prawo go sprawować, ale pochodzi z odstępczego źródła, jak wszystkie przywileje biskupów rzymskich i ich władza nad całym katolickim światem.

Poprawne zrozumienie proroctw dotyczących Antychrysta i jego królestwa uwarunkowane jest więc poznaniem historycznej perspektywy dotyczącej powstania, rozwoju i charakteru tej jedynej w swoim rodzaju potęgi religijno-politycznej. Historyczne fakty są bowiem nie do podważenia. Świadczą one m.in. o tym, że chociaż „tajemna moc nieprawości działała” (2 Tes 2. 7) już w czasach apostolskich, „syn zatracenia” nie mógł się objawić wcześniej, nie mógł przejąć pełnej kontroli nad chrześcijaństwem i objawić swojego charakteru, dopóki żyli apostołowie (por. Dz 20. 29–30), a przede wszystkim dopóki sami rzymscy imperatorzy „nie zeszli z pola” (w. 7) i nie ustąpili miejsca biskupom rzymskim. Sytuacja ta uległa zmianie po 313 roku, kiedy został wydany tzw. edykt tolerancyjny, oraz w latach następnych, gdy chrześcijaństwo stało się religią państwową, a szczególnie po przeniesieniu przez cesarza Konstantyna w 330 roku swojej stolicy do Konstantynopola. Zmiana ta otworzyła bowiem nieograniczone możliwości dla szukających władzy i zaszczytów biskupów rzymskich, którzy z czasem – po upadku Imperium Rzymskiego – zdobyli całkowitą dominację nie tylko w sferze religii, ale również polityki. Przez wieki naznaczali panujących w Europie lub odbierali panowanie, rzucając klątwy.

Innym znamieniem Antychrysta są jego imiona: „człowiek niegodziwości (grzechu)” i „syn zatracenia” (2 Tes 2. 3), które znalazły odbicie w licznych błędach doktrynalnych, dogmatach wiary katolickiej, sprzecznych z Biblią, czego najjaskrawszym przykładem jest zmiana Dekalogu (usunięcie drugiego przykazania i zmiana czwartego) oraz przyjęcie wierzeń pogańskiego pochodzenia (kult Marii, tzw. świętych, ich relikwii i obrazów). Imiona te znalazły odbicie również w demoralizującym trybie życia papieży. Korupcja, symonia, nepotyzm, rozwiązłość wielu papieży średniowiecza, powołanie inkwizycji w celu tropienia czarownic i innowierców, organizowanie krucjat przeciwko niewiernym oraz „heretykom” (albigensi, waldensi) i pozbawienie życia wielu milionów ludzi – oto najciemniejsza karta w dziejach papiestwa. Wielu papieży wstąpiło na tron, mordując (zwykle za pomocą trucizny) swych poprzedników. Wielu walczyło na polach bitew i wydawało wyroki męczeńskiej śmierci. Krwawe dzieje papiestwa bezbłędnie więc i jednoznacznie dowodzą, z jaką instytucją mamy do czynienia i kto za tym wszystkim stoi. Jedno jest pewne: nie stoi za tym Duch Chrystusowy, lecz przeciwny – szatański! Jak bowiem napisał ap. Paweł, „ów niegodziwiec przyjdzie za sprawą szatana z wszelką mocą, wśród znaków i rzekomych cudów, i wśród wszelkich podstępnych oszustw” (2 Tes 2. 9–10).

A zatem wszelka moc (polityczne możliwości), znaki (sakramentalne), rzekome cuda (przeistoczenie, objawienia, rzekome uzdrowienia w miejscach kultu maryjnego lub za sprawą Jana Pawła II) i wszelkie podstępne oszustwa (nie tylko doktrynalne, ale i takie jak np. „donacja Konstantyna”) – wszystko to demaskuje system, na czele którego stoi „syn zatracenia”, który jak Judasz pocałunkiem zdradza swego Pana, nadal twierdząc, że służy swemu Mistrzowi.

Jak widzimy, profetyczny portret Antychrysta znalazł odbicie w papieskim systemie religijno-politycznym. Antychryst nie jest więc tylko liderem politycznym, był bowiem i jest najpierw odstępcą i religijnym przywódcą, a dopiero potem stał się przywódcą politycznym. Takim nigdy nie był ap. Piotr. Nie mianował się Opoką, Ojcem Świętym, Głową Kościoła, Zastępcą Syna Bożego, Arcykapłanem czy też Bogiem na ziemi. Nie posiadał żadnej stolicy – ani w Rzymie, ani gdziekolwiek indziej – nie posiadał dworu i świty pałacowej i nikt nie całował jego stóp (por. Dz 10. 25–26). Piotr nikogo też nie kanonizował ani nie ustanawiał żadnych świąt czy jakichkolwiek praw. Stał bowiem na stanowisku, że „jeśli kto mówi, niech mówi jak Słowo Boże” (1 P 4. 11), natomiast papież i jego system to zaprzeczenie tego wszystkiego, to przeciwieństwo Chrystusa, jego charakteru i apostolskiej wiary. Według biblijnych proroctw, papież jest „człowiekiem grzechu”, który w sposób autorytarny zarządza swoimi podwładnymi, który nadal zajmuje bezwzględne stanowisko w sprawie celibatu (por. 1 Tm 3. 1–7) mimo plagi seksualnych nadużyć duchownych, m.in. wobec małoletnich, i którego polityka zawsze zmierzała (często po trupach) do poszerzenia swojej władzy. (Cdn.)

Bolesław Parma

"FAKTY I MITY" nr 40, 11.10.2007 r. PYTANIA CZYTELNIKÓW

KTO JEST ANTYCHRYSTEM? (CZ. 2)

Omawiając zagadnienie dotyczące objawienia się Antychrysta, nie możemy pominąć Księgi Apokalipsy św. Jana, która – podobnie jak Drugi List do Tesaloniczan – demaskuje Antychrysta i jego system. Na szczególną uwagę zasługuje tu rozdział trzynasty, który ukazuje dwie straszliwe bestie:

jedną wychodzącą z morza, a drugą z ziemi. Kogo symbolizują?

(...) Jedyne w swoim rodzaju mocarstwo, które powstało na gruzach i na wzór (obraz) imperialnego Rzymu, to papiestwo. Ks. dr Antoni Naumczyk pisał: „Świat starożytny, średniowiecze i czasy najnowsze znały potęgi obejmujące rozległe kraje, władające kilkoma lub kilkunastoma narodami – nie znały jednak potęgi światowej o takim zakresie władzy, tak zaborczej, tak bezwzględnej i tak trwałej równocześnie jak papiestwo. Papiestwo jest w całym tego słowa znaczeniu potęgą i to potęgą światową. Obejmuje dziś wszystkie kontynenty i wszystkie rasy, w jednych krajach jest u szczytu swej władzy, w innych o nią walczy. Papiestwo jako zorganizowany system trwa już 1500 lat” (,,Biblijne podstawy rzymskiego papiestwa”, 1961).

Potęga papiestwa rodziła się powoli i był to proces dość długotrwały. Przełom nastąpił w 313 roku, kiedy Konstantyn i Licyniusz wydali poszerzoną wersję edyktu z roku 311, który zapewniał chrześcijanom pełną swobodę religijną. Był to punkt zwrotny w stosunkach państwo–Kościół. Od tego czasu chrześcijaństwo z dnia na dzień zaczęło stawać się religią uprzywilejowaną, a w końcu religią państwową. Głównie przysłużył się do tego Konstantyn (a później jego następcy), który doprowadził do całkowitego przekształcenia chrześcijaństwa na wzór ówczesnego ustroju społecznego. On to między innymi zrównał biskupów z urzędnikami, tworząc tym samym nową klasę panów; zwolnił kler od podatków i obsypał ich dobrami, a biskupowi Rzymu przekazał Pałac Laterański. Krótko mówiąc, dawny pogański Rzym został przekształcony w cesarstwo rzymskokatolickie. Konstantyn stał się więc faktycznym twórcą papiestwa – instytucji religijno-politycznej, ściśle zorganizowanej pod względem prawnym na wzór rzymskich instytucji. To on stworzył Kościół prawa, któremu sam przewodniczył. Konstantyn uczestniczył bowiem w synodach, a nawet przewodniczył obradom soboru w Nicei (325 r.), wywierając decydujący wpływ na ich przebieg – oraz położył podwaliny pod przyszły system kościelny. Resztę uczynili jego następcy, m.in. cesarz Teodozjusz (379–397), który prawnie usankcjonował katolicyzm i zrzekł się tytułu pontifex maximus na rzecz biskupa Rzymu, a szczególnie Justynian I (527–565), który w 533 roku przyznał pierwszeństwo biskupom rzymskim. W noweli prawnej do tzw. Kodeksu Justyniana nr 131 czytamy: „Postanawiamy, żeby najświętszy papież starożytnego Rzymu był pierwszym wśród wszystkich biskupów, a najświętszy arcybiskup Konstantynopola, Nowego Rzymu, zajmował drugie miejsce po świętej Stolicy Apostolskiej starożytnego Rzymu, która posiada pierwszeństwo nad wszystkimi innymi” (porównajmy słowa Jezusa: „Kto chciałby być pierwszym między Wami, niech będzie ostatnim i sługą wszystkich” (Mk 9. 35) Był to prawdziwy tryumf biskupów rzymskich. Jednak uwieńczeniem ich władczej żądzy i zapewnieniem sobie niezależności politycznej oraz panowania nad światem, stało się powstanie państwa kościelnego w 755 roku. W ten sposób papiestwo stało się potęgą religijno-polityczną i zajęło miejsce cesarstwa rzymskiego.

Rzymska instytucja religijno-polityczna przejęła więc nie tylko cały szereg kultów i wierzeń dawnego pogańskiego imperium, elementy stroju liturgicznego pogańskich kapłanów, tytuły rzymskich monarchów, ale również zasady prawne dawnego imperium oraz nieograniczoną (nieomylną) władzę, która była i jest głównym celem papiestwa. Unaocznia nam ten stan rzeczy m.in. papieska praktyka rzucania klątw na cesarzy bądź królów. Na przykład papież Innocenty III (1198–1216) ekskomuniką ukarał zarówno królów Francji, Anglii, jak i cesarza Niemiec Ottona IV. Przypomnijmy, że za jego rządów rozprawiono się też krwawo z albigensami, zorganizowano czwartą wyprawę krzyżową oraz potępiono waldensów.

Według Apokalipsy, w zestawieniu z faktami historycznymi papiestwo jest więc „obrazem bestii”, jest kontynuacją imperialnego Rzymu. Jest „bestią z otchłani” (Ap 17. 8), która rozbudowała religijny, eklezjalny system do monstrualnych rozmiarów. Jest w pewnym sensie szatańskim „majstersztykiem” zwodzącym „cały” świat, dziełem, w którym tylko nieliczni dostrzegają odstępczy system antychrześcijański. Papiestwo – jego królestwo, dwór, niezmierzone bogactwo i żądza chwały – jest więc dokładnym zaprzeczeniem teorii i praktyki pierwotnego chrześcijaństwa, a tym samym przeciwieństwem Chrystusa, który nie miał gdzie głowę skłonić (Mt 8. 20); który powiedział: „Królestwo moje nie jest

z tego świata” (J 18. 36); który zalecał: „Sprzedaj wszystko, co tylko masz, a rozdaj ubogim” (Łk 18. 22); który nakazał: „Darmo wzięliście, darmo dawajcie” (Mt 10. 8); który przestrzegał: „Nikogo też na ziemi nie nazywajcie ojcem swoim; albowiem jeden jest Ojciec wasz, Ten w niebie” (Mt 23. 9); który nakazał: „Miłujcie nieprzyjaciół waszych, dobrze czyńcie tym, którzy was nienawidzą, błogosławcie tym, którzy was przeklinają, módlcie się za tych, którzy was krzywdzą” (Łk 6. 27–28). Potęga papieska, jego bogactwo (kupczenie urzędami kościelnymi i tzw. dobrami duchowymi), ekspansywna polityka (podboje, krucjaty, popieranie faszystowskich reżimów) oraz bezlitosne sankcje wobec innowierców, „czarownic” i Żydów jest więc zaprzeczeniem tego wszystkiego, co głosił Jezus. Jak pisał wybitny profesor teologii Adolf von Harnack, „katolicyzm rzymski jako Kościół zewnętrzny, jako państwo prawa i przemocy, nie ma nic wspólnego z Ewangelią, co więcej: jest z nią zasadniczo sprzeczny”.

Jest tak dlatego, że papiestwo posiada identyczne cechy jak imperialny Rzym. Jego siedzibą aż dotąd jest przecież Wieczne Miasto. To zaś jest przeciwieństwem Jerozolimy – „miasta wielkiego króla” (Mt 5. 35), w którym filarami nowo powstałej wspólnoty mesjańskiej byli Jakub, Piotr i Jan (Ga 2. 9), a więc miasta, które rzeczywiście mogłyby rościć sobie prawo do miana Stolicy Apostolskiej. Ponadto, z historycznego punktu widzenia, papiestwu również – jak w przypadku imperialnego Rzymu – zadano śmiertelną ranę. Takim śmiertelnym ciosem dla papiestwa była bowiem reformacja, a następnie Wielka Rewolucja Francuska, podczas której w 1798 r. aresztowano papieża Piusa VI. Dodajmy, że dla niektórych współczesnych komentatorów takim ciosem był zamach na Jana Pawła II (13 maja 1981 r.). Na ogół przyjmuje się, że wygojenie śmiertelnej rany zadanej przez reformację i rewolucję rozpoczęło się z chwilą podpisania przez Watykan konkordatu z faszystowskim rządem Benito Mussoliniego (11 listopada 1929 r. ), co na powrót pozwoliło papiestwu zaistnieć jako państwo Watykan. Od tego też czasu nastąpił wzrost znaczenia papiestwa w świecie, a również podziw dla jego dokonań – szczególnie po obaleniu komunizmu. Jak bowiem mówi Apokalipsa, papiestwo to potęga jedyna w swoim rodzaju (,,Któż jest podobny do Bestii?”). Czyż to nie zdumiewające, że mimo zdemaskowania tej instytucji liczą i układają się z nią prawie wszyscy politycy? „Któż może z nią walczyć?” Kres bestii jednak niechybnie nastąpi (cdn).

Bolesław Parma

"FAKTY I MITY" nr 41, 18.10.2007 r. PYTANIA CZYTELNIKÓW

KTO JEST ANTYCHRYSTEM? (CZ. 3)

Według Drugiego Listu do Tesaloniczan (2. 3–10), Apokalipsy św. Jana (rozdz. 13), a również Księgi Daniela (rozdz. 7), Antychryst jest odstępcą od wiary (Biblii), przeciwnikiem Boga, ucieleśnieniem grzechu i stoi na czele potęgi religijno-politycznej, która jako ,,obraz bestii” powstała na gruzach Imperium

Rzymskiego. Wszystkim tym cechom odpowiada tylko jeden system eklezjalno-państwowy – Rzym papieski. Jakie jeszcze inne cechy demaskują ten system?

Jest ich naprawdę wiele. Zwróćmy w tym odcinku uwagę na te najbardziej znamienne, o których wspomina Apokalipsa. Po pierwsze, papiestwo występujące w imieniu Chrystusa – jak żadne inne państwo, system czy Kościół – przez wszystkie wieki swego istnienia wywierało silny wpływ na mieszkańców całej ziemi. Jak napisał Jan: ,,I cała ziemia szła w podziwie za tym zwierzęciem [bestią]” (Ap 13. 3). Znamienne jest to, że wpływ ten zaczął wzrastać szczególnie po roku 1929, czyli po podpisaniu konkordatu z Mussolinim (11 lutego 1929), a następnie po II Soborze Watykańskim (1962–1965) oraz w trakcie pontyfikatu Jana Pawła II (1978–2005). Na dowód tego warto przypomnieć, że Watykan utrzymuje stosunki dyplomatyczne niemal ze 150 krajami świata, co oznacza, że we wszystkich tych państwach papiestwo posiada swoich ambasadorów, tzw. nuncjuszy apostolskich, którzy dbają o interesy Watykanu. Podczas wizyt papieskich biskup Rzymu przyjmowany jest nie tylko jako duchowy przywódca Kościoła rzymskokatolickiego, ale również jako głowa państwa. A zatem z papiestwem liczą się prawie wszyscy przywódcy polityczni bez względu na wyznawany przez nich światopogląd. Z papiestwem układali się nie tylko tacy dyktatorzy jak Mussolini, gen. Franco czy Adolf Hitler, ale również Ronald Reagan, który z Janem Pawłem II zawarł tzw. święte przymierze. Ponadto liczyli się z nim wszyscy najwięksi politycy XX wieku, zarówno George Bush, Michaił Gorbaczow czy Helmut Kohl, który dziękował papieżowi za obalenie komunizmu, jak i przywódcy muzułmańscy, buddyjscy, hinduscy, a nawet ateistyczni, z Fidelem Castro na czele.

Apokaliptyczny kult bestii w zupełności pokrywa się więc z rzeczywistością, której byliśmy i jesteśmy świadkami. Jana Pawła II bowiem nie tylko entuzjastycznie witano w siedzibie ONZ w Nowym Jorku, w Światowej Radzie Kościołów w Genewie, w Europejskim Parlamencie w Strasburgu, ale również w wielu krajach świata (także niechrześcijańskich) i głównych ośrodkach religijnych (w Kościele anglikańskim, luterańskim, prawosławnym i żydowskiej synagodze). Prawie wszędzie oddawano mu hołd należny wyłącznie Bogu. Adoracja jego osoby: śpiewy na jego cześć, modlitwy doń kierowane, pomniki (wznoszone za życia i po śmierci), pokłony i pocałunki składane na jego dłoniach, finansowanie jego pielgrzymek z budżetu państwa, ochrona jego osoby, całkowite dostosowanie do harmonogramu wizyt papieskich – wszystko to pokrywa się ze słowami: ,,I oddadzą mu pokłon wszyscy mieszkańcy ziemi” (Ap 13. 8). Uwieńczeniem zaś tego kultu, który nie ma nic wspólnego z Bogiem (2 Kor 4. 4), ma być rychła kanonizacja Jana Pawła II.

Po drugie, papiestwo jako ,,obraz bestii”, czyli odbicie imperialnego Rzymu, przez wszystkie wieki, także dziś, przemawia w tym samym duchu (Ap 13. 15) ,,i sprawia, że wszyscy: mali i wielcy, bogaci i biedni, wolni i niewolnicy otrzymują znamię na prawą rękę lub na czoło i że nikt nie może kupić ni sprzedać, kto nie ma znamienia – imienia Bestii lub liczby jej imienia. Tu jest [potrzebna] mądrość. Kto ma rozum, niech liczbę Bestii przeliczy: liczba to bowiem człowieka.

A liczba jego: sześćset sześćdziesiąt sześć” (Ap 13. 16–18, BT). Czym jednak jest ,,znamię bestii”, a więc znamię i liczba imienia jego spadkobiercy – „obrazu bestii” – i w jaki sposób poznać ,,liczbę bestii”?

Przede wszystkim tajemnicze znamię jest nie tylko jakimś zewnętrznym znamieniem, ale również duchowym znakiem rozpoznawczym. Znak na czole i prawej ręce wskazuje więc na akceptację i całkowite posłuszeństwo. Pewnego zaś podobieństwa można się doszukać w żydowskim tefilin, czyli w małych skórzanych pudełkach ze zwojami pergaminowymi, na których zapisano najważniejsze teksty Prawa Pięcioksięgu (por. Pwt 6. 4–8; 11. 13–21; Wj 13. 1–16). Pudełka te bowiem również umieszcza się na ramieniu i na czole, podobnie jak ,,znamię bestii”. Czyni się to tuż przed modlitwą, kiedy każdy pobożny Żyd przypomina sobie o pierwszym i największym przykazaniu:

,,Słuchaj, Izraelu! Pan [JHWH], Bóg nasz, Pan jeden jest. Będziesz tedy miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej siły swojej” (Mk 12. 29–30). A zatem w przypadku ,,znamienia bestii lub liczby jej imienia” mamy do czynienia z przeciwieństwem tego najważniejszego przykazania.

W jaki więc sposób poznać ,,liczbę człowieka” grzechu? Jest to możliwe tylko wówczas, gdy uwzględni się, że każda litera alfabetu greckiego lub hebrajskiego posiadała określoną wartość liczbową. Oznacza to, że imię to składa się z takich liter, które w postaci cyfr dają liczbę 666. Bibliści – szczególnie katoliccy – odnoszą zazwyczaj tę zagadkową liczbę imienia do „cezara Nerona”. Biorąc jednak pod uwagę wszystkie pozostałe cechy Antychrysta oraz fakty historyczne, liczba ta wskazuje na tytuły, które noszą wyłącznie papieże. Wymienić tu należy przynajmniej dwa takie tytuły, którym odpowiada wartość liczbowa 666. Najważniejszy tytuł papieży brzmi: ,,Vicarius Filii Dei” (Zastępca Syna Bożego) – V=5, I=1, C=100, A R I=1, U=5 S + F I=1, L=50, I=1,I=1 + D=500, E I=1 = 666 oraz ,,Latinus Rex Sacerdos” (Łaciński Król Kapłanów) – L=50, A T I=1, N U=5, S + R E X= 10 + S A C=100, E R D=500, O S

= 666. Oba te tytuły świadczą o żądzy chwały i władzy poszczególnych papieży. Oto co o pierwszym z tych tytułów pisał pewien katolicki tygodnik: ,,Jakie litery znajdują się na papieskiej tiarze i co oznaczają? Oto one: VICARIUS FILII DEI, które w języku łacińskim oznaczają Zastępcę Syna Bożego. Katolicy uważają, że Kościół, który jest widzialną organizacją, musi mieć widzialną głowę. Zanim Chrystus wstąpił do nieba, wyznaczył św. Piotra, aby pełnił rolę jego przedstawiciela… Stąd biskup Rzymu jako głowa Kościoła otrzymał tytuł Vicarius Christi [Zastępca Chrystusa]” (Our Sunday Visitor, 1915). Gwoli ścisłości przypomnijmy, że zanim ten tytuł został przyjęty przez biskupów rzymskich, najpierw nosili go rzymscy cesarze chrześcijańscy, którzy uważani byli za namiestników Chrystusa. A zatem znamię bestii, jego imię i liczba tego imienia, to również znamię ,,obrazu bestii”, czyli potęgi, która jest odbiciem imperialnego Rzymu. Zewnętrznym zaś wyrazem tego znamienia może być krzyż, który Konstantyn rzekomo zobaczył na niebie i który za sprawą cesarza jako znak przyjął się w chrześcijaństwie. Krzyż ten ma wyrażać nie tylko męczeńską śmierć Chrystusa, ale również wiarę w dogmat, który został sformułowany podczas soboru w Nicei (325) i w Konstantynopolu (381). Znakiem papiestwa (,,obrazu bestii”), a również Kościoła-matki (,,matki wszetecznic i obrzydliwości ziemi” – Ap 17. 5) jest więc sprzeczny z pierwszym przykazaniem dogmat Trójcy, z którym nierozerwalnie wiąże się znak krzyża i sama formuła wypowiadana w trakcie czynienia tego znaku: ,,W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”. Zauważmy też, że czynienie tego znaku również wiąże się z czołem i prawą ręką, którą wykonuje się ów znak (także namaszczenie chorego przez katolickiego księdza tak zwanymi świętymi olejami ma miejsce na czole oraz prawej ręce). Przede wszystkim zaś nierozerwalnie wiąże się z cesarzem Konstantynem (i jego następcami), który przyczynił się do przyjęcia znaku krzyża, Trójcy, a tym samym również do surowych restrykcji wobec wszystkich przeciwników nowej linii chrześcijaństwa, którą on sam wytyczył. Z powodu niewiary w Trójcę prześladowano nie tylko Żydów i muzułmanów, ale również tych chrześcijan, którzy wierzyli w jedynego prawdziwego Boga (J 17. 3). Przez całe wieki dominacji papiestwa i jego Kościoła na siłę ,,chrystianizowano” więc poszczególne kraje Europy, Afryki i Ameryki, które zmuszone były przyjąć ,,znamię i imię bestii”. Kto zaś odrzucał chrzest w imię Trójcy lub zwierzchnictwo biskupa Rzymu, musiał liczyć się z prześladowaniem, skazaniem na banicję, a najczęściej z wyrokiem śmierci. W pewnym sensie przymus ten wciąż ma miejsce, bo czymże jest chrzest niemowląt, jak nie swego rodzaju ubezwłasnowolnieniem?

Naciski na przyjęcie Trójcy nie zakończyły się więc w minionych wiekach. One trwają. Nie ma bowiem ekumenizmu bez przyjęcia tego dogmatu. Kto odrzuca dogmat Trójcy, zostaje napiętnowany jako odstępca. Takiego pozbawia się nawet miana bycia chrześcijaninem. Dzieje się tak, chociaż w Biblii Bóg nigdy nie przedstawił siebie w postaci Trójcy. Żaden prorok ani Jezus czy też apostoł nie używał tego określenia. Dlaczego? Ponieważ fałszywa nauka o Trójcy, jak i cały szereg pseudochrześcijańskich dogmatów, które powstały na przestrzeni wieków, były im absolutnie nieznane.

Cokolwiek by powiedzieć o papiestwie, jedno jest pewne: gdyby nie było papieży i papiestwa, nie byłoby prześladowań, krucjat, inkwizycji, wielu wojen religijnych, poparcia dla faszystowskich rządów, milionów ofiar, w tym prawdopodobnie również holokaustu. Duchowieństwo katolickie nie miałoby związków z władzami świeckimi. Nie doszłoby też prawdopodobnie do zmiany Dekalogu, sformułowania dogmatu Trójcy, przyjęcia nauki o czyśćcu i odpustach, o przeistoczeniu, nie byłoby celibatu, chrztu niemowląt i całego szeregu wierzeń i zwyczajów sprzecznych z Biblią. A co za tym wszystkim idzie – nie byłoby oszustwa i wyzysku wiernych, trwającego już prawie XVII stuleci. Papiestwu nie leży bowiem na sercu dobro swoich poddanych, lecz władza, własne interesy, finanse, świątynie i pałace oraz kult swoich świętych – fałszywych proroków.

Jak widać, istnieje wiele sposobów poznania i zdemaskowania Antychrysta. Można go poznać zarówno po owocach (Mt 7. 15) – krwawej historii – jak również po doktrynie sprzecznej z Biblią, której uwieńczeniem jest bałwochwalczy kult biskupa Rzymu. Krótko mówiąc: duch imperialnego Rzymu przeszczepiony został na papiestwo, które stopniowo przekształcone zostało na wzór dawnego Imperium. Papieże są zatem spadkobiercami rzymskich cezarów. Nawet ich siedziba znajduje się na dawnym miejscu cezarów. Czy w obliczu tych faktów można nadal popierać kult Jana Pawła II oraz hołdować duchowieństwu rzymskiemu? Jezus powiedział: ,,Wystrzegajcie się uczonych w Piśmie, którzy chętnie chodzą w długich szatach i lubią pozdrowienia na rynkach i pierwsze krzesła w synagogach, i pierwsze miejsca na ucztach; którzy pożerają domy wdów i dla pozoru długo się modlą; tych spotka szczególnie surowy wyrok” (Mk 12. 38–40).

Bolesław Parma

"FAKTY I MITY" nr 42, 25.10.2007 r. PYTANIA CZYTELNIKÓW

OSTATECZNE SPUSTOSZENIE

Po przeczytaniu dwóch artykułów na temat Antychrysta zastanawiam się, czy pan nie przesadził, identyfikując papiestwo z Antychrystem i pisząc o totalnym odstępstwie Kościoła rzymskokatolickiego. I jeszcze jedno: jeśli papiestwo jest „bestią z czeluści” (Ap 17. 8), a Kościół „Niewiastą siedzącą na bestii” (17. 3), jak to możliwe, by znienawidziło ono i spustoszyło własny Kościół (Ap 17. 16)?

Chociaż wielu szczerym katolikom może wydawać się to nieprawdopodobne, szokujące, a nawet bulwersujące, teza o apostazji papiestwa oraz duchu Antychrysta, który przez całą historię papiestwa przejawiał się prawie we wszystkim, co biskupi Rzymu zamyślali, głosili i czynili, nie jest przesadzona ani o jotę. Potwierdzają to bowiem zarówno fakty historyczne, bo obnażają system papieski jako system bezprawia, który przez wiele wieków był zdolny do największych zbrodni, jak i Biblia, którą Kościół papieski od samego początku traktował wybiórczo. Prawda jest więc taka, że Kościół rzymski tylko pozornie wydaje się wierny Chrystusowi, a w gruncie rzeczy jest Kościołem odstępczym, zbudowanym na śmiertelnym człowieku – samozwańczej opoce – i jego przemijającym królestwie.

Takie są fakty. Tych zaś nie da się ukryć, chociaż Kościół rzymski robi wszystko, aby zatuszować błędy doktrynalne lub zminimalizować okrucieństwa inkwizycji. Stąd konieczność przypominania tego wszystkiego, o czym większość katolików ma albo mgliste pojęcie, albo nie wie wcale. A zatem krytyczne i demaskatorskie podejście do dominującego systemu religijnego, oparte na faktach historycznych oraz podstawach biblijnych, jest ze wszech miar konieczne, ponieważ fałszywi prorocy i apostołowie nie są jakimiś demonami z kopytami i rogami, ale sprytnie zakamuflowanymi „fałszywymi apostołami, pracownikami zdradliwymi, którzy tylko przybierają postać apostołów Chrystusowych” (2 Kor 11. 13).

W takim też duchu brzmią rady apostolskie: „Umiłowani, nie każdemu duchowi wierzcie, lecz badajcie duchy, czy są z Boga, gdyż wielu fałszywych proroków wyszło na ten świat” (1 J 4. 1); „Wszystkiego doświadczajcie, co dobre, tego się trzymajcie” (1 Tes 5. 21) oraz: „Przemawiam jak do rozsądnych: Rozsądźcie sami, co mówię” (1 Kor 10. 15). Przykładem zaś takiego postępowania są biblijni Berejczycy, którzy nie przyjmowali słów apostoła Pawła bezkrytycznie, lecz „codziennie badali Pisma, czy tak się rzeczy mają” (Dz 17. 11).

Szczególnie należy to czynić, gdy słyszy się, że Kościół rzymskokatolicki i jego głowa – papież – są nieomylni. Przypomnijmy, że chociaż sformułowanie i ogłoszenie dogmatu o prymacie i nieomylności osobistej papieża w sprawach wiary i moralności nastąpiło dopiero podczas obrad Soboru Watykańskiego I w 1870 roku, to już papież Grzegorz VII (1073–1085) w dokumencie zwanym Dyktatem papieskim stworzył dlań podstawy. Oto kilka z jego sformułowań: „Tylko papież ma prawo być nazywanym biskupem powszechnym”, „Tylko jemu przysługuje prawo do ucałowania nóg przez władców”, „Zgodnie z Pismem świętym Kościół rzymski nigdy nie błądził i nigdy nie pobłądzi” (w: Jan Wierusz Kowalski, „Chrześcijaństwo”). Zastanówmy się, czy w świetle Pisma Świętego tezy te da się uzasadnić oraz czy doktryna Kościoła rzymskiego ma podstawy biblijne. Oto tylko niektóre z fundamentalnych nauk Kościoła papieskiego.

Po pierwsze – chociaż Kościół rzymski twierdzi, że papież jest następcą apostoła Piotra, Zastępcą Syna Bożego, Najwyższym Kapłanem, Ojcem Świętym oraz nieomylną głową i opoką całego Kościoła, twierdzenia te są bezpodstawne. Biblia głosi bowiem, że Piotr był jedynie starszym wśród starszych (1 P 5. 1), był omylny jak każdy człowiek (Koh 7. 20), był krytykowany przez Jezusa (Mt 16. 21–23; 26. 40, 51–54) oraz ap. Pawła (Ga 2. 11–14), zaparł się Jezusa (Mt 26. 33–35, 69–75), był poddany kolegium apostolskiemu (Dz 8. 14) i nie godził się na to, aby ktoś przed nim klękał (Dz 10. 26). Apostoł Piotr nigdy też nie używał takich pojęć jak „papież” lub „papiestwo” (w pierwotnej wspólnocie chrześcijańskiej takich określeń w ogóle nie używano). Według Biblii, jedynym Ojcem Świętym jest sam Bóg (Mt 23. 9; Ap 15. 4), jedyną zaś głową, fundamentem, pośrednikiem i arcykapłanem dla pierwszych chrześcijan był wyłącznie Jezus Chrystus (Ef 1. 22; 1 Kor 3. 11; 1 Tm 2. 5), który też kategorycznie zabronił swoim uczniom wywyższania któregokolwiek z apostołów (Mt 18. 1–5; 20. 20–28; 23. 6–12; Mk 9. 33–37; 1 Kor 1. 10–17; 3. 4–13, 21–23). Innymi słowy, ap. Piotr nie był ani pierwszym papieżem, ani pierwszym biskupem Rzymu, ani opoką lub głową pierwotnego Kościoła, ani tym bardziej „ojcem świętym”. Wszystkie twierdzenia Kościoła rzymskiego dotyczące ap. Piotra i jego rzekomych następców są więc bezpodstawne i nieprawdziwe, a katolicyzm zbudowany jest na fałszywej opoce.

Po drugie – sprzeczne z Biblią jest również sakramentalne kapłaństwo. Twierdzenie Kościoła, że Jezus ustanowił kapłanami dwunastu apostołów, nie znajduje bowiem potwierdzenia w Biblii. W Nowym Testamencie na ten temat nie ma nawet jednej wzmianki. Apostoł Paweł co prawda wymienił apostołów, proroków, ewangelistów, pasterzy, nauczycieli, biskupów (starszych) i diakonów, ale ani jednym słowem nie wspomniał o kapłanach (Ef 4. 11; 1 Kor 12. 28; 1 Tm 3. 1–19). Nowy Testament nie mówi więc o jakiejś hierarchicznej organizacji kapłańskiej – podziale na kler i laików – a jedynie o powszechnym kapłaństwie wszystkich wierzących (1 P 2. 5, 9; Ap 1. 6; 5. 10). Kapłaństwo starotestamentowe, które głównie polegało na składaniu ofiar za grzechy ludzi, zostało wypełnione przez Jezusa, który ofiarował samego siebie (Mt 20. 28). A zatem to Jezus „sprawuje kapłaństwo nieprzechodnie, ponieważ trwa na wieki” (Hbr 7. 24). Stąd też kapłaństwo katolickie, posiadające rzekomo władzę rozkazywania samemu Bogu (patrz niżej), jest kolejnym dowodem wypaczenia i zafałszowania nauki Pisma. Warto zauważyć, że każdy rzymskokatolicki kapłan to – jak uczy Kościół rzymski – Alter Christus, czyli drugi (inny) Chrystus, co w skali świata daje nam armię takich „innych Chrystusów”. Czy już sam ten fakt nie powinien dać Czytelnikom wiele do myślenia? Wszak Jezus powiedział: „Baczcie, żeby was kto nie zwiódł. Albowiem wielu przyjdzie w imieniu moim, mówiąc: Jam jest Chrystus i wielu zwiodą” (Mt 24. 4–5). Zważywszy, że Kościół rzymski ma najwięcej wiernych i jest jedynym, który nazywa swoich kapłanów Alter Christus, że uzurpuje sobie moc i władzę większą od samego Jezusa Chrystusa, któremu rozkazuje zstąpić na ołtarze, zamienić się w kawałek chleba i być dotykanym przez tego „wszechwładnego kapłana”, a potem zostać spożytym przez każdego, komu tylko poda ów opłatek (często największym obłudnikom i oszustom), nie można mieć żadnych wątpliwości, że wszystko to nie ma nic wspólnego z pierwotnym chrześcijaństwem apostolskim.

Po trzecie – celibat, stopniowo wprowadzany przez biskupów Rzymu od IV wieku, a ostatecznie narzucony dekretem papieża Grzegorza VII w 1079 roku, jest czymś, co jest nienaturalne, nieludzkie i niebiblijne. Wiadomo przecież, że apostołowie mieli żony (Mt 8. 14; Mk 1. 30; Łk 4. 38). Apostoł Piotr i bracia Jezusa nawet zabierali je ze sobą, kiedy udawali się w podróże misyjne (1 Kor 9. 5). Co więcej, Biblia wyraźnie nakazuje, że biskup ma być żonaty – podobnie jak kapłani starotestamentowi (1 Tm 3. 2; Tt 1. 6). „Bo jeżeli ktoś nie potrafi własnym domem zarządzać, jakże będzie mógł mieć na pieczy Kościół Boży” (1 Tm 3. 5, por. Tt 1. 6). Wymuszanie celibatu jest więc nie tylko niezgodne z Biblią, ale – jak napisał ap. Paweł – jest również dowodem odstępstwa, „przystania do duchów zwodniczych i słuchania nauk szatańskich” (1 Tm 4. 1–3).

Po czwarte – o odstępstwie Kościoła rzymskiego od pierwotnego chrystianizmu świadczy kult Marii, „świętych” (zmarłych i żywych) oraz ich obrazów. Kult ten jest sprzeczny z pierwszym i drugim przykazaniem Dekalogu (Wj 20. 3–5). Warto przypomnieć, że to drugie przykazanie – zabraniające tworzenia jakichkolwiek wizerunków – Kościół rzymski usunął, kiedy w VIII wieku zaczęto czcić obrazy. Otwarło to drogę do handlu obrazami, szkaplerzami, posągami, krzyżami, medalikami i różańcami. Biblia tego rodzaju praktyki nazywa bałwochwalstwem (Iz 44. 9–20). Jedno z ostrzeżeń mówi: „Strzeżcie usilnie dusz waszych (…), abyście nie popełnili grzechu i nie sporządzili sobie podobizny rzeźbionej, czy to w kształcie mężczyzny, czy kobiety” (Pwt 4. 15–16). Niestety, Kościół rzymski nie zważa na te przestrogi i dopuścił do tego, że bałwochwalczy kult Marii i jej obrazów zajmuje pierwsze miejsce w życiu przeciętnego katolika. Jak to możliwe, że kult Marii, „świętych”, ich wizerunków z setkami pomników Jana Pawła II zajął tak znaczące miejsce w liturgii Kościoła rzymskiego? Odpowiedź może być tylko jedna: stało się to za sprawą odstępstwa od Biblii, a więc za sprawą samych papieży. Potwierdza to m.in. rada udzielona przez kardynałów papieżowi Juliuszowi III (1550–1555): „Ze wszystkich rad, jakie możemy udzielić Waszej Świątobliwości, uważaliśmy wreszcie poniższą za najważniejszą: Musimy zwrócić baczną uwagę i z całej siły zapobiec, gdyż rozchodzi się o bardzo ważną rzecz. Czytanie Ewangelii powinno być, na ile to tylko możliwe, jak najmniej dozwolone, szczególnie w nowoczesnych językach i w krajach, które podlegają Twej władzy. To trochę, które zwykle przy mszy jest czytane, powinno wystarczyć i nikomu nie powinno być dozwolone czytać więcej. Tak długo, jak naród zadowala się małym, Twoim interesom będzie się powodzić, lecz z chwilą gdy naród zapragnie czytać więcej, zaczną Twoje interesy cierpieć. Pismo Święte jest tą książką, która bardziej niż jakakolwiek inna wywołuje przeciw nam opór i przypływ burzy, przez które my prawie zgubieni jesteśmy. Zaprawdę, gdy kto naukę Biblii pilnie bada i porówna z tym, co się dzieje w naszych kościołach, znajdzie wkrótce sprzeczność i ujrzy, że nasza nauka bardzo często od Pisma Świętego się różni, a jeszcze częściej jest z nim w wielkiej sprzeczności. A gdy naród to zrozumie, będzie nas bezustannie krytykować, aż się wszystko wyjawi, a wtedy będziemy przedmiotem wszechświatowego szyderstwa i nienawiści. Jest to przeto konieczne, aby Pismo Święte od oczu narodu zostało usunięte, jednakże z wielką ostrożnością, ażeby nie wywołać wrzawy” (dokument z Biblioteki Narodowej w Paryżu, zamieszczony w tygodniku „The Truth” 3 listopada 1911 r. w Jerozolimie). Czy to też przesada?

A co z owym znienawidzeniem i spustoszeniem Kościoła? Papiestwo stale pustoszyło i wciąż duchowo i finansowo pustoszy i rujnuje swoich wiernych. Przez całe wieki czyniło to na drodze odstępstwa od Ewangelii, przez uniemożliwienie wiernym korzystania z Biblii oraz przez wprowadzenie zgubnych wierzeń i wyzysk (np. piekło i czyściec), z bałwochwalstwem na czele. Ale to nie wszystko. Jezus bowiem powiedział: „Nikt nie może dwom panom służyć, gdyż albo jednego nienawidzić będzie, a drugiego miłować, albo jednego trzymać się będzie, a drugim pogardzi. Nie możecie Bogu służyć i mamonie” (Mt 6. 24). Podobnie jest z papiestwem, które zawsze bardziej zabiegało o zaszczyty, chwałę, mamonę i władzę niż o chwałę dla Boga. Żaden z papieży nie mógłby więc powiedzieć: „Nie przyjmuję chwały od ludzi” (J 5. 41). Skoro zaś nie mogą tego powiedzieć, nie mogą też jednocześnie miłować Boga i tego wszystkiego, co tak naprawdę znajduje się w centrum ich uwagi. Tym samym nie są też w stanie miłować swoich współwyznawców. Przyczyna leży bowiem w rozdwojeniu. „Każde [zaś] królestwo, rozdwojone samo w sobie, pustoszeje, i żadne miasto czy dom, rozdwojony sam w sobie, nie ostoi się” (Mt 12. 25). Czy można się więc dziwić, że ostatecznie papiestwo znienawidzi i doprowadzi do całkowitego spustoszenia, ogołocenia i zniszczenia Kościoła (Ap 17. 16)? Jeśli nastąpiło to w wymiarze duchowym, spisze też na straty i swoich wiernych. Czyniło tak zresztą nieraz, na przykład podczas rozbiorów Polski czy też podczas napaści hitlerowskich Niemiec na nasz kraj. Papiestwo bowiem zawsze układało się z silniejszymi. Podobnie zresztą jak Kościół hierarchiczny, który najpierw kokietuje i zwodzi możnowładców, po czym ich zdradza. A zatem tam, gdzie intencje i podstawy sprzeczne są z duchem Ewangelii, spustoszenie i całkowite zniszczenie to tylko kwestia czasu!

Bolesław Parma

"FAKTY I MITY" nr 44, 08.11.2007 r. PYTANIA CZYTELNIKÓW

MODLITWY ZA ZMARŁYCH

Z tego, co wiem, prawie wszystkie religie – z judaizmem włącznie – i główne Kościoły uznają modlitwę za zmarłych. Dlaczego ewangelicznie wierzący chrześcijanie odrzucają tę formę pomocy zmarłym? Co na ten temat w rzeczywistości mówi Biblia? Istnieje przecież nawet Kościół spirytystyczny, który specjalizuje się w kontaktach z umarłymi.

To prawda, że w wielu religiach oraz w niektórych Kościołach zanosi się modlitwy za zmarłych, a nawet do zmarłych. Praktyka ta wynika bowiem z wiary, że człowiek posiada nieśmiertelną duszę, która po śmierci fizycznej bytuje samodzielnie i oczekuje na swoje wieczne przeznaczenie. Pogląd ten z kolei wiąże się z ideą tzw. czyśćca, który w takiej czy innej postaci występował już w starożytnym Egipcie, Grecji, jak również w Rzymie. Prawdą więc jest, że ogromne rzesze wiernych różnych społeczności religijnych modlą się za zmarłych, a nawet płacą swoim duchownym za takie modlitwy i tzw. msze za zmarłych. Ale czy jest to zalecenie Pisma Świętego? Co na ten temat w rzeczywistości mówi Biblia?

Otóż Biblia nie zawiera ani jednego przykładu, a tym bardziej polecenia, aby modlić się za zmarłych. Nigdzie w tej księdze nie czytamy o tym, aby Żydzi modlili się za zmarłych. Co więcej, samo pojęcie duszy nieśmiertelnej długo było im obce, prawdopodobnie aż do czasu powstania Machabeuszy w II wieku przed Chrystusem, kiedy to pojawiła się też koncepcja modlitwy za zmarłych. Wzmiankę o tym znajdujemy w Drugiej Księdze Machabejskiej (12. 42–45), a więc w księdze apokryficznej, która – jak pozostałe księgi apokryficzne – nigdy nie została uznana przez Żydów za kanoniczną. Nie uznawał jej za taką również Jezus, a zatem ani apostołowie, ani pierwsi chrześcijanie. Natomiast Kościół rzymskokatolicki za kanoniczne uznał je dopiero na soborze trydenckim w 1546 roku. Koncepcja duszy nieśmiertelnej i modlitwy za zmarłych pojawiła się więc w judaizmie bardzo późno i to pod wpływem filozofii greckiej. Biblia hebrajska (Stary Testament) milczy jednak zarówno na temat pojęcia nieśmiertelności duszy, jak i modlitw za zmarłych. Nie milczy natomiast w kwestii praktyk spirytystycznych. Oto co czytamy w Księdze Izajasza: „A gdy wam mówić będą: Radźcie się wywoływaczy duchów i czarowników, którzy szepcą i mruczą, to powiedzcie: Czy lud nie ma się radzić swojego Boga? Czy ma się radzić umarłych w sprawie żywych? A co dotyczy zakonu i objawienia: Jeżeli tak nie powiedzą, to nie zabłyśnie dla nich jutrzenka” (8. 19–20).

Powyższy tekst mówi o czterech sprawach. Po pierwsze – ostrzega przed próbą kontaktowania się ze światem umarłych. Dlaczego? Najwidoczniej ze względu na możliwość zwiedzenia (por. 2 Kor 11.14), ale być może również z uwagi na ochronę przed oszustwem i wyzyskiem. Biblia mówi bowiem, że „kto zstąpił do krainy umarłych, nigdy już nie wróci do swego domu, a miejsce jego zamieszkania nie wie już nic o nim” (Job 7. 9–10, por. 14. 12, 21). Biblia jasno zaprzecza więc możliwości kontaktowania się ze zmarłymi. Po drugie – powyższy tekst zachęca do szukania rady u Boga. Po trzecie – uczy, że w sprawach wiary winno się polegać na prawie (Pięcioksięgu Mojżesza) i objawieniu (księgach proroczych), czyli działać tak, jak postępował Jezus i apostołowie (por. Mt 5. 17; 22. 29; Łk 24. 27, 44; 2 Tm 3. 15–16).

I wreszcie po czwarte – tekst ten nie daje żadnej nadziei tym, którzy głoszą doktrynę sprzeczną z Pismem Świętym, a więc również tym, którzy zajmują się spirytyzmem. Biblia zakazuje bowiem wszelkich praktyk spirytystycznych. W Piątej Księdze Mojżeszowej czytamy: „Niech nie znajdzie się u ciebie taki, który przeprowadza swego syna czy swoją córkę przez ogień, ani wróżbita, ani wieszczbiarz, ani guślarz, ani czarodziej, ani zaklinacz, ani wywoływacz duchów, ani znachor, ani wzywający zmarłych; gdyż obrzydliwością dla Pana jest każdy, kto to czyni, i z powodu tych obrzydliwości Pan, Bóg twój, wypędza ich przed tobą. Bądź bez skazy przed Panem, Bogiem twoim. Gdyż te narody, które ty wypędzasz, słuchają wieszczbiarzy i wróżbitów, a na to Pan tobie nie pozwolił” (Pwt 18. 10–14).

A co mówi Nowy Testament w kwestii wzywania zmarłych, czyli modlitw do nich? Na pewno możemy i winniśmy dziękować Bogu za naszych bliskich zmarłych (por. 1 Tes 5. 18), ale nic ponadto. Nowy Testament nie daje bowiem ku temu żadnych podstaw. Nie mówi absolutnie nic na temat modlitw za lub do zmarłych, a tym bardziej nie mówi o czyśćcu, który w rzeczywistości jedynie stwarza fałszywą nadzieję na zbawienie. Tak naprawdę Kościół rzymskokatolicki – poprzez głoszenie wymyślonych przez siebie nauk – prowadzi ludzi do zguby i jeszcze każe sobie za to płacić! Zauważmy, że Jezus ani razu nie wspomniał o jakiejkolwiek możliwości wpływania na wieczne przeznaczenie zmarłych. Chociaż On sam modlił się w różnych okolicznościach i w różnych intencjach (por. J 17, 9–15), nigdzie nie czytamy, aby kiedykolwiek modlił się za zmarłych lub by nakazywał to czynić.

Podobnie postępowali apostołowie. Na przykład ap. Paweł zalecał, „(…) aby zanosić błagania, modlitwy, prośby, dziękczynienia za wszystkich ludzi, za królów i za wszystkich przełożonych” (1 Tm 2. 1–2), ale ani razu nie wspomniał o modlitwach za zmarłych. Apelował, aby modlić się „za wszystkich świętych” (głoszących Słowo Boże), rzecz jasna żywych, i za niego (Ef 6. 18–19), ale nigdy nie zalecał modlitw do świętych zmarłych, z prośbą o ich wstawiennictwo u Boga, jak uczy Kościół rzymski. Ten sam apostoł uczył bowiem, że jedynym pośrednikiem między Bogiem a ludźmi, który też wstawia się za nami, jest Jezus Chrystus, a nie święci zmarli (por. 1 Tm 2. 5; Rz 8. 34; Hbr 7. 25; 1 J 2. 1).

Niektórzy uważają jednak, że Jezus uczył o życiu po śmierci. Dowodem na to ma być przypowieść o bogaczu i Łazarzu (Łk 16. 19–31). Twierdzą, że przecież i bogacz, i Łazarz, i Abraham mogli się kontaktować; mogli widzieć, słyszeć, mówić i odczuwać. Wielu więc interpretuje to opowiadanie dosłownie. Czy słusznie? Bynajmniej. Dosłowna bowiem interpretacja tej przypowieści prowadzi raczej do absurdu, zamiast prawdy. Bo czyż na tym miałoby polegać szczęście zbawionych, że widzą i słyszą cierpiących – wołających o zmiłowanie? Jakie jest więc przesłanie tego podobieństwa? Przede wszystkim przypowieść ta jest alegorią i uczy, że życie wieczne nie zależy od dóbr doczesnych. Ich zaś nagromadzenie nie musi być dowodem Bożego błogosławieństwa i Jego przychylności – jak wierzyli Żydzi. Po drugie – przypowieść ta uczy i ostrzega, że po śmierci nie ma już najmniejszej możliwości zmiany swojego położenia. A to oznacza, że modlitwy i msze za zmarłych nie mają żadnego znaczenia, ponieważ śmierć raz na zawsze przypieczętowuje los człowieka. Jak napisał autor Listu do Hebrajczyków: „Postanowione jest ludziom raz umrzeć, a potem sąd”

(9. 27). A zatem historia o bogaczu i Łazarzu uczy, że o wiecznym losie decyduje każdy z nas z osobna, i to tu i teraz. „Oto teraz czas łaski, oto teraz dzień zbawienia” (2 Kor 6. 2). Nasz wieczny los po śmierci nie zależy więc od naszych bliskich – ich modlitw – lecz od nas samych, naszej postawy za życia oraz od „złożenia nadziei w Bogu żywym, który jest Zbawicielem wszystkich ludzi, zwłaszcza wierzących” (1 Tm 4. 10). Po trzecie – przypowieść ta uczy również, że jeśli ktoś lekceważy objawienie Boże zawarte na kartach Pisma Świętego, nie może oczekiwać na jakiekolwiek inne objawienie lub Boży cud. Jezus bowiem powiedział: „Jeśli Mojżesza i proroków nie słuchają, to choćby kto z umarłych powstał, też nie uwierzą” (Łk 16. 31).

O symbolicznym znaczeniu przypowieści o bogaczu i Łazarzu świadczy również fakt, że Jezus nie mówił o natychmiastowej nagrodzie po śmierci. Przeciwnie, do jednego z przedniejszych faryzeuszów powiedział: „Odpłatę będziesz miał przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych” (Łk 14. 14). W innym zaś miejscu czytamy: „Nie dziwcie się temu, gdyż nadchodzi godzina, kiedy wszyscy w grobach usłyszą głos jego; i wyjdą ci, co dobrze czynili, by powstać do życia; a inni, którzy źle czynili, by powstać na sąd” (J 5. 28–29, por. J 6. 39–40; 14. 2–3; Mt 16. 27; Ap 22. 12). Wtedy to dopiero wielu „(...) zasiądzie do stołu z Abrahamem i z Izaakiem, i z Jakubem” (Mt 8. 11), a nie wcześniej. Jezus kładł więc nacisk na zmartwychwstanie, a nie na jakąś pośrednią formę życia po śmierci (Mt 22. 30; Mk 12. 25–27; Łk 20. 35–38). Podobnie zresztą czynili apostołowie. Na przykład ap. Paweł stwierdził, że jeśli nie ma zmartwychwstania, „daremna jest wiara wasza”, a „ci, którzy zasnęli w Chrystusie, poginęli”. Dlatego dodaje: „Jeśli umarli nie bywają wzbudzeni, jedzmy i pijmy, bo jutro pomrzemy” (1 Kor 15. 17–18, 32). Dla Pawła nie istniała więc żadna alternatywa poza zmartwychwstaniem. Dawał temu wyraz raz za razem. Również w takim miejscu jak Ateny, czyli w stolicy Grecji – w kraju, w którym powszechnie wierzono, iż człowiek tak naprawdę nie umiera do końca, ponieważ posiada duszę nieśmiertelną. Apostoł Paweł nie próbował więc pogodzić koncepcji duszy nieśmiertelnej z ideą zmartwychwstania. Wręcz przeciwnie. Zamiast głosić o błogim odpoczynku po śmierci, głosił wyłącznie o zmartwychwstaniu i przyszłym sądzie (por. Dz 17. 30–32). Oto dlaczego „jedni naśmiewali się, drudzy zaś mówili:

O tym będziemy cię słuchali innym razem” (w. 32). Irytowała ich bowiem żydowska idea zmartwychwstania. Najwidoczniej uważali, że ich koncepcja – nieśmiertelności duszy – jest rozsądniejsza. Apostoł Paweł nigdy jednak z tą koncepcją się nie zgodził. Jego nauka w tej kwestii była jasna: jest śmierć i będzie zmartwychwstanie, po którym dopiero zbawieni zostaną „przyobleczeni w nieśmiertelność” (1 Kor 15. 53). Pomiędzy nimi nie ma nic pośredniego. I takie było stanowisko apostoła. Nie pocieszał nikogo (ani on, ani żaden inny apostoł) koncepcją nieśmiertelnej duszy, życiem po śmierci lub – jak kto woli – życiem po życiu, ale zawsze wskazywał na zmartwychwstałego Jezusa i zmartwychwstanie, do którego – jak uczył – ma dojść z chwilą powtórnego przyjścia Chrystusa (1 Tes 4. 13–18). Do tego czasu życie wierzących „jest ukryte wraz z Chrystusem w Bogu” (Kol 3. 3), a sami „umarli nic nie wiedzą” (Koh 9. 5), bo w krainie umarłych „nie ma ani działania, ani zamysłów, ani poznania, ani mądrości” (Koh 9. 10).

Cokolwiek by więc powiedzieć o tzw. życiu po śmierci, jedno nie ulega wątpliwości: apostołowie nie przywiązywali wagi do ówczesnych teorii o stanie pośmiertnym człowieka. Nie modlili się też za zmarłych, lecz za żywych, i głosili, że śmierć definitywnie przypieczętowuje los każdego człowieka.

Ponadto Nowy Testament głosi: „Kto ma syna, ma życie; kto nie ma Syna Bożego, nie ma życia. To napisałem wam, którzy wierzycie w imię Syna Bożego, abyście wiedzieli, że macie życie wieczne” (1 J 5. 12–13). Innymi słowy: kto całą ufność pokłada w Bogu i żyje zgodnie z Jego wolą, nie potrzebuje (gdy umrze) niczyich modlitw. Kto zaś nie liczy się z Bogiem i postępuje wbrew Jego woli, temu nie pomogą żadne modlitwy. A zatem póki mamy czas, zamiast modlić się za zmarłych, módlmy się raczej za żywych, bo jedynie tym, a nie zmarłym, można pomóc.

Bolesław Parma

"FAKTY I MITY" nr 26, 05.07.2007 r. PYTANIA CZYTELNIKÓW

KIEDY WIARA JEST GRZECHEM?

Na podstawie rachunku prawdopodobieństwa zakładam, że Bóg istnieje. Zastanawiam się jednak nad tym, jak czuje się Bóg Ojciec, jeśli myślenie zastępujemy wiarą. Czy nie jest tak, że taka wiara jest grzechem, a wiara fanatyczna – na przykład w wydaniu ojca dyrektora Rydzyka – grzechem ciężkim?

Rozpocznijmy najpierw od wyjaśnienia, czym wiara nie jest. Przede wszystkim wiara nie jest tożsama z przynależnością religijną. Podkreślić to należy dlatego, że jeszcze dziś (szczególnie w naszym kraju) bardzo często słyszy się takie pojęcia jak: ,,wiara katolicka”, ,,wiara ewangelicka”, ,,inna wiara” lub pytania w rodzaju: ,,Do jakiej wiary należysz?”. Z biblijnego punktu widzenia, takie ujęcie wiary nie ma żadnego uzasadnienia. Można bowiem należeć do tej czy innej wspólnoty religijnej, a być człowiekiem niewierzącym. Można kultywować tradycje religijne, a w ogóle nie przykładać większej wagi ani do Boga, ani do pochodzenia i znaczenia poszczególnych praktyk religijnych. Można też wiedzieć prawie wszystko, czego uczy Kościół, a nie znać kompletnie Biblii i nie zastanawiać się nad tym, w co się wierzy, nie mówiąc już o osobistym doświadczeniu wiary. Krótko mówiąc, można należeć do tego czy innego Kościoła, być niewierzącym albo też w większym lub mniejszym stopniu wierzyć we wszystko to, czego uczy dany Kościół, a tak naprawdę nadal być człowiekiem nieposiadającym żywej wiary! A zatem prawdziwa wiara nie jest zależna ani od przynależności do tej czy innej wspólnoty konfesyjnej, ani od praktyk religijnych, ani od posłuszeństwa duchowym przywódcom. Czym wobec tego jest wiara w biblijnym ujęciu?

Biblijny sens greckich i hebrajskich słów, zwykle tłumaczonych jako ,,wiara”, to zarówno świadome przyjęcie pewnych doktryn i zdarzeń, jak i ufne poleganie na Bogu, wyrażające się posłuszeństwem.

(…)

Kiedy więc wiara jest zgubna i grzeszna?

Przede wszystkim wtedy, gdy poprzestaje na deklaracjach i gdy człowiek przyjmuje tylko pozór pobożności, podczas gdy jego życie jest jednym wielkim zaprzeczeniem ewangelicznej moralności (por. 2 Tm 3. 5). W Liście św. Jakuba czytamy, że tego rodzaju wiara jest martwa. ,,Bo jak ciało bez ducha jest martwe, tak i wiara bez uczynków jest martwa” (2. 26). Daremną, szkodliwą i tym samym grzeszną jest więc wiara pusta, obojętna na potrzeby najbliższych (Jk 1. 27), bez miłości (1 Kor 13. 2; Ga 5. 6).

Daremna, szkodliwa i grzeszna jest również wiara, która jest sprzeczna z przesłaniem Pisma Świętego. Dotyczy więc nie tylko braku osobistej więzi z Bogiem i wrażliwości na potrzeby bliskich, ale również na przedkładaniu tzw. Tradycji nad Słowo Boże. Jezus powiedział: ,,Lud ten czci mnie wargami, ale serce ich daleko jest ode mnie. Daremnie mi jednak cześć oddają, głosząc nauki, które są nakazami ludzkimi. Przykazania Boże zaniedbujecie, a ludzkiej nauki się trzymacie” (Mk 7. 6–8). Przypomnijmy, że Biblia co najmniej w kilku miejscach przestrzega, aby niczego do niej nie dodawać i nie wypaczać jej przesłania (Pwt 4. 2; Prz 30. 6; Mt 5. 17–19; Ga 1. 6–9; Ap 22. 18–19). Mimo to Kościół rzymskokatolicki przyjął i ,,schrystianizował” wiele zwyczajów i świąt pogańskich oraz wprowadził wiele własnych wierzeń i praktyk. Ten odstępczy proces rozpoczął się już w II stuleciu po Chrystusie. Zapoczątkował go m.in. podział wiernych na kler i laików (II wiek po Chr., por. 1 P 2. 9), a następnie takie wypaczenia jak: chrzest niemowląt (III w., por. Mt 3. 15–17; Dz 2. 37–38; 8. 26–39), kult krzyża (z 313 roku, por. Dz 17. 25), sojusz Kościoła z państwem (IV w., Mt 22. 21), kult niedzieli (z 321 r., por. Mk 2. 27–28), ustanowienie dogmatu Trójcy Świętej (z 325–381 r., por. Mk 12. 29; J 14. 28; 17. 3), kult aniołów, świętych i ich wizerunków (z IV w., por. Wj 20. 4–6; Ap 19. 10) oraz dogmaty maryjne: pierwszy, uznający ją za ,,matkę Boską” (z 431 r., por. Łk 8. 21; 11. 27–28); drugi o jej wiecznym dziewictwie (z 1123 r., por. Mk 6. 3–4; Łk 2. 7; J 7. 5); trzeci o jej niepokalanym poczęciu (z 1854 r., por. Łk 1. 47; 2. 22–24; Rz 3. 23) i czwarty o jej wniebowzięciu (z 1950 r., por. J 3. 13; 1 Kor 15. 22–23). Wszystko to jest dowodem odstępstwa Kościoła rzymskiego od wiary, ,,która raz na zawsze została przekazana świętym” (Jud 3). Nazywanie bowiem biskupa Rzymu ojcem świętym i nieomylnym, określanie go takim m.in. tytułem jak pontifex maximus, budowanie mu pomników za życia i po śmierci, adoracja jego osoby, modlitwy do niego, ubóstwianie duchowieństwa katolickiego, celibat kapłanów i uznawanie ich pośredniczej funkcji, doktryna mszy św. z tzw. przeistoczeniem, nauka o czyśćcu, piekle, spowiedzi usznej i pozostałych sakramentach, budowanie świątyń, wprowadzenie szat liturgicznych z babilońską tiarą, używanie wody święconej oraz wiele innych elementów wiary katolickiej nie ma najmniejszych podstaw biblijnych. Wszystkie te elementy posiadają natomiast korzenie pogańskie.

Gdziekolwiek więc mamy do czynienia z występowaniem doktryn i zwyczajów sprzecznych z nauczaniem Chrystusa, ze zdrowym rozsądkiem, z bezmyślnym i ślepym podporządkowaniem się jakiejkolwiek instytucji kościelnej (nie tylko katolickiej, ale każdej innej), tam mamy do czynienia z wiarą fanatyczną, karykaturą wiary ewangelicznej, a więc z czymś szkodliwym, bo w rezultacie zgubnym dla jednostki, jak i dla społeczeństwa.

Tak więc istnieje ogromna różnica pomiędzy żywą wiarą a wiarą martwą. Jedną i drugą rozpoznać możemy po owocach (Mt 7. 20). Pierwsza wyraża się zmianą w życiu człowieka, której dokonuje Bóg i Jego Słowo. Wyraża się zaufaniem i poleganiem na Bogu oraz praktycznym chrześcijaństwem. Przynosi więc korzyść zarówno osobie wierzącej, jak i jego najbliższym (rodzinie) oraz społeczeństwu. Dodajmy bowiem, że ludzie ewangelicznie wierzący to ludzie odpowiedzialni, uczciwi, pracowici, spokojni, niezagrażający komukolwiek; to ludzie błogosławiący, a nie przeklinający, to ludzie wolni od wszelkich nałogów i fanatyzmu. Przeciwieństwem takiej praktycznej wiary, wiary z Boga, jest jej karykatura, ślepa i fanatyczna wiara, która nie posiada żadnych racjonalnych ani biblijnych podstaw, którą cechuje zewnętrzna i hałaśliwa religijność, fanatyzm, wszelkiego rodzaju uprzedzenia (fobie, antysemityzm), która jest przyczyną wszelkich nadużyć – od duchowych przywódców począwszy, a na zwyczajnych wiernych kończąc.

A zatem świadome trwanie w systemie religijnym, w wierze, która stoi w rażącej sprzeczności z ewangelicznym przesłaniem, jest złe, grzeszne i prowadzi do zguby. Grzech jest bowiem przestępstwem prawa Bożego (1 J 3. 4), jest rozminięciem się z wolą Boga, z wiarą proroków, uczniów Pańskich, a w szczególności z ,,wiarą Jezusa” (Ap 14. 12). Wierzyć więc bezpodstawnie jest szczytem fanatyzmu!

Bolesław Parma

„FAKTY i MITY” nr 50, 20.12.2007 r.: Nic dziwnego, skoro wyznań chrześcijańskich jest – jak podaje podręcznik – 20 800! A katolicyzm przez większość spośród 20 799 pozostałych nie jest traktowany (z uwagi na jawne sprzeczności z Biblią) nawet jak chrześcijaństwo.

„FAKTY I MITY” nr 6, 14.02.2008 r.

10 STWIERDZEŃ BEZBOŻNYCH

1. Stanowczo odrzucasz istnienie tysięcy bogów czczonych przez inne religie, ale czujesz się oburzony, gdy ktoś odrzuca istnienie twojego boga.

2. Czujesz się obrażony i odczłowieczony, gdy naukowcy stwierdzają, że człowiek pochodzi od zwierząt, ale nie masz problemu z biblijnym twierdzeniem, że człowiek został stworzony z prochu.

3. Śmieszą cię politeiści, ale wierzysz w Boga w trzech osobach.

4. Pąsowiejesz, słysząc o okrucieństwach przypisywanych Allachowi, ale nawet okiem nie mrugniesz, słysząc o tym jak to Bóg chrześcijan zabił wszystkie dzieci w Egipcie (Księga Wyjścia) i zarządził wycięcie w pień całych grup etnicznych (Księga Jozuego), włącznie z kobietami, dziećmi i drzewami.

5. Śmieszy cię hinduizm, w którym ludzie mogą być bogami, i mity greckie, w których bogowie spali z kobietami, ale wierzysz, że Duch Święty zapłodnił Maryję, która potem urodziła człowieka boga, który został zabity, zmartwychwstał i wstąpił w niebiosa.

6. Gotów jesteś spędzić całe życie, szukając małych dziur w naukowych twierdzeniach na temat wieku Ziemi (kilka miliardów lat), ale wierzysz na słowo w daty zapisane przez kilku gości z epoki brązu, co sobie siedzieli w namiocie i wymyślili, że Ziemia ma pewnie dopiero kilka tysięcy lat.

7. Wierzysz niezbicie, że cała populacja tej planety, z wyjątkiem tych, którzy wierzą w to samo co ty, będzie smażyć się w piekle po wieki. Mimo to uważasz, że twoja religia jest „tolerancyjna” i „miłosierna”.

8. Podczas gdy cała współczesna nauka, historia, geologia, biologia i fizyka nie zdołały cię przekonać, że Boga nie ma, paplanina jakiegoś niedouczonego pacana to wszystko, czego ci potrzeba, żeby uwierzyć w jego istnienie.

9. 0,001 proc „wysłuchanych modlitw” to dla ciebie wielka opatrzność boża, a nie przypadek. Uważasz, że modlitwy skutkują.

10. Wiesz o Biblii, chrześcijaństwie i historii Kościoła dużo mniej niż agnostycy czy ateiści – a mimo to nadal nazywasz się chrześcijaninem.

Wyłowił z sieci LK

[Z wieloma osobami logiczna dysputa jest stratą czasu, gdyż oni wszystko interpretują tak, by potwierdzało to z góry założoną tezę (np. jeśli ktoś wieży w krasnoludki, to dla niego nadgryziony chleb przez mysz będzie dowodem ich istnienia nawet wtedy gdy tą mysz złapie – bo to tak naprawdę krasnoludek który zamienił się w myszkę (a zdolność do takiej cudownej przemiany dodatkowo zwiększa podziw, uznanie dla krasnoludków i dowodzi ich nadprzyrodzonych mozliwości)... Proszę się też zastanowić np. ilu ludzi tysiąc lat temu uwierzyłoby chociaż w 1% współczesnych wynalazków – że będziemy je mieli i w dodatku sami je wymyślimy i zrobimy bez pomocy bóstwa (jak oszacowano by prawdopodobieństwo [Jeśli prawdopodobieństwo jakiegoś zdarzenia oszacowane jest np.: raz na miliard lat, to może się to zdarzyć za chwilę, albo nigdy, albo np. 10 razy – praktycznie.])... Tu większym problemem jest ludzka psychika i jej ograniczenia. I właściwie na tym polu powinna odbywać się dyskusja. – red.

PS

PROSZĘ SIĘ ZASTANOWIĆ

By kogoś przekonać do oczywistego, logicznego wniosku (że np. 10 + 10 = 20), nie trzeba używać nieznanych, niezrozumiałych, tajemniczo brzmiących wyrażeń, argumentów, teorii, krzyczeć, straszyć, prać mózgu, wywierać stadnych presji, ubierać się w odróżniający, robiący wrażenie strój, stawiać robiących wrażenie budowli itp. Ale jest to konieczne gdy chcemy kogoś przekonać do innego wyniku...]

„FAKTY I MITY” nr 6, 14.02.2008 r.

DZIEWICTWO ALBO ZDROWIE

Religia, zwłaszcza katolicka, jest cerberem dziewictwa. Podczas szkolnych indoktrynacji wyznaniowych uczniów w Polsce instruuje się o konieczności zachowania „czystości” aż po kościelny ślub.

W USA z budżetu państwa przeznacza się setki milionów dolarów na wychowanie seksualne propagujące abstynencje płciową do chwili zamążpójścia lub ożenku. Wolni od religijnych fiksacji lekarze i seksuolodzy zdają sobie sprawę z bałamutności tych przykazań, ale w krajach takich jak nasz wolą przezornie milczeć, by nie ściągać na siebie gniewu i retorsji Kościoła. W stanach właśnie zakończono rozległy program badawczy, którego wyniki zostaną opublikowane w styczniowym wydaniu „American Journal of Public Health”. Są dość jednoznaczne i dobitne: im później nastąpi utrata dziewictwa, tym większe ryzyko problemów seksualnych. To konkluzje naukowców z Columbia University i New York Psychiatric Institute.

Osoby, które zainicjowały życie seksualne w wieku od 21 do 23 lat, doświadczają częściej zaburzeń seksualnych niż ich rówieśnicy, którzy zgrzeszyli wcześniej. Komplikacje dotyczą zwłaszcza przedwczesnego wytrysku, niemożności osiągnięcia podniecenia i orgazmu. Z klinicznego punktu widzenia stykamy się z wieloma późnymi dziewicami, które mają wielkie trudności z satysfakcjonującym pożyciem seksualnym w ramach stałego związku. Powodem, najogólniej mówiąc, jest powstrzymywana na siłę burza hormonów.

TN

[Niech, łącznie, setki milionów „szczęśliwców (w tym również zastępczych masturbatorów i masturbantek, homoseksualistów, zoofilów itp.)” podziękuje swoim czy/i innych nauczycielom (którzy, w znacznej części, sami w tym czasie zajmowali się orgiami seksualnymi)... – red.]

1. SEKS, ZESTAW INF. (ANTYNUDZIARSKI)(przed pierwszymi randkami...):

http://www.wolnyswiat.pl/1h5.html

JEZUS, O KTÓRYM NAUCZA KOŚCIÓŁ NIGDY NIE ISTNIAŁ

Dowody w nowej sensacyjnej książce Roberta Haaslera (14,90 zł wraz z kosztem przesyłki)

ZAMÓWIENIA

Wydawnictwo Lux tel. 0 501 312 736

40-001 Katowice 0 32 280 04 63

skr. 1585

www.klubdavinci.eu

klubdavinci@interia.pl

"FAKTY I MITY" nr 41, 19.10.2006 r.

GDYBY CHRYSTUS NIGDY NIE ISTNIAŁ...

Z Luigim Casciolim, autorem książki „Bajka o Chrystusie”, rozmawiała Agnieszka Zakrzewicz.

– W swojej książce „Bajka o Chrystusie” twierdzi pan, że Jezus Chrystus nie istniał. Wytoczył pan nawet proces przeciwko włoskiemu proboszczowi, który napisał w gazecie, że Chrystus był człowiekiem. Proces został umorzony we Włoszech, ale odwołał się pan do strasburskiego Trybunału Praw Człowieka. W jakim punkcie są obecnie pana sprawy sądowe?

– Sprawa sądowa przeciwko proboszczowi Enricowi Righiemu została we Włoszech umorzona w styczniu. Miesiąc później wraz z adwokatem Di Stefano odwołaliśmy się do Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu i nasze odwołanie zostało przyjęte. Jak poinformował mnie mecenas Di Stefano, który ma olbrzymie doświadczenie w procesach międzynarodowych – trybunał strasburski powinien poinformować nas o dacie pierwszej rozprawy na przełomie września i października. Spodziewamy się, że zostanie ona wyznaczona na styczeń 2007 roku.

Pokładam duże zaufanie w Trybunale Praw Człowieka w Strasburgu. Wierzę, że dzięki jego orzeczeniu zostanie na nowo otwarty proces we Włoszech i ja będę mógł udowodnić przed sądem, że Chrystus nie istniał i nie istnieje.

– Jak to się stało, że tak znany adwokat jak Giovanni Di Stefano i Studio Legale Internazionale di Roma zainteresowały się pana sprawą?

– Myślę, że adwokat Di Stefano zainteresował się moją sprawą, ponieważ on sam napisał książkę o procesie Piłata oraz o tym, że z punktu widzenia prawa rzymskiego był to proces nieprawdopodobny.

– Jest pan ateistą i antyklerykałem do szpiku kości. Skąd te przekonania?

– Ja urodziłem się ateistą i stałem się antyklerykałem. Moja rodzina była katolicka, ale bez przesady. Choć jako dziecko chodziłem do kościoła, nie mogłem nigdy uwierzyć w to, że jakikolwiek bóg istnieje. Oczywiście, nie mogłem uwierzyć w to, co mówił ksiądz katecheta – dla mnie to były zawsze bajki dla dzieci. Ja nigdy nie lubiłem bajek – nie przeczytałem żadnej, oprócz „Pinokia”.

Przez wiele lat żyłem we Francji, gdzie byłem (i jestem nadal) członkiem Unii Ateistów. Osoba, która nie wierzy – bardzo często szuka motywacji dla swojego ateizmu i robi to bardziej skrupulatnie niż wierzący praktykujący, czytając Biblię od deski do deski. We francuskim piśmie ateistycznym natknąłem się po raz pierwszy na problem istnienia Chrystusa, co bardzo mnie zainteresowało. Od tego momentu zacząłem studiować bardzo uważnie historię powszechną oraz historię chrześcijaństwa i Kościoła katolickiego, co doprowadziło mnie do napisania mojej książki „Bajka o Chrystusie”.

– Jakie znalazł pan dowody na to, że Chrystus nigdy nie istniał?

– Moim zdaniem, postać Jezusa została zbudowana na postaci Jana z Gamali, syna Judy Galilejczyka i przywódcy bandy rewolucjonistów Bohanegers. Wojna żydowska, którą opisywał Flawiusz, zbiega się z okresem, w którym zaczęły powstawać księgi Nowego Testamentu. Józef Flawiusz – jeden z najbardziej wiarygodnych ówczesnych historyków – nigdy nie wspomniał o Jezusie, choć powinien, gdyby taka postać istniała. Wspomniał tylko o Janie Chrzcicielu i Jakubie Sprawiedliwym. Przede wszystkim imiona wszystkich uczniów Chrystusa są tymi samymi imionami rewolucjonistów – na przykład Szymon Zelota to w rzeczywistości Szymon Bar Giona – jeden z dowódców rebelii przeciwko Rzymianom. Trudno myśleć, że istniały dwie podobne osoby.

– Być może Chrystus jest postacią mitologiczną, jednak mogła ona być wzorowana na jednym z czterech braci Jakuba Sprawiedliwego, o których wspomina Nowy Testament...

– Nie rozumiem, dlaczego w takim wypadku Watykan milczy. Jeżeli posiada niepodważalne dowody na to, że Chrystus istniał – niech przedstawi je ludzkości. Blisko dwa miliardy chrześcijan zasługuje na prawdę. Odpowiedź musi być jasna i jednoznaczna – Chrystus istniał czy nie istniał? Jeżeli Watykan ociąga się, by udowodnić jego istnienie – to znaczy, że nie ma żadnych dowodów i wie dobrze, że syn Maryi i Józefa został wymyślony, tak jak wymyśla się bohaterów bajek. W tym wypadku Kościół okłamuje ludzkość, robiąc to świadomie i z premedytacją.

– Co będzie znaczyło dla ludzkości udowodnienie podczas procesu, że Chrystus nie istniał?

– To byłby koniec Kościoła katolickiego. Udowodnienie tego w sądzie będzie oznaczać z punktu widzenia prawnego anulowanie dogmatów, na jakich opiera się chrześcijaństwo. Nie będzie już można twierdzić, że Chrystus przybył na ziemię pod postacią człowieka, by odkupić grzech pierworodny ludzkości. To również koniec Eucharystii. Żaden ksiądz, udzielając komunii, nie mógłby mówić już „Oto ciało Chrystusa”. Celebracja sakramentu Eucharystii stałaby się oszustwem ściganym prawnie. Kościół nie mógłby twierdzić, że dogmat przemiany wina oraz chleba w krew i ciało Chrystusa jest prawdą. To tylko niektóre dogmaty, jakie musiałyby zniknąć, ponieważ są fałszywe.

– Dlaczego jest pan tak uparty i chce iść dalej?

– Kościół katolicki od wieków nadużywa ignorancji ludzkiej, zmuszając ludzkość do wiary w rzeczy nieprawdziwe na podstawie Starego Testamentu i czterech wybranych Ewangelii. Książka Dana Browna „Kod Leonarda da Vinci” sprawia Watykanowi wiele kłopotów, gdyż ludzie są ciekawi i chcą poznać prawdę. Procesu ujawniania prawdy nie da się zatrzymać. Watykan musi pokazać światu prawdziwe, niepodważalne dowody na istnienie Chrystusa, a nie tylko opowiadać bajki biblijne.

Strona internetowa Luigiego Casciolego: www.luigicascioli.it

„Chrystus nigdy nie istniał, został wymyślony przez Kościół katolicki i jest produktem fantazji, tak jak inni bohaterowie bajkowi” – tak twierdzi Luigi Cascioli, autor książki „Bajka o Chrystusie”, która wywołała we Włoszech wiele zamieszania. Ksiądz Enrico Righi – proboszcz diecezji Bagnoregio, opublikował w jednym z włoskich dzienników artykuł, że Chrystus narodził się jako syn Maryi i Józefa i był prawdziwym człowiekiem z krwi i kości. W odpowiedzi na publikację księdza Luigiego Casciolego 11 września 2002 roku złożył donos do prokuratury przeciwko Kościołowi, który w osobie proboszcza Righiego wykorzystuje naiwność osób trzecich i nakłania je do wiary w rzeczy fałszywe. 27 stycznia 2006 roku sąd w Viterbo umorzył sprawę, niezależnie od tego, że w czasie procesu ksiądz Righi nie przedstawił przed trybunałem żadnych konkretnych dowodów na to, że Chrystus istniał. Dodatkowo sąd obciążył Casciolego kosztami procesowymi w wysokości 1500 euro. W marcu tego roku sprawą Casciolego zainteresował się mecenas Giovanni Di Stefano z najważniejszej międzynarodowej kancelarii adwokackiej (Studio Legale Internazionale di Roma), która zajmuje się takimi sprawami jak proces Saddama Husajna, Tareka Azziza czy w przeszłości dochodzenie w sprawie śmierci lady Diany i Roberta Calviego. 18 marca 2006 r. Di Stefano wystąpił w imieniu swojego mocodawcy do Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu.

www.wolnyswiat.pl

„FAKTY I MITY”:

nr 38, 21.09.2001 r. KOMENTARZ NACZELNEGO

ŚWIĘCI OJCOWIE BIN LADENA

(...) Przypomnijmy tylko najważniejsze zbrodnie oprawców w sutannach oraz uświęcone akty terroru dokonywane przez katolików świeckich pod przewodem kapelanów. Zasada była taka sama, jak w islamskim dżihadzie – wieczne zbawienie za mordowanie niewiernych. Szacunkowe liczby ofiar uśredniam, biorąc za podstawę kilka źródeł.

1096 – pierwsza wyprawa krzyżowa. Wymordowanie Żydów nad Renem i Dunajem – ponad 20 tys. ofiar;

1099 – krzyżowcy zdobywają Jerozolimę – 50 tys. ofiar;

1202–1204 – czwarta krucjata na rozkaz papieża Innocentego III – 100 tys. ofiar;

1207 – armia Innocentego III wycina w pień katarów (30lat) – 100 tys. ofiar;

1226 – (pocz.) – Krzyżacy mordują Prusów – 300 tys. ofiar;

1453 – z inicjatywy świętego Jana Kapistrana wymordowano Żydów na Śląsku – 30 tys. ofiar;

1450–1750 – polowanie na „czarownice” na podst. bulii Innocentego VIII – 150 tys. ofiar;

1478 (pocz.) – papież Sykstus IVwysyła do Hiszpanii inkwizytora Torguemadę – 250 tys. ofiar;

1492–XVII w. – katolicy wyniszczają ludność Wysp Karaibskich – 3,5 miliona ofiar;

XVI–XVIII w. – misjonarze i żołnierze mordują Indian Amazonii – 5,5 miliona ofiar;

XVI–XVIII w. – porwania niewolników w Afryce – 100 milionów ofiar;

1555–1559 – inkwizycja za czasów papieża Pawła IV – 800 tys. ofiar;

1568 (pocz.) – na rozkaz papieża Piusa V (późniejszy święty) inkwizycja hiszpańska zaczyna mordować protestanckich Niderlandczyków – 2 miliony ofiar;

1573 – noc św. Bartłomieja (23/24.08), czyli rzeź hugenotów; Papież Grzegorz XIII odprawia mszę dziękczynną, wybija medal pamiątkowy i organizuje radosne festyny na ulicach (por. radość Palestyńczyków) – 25 tys. ofiar;

1648 – koniec wojen religijnych w Niemczech podsycanych przez papiestwo. (Innocenty X protestuje przeciwko ugodzie z protestantami) – 13 milionów ofiar;

1648 (pocz.) – pogromy żydów w Polsce – 100 tys. ofiar;

1941– 1945 – w Chorwacji rządzi Ante Pavelić popierany przez Piusa XII – 800 tys. ofiar.

(...) Czarne wilki dopiero niedawno przybrały owczą skórę i nawołują teraz do pokoju, miłości bliźniego, przebaczania win. Modlą się za ofiary islamskiego terroryzmu zapominając o własnym... (...)

Jonasz

nr 13, 28.03.2002 r. WYSPY WIELKANOCNE

(...) A może Karol Wojtyła przez lata ani razu nie zajrzał do archiwów watykańskich i nic nie wiedział o pamiętnikach mnicha tamże przechowywanych? Może nawet nie wie, że jeszcze w Roku Pańskim 1812 jezuita Coronil nakazywał katolickim żołnierzom wyruszającym przeciw indiańskim powstańcom w Wenezueli: „Zabijcie wszystkich powyżej siódmego roku życia”. Nie wie? Wszak w 1980 r. beatyfikował Jose de Anchieta, którego nazywał „bożym człowiekiem”, „pionierem ewangelizacji”, „apostołem Brazylii”, „wzorem dla całej generacji misjonarzy”. To ten sam „pionier ewangelizacji”, a tak naprawdę zwyrodniały morderca, który zwykł powtarzać słynne zdanie, że „miecz i żelazny pręt to najlepsi kaznodzieje”. W skutek takiej ideologii wymordowano w obu Amerykach więcej niż 50 milionów Indian. (...)

Marek Szenborn

nr 1, 11.01.2007 r.

KSIĄDZ LUDOBÓJCA

Kapłan katolicki Athanase Seromba skazany został przez Międzynarodowy Trybunał Kryminalny ONZ w Tanzanii na 15 lat więzienia za zbrodnie ludobójstwa, których dopuścił się w roku 1994 w Rwandzie, kiedy ekstremiści z plemienia Hutu wymordowali ponad pół miliona ludzi z plemienia Tutsi.

Seromba polecił napastnikom podpalić kościół, w którym przed prześladowaniami ukryło się dwa tysiące uchodźców. Dowodził akcją bojówkarzy Hutu, którzy wlali przez dach benzynę i wrzucili granaty. Do uciekających strzelano. Następnie ksiądz Seromba nakazał zrównać kościół z ziemią.

Wielu innych księży i zakonnic ponosi winę za udział w ludobójstwie w Rwandzie. W ubiegłym miesiącu dobiegł końca proces zakonnicy, która pomagała bojówkarzom uśmiercić setki ludzi kryjących się w szpitalu. Dostała 30 lat. W roku 2001 dwie inne katolickie siostry zostały skazane w Belgii za pomoc w mordowaniu. Tysiące mieszkańców Rwandy, na wieść o roli księży i zakonnic w masakrach, wyrzekło się wiary katolickiej.

Ks. Seromba zbiegł w roku 1994 do Konga, a stamtąd w roku 1997 do Włoch, gdzie przedstawił list polecający byłego biskupa rwandyjskiego. Skierowany został do pracy duszpasterskiej we Florencji, gdzie aresztował go Interpol.

ZW

"FAKTY I MITY" nr 18, 05-11.05.2006 r.

MROCZNE KARTY HISTORII KOŚCIOŁA (3)

PRZEŚLADOWANIE CIAŁA

Przed kilku laty głośny był film o mrocznych praktykach niektórych klasztorów dla „upadłych” niewiast.

Ponoć w tzw. „Pralniach magdalenek” żyło i zmarło 30 tysięcy kobiet, które dla ich „moralnego dobra” były tam umieszczane.

Specyfika tej drogi ku zbawieniu polegała na programowym trzebieniu kobiecości i człowieczeństwa. Do raju w niebie miały dojść przez piekło na ziemi. Choć kardynał Tonini orzekł w imieniu Watykanu, że film „nie mówi prawdy o Kościele”, to jednak tego rodzaju proceder był wykwitem wielowiekowej etyki katolickiej. Etyka ta pod wpływem życia i styku z innymi etykami i kulturami cywilizowała się, lecz od samego początku charakteryzował ją sprzeciw wobec ciała, który w klasztorach często stawał się brutalny i prymitywny. Wszelka asceza, łącząca się nader często z uświęconym sadomasochizmem, miała na celu zanegowanie świata realnego i człowieczeństwa na rzecz wirtualnego świata teologów i ojców Kościoła. Była naturalną konsekwencją etyki katolickiej.

Niewiele jednostek ma wrodzone predyspozycje do życia w tak pojętej „świętości”, do gaszenia potrzeb i pragnień, do nastawienia się myślami na zaświaty. Dlatego trzeba było wytoczyć ciężkie armaty przeciwko ciału, aby brutalnie zdusić te jego aspekty, które stoją na drodze katolickiej etyce. Ciało powinno być poniewierane, niedożywiane i niedomyte – wówczas zbliża się do Pana.

Oczywiście tylko pewna część chrześcijan zainteresowana była wcielaniem w życie podobnych ekstrawagancji. Niezdolność do realizowania etyki katolickiej zaowocowała tym, że zainteresowani zaczęli skupiać się w klasztorach, a dla reszty przygotowano katolicyzm w wersji light, który i tak w swej okrojonej postaci był na tyle ponury obyczajowo, że większość wiernych zadowalała się zwykłą obłudą, ograniczając swą „katolickość” do praktykowania rytów, ale nie etyki.

Sensacja, jaką niósł ze sobą film „Siostry magdalenki”, czyli ukazanie dehumanizującego oblicza chrześcijańskich klasztorów (przynajmniej ich części), tak naprawdę na tym polegała, że działo się to jeszcze w XIX wieku.

Opowieści o ekscesach mnichów i mniszek, o ich działaniach wymierzonych we własne ciało (względnie w ciała braci i sióstr), pojawiają się od pierwszych wieków chrześcijaństwa, a ze szczególną obfitością ciągną się przez średniowiecze, by od czasów humanistycznego renesansu tracić na znaczeniu przez powolną kompromitację nieludzkiej etyki i praktyki religijnej. Początków tego trudno doszukiwać się w przedstawionej w Ewangelii wspólnocie Jezusa, o którym Pismo powiada: „Patrzcie na tego żarłoka i opoja, tego przyjaciela celników i grzeszników” (Mt 11. 18–19).

Przez odwołanie się do pojęcia resentymentu (uraza wobec świata, żal do życia, które nie spełnia oczekiwań) etykę katolicką doskonale zdiagnozował Fryderyk Nietzsche: „Gardzi się tu ciałem, higienę odrzuca jako zmysłowość; Kościół broni się nawet przed czystością (po wypędzeniu Maurów pierwszym krokiem chrześcijan było zamknięcie łaźni publicznych, których sama Kordoba liczyła 270). Chrześcijański charakter ma pewien zmysł okrucieństwa, wobec siebie i wobec innych; nienawiść do inaczej myślących; wola prześladowania. Na pierwszym planie znajdują się posępne i pobudzające wyobrażenia (...) dietę wybiera się tak, by sprzyjała zjawiskom chorobowym i rozdrażniała system nerwowy (...) czymś chrześcijańskim jest nienawiść do zmysłów, do radości ze zmysłów, do radości w ogóle”.

W pierwszych wiekach za ideał mnicha uchodził św. Paweł z Teb. Miał się ubierać jedynie w liście palmowe. Jego następca na pustelni – św. Antoni – żył w samotności 90 lat, nigdy nie posiadł sztuki pisania i czytania, nigdy nie zmienił ubrania ani nie mył twarzy. Z kolei jego następca i uczeń – wielebny Ammon – wyprowadził już na pustynię 5 tysięcy mnichów. Był to niemal bez wyjątku margines społeczny, analfabeci, bankruci unikający podatków, uciekający przed służbą wojskową, przed wymiarem sprawiedliwości oraz zbiegli niewolnicy. Część z nich liczyła na sławę „świętego” poprzez oddanie się ekstrawaganckiemu sposobowi życia.

Gromadne ucieczki na pustynię, aby w prymitywnych warunkach „pójść za Jezusem”, zaczęły się od przełomu III i IV wieku. Były to uświęcone furtki dla ucieczki przed prawdziwym życiem i odpowiedzialnością. Choć przez wieki opowieści o „dokonaniach” tych świętych mężów i niewiast w walce z własnym ciałem i człowieczeństwem cieszyły się niezwykłą popularnością wśród adeptów katolickich zakonów różnej maści, to jednak nie cieszyły się akceptacją władz, a nawet niebezpiecznie balansowały między tym, co wolno, a czego nie. Już w 373 r. cesarz Walens wydał rozporządzenie nakazujące wyłapywanie z pustyni wszystkich mnichów uchylających się od płacenia podatków.

Życie mnicha traciło wszelką naturalność i swobodę, targane było obsesją cielesności i umartwiania: „Wyobraźnię wyposzczonych mnichów i ascetek zaludniają demony, a cała asceza koncentruje się na walce z pokusą diabelską. Modlitwie ustnej, polegającej na bezmyślnym powtarzaniu na pamięć wyuczonych psalmów, przypisywano moc magiczną” (J.W. Kowalski).

Dość wcześnie klasztory i zakony przestały być miejscami walki jedynie z własnym ciałem. Braciom i siostrom, którzy sami nie potrafili odnieść zwycięstwa nad diabłem, niesiono troskliwą braterską pomoc.

Jednym z bardziej zasłużonych dla świętej tresury był w pierwszych wiekach chrześcijaństwa Szenute – opat z Atripe – jedna z głównych postaci wczesnego monastycyzmu i jeden z głównych aktorów soboru efeskiego z 431 r., który uznał tytuł Maryi Bogurodzicy. Jego współczesny biograf podkreśla, że wielebny ten – „o pięści równie szybkiej co język” – wprowadził kary cielesne za nieposłuszeństwo i często (także własnoręcznie!) ćwiczył braci w cnocie posłuszeństwa tak ważnej dla zbawienia! Szenute nie bił jednak niewiast. Zostawiał to innym. Ograniczał się jedynie do starannego rozdzielnictwa kar. W tej sprawie zachował się jego bardzo osobliwy list, którego fragment przytaczamy: „(...) Sophia, siostra małego Starszego, o której donieśliście nam, że krnąbrnie oponowała i odpowiadała tym, którzy ją pouczali, i wielu [innym] bez powodu, i że starej wymierzyła cios w twarz lub w głowę: dwadzieścia uderzeń. Dschenbiktőr, siostra małego Joannesa, o której donieśliście nam, że jej rozum i pojmowanie nie są doskonałe: piętnaście uderzeń. Taese, siostra małego Pschaja, o której donieśliście nam, że pobiegła do Sansnő z przyjaźnią i cielesną pożądliwością: piętnaście uderzeń. Takus, która zwie się Hrebekka, a której usta nauczyły się przemawiać sposobem kłamliwym i próżnym: dwadzieścia pięć uderzeń. Sophia, siostra Zachariasza: dziesięć uderzeń. I wiem ja za co. Jej siostra Apolle też sobie zasłużyła, żeby dostać kije. Ale mając wzgląd na miłosierdzie Boże i biorąc pod uwagę okazywaną jej troskę, wybaczamy jej tym razem zarówno ów [zakazany] stosunek, jak też ową szatę, którą w swej próżnej żądzy założyła (...). Wiem bowiem, że nie wytrzymałaby (uderzeń), gdyż jest bardzo gruba i tłusta (...). Sophia, siostra Josepha: piętnaście uderzeń.

I wiem ja za co. Sansnő, siostra Apy Hello, ta, która powiada: »Ja nauczam innych«: czterdzieści uderzeń. Gdyż często spieszyła do swej sąsiadki z przyjaźnią; często znów kłamała z powodu próżnych, przemijających rzeczy, tak że czyniła szkodę swej duszy, której przecież niewart jest nawet świat cały, a cóż dopiero obraz, czara czy pucharek, dla których kłamie. Wszystkie te [uderzenia] wymierzy im starzec swymi rękami [tzn. osobiście] w nogi, będą przy tym siedziały na ziemi, a stara i Tahőm i inne starsze kobiety z nimi będą mu je trzymały A także owi starcy (...), trzymając prętami ich nogi, aż skończy je chłostać, tak jak i my na początku czyniliśmy. O tych jednak, które mu się w czymkolwiek przeciwstawią, ma nam powiedzieć, gdy do nas przyjdzie; wtedy was pouczymy, co z nimi zrobić. Jeśli jednak chce im dać więcej uderzeń, dobrze; słuszne będzie, co uczyni. Jeśli zechce ich wymierzyć mniej, niech sam zdecyduje. Jeśli chce kogoś wykluczyć, dobrze. Jeśli jednak jego serce jest zadowolone z niektórych spośród was, tak że i tym razem chce wybaczyć (...) dobrze”.

Dziś świat zachodni, włącznie z Polską, zarzucił już wszelką „katolickość” w sferze etyczno-obyczajowej. Rad nie rad, Kościół zdejmuje więc anatemy z kolejnych sfer życia, którymi dawniej tak bardzo się interesował. Ustępuje, albowiem dziś jest to w zasadzie główny powód utraty wiernych w krajach rozwiniętych. Byt kształtuje świadomość – także Kościoła.

Mariusz Agnosiewicz

www.racjonalista.pl

nr 3, 25.01.2007 r.

KOŚCIELNI OPRAWCY

W ciągu 100 dni w Rwandzie bestialsko uśmiercono jedną siódmą narodu – milion ludzi. Rozmiary tej hekatomby i sposób, w jaki ją wyciszono, dużo mówią o mentalnej kondycji homo sapiens.

Tempo mordowania było trzy razy szybsze niż w przypadku Holokaustu, o którym nie zapomni się nigdy. Jednym z inspiratorów zagłady Żydów był Kościół katolicki.

W historii masakry w Rwandzie – kraju, którego połowa mieszkańców wyznawała do 1994 roku katolicyzm – rola tego Kościoła była jeszcze bardziej jasna i haniebna.

O zagładzie miliona ludzi, głównie z plemienia Tutsi, świat sobie na moment przypomniał, gdy media (oczywiście nie w Polsce) informowały (13 grudnia) o wyroku na ks. Athenase Serombę. Potem znów na to, co wydarzyło się przed 16 laty w Rwandzie, skwapliwie naciągnięto całun zapomnienia. Ludzie nie lubią żyć z poczuciem winy ani słuchać opowieści, od których robi im się niedobrze.

Tymczasem mielące mozolnie żarna wymiaru sprawiedliwości są w ruchu, a Seromba nie jest jedynym katolickim sługą Bożym, który został napiętnowany. Proces kapelana armii, ojca Emmanuela Rukundy, rozpoczął się w listopadzie 2006 r. Jeszcze w roku 2000 kary udało się uniknąć (brak niepodważalnych dowodów winy) biskupowi Augustinowi Misago, oskarżonemu o wysłanie z premedytacją na śmierć dziewiętnastu uczennic z plemienia Tutsi.

Międzynarodowy trybunał ONZ nie jest jedynym sądem, przed którym stają duchowni. Ostatnio rwandyjski sąd skazał na 30 lat więzienia zakonnicę Theopister Mukakibibi, która odmawiała pożywienia, lekarstw i opieki pacjentom szpitala uniwersyteckiego, a potem wyrzuciła zeń pacjentów z plemienia Tutsi, wiedząc, że czekają na nich mordercy Hutu.

16 listopada ubiegłego roku sąd wojskowy zaocznie skazał ks. Wenceslasa Munyeshayaka, oskarżonego o gwałty i pomoc w ludobójstwie. Duchowny przebywa we Francji, a prokurator stara się o ekstradycję. Siostra Maria Kizito oraz jej przeorysza Gertrude Mukangango dostały w Belgii wyroki 12 i 15 lat więzienia za to, że wezwały bojówki Hutu, by rozprawiły się z uciekinierami Tutsi, którzy szukali schronienia w klasztorze. Zamordowano wówczas setki osób, w tym dzieci.

Nie słyszy się natomiast choćby o jedynym przykładzie odwrotnym: o księżach katolickich, którzy z narażeniem życia ratowali ofiary lub nawoływali do zaprzestania masakry. Jak do tego mogło dojść w kraju o tak silnych strukturach katolickich?

Jednym z niewielu, którzy zadają sobie takie pytania, jest wywodzący się z rodziny Tutsi jezuita, ojciec Elisee Rutagambwa, piszący w Boston College pracę o reakcji Kościoła na rwandyjską rzeź. Na kongresie teologów i etyków w Padwie stwierdził: „Zdumiewające, że współczesne nam ludobójstwo nie jest w centrum zainteresowania etyków. Teolodzy o tym nie mówią, etycy unikają tego tematu”. Rutagambwa stwierdził, że hekatombie w Rwandzie łatwo można było zapobiec i Zachód miał możliwość interwencji. Przypomniał też, że polaryzacja etniczna obu plemion była rezultatem polityki kolonizatorów belgijskich. Przedtem Hutu i Tutsi harmonijnie koegzystowali, ale kolonizatorzy stosowali znaną taktykę „dziel i rządź”, szczując jednych na drugich. Podobnie postępował Kościół i Rutagambwa obarcza go współwiną za to, do czego doszło.

ZW

nr 39, 01.12.2000 r. ŚWIĘTA PIĘTA (...) Dzięki temu do dzisiaj możemy podziwiać m.in. trzy głowy Jana Chrzciciela (w Wenecji, Damaszku i Amniens), dwadzieścia osiem palców „świętego” Dominika, dziewięć piersi „świętej” Eulalii, dwie pary uszu „świętego” Prokopa oraz po dwa ciała „świętego” Łukasza (w Wenecji i Padwie) i „świętego” Sylwestra (w Rzymie i pod Modeną). Znanych jest ponad czterdzieści całunów, które miały okrywać Chrystusa. Kościoły lokalne oficjalnie naliczyły dwadzieścia (najsłynniejszy znajduje się w Turynie). Dwadzieścia jego tunik (najbardziej znana – w Trewirze, chociaż w roku 1843 papież Grzegorz XVI uznał, iż egzemplarz autentyczny jest przechowywany w Argenteuil pod Paryżem), kilkaset cierni z korony oraz ponad sto pięćdziesiąt gwoździ, użytych do ukrzyżowania. (...)

ST

nr 22, 31.05.2002 r. JARMARK GŁUPCÓW (...) NAPLETEK JEZUSA Jego posiadaniem jako relikwii szczyciło się w 1907 r. trzynaście miejsc. Oczywiście, każdy posiadał autentyk. Do napletka Jezusa pielgrzymował nawet papież (...)

M.A.

nr 32, 18.08.2005 r.: (...) Zdążają do swojej matki zamieszkałej w Częstochowie, a dokładnie do kawałka pomalowanej deski, skradzionej z cerkwi w XIV wieku przez polskie wojska podczas jednej z wypraw na Ruś. (...)

Jonasz

nr 13, 05.04.2007 r.: (…) A czy pielgrzymi wiedzą, że obraz w Częstochowie został zniszczony w roku 1430 w czasie napadu na klasztor? Pojęcie konserwacji w tamtych czasach nie istniało, a przecież nawet fotografii obrazu nie mieli. W Krakowie po prostu namalowali na naprawionej desce nowy, trochę podobny, i interes się kręci. (...)

Lux Veritatis

nr 14, 08.04.2004 r.

KIM BYŁA MARIA?

Katolicy bez zastrzeżeń wierzą w Marię – matkę Chrystusa. Nazwali ją Matką Boską i pod względem oddawania czci zrównali z samym Bogiem. Właśnie minęła 20 rocznica zawierzenia jej całego świata. W ten sposób Jan Paweł II spełnił jedno z ostatnich życzeń Pani z Fatimy.

Początki jednak były inne. Przez przeszło sto lat nikt nie ustanawiał kultu Matki Boskiej, nikt nie myślał nawet, aby uczynić z niej tak znaczącą postać w życiu chrześcijan.

W historii Kościoła nie istnieje żaden potwierdzony przekaz historyczny związany z matką Jezusa. U św. Pawła – w jego najstarszych zachowanych listach – brak jest wiedzy o Matce Boskiej. Ewangelie również mało interesują się Marią. Marek wspomina, że była matką Chrystusa i pozostałych dzieci. Mateusz zanotował, że Maria była zaręczona z Józefem i kiedy ten dowiedział się o ciąży, chciał zerwać zaręczyny. Dopiero interwencja anioła udaremniła zerwanie, a Józef podjął współżycie seksualne z Marią dopiero po narodzinach Jezusa.

Trochę więcej dowiadujemy się o Marii z Ewangelii św. Jana. Wspomina on, że Maria była jedną z osób uczestniczących w weselu w Kanie Galilejskiej. Kiedy zwróciła uwagę Jezusa, że zaczyna brakować wina, ten odpowiedział jej, żeby mu nie przeszkadzała.

Ostatnim źródłem informacji o Marii są Dzieje Apostolskie. Dowiadujemy się z nich tylko tyle, że po wniebowstąpieniu Jezusa Maria przebywała wśród apostołów w Jerozolimie.

Nic ponadto nie wiemy o dalszych losach matki Jezusa. Można więc wnioskować, że to Kościół na własne potrzeby sprokurował mit wywyższający Marię. Można się też domyślać, że niepokalana i pełna skromności Maria miała być dla wiernych ideałem kobiecości, a jej dziewictwo zostało przeciwstawione erotyzmowi. Gdyby zapisać w postaci kalendarza wzrost znaczenia Marii i ułożyć te daty chronologicznie, to historia kultu wyglądałaby następująco:

– 431 r. – sobór w Efezie uznaje Marię za matkę Boga;

– 649 r. – sobór grozi ekskomuniką za zakwestionowanie dziewictwa Marii;

– 1854 r. – ogłoszenie dogmatu o niepokalanym poczęciu Marii;

– 1950 r. – ogłoszenie dogmatu o wniebowstąpieniu Marii.

Byłoby oszustwem nie wspomnieć o tym, że madonna z dzieciątkiem nie jest wymysłem Kościoła chrześcijańskiego. Już kilka tysięcy lat temu odnaleziono pierwsze figurki z takimi postaciami. Miało to miejsce w Castal Huyuk, gdzie odkryto posążek liczący około 8 tysięcy lat.

Z kolei na wyspach Morza Śródziemnego odkryto posążki liczące około 3,5 tysiąca lat, podobnie jak figurki znalezione w południowych Włoszech. Postacie kobiet trzymających w ramionach dzieciątko odkryto w Anatolii – bogini nosiła nazwę Kybele. Takie same figurki składano w ofierze Artemidzie z Efezu. Podobnie przedstawiano Afrodytę z synem Erosem, matkę bogów Reę z Zeusem, egipską Izydę z Horusem czy wizerunki kobiet z dzieciątkiem na rzymskich monetach. Wszystkie nazywano „matką bogów”.

Chrześcijańska Maria posiada ponadto wszelkie atrybuty, które przypisywano starożytnym boginiom, np. dziewictwo. Już sumeryjska Inana była równocześnie dziewicą i matką. Fenicka Asztarte była czczona jako dziewicza bogini płodności. Atena dla Greków była dziewicą itd. Używane

w stosunku do Marii określenie „dziewica” nie ma żadnego biblijnego odniesienia. Dopiero odwołanie się do proroctwa Izajasza: „Oto Panna pocznie i porodzi syna, i nazwie go imieniem Emmanuel” (Iz 7. 14) i zastosowanie tych słów do Marii zapoczątkowało spory teologiczne. Św. Justyn twierdził, że Maria była dziewicą przed narodzinami i że zachowała dziewictwo w trakcie porodu. Z kolei Orygenes nauczał, że jeśli sprawcą ciąży był Duch Święty, a więc poczęcie nastąpiło w sposób dziewiczy, to w czasie porodu „otwarło się matczyne łono”. Dodawał przy tym, że Jezus był jedynym dzieckiem Marii i że nie prowadziła ona życia intymnego. Gloryfikowanie dziewictwa Marii zaczęto wkrótce przenosić na inne kobiety. Jeden z tzw. ojców Kościoła, biskup Zenon z Werony, przyjął zasadę: w dziewictwie poczęła, w dziewictwie urodziła, w dziewictwie pozostała.

Logiczne były przyczyny, dla których Kościół posługiwał się pogańskimi boginiami w celu przybliżenia poganom chrześcijańskiej ideologii. Z psychologicznego punktu widzenia wskazanie w nowej wierze punktów wspólnych i odwołanie się do tego, w co wierzono wcześniej, ułatwiało asymilację nowej religii. Upodobnienie Marii do pogańskich bogiń spowodowało, że ludzie gotowi byli przychylniej spojrzeć na nową wiarę. I taka Maria – dziewica, matka, królowa w niebie – była zadośćuczynieniem dla wyznawców na ziemi. Czyż można nie wielbić istoty, która jest symbolem wszechogarniającej harmonii? Nie tylko można, ale i trzeba. Pod jednym wszak warunkiem – jeśli chcemy być podobni do czystej Marii, musimy wystrzegać się pokus i zachować wstrzemięźliwość płciową. Tak oto poprzez uwielbienie Marii otrzymujemy od Kościoła nakaz – oczywiście moralny – seksualnej abstynencji. Bo Marii można służyć tylko po zdławieniu własnej seksualności.

Kościół bezwzględnie to przesłanie wykorzystywał i wykorzystuje, ale tylko wobec maluczkich. Swoim funkcjonariuszom daje większą swobodę, a w każdym razie tłumaczy ich i rozgrzesza.

Adam Trzciński

nr 33, 25.08.2005 r.: (...) Dwa istotne punkty sporne to dziewictwo Maryi i posiadanie przez nią innych dzieci. To sami Żydzi już 300 lat przed narodzeniem Jezusa, tłumacząc Stary Testament na język grecki, słowo alma, czyli „dziewczyna”, zamienili na „dziewica”. Tradycję tę podtrzymali chrześcijanie, a do rangi dogmatu sprowadził ją Kościół... (...)

"FAKTY I MITY" nr 49, 13.12.2007 r. POLSKA PARAFIALNA

ROBIENI W CIULA

Świętowano Barbórkę. Jak zwykle diabły i szatani poprzebierali się w ornaty i ogonami na msze dzwonili. Porozstawiali skarbony, oblecieli z tacą. Tradycyjne strzyżenie owiec w wigilię śmierci św. Barbary, patronki górników. Sęk w tym, że św. Barbara... nigdy nie istniała!

Zawód górnika jest jednym z najcięższych i najniebezpieczniejszych – na każdym kroku czyha śmierć. Katastrofy górnicze zbierają żniwo podobne do samolotowych. Toteż wobec nieustannego zagrożenia, tym łatwiej ludziom kit z opieką patronki wciskać i wyciskać... kasę. Patronką została św. Barbara, do niej można porzykać. To o tyle nielogiczne, że jej ojciec, wredny poganin, nie trzymał jej w podziemnym lochu czy górniczym chodniku, ale w wieży. W kulcie świętych nie chodzi jednak o logikę, tylko o kasę.

Legenda o św. Barbarze to bajka cokolwiek sadystyczna: ojciec fanatyczny poganin, piękna i mądra córka, śluby dziewictwa, więzienie w wieży, ucieczka z domu, rozstępująca się skała, zdrada pasterza, tortury, męczeńska śmierć dziewicy, kara śmierci. Jedno przeczy drugiemu, bo schowana w cudownie rozstępującej się skale, jednak zginęła, miast żyć i krzewić chrześcijaństwo w atmosferze cudów.

Ojciec Dioskur nie akceptował chrześcijańskiej wiary córki, wreszcie puściły mu nerwy i zdekapitował ją 4 grudnia roku 305 lub 306. Tłumacząc na nasze, uciął jej łeb. Nawet według nas nieco przegiął.

Z drugiej strony, mógł ją żywcem spalić na stosie, jak robiła późniejsza katolicka inkwizycja. Bo naonczas heretyczką była.

Za karę został rażony piorunem, stąd św. Barbara chroni też od piorunów. Tu znowu brak logiki, bo pioruny były przez wieki przyczyną wielu pożarów i nieszczęść ludzi. Płonęły nawet całe miasta, z kościołami włącznie! Żadnej ochrony od piorunów nie zapewniała św. Barbara. Dopiero pewnikiem szatan zesłał ateistę i masona Beniamina Franklina, który skonstruował bezbożny piorunochron.

Św. Barbara jest też patronką artylerzystów i załóg fortecznych, czyli mogą porzykać do niej o pomoc zarówno oblężeni, jak i... oblegający.

--------------------------------------------------------------------------------

W roku 1969, zgodnie z zaleceniami Soboru Watykańskiego II, dokonano w Kościele katolickim odnowy liturgii, a przy tym przeprowadzono lustrację świętych. Okazało się, że nie ma żadnych dowodów, dokumentów ani wiarygodnych przekazów o istnieniu św. Barbary. Wszystko jest w sferze legend. Wobec tego została z panteonu i z litanii świętych Kościoła usunięta. Przy okazji poległ też św. Jerzy (wcześniej katolicy musieli wierzyć w niego, jak i w smoka, którego pokonał...) i wielu innych „świętych”.

Głupi by jednak rozstał się z takim niewyczerpanym, a więc cudownym źródłem kasy. No i jak powiedzieć trzodzie, że się ją przez wieki robiło, mówiąc po śląsku, w ciula. Dopuszczono więc... kulty lokalne. Co oznacza modły do przysłowiowej ściany. To oczywiście oczywisty dowód, że kler traktuje swoją trzodę jak... trzodę. Bo przecież modły do nieistniejącej świętej nie trafią do adresata, gdyż go zwyczajnie ni ma, to jakby pisanie na przysłowiowy Berdyczów. Ale nie o to chodzi, bo ważne jest tylko, aby się kasa zgadzała.

Zgraja pasożytów, przez wieki strzygąc trzodę, nie zaniedbała też innych sposobów wyduszenia od ogłupionych ile się da. Do dziś wyłudzają krocie na nekrohandlu i nekrofilii, tj. handlu relikwiami św. Barbary i ich kulcie. Czy to nie szczyt bezczelności: relikwie nieistniejącej świętej?

A może cud, bo skąd się wzięły?

„Relikwie” św. Barbary znajdują się w kościołach w Kairze, Kijowie, Nowogrodzie Wielkim, w Bazylice św. Jana na Lateranie w Rzymie, w kościele św. Marcina w Wenecji i kilkunastu jeszcze kościołach we Włoszech. W Polsce są m.in. w katedrze w Pelplinie, w kościele św. Karola Boromeusza na Karczówce w Kielcach, w Czerwińsku k. Płocka („cudownie” odnalezione w Malborku), w Sandomierzu w kościele Nawrócenia św. Pawła (?), w kościele św. Wojciecha w Kościelcu (Małopolska – „niesprawdzone”). Jakby zebrać do kupy, to kto wie, może złożyłoby się ze cztery święte!

Górnicy mogą się pocieszyć jedynie tym, że darmozjady nie tylko ich zrobili w ciula. W Polsce jest ponad sto kościołów pw. św. Barbary. „Cudownie” odnalezione w Malborku „relikwie” zostały skradzione z kościoła św. Barbary w Sartowicach w... 1242 r. Tamtejszy pleban nie marnuje okazji i... planuje sanktuarium. Ale szczytem jest wyczyn burmistrza Pionek, który dopiero co zapewnił miastu „opiekę” św. Barbary („FiM” 48/2007). Klepnęła to odpowiednia watykańska kongregacja, ta sama, która Baśkę z menu świętych wyrzuciła, co w przypadku nieistniejącej świętej objaśnia wartość wszystkich tych „kultów”.

Podajemy panu burmistrzowi sposób na uratowanie twarzy. Jest jeszcze osiem innych św. Barbar, jest więc z czego wybierać. To też męczennice, wprawdzie koreańskie z XIX wieku, ale na bezrybiu i rak ryba. Szczególnie polecamy dwie z nich, bo sądzimy, że akurat one oddają istotę sprawy i dowodzą, iż dobry Bóg ma poczucie humoru: Kwon Hu-I oraz Yi Chong-hui. Nomen omen.

A już na poważnie, to wyłudzanie kasy od modlących się o „opiekę” do nieistniejącej świętej podpada, według nas, pod „doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem”, a za to kodeks karny przewiduje w art. 286 par. 1:

„Kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8”.

Opis jest dokładny, nijak nie potrafimy dostrzec tu żadnej okoliczności łagodzącej, wyłudzenie jest dokonywane świadomie i z premedytacją, proceder bezczelnie jawny i masowy, do tego przestępstwo ma charakter ciągły. Pierona! Wychodzi, że wszyscy farosze na Śląsku i nie tylko powinni garować do ośmiu lot. A może ich wszystkich na ten czas ciepnąć na przodek, żeby poznali słony smak potu górników i trud, w jakim zarabiają na chleb doczesny?

Lux Veritatis

(...)HOMOSEKSUALNOPEDOFILNA

nr 17, 29.04.2005 r. KOMENTARZ NACZELNEGO

TYGRYS W KONSERWIE

(...) Klasa rządząca w Kościele – biskupi – doskonale zdają sobie sprawę, że obecnie mniej więcej połowa spośród 400 tys. księży katolickich na świecie to homoseksualiści (w USA, według anonimowego sondażu, nawet 60 proc.). Gdyby nie geje, papieski Kościół już dawno powróciłby do katakumb. Nikogo nie powinno to dziwić, bo ciągną oni do swego naturalnego, męskiego środowiska – seminarium duchownego lub męskiego zakonu, gdzie stanowią zawsze około 1/3 pierwszego rocznika. Część księżowskiego narybku zmienia swoje preferencje na homoseksualne pod wpływem środowiska. (...)

Jonasz

nr 1, 09.01.2003 r. WOLNA MIŁOŚĆ BLIŹNIEGO

Dziwne, że choroby weneryczne nie doczekały się jeszcze w katolicyzmie „oficjalnej” wykładni. A przecież nikt tak ich nie rozpowszechniał jak właśnie rzymskie duchowieństwo… Choroba zwana syfilisem (kiłą) pojawiła się w chrześcijańskiej Europie w średniowieczu, a przywlekli ją... pobożni krzyżowcy z Ziemi Świętej. (...) Bogdan Motyl www.alternatywa.com

nr 1, 09.01.2003 r. MNIEJSZE ZŁO

W ubiegłym miesiącu, za kaucją 300 tys. dolarów, z bostońskiego więzienia wypuszczony został ks. Paul Shanley. Shanley oskarżony jest o 10 gwałtów i 6 aktów molestowania seksualnego nieletnich – od 5-latka poczynając. Miejscem przestępstw była m.in. parafia oraz konfesjonał. Zwolnienie z więzienia ks. Shanleya wywołało powszechne oburzenie. (...)

T.SZ.

nr 1, 09.01.2003 r. MORDERCY DZIECI

Zbiorowe gwałty, pedofilia, a nawet morderstwa – oto praktyki, którymi „umartwiali” się mnisi w jednym z amerykańskich klasztorów. (...)

Janusz Chrzanowski

nr 1, 09.01.2003 r. SUWAŁKI

Przed sądem stanie Leszek S. urzędnik i działacz Akcji Katolickiej oskarżony o molestowanie pięciu dziewięcioletnich dziewczynek. Oskarżony jest żonaty, ma dwoje dzieci i kandydował w wyborach samorządowych z ramienia LPR.

Bóg, Dziewczynki, Honor, Ojczyzna.

nr 1, 09.01.2003 r. USA

Ksiądz Roman Kramek z diecezji elbląskiej stał się bohaterem świąt Bożego Narodzenia za oceanem. W wieczór wigilijny aresztowano go pod zarzutem gwałtu na siedemnastolatce. Pomagał jej w ten sposób w przezwyciężeniu szoku spowodowanego wcześniejszym molestowaniem seksualnym...

Toż to prawdziwy przełom w psychoterapii

nr 2, 16.01.2003 r.

RELIGIA Z GWAŁTEM

Akt oskarżenia przeciwko księdzu trafił do sądu. I to nie w USA, lecz w Polsce. Prokuratura rejonowa w Wałczu oskarżyła sutannowego o zgwałcenie trzynastoletniej uczennicy. Miejsce: szkoła. Czas: zaraz po lekcji religii. Według psychologa, zeznania dziewczynki są wiarygodne. Kuria stanęła na wysokości zadania i karnie przeniosła księdza do innej parafii. Za dochodzenie sprawiedliwości zapłacili, typowo po polsku, rodzice dziecka: sąsiedzi nie mogli im wybaczyć

„zamachu” na świętego kapłana i zmusili do opuszczenia miasta. Ciekawe, czy wyrok też będzie typowo polski?

PaS

nr 4, 24.01.2003 r.

PAWŁOWICZ SKAZANY

Blisko rok trzeba było czekać

na osądzenie 39-letniego

księdza pedofila Wincentego

Pawłowicza. Sąd Rejonowy

w Łęczycy uznał artykuły w „Faktach

i Mitach” – opisujące pedofilskie

praktyki wikarego z Witoni

– za prawdziwe i skazał zboczeńca

na 1 rok i 8 miesięcy więzienia.

W kolejce czekają inni.

Przypomnijmy pokrótce sprawę

Pawłowicza, która zaczęła się

w kwietniu 1999 r., gdy matka jednego

z nieletnich mieszkańców

Witoni zastała swojego syna w łóżku,

podczas wymuszonego stosunku

z miejscowym wikarym. Chłopak,

podobnie zresztą jak kilku

innych jego kolegów, chodził na

plebanię, by pod okiem młodego

klechy uczyć się obsługi komputera.

Zamiast owej „nauki” klecha

organizował pedofilskie orgie,

które rejestrował za pomocą

kamery wideo. Filmy rozpowszechniał

później w Internecie. (…)

Okazało się, że „zabawiał”

się on z nieletnimi chłopcami

nie tylko na plebanii w Witoni,

ale także wywoził ich do

Szczecina i tam „wypożyczał” kolegom.

(...) Ryszard Poradowski

Marek Szenborn

nr 4, 24.01.2003 r.

ZAKONNICE GWAŁCĄ ZAKONNICE

Wobliczu skandalu seksualnego w USA obejmującego zarówno

diecezje, jak i podlegające im parafie, a także męskie

klasztory, mogło się wydawać, że oazą czystości i cnoty pozostają

klasztory żeńskie. Niestety, nie.

Na początku stycznia 2003 roku

do prasy przedostał się raport

na temat życia w żeńskich klasztorach

opracowany przez zespół socjologów

i psychologów z Uniwersytetu

Saint Louis. Znajdują się tam

rzeczy szokujące.

Z badań wynika, że na 34 tys.

katolickich zakonnic w USA aż

13 600, czyli 40 procent, stanowią

ofiary gwałtów lub innych form seksualnego

wykorzystywania. Przede

wszystkim przez księży oraz... inne

zakonnice. Zdaniem autorów raportu,

dane te są zaniżone, gdyż u wielu

ofiar „strach przed ujawnieniem

gwałtu powodował, iż odmawiały

one udzielenia informacji osobom

prowadzącym badania”.

Naukowcy z Uniwersytetu Saint

Louis przesłali kwestionariusze

do 2500 zakonnic, gwarantując im

anonimowość. Mimo to tylko 1164

siostry wypełniły ankiety. „Odniosłem

się do tego ze zrozumieniem

– napisał współautor raportu, prof.

John Chibnall – bowiem te kobiety

chcą pozostać lojalne wobec Kościoła,

a jednocześnie zdają sobie

sprawą z tego, że swoją krzywdą

musiałyby obarczyć kościelne struktury,

którym poświęciły całe życie”.

Około 30 procent amerykańskich

kobiet twierdzi, że były podczas

pracy molestowane seksualnie.

U zakonnic liczba ta wynosi 40 procent.

Klasztory żeńskie są zatem

– w porównaniu ze świeckimi zakładami

pracy – raczej ośrodkami

zepsucia seksualnego.

Liczba młodych Amerykanek,

które chciałyby poświęcić się służbie

zakonnej, gwałtownie spada,

a żeńskie zakony szybko się starzeją.

Tylko 3 procent zakonnic jest

przed czterdziestką, a 70 proc. sióstr

to kobiety po sześćdziesiątce.

Janusz Chrzanowski

(na podst. „St. Louis Post-Dispatch”, USA)

nr 6, 13.02.2003 r. W CHINACH TEŻ...

Ks. Michael Lau z Hongkongu został właśnie skazany za seksualne molestowanie 15-letniego ministranta. Odkrycie księżowskich upodobań seksualnych było dla parafian szokiem.

Lau zmusił chłopca do doodbytniczego stosunku płciowego co najmniej dwukrotnie. Władze kościelne wiedziały o tym, ale nie zgłosiły przestępstwa, obawiając się

skandalu. (...)

TSz

nr 8, 27.02.2003 r.

DIABŁY I PAPIEŻE

Niektórzy z papieży to prawdziwi playboye. Jan XII

(955–963) cudzołożył i utrzymywał stosunki kazirodcze,

swojego kochanka (dziesięcioletniego chłopca!) wyświęcił

na... biskupa, a potem tak się rozbestwił, że zamienił

kościół św. Jana Laterańskiego w... dom publiczny.

Finał jego żywota był tragiczny:

został przyłapany w łóżku in flagranti

przez zazdrosnego męża i zabity

przez niego łańcuchem. Leona

VIII (963–965), jego następcę, trafił

szlag w trakcie stosunku (piękna

śmierć męczennika miłości).

15-letnia Marozja „uwiodła” starszego

od niej o 30 lat papieża

Sergiusza III (904–911) i urodziła

mu syna, który 25 lat później został

papieżem Janem XI.

Po całej erze panowania

papieży przeklętych

nadeszła era papieży

rozpustników,

kiedy to Rzym, święte

miasto, zostało zamienione

w burdel,

oraz era rewolucji

seksualnej w żeńskich

zakonach.

Papież Sykstus

IV (1471–1484), największy

rozpustnik

swoich czasów, i Juliusz

II (1503–1513),

ojciec trzech córek,

zakładali w Rzymie

domy publiczne,

a papież Aleksander

VI (Rodrigo Borgia,

1492–1503) razem

z czwórką dzieci oddawał

się wyrafinowanej

rozpuście. Utrzymywał

m.in. stosunki

seksualne ze swoją

córką Lukrecją (a ta

z kolei ze swymi braćmi),

współżył również

z młodziutką Sciantią,

narzeczoną swego brata,

a poza nimi miał też oficjalną

kochankę. Była nią

Vanozza de Cattaneis,

matka jego czworga dzieci. Na dłużej

związał się z Julią Farneze. To tę właśnie

kochanicę papieża nazwano „małżonką

Chrystusa”. Aleksander VI zapraszał

rzymskich notabli na watykańskie

orgietki, na których nagie prostytutki

tańczyły i oddawały się papieskim

gościom. Zresztą

ladacznice i kurtyzany

przyczyniły się do rozwoju budownictwa

sakralnego. Na przykład

Klemens VII właśnie od nich nakazał

w 1523 r. ściągnąć wysoki pieniężny

haracz na budowę Santa Maria

della Penitenza. Odwdzięczono

im się za to wtedy, gdy nadeszła

moda na stosy dla osób żyjących

seksualnie z diabłem – jedynie prostytutki

zatrudnione w domach publicznych

wolne były od podejrzeń

o spółkowanie z szatanem! Za papieża

Innocentego X (1644–1655)

jego konkubina, a jednocześnie

wdowa po jego bracie – Olimpia

Maidalchini zwana „papieżycą”

– ogłosiła w 1645 r., że rzymskie

prostytutki podczas oficjalnych uroczystości

mogą pojawiać się w karocach

i mają prawo do herbów.

„Papieżyca” wzięła je pod opiekę

z uwagi na otrzymane od nich bogate

upominki.

A jak wyglądał oficjalny celibat

u duchownych niższego rzędu?

Podam zaledwie kilka z setek przykładów:

wizytacja klasztorów w Dolnej

Austrii (1563 r.) pozwoliła

stwierdzić, że przy dziewięciu mnichach

benedyktynach żyło siedem

konkubin, dwie żony, dziewiętnaścioro

dzieci. Przy siedmiu kanonikach

klasztoru w Neuburg stwierdzono

trzy legalne żony, siedem

konkubin, sto pięćdziesięcioro czworo

dzieci! Nie inaczej było w zakonach

żeńskich: czterdzieści zakonnic

w Aglar miało dziewiętnaścioro

dzieci. W Auxonne osiem zakonnic

twierdziło, że zostały pozbawione

dziewictwa przez diabły.

Diabły podniecały

również świętą Katarzynę z Sieny

(1347–1380), patronkę Rzymu i zakonu

dominikanów. Wprowadzały

ją w erotyczny trans nie tylko

w celi, ale nawet w kościele.

Zresztą świętej Katarzynie nie

Najwyższego Oblubieńca. Pierścień

ten – widoczny tylko dla

świętej osoby – wykonany był...

z napletka Jezusa pozostałego po

obrzezaniu w ósmym dniu ziemskiego

bytowania boskiego syna.

Jedna z mniszek klasztoru Cambrai

(1491 r.) zeznała w śledztwie

„Świętej Inkwizycji”, że pozwoliła sobie

na wprowadzenie diabła do klasztoru

i... 434 razy miała z nim stosunek

seksualny. W Louviers diabelska

erotomania nawiedziła 18 mniszek

na 50 zamieszkałych w klasztorze.

Sławna przeorysza Magdalena

z Cordony (1554 r.) współżyła cieleśnie

z cherubinem Balbanem, który

dodatkowo przenosił ją na orgie

grupowe do klasztorów męskich,

gdzie oddawała się wszystkim, którzy

zapragnęli z nią seksu. Nienasycone

seksualnie diabły

pojawiały się wszędzie,

zarówno u urszulanek

w Loudun, jak i benedyktynek

madryckich.

Mniszki cambraiskie

w napadach żądzy

i erotycznego szału

właziły na drzewa,

zwieszały się z gałęzi,

miauczały, wykonywały

ruchy kopulacyjne

i onanizowały się.

Książę piekieł

niejedno miał imię:

właził pod suknie

w postaci kota liżącego

wargi sromowe

(klasztor w Hensburgu),

zamieniał się

w gwałcącego psa

(Kolonia), zaś w Aix

sam Asmodeusz

zmuszał siostrę do

obnażania się, czynienia

ruchów lubieżnych.

Najsłynniejsza

inwazja seksualnych

diabłów (spopularyzowana

współcześnie przez literaturę,

teatr, operę i film)

to słynne diabły z Loudun.

Znakomity pisarz Aldous

Huxley w powieści „Diabły z Loudun”

określił wszeteczną „współpracę”

zakonnic z diabłami jako

szok dla bywalców najpodlejszych

domów rozpusty w Europie.

Obłąkane kobiety, żyjące w celibacie,

wyczerpane buntem młodych

organizmów, przyznawały się

do współżycia płciowego z diabłami

zamienionymi w psy, koty,

księży, spowiedników, w języki

i usta swych klasztornych współtowarzyszek.

Wirujący seks krążył po Europie

i atakował „nabożnych” mnichów,

księży, zakonnice i... papieży.

A dzisiaj widmo krąży nadal,

ale jest mniej widoczne lub

przemilczane i ma formę utrzymywania

„bratanic”, „gospodyń”, „kucharek”

lub przejawia się poprzez

onanizm, erotomanię i – niestety

– pedofilię.

Andrzej Rodan

nr 14, 10.04.2003 r.

KSIĄDZ, NASZ PAN

Prawie 20 proc. prostytutek przyznało, że ich klientami są księża – wynika z pierwszych pełnych naukowych badań nad nierządem, przytoczonych przez „Newsweek”. Okazuje się, że to ulubiony klient, bo – jak mówią dziewczyny – „nigdy nie narzeka, nie zrzędzi, a jak coś mu się nie podoba, to płaci i zmienia dziewczynę”. Z raportu wyłania się prawdziwy obraz Polaka katolika. Jak ujawnia jedna z pracownic agencji usytuowanej w sercu osiedla, „czasami około godziny

23 mamy cztery psy przywiązane do parkanu”. To dobrzy mężowie wyszli z pupilami na spacer. Tyle że z wolności korzystają sami. W prawdziwe osłupienie wprawił jednak pracowników agencji sąsiad, który wpadł do nich ze święconką w czasie ubiegłorocznej Wielkanocy. „Postawił na barze koszyczek, wbiegł na górę i... po 45 minutach wyszedł”. Widać katolicy nie przejmują się naukami Kościoła. „Nie robię nic złego – zwierza się z kolei jeden z mężów – to, że przytulę się raz na jakiś czas do mojej dziewczyny w porcie Warszawa, daje mi siłę do przetrwania w małym miasteczku z żoną nauczycielką i trzema córkami...”.

PaS

nr 14, 10.04.2003 r. W roku 2002 księża rzymskokatoliccy uprawiali seks na wszystkich kontynentach i we wszelkich możliwych odmianach. I dobrze. Tyle że ekspresja ich seksualności często kolidowała z kodeksem karnym. Tak wynika z raportu amerykańskiej organizacji „Katolicy za Wolnym Wyborem”.

RAPORT WIĘKSZOŚCI, CZYLI... SEKSBOHATERZY

Obszerne opracowanie opisujące 379 wybranych seksbohaterów – to swoista podróż dookoła świata śladami kościelnej hipokryzji i obowiązkowego celibatu.

Autorzy raportu powołują się prawie wyłącznie na źródła amerykańskie lub angielskie, a poza tym w podpunkcie „Polska” uwzględniają jedynie ujawnioną przez „FiM” sprawę arcybiskupa Paetza. O kilkudziesięciu innych aferach seksualnych, opisanych przez nas, nie ma tam ani słowa. Jak rozumiemy zatem, aby uzyskać rzeczywistą liczbę kościelnych afer erotycznych wykrytych przez światowe media, należy pomnożyć przez kilkadziesiąt powyższą cyfrę. Trzeba sobie także zdawać sprawę z faktu, że skandale ujawnione przez media to zaledwie wierzchołek góry lodowej. Ta góra to zwłaszcza kraje i okolice ubogie, zacofane, gdzie a strach przed zemstą Kościoła i ostracyzmem środowiska – wszechobecny. Przecież o masowym wykorzystywaniu seksualnym Afrykanek przez katolickich misjonarzy

dowiedzieliśmy się tylko dlatego, że ofiarą księży – wobec plagi AIDS – zaczęły padać także białe zakonnice z zachodniej Europy. Gwałcone kobiety wszczęły alarm wśród swoich rodzin, a te poinformowały prasę, a nawet polityków.

Dodać należy, że raport obejmuje doniesienia z jednego zaledwie roku – 2002! Daje to wyobrażenie o skali zjawiska i totalnej kompromitacji instytucji celibatu.

O wszystkich najgłośniejszych sprawach pisaliśmy na bieżąco na naszych stronach międzynarodowych. Poniżej prezentujemy garść mniej znanych, bulwersujących lub bardziej egzotycznych geograficznie seksskandali. że Kościół wszędzie, nawet na Antypodach, jest taki sam: zakłamany aż do bólu, gotowy zrobić wszystko,

aby skandal ukryć i z obrzydliwej afery wyjść obronną ręką.

Argentyna – Virginio Isotton – oskarżany o molestowanie dziewczynek, które przygotowywał do pierwszej komunii. Przeniesiono go do innej diecezji, gdzie został proboszczem.

Australia – Gerald Ridsale – skazany na 18 lat więzienia za wykorzystanie seksualne 21 dzieci. Jedna z ofiar twierdzi, że kiedy poskarżyła się w 1993 r. na postępowanie duchownego jego przełożonemu, arcybiskupowi Pellowi, ten za milczenie zaoferował jej pieniądze.

Bośnia – Jozo Zovko – wykorzystywał seksualnie kobiety (często kalekie) pielgrzymujące do sanktuarium w Medjugorie.

Brazylia – Salomao Soares de Oliveira – finansował jednocześnie cztery kochanki, w tym dwie niepełnoletnie.

Alexander Nicolaus Weber – były dyrektor katolickiej szkoły dla chłopców, wykorzystał w pokoju hotelowym sześciolatka.

Chile – Victor Carrera Trivinio – zgwałcił brutalnie 13-letnią dziewczynkę. Kościelny sąd skierował go na terapię i „pacjent” czym prędzej wyjechał do Włoch.

Na prośbę rodziny poszkodowanej Sąd Najwyższy Chile zażądał od państwa włoskiego ekstradycji Trivinio.

Enrique Valdenbenito – oskarżony o zgwałcenie dwóch chłopców (9- i 10- -letniego). Mimo toczącego się procesu, biskup pozostawił go na dotychczasowym stanowisku.

Kolumbia – Enrique Diaz Jimenez – prawdziwa seksgwiazda recydywy na międzynarodową skalę! Oskarżony przed dekadą o masowe wykorzystywanie chłopców w czasie „praktyki duszpasterskiej” w USA (Nowy Jork), wyjechał za poręczeniem biskupa Brooklynu do Wenezueli. Po latach został aresztowany w Kolumbii za wykorzystanie dwóch miejscowych chłopców.

Irlandia – siostra Dominika (Nora Wall) – zakonnica oskarżona o seksualne wykorzystywanie dzieci. Dopuściła się dwóch gwałtów w sierocińcu, gdzie była zatrudniona.

Meksyk – Nicolas Aguilar – oskarżony o molestowanie 60 (!) małoletnich w wieku 11–13 lat. Diecezja zaciekle broniła księdza, tłumacząc go „problemami zdrowotnymi”.

Filipiny – Macario Apuya – zgwałcił 14-latkę.

RPA – Frank Goodall – oskarżony przez byłą zakonnicę o wielokrotny gwałt, skazany wyrokiem sądu, nadal sprawuje funkcje duszpasterskie. Obecnie w Anglii.

Włochy – Margarito Reyes Marchena – oskarżony o molestowanie czwórki dzieci i osadzony w areszcie domowym. Niejako mimochodem, raport odkrywa nowe znaczenie słowa „katolickość”, czyli „powszechność” – obecność Kościoła na całym świecie sprawia, że łatwo można przerzucać przestępców nawet z kontynentu na kontynent. Dzięki takiej katolickości duchowni skandaliści unikają kary doczesnej; z wieczną radzą sobie za pomocą spowiedzi. Na zdrowy rozsądek, po opublikowaniu raportu obrazującego łamanie celibatu na tak masową skalę, hierarchia kościelna powinna zapaść się ze wstydu pod ziemię bądź – przynajmniej – natychmiast zaprzestać publicznego wypowiadania się w kwestiach moralnych. Nic takiego się jednak nie stanie – purpuratów te wieści nie zaskakują, wszak znają oni od zawsze dużo pikantniejsze historie z własnych, wewnątrzdiecezjalnych dochodzeń. Dla nich to bułka z masłem, integralna część życia

„jednego, świętego i apostolskiego Kościoła”.

Adam Cioch

nr 15, 17.04.2003 r. HORROR W ZAKONIE

To, co się działo w superreligijnej, katolickiej Irlandii, ma charakter jeszcze bardziej skandaliczny niż zjawisko amerykańskie. W Irlandii pedofilia wśród duchowieństwa związana jest z instytucją domów dziecka i domów poprawczych, których prowadzenie państwo powierzyło zakonom katolickim. Kierowano do nich nieletnich, którzy weszli w konflikt z prawem, a także tych, których rodziców (zwłaszcza samotne matki) Kościół uznał za nienadających się do wychowania dzieci. Placówki te, przez nikogo niekontrolowane, stały się obozami koncentracyjnymi. Dzieci zmuszano do pracy ponad siły, a ich wynagrodzenia szły na konto zakonów. Nieletni harowali od świtu do nocy w polu, w fabrykach, w piekarniach. Ich nadzorcy, zakonnicy, znęcali się nad nimi i wykorzystywali w charakterze seksualnych zabawek. (...)

T.S.

nr 17, 01.05.2003 r. PEDOFIL PRZED SĄDEM

Stało się wreszcie to, na co sprawiedliwość czekała pięć lat. Ksiądz Wincenty Pawłowicz – pedofil wykorzystujący seksualnie ministrantów – stanął, za sprawą „FiM”, przed obliczem sądu. Proces zboczeńca w sutannie nie wzbudził najmniejszego zainteresowania mediów.

Jak to zwykle bywa w przypadku sprawy z udziałem księdza, Sąd Rejonowy w Łęczycy wyłączył jawność procesu, co oznacza, że nie możemy relacjonować na bieżąco ustaleń Temidy. A jednak co nieco przeniknęło przez grubą ścianę sądowej sali i dotarło do naszych uszu. Ustaliliśmy na przykład, że w pierwszym dniu zeznawało dziewięć osób, w tym pokrzywdzeni chłopcy i ich rodzice. Pawłowicz przyznał się do zarzucanych mu czynów, ale usiłował pomniejszyć ich znaczenie (...) M.Sz., R.P.

nr 25, 26.06.2003 r.

POWTÓRKA Z PAETZA

Afera z arcybiskupem Paetzem, którą ujawniły „FiM”, już ucichła, ale mamy kolejną. Ksiądz ze ścisłego kierownictwa Arcybiskupiego Seminarium

Duchownego w Poznaniu molestował seksualnie kleryka.

(…) Pytał, co myślę o związkach między mężczyznami i w pewnym momencie zaczął mnie obejmować i pieścić. Byłem jak sparaliżowany, nie wiedziałem, jak zareagować, a on do mnie: „Nie wykręcaj się, bo swój swojego zawsze pozna”. Byłem przerażony sytuacją i oszołomiony. Do dzisiaj nie wiem, jak jego członek znalazł się w moich ustach. Trzymał mnie mocno za głowę. Wyrwałem się tuż przed „finałem” choć prosił, żeby mógł skończyć w ustach... Gdy wychodziłem

przypomniał, że nawet gdy jesteśmy sami mam zwracać się do niego „proszę księdza”.

Pomińmy szczegóły oralnego stosunku płciowego, które Marek P. relacjonuje bardzo skrupulatnie. Niejako w nagrodę ks. prefekt zakomunikował alumnowi decyzję o umorzeniu jego zadłużenia z tytułu czesnego.

– Wkrótce mieliśmy wyjeżdżać do przydzielonych nam parafii, aby pomagać przy liturgii Świąt Bożego Narodzenia. Ksiądz prefekt na egzorcie uprzedzał, abyśmy nie ulegali pokusom homoseksualnym, bo „mamy ten problem w archidiecezji”. Dokładnie tak powiedział – wspomina Marek P.

Klerycy wrócili do seminarium 5 stycznia br. Marek P. bez trudu zaliczył sesję egzaminacyjną (na dowód pokazuje mi indeks), jedynie ze śpiewem u ks. prałata

Szymona Daszkiewicza miał poważne kłopoty. – 31 stycznia rozpoczynała się przerwa międzysemestralna. Ksiądz prefekt wezwał mnie po raz kolejny. Powiedział, że ksiądz Daszkiewicz był jego prefektem w okresie seminaryjnym i do dzisiaj mają świetny kontakt. Znów drzwi na klucz, odsuwanie stołu, by rozłożyć wersalkę i... konsekwentnie pomińmy szczegóły, tym razem doodbytniczego stosunku płciowego. Bądź co bądź w indeksie Marka P. figuruje zaliczenie

śpiewu, opatrzone datą 5 lutego 2003 r. Kilka dni później doszło do „trzeciego razu”. – Kazał mi przyjść, żeby omówić plan pracy na kolejny semestr, bo wciąż byłem seniorem. Gdy już się usatysfakcjonował, chwilę rozmawialiśmy. Ksiądz prefekt przyznał, że „popełniliśmy grzech, ale z tych do rozgrzeszenia”. Powiedziałem bardzo kategorycznie, że więcej się na to nie zgodzę, że nie potrafię tak dalej żyć. W takim zakłamaniu. Od tego czasu atmosfera wokół Marka P. zaczęła gęstnieć. Choć niektórzy koledzy z kursu ujawniali mu, że jest stałym obiektem dyskusji i pytań podczas scrutinium, oddychał z ulgą, bo ksiądz prefekt zdawał się o nim zapomnieć. Czasem, w późnych godzinach, przychodził jeszcze do pokoju swojego wychowanka i rozglądał się jakby szukał jakiegoś „haka”.

– Jeszcze 25 marca podczas odpustu seminaryjnego wszystko było w jak najlepszym porządku. Nazajutrz, z samego rana, zostałem wezwany do gabinetu księdza rektora. Przy rozmowie obecny był również ksiądz Magdziarz, ale się nie odzywał. Ksiądz Wygralak powiedział tak: „Doszedłem do wniosku, że twoim powołaniem nie jest stan kapłański i lepiej sobie poradzisz w świecie świeckim”. Zapytałem o konkretny powód tej opinii. „Nie potrafiłbyś żyć w czystości”

– odparł i dał mi dwie godziny na opuszczenie seminarium. „Nawet nie próbuj odwoływać się do arcybiskupa (Stanisława Gądeckiego – dop. A.T.), bo to nic nie da” – przestrzegł, gdy już wychodziłem z gabinetu.

Rozmawiałam z Markiem P. przez wiele godzin, więc z jego zwierzeń ujawniam zaledwie fragment. Wybrany ku przestrodze rodziców oraz ich synów poddawanych w Poznaniu „testom z powołania kapłańskiego” przez seminaryjnego przełożonego. A może prokuratura zechce zbadać, czy przedstawione wydarzenia nie wyczerpują znamion przestępstwa określonego w art. 199 kodeksu karnego („Kto, przez nadużycie stosunku zależności lub wykorzystanie

krytycznego położenia, doprowadza inną osobę do obcowania płciowego lub do poddania się innej czynności seksualnej albo do wykonania takiej czynności, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3”)? A przy okazji – podobno arcybiskup Paetz ma się świetnie…

Anna Tarczyńska

nr 26, 03.07.2003 r. OPĘTAŁ GO DIABEŁ

Za 45-krotne wykorzystanie seksualne chłopców i sprzeniewierzenie 85 tys. euro niemiecki ksiądz K. stanął przed sądem w Regensburgu.

46-letni zboczeniec w sutannie długo zaprzeczał pierwszym doniesieniom dzieci i rodziców na temat jego seksualnych wykroczeń. Nie odpowiadał też na stawiane mu przez policję i prokuratura zarzuty. Dopiero przed sądem złożył szczegółowe oświadczenie, w którym przyznał się do wszystkich punktów oskarżenia (...) Opracowała Sandra Tarkowska

nr 26, 03.07.2003 r.

KOŚCIELNE OBOZY DLA INDIAN

KATOEKSTERMINACJA

Po tym, co spotkało Indian ze strony białych osadników i żołnierzy amerykańskich u zarania USA, należałoby oczekiwać, że odtąd władze tego kraju będą ich wyłącznie głaskać i adorować. Tymczasem urządziły im coś w rodzaju hitlerowskich obozów. Do pełnienia funkcji kapo zaangażowano katolickich księży i zakonnice.

W roku 1963, gdy Sonny One Star miał 6 lat, pod dom w rezerwacie Rosebud w stanie Płd. Dakota, w którym mieszkał z babką, podjechał samochód i zabrał go do szkoły z internatem. „Babka od razu zaczęła zawodzić pieśń śmierci. Wszyscy wiedzieli, że sąsiedzi bezpowrotnie stracili dzieci uprowadzone do katolickich szkół, więc traktowali to jako podróż w jedną stronę, wyrok śmierci. Wtedy się zaczęły wszystkie moje niedole” – wspomina Sonny.

Przed kilku laty wódz plemienia Siuksów, ten sam Sonny One Star, zobaczył, że do drzwi jego domu w Rosebud Reservation podchodzi ks. Kenneth Walleman, były zarządca St. Francis Mission, szkoły z internatem prowadzonej przez jezuitów. Sonny chwycił strzelbę. „Nie mogłem się opanować. Cały się trząsłem. Chciałem go zabić. Ksiądz uciekł”. Zaraz po przybyciu do internatu One Star dowiedział się, że nie wolno mu pisnąć słowa w języku plemiennym lakota, którym się posługiwał. Złapany na tym przestępstwie był bity jak wszyscy – wiosłem po gołych pośladkach. „To się zdarzało regularnie”. Wkrótce potem zaczęła się przemoc seksualna. Obmacywanie, zmuszanie do seksu oralnego, gwałcenie przez dwie zakonnice i pięciu zakonników. „Siedziałem cicho. Nigdy słowa nie pisnąłem”. Przerażała go zwłaszcza jedna z zakonnic, która dotykała go na siłę podczas przerw. „Wciąż czuję jej zapach, jej ręce. Straszna kobieta”. Molestowanie seksualne skończyło się, gdy One Star miał 8–9 lat. „Potem było już tylko wiosło. I pięść. Ale to mogłem wytrzymać”.

Zaczął pić jako nastolatek. Wpadł w alkoholizm. W roku 1990 poznał kobietę, która pomogła mu się uwolnić od nałogu; ożenił się, ma troje dzieci.

Po latach milczenia setki Indian zaczynają mówić. Relacje o ich przeżyciach trafiły na łamy dziennika „Washington Post”.

Na przełomie XIX i XX wieku rząd federalny opracował program przymusowej asymilacji Indian. Powołałdo życia specjalne szkoły z internatami, a niektóre z nich przejęli potem zakonnicy, głównie jezuici. „Ludzie, którzy nadzorowali szkoły, usiłowali zabić indiańską kulturę” – stwierdza Charles Haines, profesor biologii na Haskell Indian Nation University w Lawrence w stanie Kansas, który od kilku lat bada historię szkół z internatami. Popularne niegdyś hasło głosiło: „ZABIJAJĄC

INDIANINA, OCALASZ CZŁOWIEKA”. Metody ocalania były bezpardonowe. Jeszcze w latach 30. federalni agenci rozpoczęli przymusowe przesiedlanie dzieci indiańskich do internatów. Rodzinom, które się temu aktywnie sprzeciwiały, odbierano pomoc federalną. Przed trzema laty zastępca sekretarza Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, Kevin Gover, stwierdził w przemówieniu: „Najgorsze ze wszystkiego jest to, że Bureau of Indian Affairs popełniało akty gwałtu na dzieciach, zsyłając je do przyszkolnych internatów, gdzie były poddawane brutalnej przemocy fizycznej, duchowej, psychologicznej i emocjonalnej”.

Prof. Heines: „Katolickie szkoły były gorsze od federalnych. Ponad połowa dzieci z rezerwatów indiańskich Płd. Dakoty była przez całe dziesięciolecia do nich przymusowo wysyłana. Pastwienie się nad dziećmi odbywało się 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu. Tak naprawdę to nie były szkoły – to były obozy pracy”. Nieletni Indianie byli zmuszani do pracy na budowach i w polu, w gospodarstwach białych osadników.

W Kanadzie działy się podobne rzeczy. Byli uczniowie skierowali sprawę do sądu; zakończyła się milionowymi odszkodowaniami i ustanowieniem rządowego

„funduszu restytucyjnego” w wysokości 240 mln dolarów.

Zarówno rząd, jak i Kościół w Kanadzie, przyznały się do nadużyć, gwałtu, wyzysku i przeprosiły ofiary. Lecz w USA panowała cisza – dopóki w ubiegłym roku nie eksplodował kościelny skandal pedofilski. Księża i zakonnice rutynowo bili dzieci pasami do ostrzenia brzytew, wiosłami itp. – nierzadko do krwi. Starsze dzieci często zmuszano do bicia młodszych. Takie kary stosowano za moczenie łóżka czy rozmawianie w języku narodowym. Uczniów zamykano w szafach na

całe godziny, zmuszano do klęczenia, jedzenia szarego mydła. Jeden z uczniów wspomina, jak zakonnica zepchnęła go z trzeciego piętra zsypem do pralni za mówienie w języku plemiennym. Kilku innych opowiada, jak „propagatorzy dobrej nowiny” powiesili chłopaka za nogi, głową w dół, na dzwonnicy – to była kara za to, że próbował uciec.

Księża i zakonnice uprawiający pedofilię wykorzystywali dzieci już od 6 roku życia. Przemoc seksualna kończyła się z reguły wtedy, gdy ofiara była już na tyle silna, by mogła się bronić.

Sandy Wade spędziła młodość w internacie Misji św. Pawła w rezerwacie Yankton. Jej 14-letni brat, Frank, zwierzył się kiedyś, że

gwałcił go ksiądz. Gdy się poskarżył, wyrzucono go ze szkoły jako niereformowalnego. Zmarł w wieku 17 lat po przedawkowaniu narkotyków. „Frank miał zawsze ponadrywane uszy i posiniaczone od uszczypnięć zakonnic policzki” – wspomina jego siostra.

Sherwyn Zephier ubolewa, wspominając czas spędzony w internacie Misji św. Pawła: „12 lat kar i tortur. (...) Starsi uczniowie usiłowali mnie gwałcić, gdy zobaczyli, że robi to zakonnica”.

Darrell Marcus, jeden z przywódców Siuksów w Rosabud, który był gwałcony i bity u św. Franciszka, mówi: „Wciąż staram się to pojąć. Mogę to porównać

do tego, przez co przechodzili Żydzi albo Murzyni w czasach niewolnictwa”. Niektórzy jezuici i zakonnice przepraszali potem w listach. Inni idą w zaparte lub bagatelizują problem. Niektórzy zmarli.

Siostra Miriam Shindelar, była nauczycielka od św. Pawła, oficjalnie przeprosiła w imieniu parafii za historyczne nieprawości, jakich dopuszczano się w rezerwatach, i poprosiła „o wybaczenie tych, którzy zostali poszkodowani i zranieni”.

Siostra Mary Francis Poitra (przekroczyła osiemdziesiątkę) określa oskarżenia wobec niej (fizyczne znęcanie się i przemoc seksualna) jako „plotki”. Twierdzi, że... „dzieci zasłużyły na wszystko, co je spotykało”!

77-letni ksiądz Joseph Gill był przez kilkanaście lat dyrektorem Misji św. Pawła. Jest oskarżany przez byłych uczniów o sadystyczne bicie bez powodu, prawienie o Jezusie podczas trzymania ręki w majtkach dzieci i o molestowanie ich. „Jestem zaszokowany, pracowaliśmy w nadgodzinach. Było duże napięcie. Mieliśmy niedobory kadrowe” – wyjaśnia.

Setki byłych uczniów – ofiar szkół z internatami – wytoczyło właśnie rządowi federalnemu USA grupowy proces; domagają się odszkodowania w wysokości

25 miliardów dolarów za rutynowe pastwienie się, powszechną przemoc seksualną i sadyzm. Pozew oskarża rząd, że wynajął Kościół katolicki do prowadzenia internatów i płacił za to. Na początku lipca spodziewana jest fala oskarżeń przeciw klerowi, diecezjom i zakonom zaangażowanym w funkcjonowanie

placówek dla Indian. Departament Sprawiedliwości USA odmawia komentarzy w tej sprawie. Kościół katolicki milczy.

Tomasz Wiszewski

nr 27, 10.07.2003 r. WIELKA BRYTANIA

Brytyjski polityk i działacz gejowski Peter Tatchell wezwał anglikańskiego arcybiskupa Yorku, Davida Hope’a (drugiego w hierarchii ważności), do publicznego przyznania się, że jest gejem. To już dziesiąty „zdemaskowany” biskup w karierze Tatchella.

Chyba już pora demaskować tych żyjących w czystości.

nr 28, 17.07.2003 r. WIARA POSZŁA W LAS

(…) Problem przemocy seksualnej duchownych jest w Australii równie poważny, jak w USA – stwierdzili delegaci na zjazd założycielski australijskiej filii powstałej w USA niezależnej organizacji wiernych dążących do odnowy Kościoła, Voice of Faithful (Głos Wiernych, która zrzesza obecnie 35 tys. członków w 21 krajach). „Fakty przedstawiają się posępnie – oświadczył prezes filii australijskiej, prof. Jim Post. – Wiarygodne oskarżenia przeciw kilkuset księżom wysunęło w Australii ponad 1300 ofiar i są to dane niepełne. Wziąwszy pod uwagę liczbę ludności, sytuacja jest równie fatalna, jak w USA”. Tak więc rak toczący kler katolicki okazał się nieuleczalny i jeden Pan Bóg wie, jak długo jeszcze Kościół z nim pociągnie. Tomasz Wiszewski

nr 34, 28.08.2003 r.: (…) W roku 1966 sześciu księży z Mount Carmel Orphanage [Kanada] zostało osadzonych za ponad 50 gwałtów na 17 nieletnich sierotach. (…) Tomasz Wiszewski

nr 30, 31.07.2003 r.

BOŻE DZIECI

Każda pedofilska wpadka księdza spotyka się

zawsze z tą samą reakcją biskupów: „Mój Boże,

gdybyśmy wiedzieli wcześniej”. Mamy dowód,

że hierarchowie zwyczajnie łżą.

Księdza Jerzego Ubermana,

proboszcza parafii Podwyższenia

Krzyża św. w Słowinie

(diec. koszalińsko-kołobrzeska),

zgubiła pazerność. – Nieopatrznie

powiedział jednej z nauczycielek, że

M. ukradł mu pięćdziesiąt złotych.

Od tego się zaczęło – mówi policjant,

biorący udział w późniejszym

zatrzymaniu księdza.

Wzburzona wychowawczyni

chłopca (w dalszej części będę go

nazywała Andrzejem), a jednocześnie

koleżanka ks. Ubermana uczącego

religii w tej samej szkole, wezwała

matkę 12-latka, żeby poinformować

ją o występku syna. Dzieciak

zbity przez matkę na kwaśne

jabłko przyznał, że od kilku miesięcy

otrzymuje od proboszcza gratyfikacje,

ale dobrowolne...

– Za co? – zapytała mama, nie

dowierzając synowi.

– Muszę tylko chodzić po plebanii

bez majtek. Najlepiej na

czworaka, bo ksiądz mówi, że chce

dobrze widzieć, co mam w pupie

– odpowiedział Andrzej.

Z jego dalszej relacji wynikało,

że był często kąpany przez proboszcza,

a gdy okoliczności nie sprzyjały

oglądaniu odbytu, święty mąż zadowalał

się wkładaniem ręki w majtki

dziecka. Mruczał później z rozkoszy,

wąchając ją i oblizując.

Wychowawczyni oniemiała,

gdy pani M. powtórzyła jej zwierzenia

dziecka: „Pomyślę, jak możemy

to rozwiązać” – wykrztusiła

Renata S.

Rankiem 29 maja br. anonimowy

informator zawiadomił Komendę

Powiatową Policji w Sławnie, że

na terenie plebanii w Słowinie dochodzi

do aktów pedofilii. Wskazał

nazwiska trzech chłopców systematycznie

molestowanych przez ks.

Ubermana.

– Szefowie kazali udać się tam

niezwłocznie. Poczekaliśmy, aż

skończy odprawiać mszę i weszliśmy

do środka – opowiada policjant.

Znaleźli stosy czasopism gejowskich,

kaset wideo i filmów

DVD.

– Pierwsze uderzenie jest najskuteczniejsze,

więc od razu udaliśmy

się na rozmowy z dziećmi.

Włos się jeżył, gdy Andrzej M.

i Marek N. opowiadali o seksualnych

wyczynach klechy. Bez żadnych

ceregieli „trzepał się” przy

dzieciakach. Jedną ręką onanizował

ich, a drugą folgował sobie

– kontynuuje funkcjonariusz.

Postanowieniem Sądu Rejonowego

w Koszalinie pedofil został

aresztowany na 3 miesiące

pod zarzutem „czynności seksualnej

wobec małoletniego poniżej

15 lat” (art. 200 kk), zagrożonej

karą pozbawienia wolności

do lat 10.

Śledztwo (sygn. akt II Ds.

1680/2003) prowadzone przez prokuratora

Adama Niedka ujawniło,

że zboczeniec w sutannie deprawował

dzieci również na swoich

poprzednich parafiach (Zarańsko,

a wcześniej Białogórzyn). Miał

sprawdzoną metodę: „Najchętniej

wybierał ministrantów, a przy tym

chłopców z najbiedniejszych rodzin.

Obłaskawiał... a to piwkiem,

a to drobnymi kwotami i szukał

pretekstu, żeby zwabić ich na noc

na plebanię. Jednego z rodziców

uspokajał: »Zbyszek pomoże mi

w przygotowaniu opłatków«, innemu

tłumaczył: »Z samego rana wyjeżdżamy

na wycieczkę, niech się

prześpi u mnie«. Gdy dzieciak był

już w łóżku atakował bez skrupułów”

– relacjonuje jeden z prokuratorów.

Tuż po aresztowaniu księdza

Ubermana kuria biskupia w Koszalinie

zakomunikowała ustami ks.

Krzysztof Zadarko, dyrektora Wydziału

Duszpasterskiego: „Jesteśmy

czyści, bo nigdy dotąd nie wpłynęła

żadna skarga na księdza”.

Zdobyłam otóż dowody, że było

zupełnie inaczej, co jednoznacznie

obciąża biskupów odpowiedzialnością

za tolerowanie

pedofilskich praktyk podopiecznego.

Ale po kolei.

Uczciwy ksiądz K. wspomina:

– Skłonności Jurka już od 3 roku

seminarium nie były dla nas tajemnicą,

jednakże jemu podobni

tworzyli silną, wpływową grupę. Pasterz

(bp Ignacy Jeż, ordynariusz

diecezji w latach 1972–1992 – dop.

A.T.) mógł wyrzucić wszystkich lub

milczeć. Wybrał to drugie. Ksiądz

Uberman został wyświęcony w 1978

roku. Miał wówczas 27 lat i gustował

w młodzieńcach w wieku od 16

do 18 lat spotykanych na plażach

lub spowiadających się w konfesjonałach

nadmorskich kurortów. Łowił

na „stałe stypendium” (patrz

fragment listu), finansował wycieczki,

chłopakowi na wakacjach wspaniałomyślnie

oferował kilkudniowy

darmowy wikt i opierunek na plebanii

w Dźwirzynie. Do

nastolatków zraziły go

jednak zbyt częste pomyłki

w ocenie szans na

seks. Szczególnie fatalnie

skończyła się przygoda

z Krzysztofem, jesienią

1988 roku. Naiwny

młodzieniec przyjął

zaproszenie, by przenocować

na plebanii, co

się działo dalej – wiadomo...

Po krótkiej walce

na pięści Krzysztofowi

udało się wyzwolić, a oblicze

niezaspokojonego

gospodarza przez dwa

tygodnie uniemożliwiało

mu pokazanie się

przy ołtarzu. Stwierdził

wówczas, że dzieci są o wiele bezpieczniejsze.

– Słyszałem, że jedna z ofiar jego

niepohamowanej żądzy miała popękany

odbyt, a Jurek dużo zapłacił

rodzicom za milczenie – opowiada

ks. K.

Jednak niektórzy rodzice

otwarcie informowali biskupów

o pedofilskich praktykach kapłana.

Oto fragment relacji złożonej

„FiM” i podpisanej przez

Jana B.: „Po otrzymaniu wiadomości

o zdarzeniu (molestowanie dziecka

– dop. A.T.) w następnym dniu

pojechaliśmy z żoną do Szczecina

(państwo B. pomyłkowo sądzili,

że ks. Uberman jest podwładnym

ordynariusza diecezji szczecińsko-

-kamieńskiej – dop. A.T.) na rozmowę

z tamtejszym biskupem. (...)

Obiecano nam spotkanie z biskupem

pomocniczym za... 3 dni! Kiedy

ostro nalegaliśmy, po 2 godzinach

zjawił się bp Stanisław Stefanek.

Zbulwersowani przedstawiliśmy mu

całe zajście pomiędzy naszym synem

a ks. Ubermanem...”.

Biskup Stefanek sporządził

krótką notatkę, nakazał zdesperowanym

rodzicom zachować

milczenie, a opis zdarzenia przesłać

do bp. Jeża. Państwo B., jako

ludzie głęboko wierzący, dokładnie

podporządkowali się zaleceniom,

a pedofil... dalej grasował,

zmieniając jedynie parafie.

Czy on jeden?

– Słowino ma jakiegoś pecha.

Wcześniej były tam podobne kłopoty

z księdzem W.M., ale na szczęście

biskup zdążył go przenieść do

parafii w Ś., co pozwoliło uniknąć

skandalu – ujawnia ks. K.

Zmowa milczenia i pobłażanie

dewiantom w sutannach z pewnością

nie jest wyłączną specjalnością

biskupów koszalińsko-

-kołobrzeskich. Przypomnijmy tylko

ostatnio ujawnionych: ks. Edward P.

z Pszenna k. Świdnicy, ks. Wincenty

P. z Witoni k. Łodzi (wytropiony przez

„FiM”), ks. Roman K. ze wsi Szyleny

k. Braniewa, ks. Wojciech C.

z Gdyni Chwarzna, ks. Michał M.

z Tylawy, ks. Mikołaj S. z Ostrowa

Wlkp., ks. Wojciech K. z Marek

k. Warszawy – wszyscy działali bez

jakiejkolwiek reakcji ze strony kościelnych

zwierzchników.

O wiele bardziej zadziwiają reakcje

sądów. Jak już informowaliśmy

(„Kuria jego mać” – „FiM”

28/2003), 3 lipca Sąd Okręgowy

w Koszalinie podjął skandaliczną

decyzję o zwolnieniu ks. Ubermana

z aresztu za poręczeniem

majątkowym w wysokości... 5 tys.

złotych! Jak przewidywaliśmy,

zboczeniec zniknął. Na pytania policji

o miejsce pobytu podejrzanego,

kuria biskupia odpowiada: „Sami

chętnie byśmy się dowiedzieli. Chcemy

go gdzieś umieścić, ale nie wiemy,

jak się skontaktować”. Ks. Ubermana

nie widziano również w miejscu

stałego zameldowania (Zarańsko

42, koło Drawska Pomorskiego).

Czy już wyjechał za granicę?

Nie wiadomo. Dlatego ostrzegamy

wszystkich małolatów odpoczywających

nad Bałtykiem: nie dajcie

się zaprosić na przejażdżkę czerwonym

volkswagenem golfem o num.

rej. ZDRA 637. Adwokata ks. Ubermana,

mec. Piotra Ziętarskiego,

pragniemy z kolei uprzedzić, że docierają

już do naszej redakcji sygnały

o próbach finansowego „oddziaływania”

na rodziców pokrzywdzonych

dzieci. Jesteśmy w stałym kontakcie

z prokuraturą.

Anna Tarczyńska

(...) A teraz jest jeszcze jedna propozycja. Otóż na początku września był

w Dźwirzynie pewien kapłan, który postanowił miesięcznie ofiarować komuś

stypendium w wysokości 500 zł i pytał czy bym kogoś nie znalazł komu by

się to przydało więc wtedy pomyślałem o Tobie. On będzie te kwoty pieniężne

przeze mnie przekazywał. Myślę, że i ta suma pieniężna się przyda Tobie.

Oczekuję odpowiedzi i serdecznie pozdrawiam

ks. Jerzy.

nr 32, 13.08.2003 r.

OCHRZCZONE MAŁPY

Aż do lat 70. XX wieku dzieci australijskich aborygenów były porywane przez państwo. Miały wyrosnąć na ludzi „cywilizowanych”... Podobnie postępowali hitlerowcy wobec polskich dzieci z Zamojszczyzny. (…) Wraz z dwiema siostrami została odebrana rodzicom i umieszczona w katolickim przytułku w Beagle

Bay. Rytm życia wyznaczał porządek dzienny: 6.30 – modlitwa poranna; 7.00 – msza w kościele; 7.30 – śniadanie składające się z owsianki (tylko dla tych, którzy byli na mszy); 8.30 – modlitwa przed zajęciami szkolnymi; 11.00 – główna część zajęć, czyli nauka katechizmu; 12.30 – modlitwa na zakończenie zajęć szkolnych, po niej obiad, który składał się z kawałka chleba posmarowanego smalcem; 13.00–18.00 – praca w pralni obsługującej plebanię i miejscowy szpital; 18.00 – odmawianie różańca; 19.00 – modlitwa przed i po kolacji (osłodzona woda z mąką). „Od wczesnego dzieciństwa byłam wykorzystywana seksualnie, fizycznie i psychicznie – wspomina Carol. – Gdy po wieczornej modlitwie dziewczynki układały się do snu, zjawiał się zazwyczaj jeden z księży i wybierał którąś z nas. Gdy raz poskarżyłyśmy się zakonnicom, że księża nas gwałcą, usłyszałyśmy, że mamy milczeć. Z przytułku wyniosłam przekonanie, że nie należy nigdy sprzeciwiać się księżom”. Podobne doświadczenia były udziałem Evie, która tuż po urodzeniu została zabrana do katolickiego przytułku w Tennant Creek. Szefem był ksiądz, który wykorzystywał seksualnie dzieci. Gdy jedna z dziewczynek zaszła w ciążę, została zabrana z przytułku, a jej nazwisko zniknęło z rejestru, jakby nigdy tam nie mieszkała. Ślad po niej zaginął... (…) Jacek Chrzanowski

nr 41, 16.10.2003 r.

UWAGA, WIELEBNI!

Że co? Że nie czytacie „Faktów

i Mitów”? Wiemy, że czytacie,

a ten artykulik przestudiujcie

szczególnie starannie. Jeśli nie

odnaleźliście w nim siebie, nic

straconego…

W Ostrowie Wlkp. dwojgu młodym

ludziom, którzy wybrali się na

grzyby w rejon Lasów Antonińskich,

zamiast prawdziwka wyrósł jak spod

ziemi ksiądz pedofil. Łatwo sobie wyobrazić,

jakie było ich zaskoczenie,

gdy natknęli się na kopulującego

w zaroślach Michała M. – znanego

im proboszcza jednej z ostrowskich

parafii.

– To było przy Czarnym Lesie.

Jego partnerem był mały chłopiec.

Z pewnością nie miał więcej niż 12

lat – twierdzą naoczni świadkowie

sekscesu i opisują dalszy bieg wypadków:

– Pierwszy uciekł dzieciak,

w tym czasie ksiądz szukał schronienia

za drzewami.

Widzowie tej sceny starali się dyskretnie

wycofać. Przy drodze zauważyli

jeszcze samochód proboszcza.

O incydencie napisała lokalna

„Gazeta Ostrowska”, nie ujawniając

wszakże nawet inicjałów jurnego

plebana. Czytam oto, że młodzi

ludzie „...nie wiedzą, co zrobić. Oboje

są wierzący, szanują swojego księdza.

Do tej pory nie mówili i nie myśleli

o nim inaczej jak »superksiądz«.

Jednocześnie pojawia się w ich głowach

przekonanie, że wiara i Kościół

nie usprawiedliwiają takich zachowań”.

Zwierzyli się dziennikarzowi, ale

czy odważą się zeznawać w prokuraturze,

która czeka na formalne doniesienie

o przestępstwie? Wątpliwe.

– Afera już jest, ale ukręcą jej

łeb, bo proboszcz ma w mieście świetne

układy. A poza tym, na tych młodych

ludzi spadłby niesłychany ciężar.

Na prowincji ksiądz jest nietykalny

i tylko samobójca odważy się

przeciwko niemu zeznawać – twierdzi

jeden z miejscowych notabli.

No właśnie!

Spraw tego typu lub podobnych

mam w podręcznym archiwum kilkanaście.

Nie upubliczniamy ich, gdy

poszkodowani zastrzegają sobie anonimowość.

chcą powiedzieć prokuratorowi tego,

z czego zwierzają się dziennikarzowi.

Nie jesteśmy wszechmocni,

więc w pierwszej kolejności podejmujemy

sprawy w naszej ocenie najważniejsze.

Pozostałe odkładamy na

niższą półkę. W tym czasie ktoś cierpi,

a my wiemy i milczymy z powodu

braku druzgocących dowodów.

Paskudne uczucie.

Postanowiłam więc opublikować

kilka „żółtych kartek” zredagowanych

tak, by redakcji nie narazić na przegrany

proces (ach, ty ironio losu!)

o zniesławienie zboczeńców, ale żeby

zainteresowani księża zrozumieli,

że o nich mowa. Żywię nadzieję, że

jeśli uprzytomnią sobie, iż są „na celowniku”

– ich ofiary odetchną z ulgą.

A zatem uwaga, wielebni!

Księże Stanisławie z diecezji

wrocławskiej – gdy jeszcze uczyłeś religii,

uwielbiałeś sprawdzać (w ramach

higieny?), czy dzieci mają czyste

majteczki. Teraz ściągasz do mieszkania

wagarowiczów, upijasz ich i zabawiasz

się. Jesteś ostrożny, ale znamy

już adres twojej garsoniery w Bielawie,

gdzie wymykasz się z położonej

niedaleko wiejskiej parafii.

Księże Michale z diecezji toruńskiej

– „szczupły, wysoki brunecie,

178/70/18 cm, poszukujący chłopców

do uprawiania seksu”. Już wiemy, kto

kryje się za anonsem w prasie gejowskiej.

I przestań się wreszcie przechwalać

tymi rzekomymi „18 cm”...

Ojcze Marku z Legnicy – twoje

wyprawy „łowieckie” pod Zgorzelec

wkrótce wyjdą na światło dzienne.

Ojcze Bogdanie z tego samego

zakonu – zgadnij, kto cię zdradził?

Tomek, Leszek, a może Rafał?

Księże Marianie, krajowy duszpasterzu

pewnej struktury oświatowej

– chcesz spokojnie dożyć 60.? Odczep

się od chłopców w wieku szkolnym!

Księże Antoni z diecezji elbląskiej

– myślisz, że temu upośledzonemu

młodzieńcowi nikt nie uwierzy?

Być może. Ale wiedz, że gdy zapytałam

go, czy bardzo bolało w łóżku

z księdzem, odpowiedział: – Tak

mocno nie, ale księdza bolało, bo sapał

i stękał...

Księże Pawle z Wrocławia – w

skoro afiszujesz się z... nastoletnim

ministrantem. Jeśli jeszcze raz

będzie u ciebie nocował, to samochód

który mu kupiłeś, może

spłonąć, bo Krzysztof, ten cherubinek,

jest szalenie zazdrosny.

Niech to na razie wystarczy.

Ale słuchajcie, chłopaki. Nie obiecuję

wam, że to ostrzeżenie jest

równocześnie rozgrzeszeniem.

Może tak, a może nie. Myślcie

i drżyjcie (również ci, których nie

wymieniłam), bo choć nie jestem

żadnym Zorro czy innym Janosikiem,

spadnę wam na kark w najmniej

oczekiwanym momencie. A.T.

nr 41, 16.10.2003 r.

SZTAFETA NA MALCIE

(…) Inny z molestowanych znalazł

się w prowadzonym przez zakonników

domu, gdy miał 9 lat. Od tego

czasu był systematycznie (kilka razy

w tygodniu) seryjnie gwałcony

doodbytniczo przez sztafetę kilku

księży. Trwało to aż do ukończenia

przezeń 18 lat. Obecnie cierpi

na depresję, kilkakrotnie usiłował

popełnić samobójstwo i nie jest

na razie zdolny do związków z kobietami.

Kuria świadoma była tych praktyk,

ale nie informowała policji, nakazując

– zgodnie z instrukcją papieża

Jana XXIII z roku 1962

– trzymanie przestępstw w tajemnicy.

Jeden z zakonników, uczestnik

grupowego gwałtu, został bezterminowo

wysłany do Watykanu, by uniknąć

ścigania przez prawo. Prokuratura

planuje wydanie międzynarodowego

nakazu aresztowania. T.W.

nr 42, 23.10.2003 r.

TYSIĄC ZGWAŁCONYCH

Władze diecezji Covington

w stanie Kentucky przez

równo pół wieku stosowały tę

samą, wypróbowaną strategię

gry w kotka i myszkę z ofiarami

księży i organami ścigania.

Nieustanne roszady duchownych

pedofilów. Z parafii do parafii, a potem

do następnej. (…) Wstępne

podsumowania dokonań „sług bożych”

w diecezji Covington wyglądają

tak: około tysiąca zgwałconych

dzieci oraz co najmniej 40

księży (10 proc. obsady diecezji)

oskarżonych o pedofilię. Powtórzmy:

to są dopiero szacunki wstępne.

Rozmiary i systematyczny charakter

kryminalnych dokonań świętych

mężów skłoniły sędziego Jaya

Bambergera do przyznania wytoczonym

sprawom statusu oskarżenia

zbiorowego. Jest to sprawa bez

precedensu. Żaden sędzia w USA

nie podjął jeszcze podobnej decyzji

w stosunku do Kościoła – decyzji

uznającej tę instytucję (a nie

poszczególnych jej członków) za

przestępczą. Pan Bóg nierychliwy...

T.W.

nr 45, 13.11.2003 r.: (…) Przewodniczący konferencji biskupów filipińskich, bp Orlando Quevedo, twierdzi, że w ciągu 20 lat dwustu księży popełniło przestępstwa seksualne. Ostatnio zawieszono kolejnych 34 kapłanów. T.Sz.

nr 45, 13.11.2003 r. ALE KANGUR!

W Australii zmierza ku końcowi proces najgorszego z wykrytych

dotąd przestępców seksualnych – 59-letniego recydywisty

– księdza Michaela Glennona.

Od roku 1986 do 1991 brutalnie

zgwałcił co najmniej piętnaścioro

dzieci; niektóre miały

mniej niż 10 lat.

9 tygodni po warunkowym wypuszczeniu

na wolność (odsiadywał

karę za gwałt i pedofilię)

zgwałcił w samochodzie 10-letnią

dziewczynkę. Trzem chłopcom,

Aborygenom, powiedział, że wprowadzi

ich w męskość według starego

rytuału. Pierwszym stopniem

było pieszczenie księżowskiego

prącia. Wyższe stopnie obejmowały

masturbację i seks analny.

„Glennon działał z wyjątkową

premedytacją, nie okazywał cienia

skruchy i nie rokuje żadnych

nadziei na rehabilitację. Był przekonany,

że prawo nie odnosi się

do niego” – skonstatował sędzia

i wyraził przekonanie, że oskarżony

powinien pozostać w więzieniu

do czasu, kiedy osiągnie wiek,

w którym nie będzie zagrażał innym

ludziom. TSz

nr 45, 13.11.2003 r. ZAMKNIĘTE WROTA

Znana hollywoodzka scenarzystka Elizabeth Anderson napisała

coś, co być może zostanie zekranizowane. Z tym, że nie na

pewno, a jeśli już, to nie od razu, bo Kościół dostał szału.

Rzecz nazywa się „Storming the

Gates of Heaven” („Kołacząc do

wrót nieba”). Anderson opowiada w

niej, jak w wieku 7 lat była seksualnie

torturowana i okaleczana przez

zakonnice w szkole katolickiej dla

dziewcząt... (...)

LF

nr 49, 11.12.2003 r.: (...) Kościół zdobył się na przeprosiny wobec wiernych za postępki filipińskich księży. Hierarchowie przyznali, że około 200 kapłanów popełniło przestępstwa seksualne. (...)

L.F.

2004 r.:

nr 1, 08.01.2004 r. MADE IN FRANCJA

W Polsce mięliśmy arcybiskupa Paetza, a Francuzi dostali „na gwiazdkę” trzeciego rangą hierarchę archidiecezji Chambery, który do przeszło 40 lat gwałcił dzieci. (...)

nr 8, 26.02.2004 r.

WAŃKA-WSTAŃKA

Był sobie ksiądz. Patrick O’Shea się zwał, bo to się działo

w Ameryce. Wielebny Patrick rządził parafią św. Cecylii

w San Francisco i wszyscy byli szczęśliwi. Zwłaszcza ks. O’Shea,

bo kariera układała mu się nad podziw: został doradcą abpa Johna

Quinna, czyli prominentną figurą w archidiecezji.

Potem nagle strzelił grom i idyllę

szlag trafił. Karierę taką piękną

i świątobliwą też. Okazało się, że

duszpasterz jurność do późnych lat

zachował i w wieku 62 lat oskarżono

go o molestowanie seksualne

dziewięciu ministrantów. Na tym

gniew boży nie ustał. Wyszło też na

jaw, że zdefraudował 260 tys. dolarów,

które wierni kładli na tacę,

sądząc, iż otwierają sobie wrota

Królestwa Niebieskiego.

W końcu sprawiedliwości stało

się zadość i kapłan powitał rok 2000

za kratkami. Dwa lata później go

wypuszczono, bo sędzia doszedł do

wniosku, że 224 zarzuty o przemoc

seksualną uległy przedawnieniu.

Ale pojawiło się trzech nowych

chłopców, którzy zeznali: – Tak, to

ten, to on nam to robił. Więc znów

do kicia. Nie na długo wszelako.

Tym razem Sąd Najwyższy znów

zgłosił zastrzeżenia dotyczące

przedawnienia. Nad ks. O’Shea wymiar

sprawiedliwości pochylił się

właśnie po raz kolejny. 4 lutego sąd

skazał go na 4 lata odsiadki za nowo

wykryte molestowanie i defraudację

187 tys. baksów.

Znów wyjdzie za rok i znów

go wsadzą, i znów...

L.F.

nr 9, 27.02.2004 r.: (...) Z nieoficjalnych danych wiadomo, że siostry zakonne około 50 razy częściej niż inne kobiety molestują dzieci...

nr 10, 05.03.2004 r. RAPORT ZAMKNIĘCIA

Opublikowany 27 lutego br. raport w sprawie kościelnego skandalu seksualnego w USA podsumowuje: 4392 księży skrzywdziło 10 667 dzieci, gwałcąc je lub w inny sposób wykorzystując seksualnie. To oczywiście tylko cześć prawdy. (...) Raport obejmuje tylko znikomą część przestępstw seksualnych popełnionych przez księży, bo tylko niewielki procent ofiar wystąpiło ze skargami, a z 613 skarg tylko 7 proc. stało się przedmiotem policyjnego śledztwa. Większość skandali była tuszowana na szczeblu parafii. (...)

nr 12, 25.03.2004 r.

KLUB CHŁOPCÓW

Rodzice molestowanego seksualnie

dziecka z Chicago

poszli prosto do tamtejszego

kard. Josepha Bernardina i zagrozili

procesem. – Tylko spróbujcie!

Z Kościołem nikt nie wygrał,

a koszty procesu zrujnują

was – ostrzegł kardynał.

Takie postawienie sprawy kazało

rodzicom zastanowić się nad

dalszym postępowaniem. Było to

jeszcze przed ujawnieniem skandalu

pedofilskiego i ludzie nie wierzyli,

że słudzy boży mogą tak się

zabawiać. Po namyśle zaangażowali

prywatnego detektywa. Ten po

jakimś czasie poinformował ich, że

dziecko padło ofiarą nie pojedynczego

kapłana, ale zorganizowanego

gangu homopedofilów, grasujących

w Chicago. Organizacja istniała

pod nazwą The Boys Club.

Wkrótce potem informacje o klubie

księży nadeszły również z innego

źródła.

Pewna kobieta opowiedziała

o swym związku z Francisem

Pellegrinim. Był on profesorem

chicagowskiego college’u oraz kościelnym

organistą i szefem chóru.

Wyznał pewnej niewieście miłość

i poprosił ją o rękę. Przyznał się jednocześnie,

że wcześniej miał homoseksualny

romans z księdzem należącym

do Klubu Chłopców. Zakończył

ten rozdział w swym życiu, gdy

dowiedział się, że kapłani z klubu

to nie homoseksualiści angażujący

się w seks z dorosłymi partnerami,

ale przestępcy molestujący dzieci

z biednych rodzin. Pellegrini zawiadomił

o tym archidiecezję i umówił

się na rozmowę z jednym z jej

czołowych notabli. W przeddzień

spotkania został zamordowany: znaleziono

go w domu z wielokrotnymi

ranami kłutymi i rękami związanymi

drutem kolczastym.

Ks. Andrew Greeley, powszechnie

znany pisarz katolicki

i psycholog, autor wielu książek dotyczących

kleru i jego hm... przywar,

napomykał o Klubie Chłopców

w kilku swych pracach: „Nie

ma żadnych przeciw nim dowodów,

bo nikt się nie skarży, zaś koledzy

duchowni ich nie zadenuncjują

– pisał. – Gang jest bardzo sprytny...

zawsze był. Ale gdy powinie im

się noga, gdy któryś z nich zostanie

aresztowany, wszystkie inne skandale

staną się przy tym dziecięcą igraszką.

To niebezpieczna grupa. Są podstawy,

by przypuszczać, że odpowiadają

za co najmniej jedno morderstwo

oraz za zabójstwo mordercy.

Czy się ich boję? Niezbyt. Oni wiedzą,

że w bezpiecznym miejscu zdeponowałem

dowody przeciwko nim.

Stanowię dla nich większe zagrożenie

po śmierci niż za życia”.

Tajemnicą ks. Greeleya była zainteresowana

organizacja reformatorów

Kościoła, Roman Catholic

Faithful (RFC): „Uznajemy

zwierzchnictwo Ojca Świętego i biskupów,

ale nie będziemy stać bezczynnie;

nie będziemy też ślepo ich

słuchać” – głosi deklaracja programowa.

Organizacja ta apelowała,

by Greeley ujawnił, co wie. Jeden

z jej głównych aktywistów, ksiądz

Alfred Kunz, został znaleziony

z poderżniętym gardłem w szkole

za swym kościołem. RFC zdemaskowała

stronę pornograficzną

w Internecie („Anioły św. Sebastiana”),

prowadzoną niemal otwarcie

przez grupę księży homoseksualistów.

Grupa liczyła 53 członków,

a należał do niej także południowoafrykański

biskup Reginald

Cawcutt. Watykan podszedł do jego

hobby wyrozumiale. To nastawienie

zmieniło się o 180 stopni,

gdy biskup oświadczył, że wszyscy

Afrykańczycy „geje, heteroseksualiści

i inni, powinni się nauczyć prawidłowo

używać kondomów”. Dopiero

wówczas bp Cawcutt został

zmuszony do rezygnacji...

T.Sz.

nr 13, 26.03.2004 r. KSIĘŻE SEKSCESY (...) że ujawnione dane (...) są zaniżone. Diecezje podawały liczby wedle własnego uznania i nikt obiektywny nie kontrolował ich archiwów. (...) ponadto nie wiadomo, ile skarg zniszczyli bądź usunęli z diecezjalnych archiwów sami księża – czasem na polecenie biskupów. (...)

TN

nr 21, 21.05.2004 r.: (...) ...przez całe lata maltretowały i wykorzystywały seksualnie powierzone swojej opiece... głuchonieme dzieci.

nr 30, 29.07.2004 r. ADWOKAT

(...) Według nadkomisarza

Mirosława Micora, rzecznika

prasowego Komendy Miejskiej

Policji w Łodzi, ofiarami pedofila

były również inne dzieci. Nieoficjalnie

dowiedzieliśmy się, że sprawa

ma punkty wspólne z aferą

„łowców” z warszawskiego Dworca

Centralnego, wyciszoną m.in.

dlatego, że pojawił się w niej znany

katolicki moralista i reżyser filmowy

Krzysztof Z. – W kręgu

wtajemniczonych kochanków znajduje

się co najmniej dwóch księży

diecezji łódzkiej – poinformował

„FiM” jeden z łódzkich policjantów.

Kuria biskupia odmówiła nam

jakichkolwiek komentarzy w tej

sprawie. Dało się odczuć, że w ogóle

nie mają czasu, żeby pogadać.

Czyżby czyścili archiwa po wpadce

w austriackim seminarium?

AT

nr 39, 30.09.2004 r.

KRONIKA PEDOFILSKA

Watykan zawiesił w działalności duszpasterskiej

księdza z Namibii. Hans-Peter Nagel

był od 10 lat proboszczem w parafii w Khorixas.

Trzy dziewczynki w wieku 8–13 lat

oskarżyły go o gwałty na plebanii i w kościele.

Sprawa się wydała, bo kapłan był też fotografikiem.

Jak się okazało, niezbyt mądrym – gromadził

przecież dowody przeciw sobie. (...)

Wielebny gwałciciel liczy sobie... 78 wiosen. (...)

JF

nr 39, 30.09.2004 r.

AZYL ZBOCZKÓW

(...)

Dziennikarze z „Dallas”

w trakcie rocznego śledztwa namierzyli

ponad 200 księży ściganych

za przestępstwa seksualne,

którzy zostali przerzuceni

przez zwierzchników za granicę!

(...) Wcześniej odmówił komentarza

na temat ponad 200

księży ukrywanych przed

odpowiedzialnością

karną w różnych

krajach świata.

Osobą władną rozwiązać

problem jest biskup diecezji rzymskiej,

czyli papież.

Ale Jan PawełII to stara,

solidna firma; on dobrzewie,

co to znaczy nie kalać własnego

gniazda.

Piotr Zawodny

nr 44, 04.11.2004 r.: (...) 34 tys. zakonnic doznało przemocy seksualnej ze strony księży. (...)

JF

nr 44, 04.11.2004 r.

BISKUP GWAŁCICIEL

Thomas Dupre, 70-letni biskup diecezji Springfield w stanie

Massachusetts, w lutym niespodziewanie uciekł z diecezji,

a dzień później podał się do dymisji. Dlaczego?

Powód oficjalny: zły stan zdrowia.

Dzień wcześniej pismo „Republican”

zarzuciło mu, że w drugiej

połowie lat 70., kiedy był proboszczem,

gwałcił małoletnich

chłopców. 27 września Dupre stanął

przed sądem. Prokurator odstąpił

jednak od oskarżenia, bo

okres przedawnienia przestępstwa

w tym stanie wynosi tylko 6 lat

i doszedł do wniosku, że nie będzie

mógł wykazać zaistnienia

okoliczności, które anulowałyby

przedawnienie.

Przemoc seksualna miała charakter

regularny i trwała lata: jedną

z ofiar Dupre zaczął wykorzystywać

w 1976, drugą zaś – w 1979

roku. Zanim w 1980 r. został mianowany

biskupem (za zasługi!) zapytał

poszkodowanych, czy będą

milczeć. Zgodzili się, ale kiedy biskup

zaczął ostatnio moralizować

na temat niemoralności związków

i ślubów homoseksualnych – nie

wytrzymali kleszej obłudy. Po przejściu

na emeryturę Dupre ulokował

się w St. Luke Institute, katolickim

szpitalu dla księży pedofilów

i alkoholików. Diecezja nie komentuje

tej sprawy, tylko rzecznik

oświadczył, że były szef jest traktowany

jako osoba o nienagannej

reputacji. Przysługuje mu pełna

emerytura, samochód, zwrot kosztów

podróży etc. (...) TN

2005 r.:

nr 1, 13.01.2005 r.

PEDOFIL KOCHA DZIECI

Na 93 lata pozbawienia wolności skazał brazylijski sędzia Marcelo Siqueira 60-letniego księdza pedofila. Ks. Alfriedi Eduardo Bompani wykorzystywał swoje stanowisko dyrektora domu pomocy dla ubogich dzieci, aby molestować seksualnie nieletnich podopiecznych (co najmniej czternaścioro). Jako najważniejszy dowód winy posłużyły pamiętniki, w których pedofil szczegółowo opisywał swoje przestępstwa. Ksiądz Bompani był również proboszczem jednej z parafii w mieście Sorocaba, ale zaraz po pojawieniu się pierwszych oskarżeń został przez arcybiskupa José Lamberta odsunięty od sprawowania tej funkcji... do opieki nad dziećmi.

MW

nr 6, 17.02.2005 r.

OSKARŻONY POBŁOGOSŁAWIONY

(...) Wcześniej 41 osób wystąpiło z 48 oskarżeniami przeciw 17 księżom diecezji Davenport, co kosztowało Kościół 9 mln dolarów odszkodowania. Wówczas „święty człowiek” nie został wymieniony jako oskarżony.

Obecne władze diecezji twierdzą, że bp Soens jest na emeryturze i nie sprawuje żadnych funkcji. Odmawiają jednak wytłumaczenia, dlaczego jego nazwisko i numer telefonu figurują w książce informacyjnej diecezji, która zresztą wciąż utrzymuje jego gabinet. W listopadzie Soens był na odprawie u papieża, który mu pobłogosławił.

W innych diecezjach nie jest lepiej. W Albany ofiara molestowania seksualnego biskupa Howarda Hubbarda zagroziła, że zabije go, jeśli zostanie uniewinniony. Kardynałowi nowojorskiemu Edwardowi Eganowi udało się w ostatniej chwili uniknąć sądowego przesłuchania pod przysięgą, które mogłoby się dlań niedobrze skończyć. Kościół sięgnął do kieszeni i nieujawnioną kwotą zakneblował usta oskarżycielowi księdza pedofila, do tego recedywisty, którego szefem i aniołem stróżem był ówczesny bp Egan. Nie ma oskarżenia, nie ma procesu, nie ma przesłuchania. Alleluja i do przodu!

TW

nr 6, 17.02.2005 r.

PRZEGRAŁEŚ? ROZBIERAJ SIĘ!

W Bostonie rozpoczął się proces jednego z najbardziej drapieżnych kapłanów pedofilów.

74-letni ks. Paul Shanley jest odpowiedzialny za gwałty i molestowanie seksualne co najmniej 24 dzieci. Odpowiada jednak tylko za gwałcenie oralne i gwałcenie palcem wsadzanym w odbytnicę, bo w przypadku pozostałych przestępstw nastąpiło przedawnienie. Ochrona, jaką zboczeńca otoczyli zwierzchnicy z kardynałem Bernardem Lawem na czele, okazała się skuteczna – przez lata mógł bezkarnie gwałcić dzieci. Ofiara, która dziś oskarża Shanleya w sądzie, była przezeń gwałcona przez 6 lat. Przemoc seksualna miała miejsce w kościelnej ubikacji, na plebanii, nawet w konfesjonale. Grał z chłopcem w karty, a potem mówił: „Przegrałeś, rozbieraj się”. Wielokrotnie powtarzał: „Jeśli poskarżysz się, i tak nikt ci nie uwierzy”. Byłemu księdzu (został zeświecczony przez papieża) grozi dożywocie. W ubiegłym roku, w rezultacie procesu z powództwa cywilnego, archidiecezja bostońska wypłaciła ofierze pół miliona dolarów odszkodowania.

TN

nr 8, 25.02.2005 r. CISZA PRZED BURZĄ (...) Oskarżenie zawiera również postulat wyeliminowania wpływu Konferencji Biskupów USA oraz jego agend na edukację i opiekę nad dziećmi. Powołując się na stwierdzenie zamieszczone na stronie internetowej Konferencji, że w latach 70. 10 proc. wszystkich księży dopuszczało się przestępstw seksualnych na dzieciach... (...)

Tomasz Wiszewski

nr 25, 30.06.2005 r.: (...) Koszty afery pedofilskiej rosną wszędzie, np. w Irlandii. (...) W ciągu ostatniego półrocza liczba poszkodowanych wzrosła z 5071 do 6300 i wciąż rośnie w tempie 50 skarg tygodniowo. (...)

PZ

nr 30, 04.08.2005 r. W TYM DOMU STRASZY

Placówka Caritasu gniazdem pedofilów. W kościelnym sierocińcu gwałcono i molestowano seksualnie upośledzone umysłowo dzieci. (...)

Helena Pietrzak

nr 41, 20.10.2005 r. DIABŁY W SUTANNACH (...) Trzy lata po eksplozji skandalu związanego z pedofilią księży amerykańskich i ochraniających ich biskupów z Bostonu wybuchła właśnie jeszcze większa afera. Tym razem w Filadelfii. (...)

nr 49, 15.12.2005 r. (...) PORADNIK PEDOFILA Watykan we wrześniu przysłał specjalną komisję dochodzeniową. W swym raporcie stwierdza, że wedle jej oszacowań, około 10 proc. brazylijskich duchownych popełniło przestępstwa seksualne. A 10 proc. to... 1700 kapłanów! (...)

„POLITYKA” nr 2, 15.01.2005 r.

Specjalna kościelna komisja dochodzeniowa ustaliła, że od 1950 r. W USA ponad 4 tys. księży dopuściło się przestępstw seksualnych wobec ponad 10 tys. nieletnich. (...)

[„Ponad” to po katolicku pewnie znaczy drugie tyle. Tą resztę udało się postraszyć, przekonać, w imię wiadomo kogo, czego... - przenajświntszych interesów - by się zamknęli.

Pedofili by niebyło gdyby te antychrystusowe redakcje ło tym nie pisali! I wtedy wszyscy prawdziwie wiezoncy rodzice przyprowadzali/posyłali przenajświntszym ksiundzom dzieci, całowali ich po rękach i dawali pieniądze na ewangelizację w imię Jezusa Chrystusa oczywiście. No!... – red.]

2006 r.:

nr 2, 19.01.2006 r. WŁOSKI TEMPERAMENT

Były opat klasztoru z miejscowości Farneta w Toskanii, 44-letni ksiądz Pierangelo Bertagna, który od lipca przebywa w areszcie domowym, przyznał się do molestowania kilkudziesięciu chłopców.

Duchowny zeznał przed sądem, że zaczął wykorzystywać dzieci jeszcze jako seminarzysta i robił to przez cały okres 6-letniej posługi kapłańskiej. Opat został zawieszony w pełnieniu swoich funkcji po ujawnieniu gwałtu na 13-latku.

W sumie 39 rodzin złożyło doniesienie o molestowaniu swoich dzieci przez Bertagnę.

Włoskie media podkreślają, że jest to pierwszy skandal pedofilski w tamtejszym kościele katolickim. Pierwszy ujawniony... MW

nr 4, 02.02.2006 r.

HOMOFRATRZY

Czystka u bonifratrów. Wylatują gaduły, które nie potrafią utrzymać języka za zębami. I w ogóle niczego tam nie potrafią utrzymać.

Praca w szpitalach, domach opieki, a zwłaszcza ziołolecznictwo to „znak firmowy” bonifratrów, czyli katolickich duchownych z Zakonu Szpitalnego św. Jana Bożego. „Do naszego Zakonu przyjmujemy młodzieńców w wieku od 18 lat, którzy pragną uświęcić siebie, służąc Bogu w drugim człowieku, a szczególnie w chorym, cierpiącym i ubogim” – czytamy w informatorze ichniego Duszpasterstwa Powołań.

18-letni Zbigniew z Opola dokładnie o tym marzył, gdy z doświadczeniem ministranta i świetną opinią proboszcza wstępował w 2004 r. do tzw. postulatu, czyli pierwszej klasy zakonnej „szkoły przetrwania” w Prudniku. Tam miał się przekonać, czy wybrał właściwie, zaś przełożeni (Kuria Prowincjalna oo. Bonifratrów we Wrocławiu) – czy chłopak im się nadaje. Dwa razy „tak” dawało promocję do klasy następnej: dwuletniego nowicjatu, którego pomyślne zaliczenie czyniło kandydata bonifratrem pełną gębą.

Zbyszek nie dotrwał do końca nowicjatu. Zaczęli mieć na niego oko, gdy kategorycznie przeciwstawił się próbom molestowania seksualnego przez chutliwych współbraci. Przepadł z kretesem na egzaminie z dyskrecji w sprawie panującej w klasztorze rozwiązłości seksualnej niektórych zakonników...

– Już pierwsze tygodnie w Prudniku były dla mnie szokujące – rozpoczyna swą opowieść Zbyszek.

– Seks okazał się głównym tematem wykładów prowadzonych przez mistrza postulatu, ojca Kazimierza Wąsika, naszego przełożonego, będącego też przeorem klasztoru. Zamiast uczyć się reguł życia zakonnego oraz zasad liturgii, czytaliśmy na głos Kamasutrę i książki o podobnej tematyce, całymi godzinami analizując później zjawisko orgazmu u kobiety. Nic to jednak wobec wszystkiego, co działo się pod skrzydłami naszego prowincjała, brata Karola Siembaba, a czego byłem świadkiem we Wrocławiu. Najpierw podczas dwumiesięcznych rekolekcji, na które pojechaliśmy w październiku 2004 roku, a później – w czerwcu 2005 roku – podczas kilkudniowych uroczystości związanych z przyjęciem do nowicjatu i przywdzianiem po raz pierwszy sutanny...

Na imieninach brata Mateusza chłopak siedział przy stole obok brata Donata (imiona zmienione). Gdy alkohol uderzył Donatowi w tętnicę, Zbyszek poczuł na kolanie jego rękę:

– Zaczął przesuwać łapę coraz wyżej, więc się odsunąłem. Ale on po chwili spróbował ponownie i od razu złapał mnie za przyrodzenie. Odszedłem od stołu, bo nie wiedziałem, jak się zachować, a towarzystwo w ogóle nie zwracało uwagi na zaloty śliniącego się Donata. Szczęśliwie zaryglowałem na noc drzwi, bo ktoś próbował wejść do sypialni. Podczas kolejnych nocy kilkakrotnie budziło mnie kołatanie, choć przebywanie zakonników w cudzym pokoju było kategorycznie zakazane. Teoretycznie...

A w praktyce?

– Gdy brata Mateusza odwiedzał pewien seminarzysta od klaretynów (we Wrocławiu mieści się Dom Formacyjny Misjonarzy Klaretynów – dop. red.), który czasem zostawał też na noc, wówczas prowincjał ze śmiechem mówił, żeby tym dwóm „nie przeszkadzać w zabawie”. Słynny w Polsce zielarz ojciec Jan Grande-Majewski, który bardzo się mną we Wrocławiu opiekował i nawet podarował na obłóczyny sutannę, skarżył mi się, że w pokoju, gdzie przyjmuje pacjentów, zastał kiedyś dwóch braci podczas uprawiania seksu.

Zbyszek opowiada dalej: – Podczas spaceru na własne oczy widziałem brata Anzelma (imię zmienione) wychodzącego ze znanego we Wrocławiu klubu gejowskiego „H2O”, potem tego samego zakonnika wymykającego się nocą w negliżu z sypialni wspomnianego Donata, a następnie całującego się z Mateuszem w klasztornym magazynku z żywnością...

Po powrocie do Prudnika chłopak opowiadał o swoich wrażeniach z pobytu w centrali śląskiej prowincji bonifratrów ojcu Łukaszowi Chruszczowi – mistrzowi nowicjatu.

– To wspaniały kapłan, wielkiego serca, rozumu i wiary. Wiem, że przedstawił Rzymowi dramatyczną sytuację w zakonie. Ojciec generał Pascual Piles Ferrando dowiedział się o rozwiązłości bonifratrów również od sprzątającej w klasztorze

pani Marty G., siostry profesora filozofii od franciszkanów. Ta wielce oddana Kościołowi kobieta wielokrotnie zwracała prowincjałowi uwagę na niemoralność moich współbraci, aż wreszcie wiosną 2005 roku opisała generałowi przejawy „publicznego praktykowania homoseksualizmu” przez brata Mateuszem i tolerowanie tych zachowań przez przełożonego. Krótko później została zwolniona z pracy, a prowincjał rozpoczął polowanie na pozostałych świadków. Eksmitowani zostali z Wrocławia o. Romuald Wróbel, cysters pełniący obowiązki kapelana w szpitalu należącym do bonifratrów, a 26 września 2005 r. opuścił klasztor (na żądanie prowincjała) 70-letni o. Jan Grande-Majewski.

Trzy dni później Zbyszek został wezwany przed oblicze brata Karola Siembaba...

„Rozmowa rozpoczęła się o godz. 11.50. Jej pretekstem był nieprawdziwy zarzut posiadania przeze mnie – wbrew obowiązującym w zakonie regułom – telefonu komórkowego. Wyjaśniłem tę kwestię, po czym o. Karol zadzwonił do mojej mamy, ażeby się upewnić, czy mówię prawdę. Zostałem następnie zapytany: »Co w Prudniku wiecie na temat Wrocławia?«. Odpowiedziałem zgodnie z prawdą, że brat Mateusz sprowadza księdza klaretyna i sypia z nim (...). Że bracia z Wrocławia uprawiają między sobą seks i chodzą do domów publicznych dla homoseksualistów, co sam na własne oczy widziałem”... – czytamy w oświadczeniu, którego oryginał Zbyszek przesłał 29 września 2005 r. na ręce nuncjusza apostolskiego w Polsce, arcybiskupa Józefa Kowalczyka (dokument tej samej treści otrzymał generał bonifratrów o. Pascual Piles Ferrando. Żaden z hierarchów nie udzielił dotychczas odpowiedzi na skargę oraz nie zainteresował się propozycją złożenia wyczerpujących zeznań w sprawie obyczajów panujących wśród wrocławskich bonifratrów).

– Na zakończenie rozmowy prowincjał oznajmił, że wydala mnie z zakonu, bo... spiskowałem przeciwko niemu wraz z mistrzem nowicjatu bratem Łukaszem. Zażądał, abym natychmiast zdjął sutannę, rzucił mi 500 złotych na „nową drogę życia”, oddał część dokumentów i kazał opuścić klasztor w Prudniku – relacjonuje młodzieniec.

Jego matka, Alicja, dodaje:

– Walczyliśmy później bezskutecznie o ten habit, bo to przecież pamiątka. Został zakupiony z prywatnych funduszy ojca Grandego, a prowincjał twierdził, że strój jest własnością zakonu i odmówił zwrotu. Zażądałam też uzasadnienia powodu usunięcia syna z nowicjatu, gdyż syn starał się o przyjęcie do Zgromadzenia Braci Serca Jezusowego w Puszczykowie koło Poznania, ale odmówili mu ze względu na jakąś tajemniczą „bardzo złą opinię”, do której nie mieliśmy wglądu.

„Kilka razy prosiłam pisemnie O. Karola Siembaba o uzasadnienie powodu usunięcia mojego syna z zakonu, jednakże do tej pory nie uzyskałam wyjaśnienia. Uważam, że mój syn ma powołanie do życia zakonnego i jego niemiłe doświadczenia z homoseksualistami w klasztorze oo. Bonifratrów we Wrocławiu powinny pójść w zapomnienie”... – napisała kobieta 10 stycznia 2006 r. do generała zakonu, przesyłając dokument „do wiadomości” nuncjusza oraz abpa Alfonsa Nossola, ordynariusza opolskiego. I znowu brak reakcji!

A tymczasem w Prudniku... Mówi kolejny były mnich, brat Adam (imię – na jego prośbę – zostało zmienione): – Zostałem usunięty z zakonu 3 stycznia 2006 roku. Brat Siembab wezwał mnie do Wrocławia i w obecności ojca Wąsika oznajmił, że to już koniec. Dlaczego? – „Nie muszę ci mówić, ale skoro się upierasz, to po prostu byłeś niegrzeczny wobec prowincjała”, odpowiedział. Po dwóch latach żarliwej służby rzucił mi, jak prostytutce za przysługę, 1000 złotych na drogę i kazał się wynosić. A tak naprawdę poszło o to, że odmówiłem podpisania oświadczenia, że w zakonie wszystko gra jak w zegarku i nie dochodzi do żadnych ekscesów homoseksualnych. Gdy skandal zaczął nabierać rozgłosu, Siembab wymuszał na wszystkich takie deklaracje. Nie podpisałem, bo przecież musiałbym skłamać.

Adam w okresie nowicjatu prowadził – w ramach swojej formacji duchowej i na polecenie mistrza (o. Łukasza) – dziennik, w którym miał obowiązek notować naganne, jego zdaniem, zachowania współbraci. Sięga do najświeższych zapisków:

„5 października 2005 r.: brat Maksymiusz (imię zmienione – dop. red.) łapał mnie dzisiaj za krocze, ponawiając wcześniejszą propozycję stosunku seksualnego (...). 16 grudnia 2005 r.: brat Maksymiusz namawiał mnie, żebym mu zrobił »masaż pałki«. Dzisiaj znowu przebrał się i paradował po klasztorze w kobiecych ciuszkach”... Pomińmy notatki z wcześniejszych zdarzeń, bo trudno doprawdy znaleźć jakieś nieobsceniczne.

Jak przedstawioną sytuację oceniają bonifratrzy z zakonnego „świecznika”?

– Nic nie wiem i nie udzielam żadnych informacji. Proszę się zwrócić do kurii prowincjalnej. Szczęść Boże! – odpowiedział nam o. Kazimierz Wąsik, przeor klasztoru w Prudniku.

– A co was tam, w Łodzi, interesują bonifratrzy z Wrocławia? – zdumiał się prowincjał o. Karol Siembab.

Gdy wreszcie zdołaliśmy mu wytłumaczyć, rzekł:

– Nie będę uzasadniał decyzji personalnych, gdyż usunięcie z zakonu na etapie nowicjatu należy do mojej swobodnej oceny. Problemy obyczajowe, molestowanie? Nic o tym nie wiem. Gdzie można znaleźć ojca Grandego? Nigdzie go nie znajdziecie, a poza tym zakazałem mu udzielania wywiadów, więc z pewnością nic wam nie powie. A kto mógłby? Mój rzecznik prasowy. Czyli? No, właściwie to ja, ale zastanowię się dopiero wtedy, gdy zwrócicie się do mnie z pytaniami na piśmie.

Zwróciliśmy się oczywiście, bo jakże nie zadać pytań, które cisną się na usta po wysłuchaniu zwierzeń dwóch młodych ludzi, którzy zafascynowani bonifraterskim ziołolecznictwem, dotarli do krateru…

Anna Tarczyńska

nr 4, 02.02.2006 r.

ZE ŚWIATA:

O, W MORDECHAJ!

Znany rabin nowojorski – Mordechaj Tendler – jest w tarapatach. Został oskarżony przez 43-letnią Adinę Marmelstein o oszustwo i molestowanie seksualne, „przekraczające wszelkie granice przyzwoitości i dobrych obyczajów”.

Zaraz po tym zgłosiły się kolejne panie, dołączając podobne zarzuty. Rabin – posiadający żonę i ośmioro dzieci – od lat zwabiał kobiety do swego gabinetu pod pretekstem sesji terapeutycznych. Twierdził, że jest Mesjaszem, molestował je, kazał zaspokajać się oralnie, a potem nakazywał trzymanie wszystkiego w tajemnicy pod groźbą zawieszenia w prawach członka synagogi. Rabin zaklina się, że jest niewinny, ale jego przełożeni podziękowali mu za usługi. TN

SKARGA DIABLICY

W Wielkiej Brytanii duchowni katoliccy pokazują, że mają libido jak się patrzy.

Przed sądem w Liverpoolu stanął ks. Jeremiah McGrath, lat 62, oskarżony o zgwałcenie w ubiegłym roku 12-letniej dziewczynki.

Z kolei w Szkocji prasa przytacza relację dziewczyny, która opowiada, jak została zgwałcona w katolickim sierocińcu przez księdza, gdy miała 8 lat. Najpierw, stosując przemoc, molestowała ją seksualnie zakonnica. „Krzyczałam z bólu i przerażenia. Zakonnica odkrzykiwała, że jestem diablicą. Potem zmusiła mnie, abym się nachyliła do przodu, a ksiądz mnie zgwałcił”. Trwało to kilka lat.

W końcu zakonnica zdała sobie sprawę, że ofiara zaszła w ciążę. „Z wściekłości skopała mnie. Ksiądz parafialny, do którego zwróciłam się o pomoc, także molestował mnie seksualnie, potem podstawił mnie innemu pedofilowi”.

Jakimś cudem ofiara zachowała wiarę.

PZ

PASTOR CHCE LODA

Pastor Lonnie Latham był biczem bożym na homoseksualistów.

Latham gorąco popierał dyrektywę swego Kościoła, wzywającą wszystkich gejów i lesbijki, by wstąpili na drogę heteroseksualizmu. Mają szansę na zbawienie, „jeśli zaakceptują Jezusa Chrystusa jako swego zbawcę i odrzucą grzeszny, destruktywny styl życia”. No i zbawienie 59-letniego sługi bożego stanęło pod wielkim znakiem zapytania.

Policja z Oklahoma City robiła akurat obławę na męskie prostytutki i ich klientów w rejonie znanym z tego typu usług. Któż złożył pozującemu na homopanienkę policjantowi zamówienie na zrobienie loda? Pastor Latham we własnej osobie. „To była pułapka” – oświadczył z godnością, opuszczając areszt po wpłaceniu kaucji.

TN

HIGIENISTA

Ksiądz salezjanin Frank Gerard Klep z Australii „specjalizował” się w molestowaniu wyłącznie dzieci chorych. Zgwałcił lub napastował co najmniej dziesięciu chłopców w wieku 12–17 lat, przebywających w izbie chorych prowadzonego przez zakon Rupertswood College w Sunbury.

Jedna z ofiar wspomina, że ksiądz – po tym jak ją wykorzystał – zastrzegł, żeby nikomu nic nie mówiła, bo może mieć kłopoty. Inny chłopak obudził się w nocy, gdyż poczuł, że duchowny ściąga mu spodnie od piżamy i myje członek gąbką i ciepłą wodą. 12-latek opowiadał, jak Klep wpatrywał się w jego penis, wyjaśniając, że szuka brudu.

Psycholog orzekł, że ks. Klep był seksualnie niedojrzały, gdy jako 18-latek wstępował do zakonu.

TW

nr 6, 16.02.2006 r. ZE ŚWIATA

UPADEK Z OŁTARZA

Ojciec Fedele Bisceglia jest we Włoszech osobą ze wszech miar publiczną i ogromnie popularną.

To założyciel franciszkańskich „oaz”, schroniska i centrum pomocy dla samotnych matek, byłych więźniów, nielegalnych imigrantów, prostytutek i biednych. Prowadził pracę misyjną w Afryce, troszcząc się o trędowatych i zakładając szpitale. 69-letni duchowny z charakterystyczną białą brodą był częstym gościem w telewizji. Wszyscy Włosi śledzili historię aktorki porno Luany Borgii, którą nawrócił na wiarę i skłonił do wstąpienia do klasztoru. Kandydat na świętego... wydawałoby się.

Nagle – grom z jasnego nieba: Bisceglia został aresztowany, a razem z nim jego asystent – ks. Antonio Gaudio! I to z jakiego powodu! Oto zakonnica oskarżyła obydwu o zwałcenie jej i innych kobiet podczas orgii seksualnej w schronisku w Cosenzie (Kalabria).

„Ta kobieta jest szalona. Wszystko zmyśliła. Nie przyznaję się do winy – oświadczył ks. Bisceglia. – Jestem prześladowany jak Jezus Chrystus”.

Ha, niezupełnie... Policja poddała zakonnicę psychiatrycznym badaniom, które wykazały, że jej zdrowie psychiczne nie budzi najmniejszych zastrzeżeń. Trzy inne kobiety również potwierdzają jej zeznania. Podczas rewizji u księdza znaleziono amatorskie firmy pornograficzne nakręcone w schronisku. Analiza rozmów telefonicznych również zdaje się potwierdzać wersję zakonnicy.

Chyba nie będzie drogi na ołtarze...

CS

nr 6, 16.02.2006 r. ZE ŚWIATA

„BÓG JEST MIŁOŚCIĄ”

Watykan z właściwym sobie rozmachem opublikował pierwszą encyklikę Benedykta XVI. Swoje rozważania papież poświęca miłości. O licznych wybrykach i skandalach seksualnych, jakich dopuszczają się księża i zakonnicy, nie wspomina.

Do zdającego się nie mieć końca pocztu pedofilów w sutannach oraz tych, którzy pedofilów w sutannach kryli, dołączył ostatnio niejaki Basil Hume, były arcybiskup Westminsteru.

Dzięki Bogu kardynał Hume nikogo już nie skrzywdzi, gdyż latem 1999 roku odszedł do Domu Ojca, gdzie może porozmawiać na interesujące tematy z wieloma sobie podobnymi.

Tymczasem kilka tygodni temu ujawniono tajemnicę skrzętnie dotąd skrywaną przez brytyjski Kościół katolicki – oto kardynał Basil Hume przez 30 lat tolerował zaspokajanie zboczonych chuci seksualnych księży i kleryków wykładających w Ampleforth College, najbardziej znanej katolickiej szkole w Wielkiej Brytanii. Bici i gwałceni byli nawet kilkuletni chłopcy, najczęściej mieszkający w internacie. Znaczną część ofiar łotrów w sutannach i habitach stanowiły dzieci osierocone lub półsieroty, skazane na katolickie wychowanie.

Duński dziennik „Jyllands Posten”, donosząc o seksualnych wyczynach wykładowców Ampleforth College, napisał: „Przez dziesiątki lat księża i klerycy seksualnie wykorzystywali chłopców… na masową skalę”.

Pierwsze sygnały o „nieprawidłowościach” dotarły do policji już kilka lat temu. Jednak ostateczne potwierdzenie pojawiło się w listopadzie 2005 r., gdy 72-letni mnich Piers Grant-Ferris przyznał przed sądem w Leeds, że wykorzystywał seksualnie co najmniej 15 uczniów Ampleforth College. Proceder trwał dziewięć lat, aż do roku 1975. Seksualne ofiary mnicha miały od 8 do 10 lat. A ponieważ zakonnik Piers Grant-Ferris był nie tylko homoseksualistą, ale także sadystą, więc w celu osiągnięcia większej satysfakcji seksualnej bił niektórych chłopców, zanim ich zgwałcił.

Nieżyjący już kardynał Basil Hume najpierw sam był uczniem w Ampleforth College. Następnie został mnichem i szybko awansował w kościelnej hierarchii. Z Ampleforth College rozstał się dopiero wtedy, gdy mianowano go arcybiskupem opactwa westminsterskiego. Po upływie kolejnych kilku lat został kardynałem, a jego pieczy powierzono cały katolicki Kościół w Anglii i Walii.

Prowadzący śledztwo doszli do przekonania, że przez 30 lat, gdy w Ampleforth College miały miejsce przypadki seksualnego wykorzystywania uczniów, Basil Hume – wykładowca i członek dyrekcji – doskonale o wszystkim wiedział. Wymowa zachowanych dokumentów szkolnych, do których wgląd uzyskali śledczy, jest w tej kwestii jednoznaczna. Jednak kardynał Hume ponad dobro bitych i gwałconych uczniów stawiał dobre imię Kościoła. W świetle ustaleń śledztwa nowego znaczenia nabiera zakończenie jego książki o pracy teologicznej z dziećmi (wydana w roku 1997). Napisał bowiem, że ma „pewne wyrzuty sumienia w związku z tym, w jaki sposób potraktował kiedyś niektórych ludzi”.

Wygląda na to, że wieści o zasługach Basila Hume’a dla Kościoła katolickiego nie dotarły do naszego ukochanego Ojca Świętego, bowiem ominęła kardynała „kara” podobna do tej, jaka spotkała byłego bostońskiego arcybiskupa Bernarda Lawa. Ten ostatni również przez dziesiątki lat krył podległych sobie zboczeńców i pedofilów w sutannach, a gdy w końcu w USA grunt zaczął mu się palić pod nogami, Jan Paweł II uczynił drania najpierw wysokim urzędnikiem Kurii Rzymskiej, a w roku 2004 dał mu znakomitą fuchę archiprezbitera rzymskiej Bazyliki Matki Boskiej Większej.

„Bóg jest miłością” to – trzeba trafu – tytuł pierwszej encykliki papieża Benedykta XVI. Papież pisze w niej między innymi, że bez oparcia w wierze miłość zostaje sprowadzona do seksu, a człowiek staje się towarem. I wie człowiek, co mówi – to przecież refleksja prosto z jądra Kościoła.

Z. Dunek

nr 10, 16.03.2006 r.

ŻYCIE SEKSUALNE BISKUPÓW

Bez większego rozgłosu posuwa się do przodu sprawa, która może oznaczać otwarcie nowego rozdziału skandalu związanego z przemocą seksualną w Kościele katolickim.

Jak pisaliśmy przed kilkoma tygodniami, w sądzie federalnym na Manhattanie 53-letni ksiądz Bob Hoatson ze stanu New Jersey, który sprawuje opiekę nad ofiarami pedofilii duchownych, wytoczył sprawę przeciwko kardynałowi nowojorskiemu Edwardowi Eganowi, Howardowi Hubbardowi, biskupowi Albany, i arcybiskupowi Johnowi Myersowi, szefowi diecezji Newark. Powód skarży się, że został zawieszony w funkcjach i nie może pełnić swych obowiązków kapelana katolickich organizacji dobroczynnych w Newark, co ma być zemstą za to, że ujawniał ukrywanie przestępstw seksualnych kleru przez zwierzchników i zabierał głos w imieniu poszkodowanych. Największą bombą było jednak oświadczenie ks. Hoatsona, że „osobiście wie”, iż kardynał oraz dwaj biskupi są aktywnymi homoseksualistami. Zapowiedział, że jest w posiadaniu „dowodów z pierwszej ręki” na potwierdzenie zarzutów.

Hoatson ma własne doświadczenia w zakresie przestępstw seksualnych. W wieku 22 lat, gdy był w zakonie Christian Brothers, molestowało go seksualnie dwóch mnichów. Kiedy poskarżył się przełożonemu, ten... też zaczął się do niego dobierać.

W roku 2003 Hoatson składał zeznania w przesłuchaniach zorganizowanych przez legislaturę stanową Nowego Jorku, podczas których krytykował biskupów za osłanianie księży pedofilów. Od tego czasu zaczęły się jego problemy.

Powód zastrzega, że w przypadku seksu wśród kleru nie chodzi mu o „stosunki seksualne dorosłych za obopólną zgodą”. Uważa natomiast za bardzo groźne to, że hierarchowie boją się postępować surowo z przestępcami seksualnymi w habitach w obawie przed własną dekonspiracją w identycznych sprawach.

Ksiądz Hoatson zapewnił, że długo zastanawiał się nad sformułowaniem tych zarzutów, ale doszedł do wniosku, że nie może tego uczynić w inny sposób, jak tylko w publicznym pozwie, bo inaczej Kościół zareagowałby surowymi konsekwencjami wobec niego, a oskarżenie nie wydostałoby się poza ściany gabinetów purpuratów.

Ów ksiądz nie jest pierwszym, który podjął temat homoseksualizmu najwyższych dostojników kościelnych. Spekulacje na ten temat krążyły od lat, ale do czasu wybuchu afery w roku 2002 nikt nie odważył się o tym głośno napomknąć. W lutym 2004 roku Andrew Zamay poinformował media amerykańskie, że jego brat w liście pożegnalnym przed popełnieniem samobójstwa pisał o stosunkach seksualnych z bp. Hubbardem. Nie był jedyny: Hubbard uprawiał seks z innymi homoseksualistami, w tym z trzema księżmi oraz nieletnią męską prostytutką. Biskup był też stałym bywalcem gejowskich barów, a także chodził „na chłopców” do Washington Park w Albany. W odpowiedzi na zarzuty bp Hubbard wynajął byłą prokurator do roli adwokatki, a ta po czteromiesięcznym śledztwie uznała, że „brak wiarygodnych dowodów” na potwierdzenie oskarżeń. W obiektywność prowadzącej dochodzenie trudno jednak wierzyć, szczególnie że otrzymała od biskupa 2,2 mln dolarów.

Ks. Hoatson twierdzi, że kard. Egan miewał sporadyczne romanse gejowskie od czasów seminarium, zaś abp Myers miał stosunki z homoseksualistami w okresie minionych 5 lat. Jeśli chodzi o Hubbarda, to adwokat ks. Hoatsona pozwolił dziennikarzom nowojorskiej gazety „Village Voice” obejrzeć wideo z zapisem zeznań dwu mężczyzn, którzy twierdzą, że jako nastolatkowie oddawali mu się za pieniądze. Hoatson żąda odszkodowania w wysokości 5 mln dol.; kwotę tę planuje spożytkować na utworzenie całodobowego duszpasterstwa dla ofiar kapłanów pedofilów.

Richard Sipe, były ksiądz, wykładowca uniwersytecki i znany ekspert w dziedzinie przestępstw seksualnych oraz homoseksualizmu duchownych, uważa, że pozew ks. Hoatsona może mieć historyczne znaczenie. Twierdzi nie bez racji, że niezwykle rzadko się zdarza, by ksiądz oskarżał przed sądem kardynała i biskupów.

Anne Barret Doyle z organizacji Bishop Accountability (Odpowiedzialność Biskupów) potwierdza, że działacze i eksperci powszechnie podzielają pogląd, iż hierarchowie dlatego osłaniają podwładnych molestujących seksualnie i naruszających celibat, bo sami obawiają się dekonspiracji. W marcu 2004 roku biskup Springfield Thomas Dupré pospiesznie podał się do dymisji i zbiegł z diecezji, kiedy skonfrontowano go z dwoma mężczyznami, których podobno molestował seksualnie, gdy byli nieletni. Bpa Dupré ostro krytykowano za osłanianie 14 podległych mu księży oskarżanych o przestępstwa pedofilskie.

Michael Mendol, działacz organizacji gejowskiej Dignity New York, mówi, że księża homoseksualiści nie chcą wypowiadać się w sprawie aktywności seksualnej biskupów, „bo naraziliby swą pozycję w diecezji”.

Kiedy wieść o procesie wytoczonym przez ks. Hoatsona rozniesie się, inni kapłani mogą pójść w jego ślady. Oczywiście, nie można nie doceniać wpływów tuzów w rodzaju kard. Egana: proces może zostać anulowany, zanim się rozpocznie i nabierze rozgłosu. Adwokaci trzech oskarżonych hierarchów już o to zabiegają, wykorzystując formalne i proceduralne kruczki prawne.

Piotr Zawodny

nr 11, 17-23.03.2006 r. POLSKA PARAFIALNA

WYSOKA KURIO...

Wiecie dlaczego w Katolandzie nigdy nie wybuchnie skandal pedofilski z udziałem księży, choćby taki jak w USA – państwie szanującym prawo? Dlatego, że wśród polskich kapłanów nie ma przestępców. Są tylko nieszczęsne „ofiary prowokacji”. Kolejna antyksięża prowokacja właśnie ma miejsce w Głogowie.

Tam też przeprowadza się praktyczny test na usprawnienie trzeciej władzy – trwają próby, by rzecz całą przekazać sądowi kurialnemu i tym samym odciążyć państwowy wymiar sprawiedliwości.

Ministrant parafii Miłosierdzia Bożego w Głogowie (woj. dolnośląskie, diecezja zielonogórsko-gorzowska) zjawił się niedawno wraz z rodzicami w prokuraturze. Opowiedział o niechcianym, męsko-męskim związku intymnym z 40-letnim księdzem Bogdanem (imię zmienione), od 2002 r. wikariuszem tejże parafii i nauczycielem religii w jednej z miejscowych szkół.

O co konkretnie chodziło? Ponieważ pani Liliana Łukaszewicz – rzecznik prasowy Prokuratury Okręgowej w Legnicy – w rozmowie z „FiM” zasłania się „dobrem pokrzywdzonego”, zdani jesteśmy na wersje nieoficjalne.

Otóż jedna (źródło policyjne) mówi, że wielebny zabawiał się chłopcem, zanim ten zdążył skończyć 15 lat (zagrożenie karą do 12 lat więzienia). Inny nasz informator (źródło kościelne) utrzymuje, że z młodzieńcem (jednak nieco starszym) ksiądz Bogdan kopulował za pieniądze, czyli „doprowadzał małoletniego do obcowania płciowego (...), nadużywając zaufania lub udzielając mu korzyści majątkowej...” (do 5 lat odsiadki). Ani jedna, ani druga wersja nie kwestionuje samego faktu bzykania chłopaka. Niezależnie od tego, która z nich odpowiada tej zapisanej w tajnych aktach, pewne jest, że zgłoszony czyn miał charakter kryminalny.

Po odebraniu zawiadomienia o przestępstwie prokurator założył rękawiczki. Nie chodziło, oczywiście, o lęk przed AIDS, lecz sytuację o wiele bardziej dla prokuratorskiej kariery niezdrową – o naruszenie prestiżu kapłana katolickiego... Najpierw więc rutyna – urzędowe potwierdzenie poczytalności skarżącego. Na jedno z przesłuchań wezwano biegłego psychologa. Niestety, jego ekspertyza była jednoznaczna: chłopak nie łże. Prokuratura musiała więc przystąpić do etapu drugiego – przepytania personelu parafii.

Mimo zachowania najdalej idącej ostrożności i nieprawdopodobnych starań o dyskrecję – zupa się wylała. Gdy jeszcze rzecz pojawiła się w „Gazecie Lubuskiej”, to już cały Głogów wiedział, że „pewien młody ksiądz” z parafii Miłosierdzia Bożego ma poważny problem.

Wywołany do tablicy szef jurnego kapłana – ksiądz proboszcz kanonik Janusz Idzik – ujawnił lokalnej opinii publicznej, że choć ta wiadomość spadła na niego „jak grom z jasnego nieba”, zdążył już – razem z „pewnym młodym księdzem” – być na rozmowie u ordynariusza biskupa Adama Dyczkowskiego.

Co uzgodnili w kurii? Można się domyślić, że księżą wersję wydarzeń. Jaka to wersja? Jak to – jaka? Napad na Boga, Kościół i w ogóle prowokacja!

„Ktoś namówił tego ministranta, by złożył w prokuraturze nieprawdziwe doniesienie. Oskarżany ksiądz wykonuje normalnie wszystkie swoje obowiązki, gdyż zapewnił mnie, że zarzuty są czystą prowokacją” – oświadczył ks. Idzik na antenie głogowskiego Radia Elka. Dodał też, że... prokuratura niepotrzebnie miesza się do sprawy, bo bardziej właściwym organem jest... sąd kościelny!

„Wiem, że rodzice chcą oddać ją w ręce biskupa, a nie sądów świeckich” – stwierdził kanonik. Zapewnił, że „Kościół wziął już to w swoje ręce”, a rodzina chłopaka „zmanipulowanego przez wrogie Kościołowi siły”, wkrótce stawi się na przesłuchaniu w kurii biskupiej (sic!). Jesteśmy dziwnie spokojni, że rodzice chłopaka podpiszą każdy kwit, że to one – te siły – rozum im odebrały...

Zresztą pleban sam przyznał, że po uzyskaniu informacji o prowadzonym postępowaniu „rozmawiał” zarówno z rodzicami, jak i pokrzywdzonym ministrantem. Widać był przekonujący, gdyż ministrant wraz z rodziną zawiadomili śledczych, że wycofują oskarżenie przeciwko księdzu Bogdanowi.

To nie zmienia jednak sytuacji prokuratury, a nawet pogarsza ją. Do obowiązku sprawdzenia, czy zgłoszenie odpowiadało prawdzie, dochodzi także dyspozycja wymierzona w księdza Idzika w art. 239 par. 1 kodeksu karnego: „Kto utrudnia lub udaremnia postępowanie karne, pomagając sprawcy uniknąć odpowiedzialności (...), podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5”.

Pani prokurator-rzecznik Łukaszewicz podziela nasz pogląd, choć... częściowo:

– Skoro wpłynęło zawiadomienie, prokuratura ma obowiązek wyjaśnić je do końca. W każdym razie w sprawie nie doszło jeszcze do przełomu, który pozwoliłby na decyzję o przedstawieniu zarzutów bądź umorzeniu postępowania.

Jeśli jednak chodzi o sprawdzenie, czy „zapobiegliwość” księdza Idzika nie narusza przepisów, trwa cisza.

W niedzielę 5 marca szef parafii Miłosierdzia Bożego przeprowadził spektakularną akcję mającą zneutralizować przykry „zapach” wokół ks. Bogdana:

– Normalny cyrk zrobił podczas mszy. Najpierw kazał wikaremu uroczyście przysięgać, że „nigdy nie zrobił krzywdy dziecku”, a potem sam przyjmował od dzieci życzenia urodzinowe – relacjonuje nam jeden z uczestników nabożeństwa.

– Aktyw parafialny rozpuszcza po mieście pogłoski, że molestowany seksualnie chłopak to w gruncie rzeczy mitoman leczący się psychicznie. Czuje się wyraźnie, że przygotowują sobie i prokuraturze grunt pod odmowę wszczęcia śledztwa.

W maju, jak będą zmiany wikariuszowskie, biskup gdzieś tego księdza Bogdana przeniesie i będzie po sprawie – prognozuje policjant, prosząc o anonimowość.

Kilka słów udało nam się zamienić również z księdzem Bogdanem. Zaproponowaliśmy, żeby zdemaskował prowokatora, który próbuje go oczernić. Niestety...

– Nie udzielam żadnych informacji ani komentarzy na temat kierowanych ku mnie oskarżeń o molestowanie. Proszę zwrócić się w tej sprawie do rzecznika prokuratury – powiedział.

To się nazywa zaufanie do organów ścigania, że krzywdy nie zrobią...

Anna Tarczyńska

nr 13, 06.04.2006 r. IRLANDIA MOLESTOWANA! (...) Dopuścili się przestępstw na ponad 350 dzieciach. Dane ujawnione przez prominentnego hierarchę, arcybiskupa Diarmuida Martina, zostały przez media uznane za bardzo poważne. (...) Z badań wynika, że 25 proc. mieszkańców ultrakatolickiej Irlandii doświadczyło przemocy seksualnej w dzieciństwie.

TW

nr 14, 13.04.2006 r.

SEKS, KŁAMSTWA I KASETY WIDEO

BURDEL NA KÓŁKACH

(...)

Wydaje się zastanawiające, dlaczegóż to Jarosława Kaczyńskiego boli wyłącznie przedmiotowość kobiet, a zapomina o młodych mężczyznach (często chłopcach jeszcze) „pracujących” w agencjach dla panów...

Odwiedziliśmy jeden z takich lupanarów. Charakterystycznym, bo specjalizującym się w zaspokajaniu namiętności księży.

Gdańska Starówka, elegancka kamienica, blisko najbardziej znanego turystom deptaku Długi Targ (zobowiązaliśmy się wobec naszych rozmówców, że nie ujawnimy dokładnego adresu ich „firmy”). Jak tam trafiliśmy? Wskazówek udzielił nam młodzieniec zdradzany przez ks. Marka (imię zmienione), wikariusza jednej z parafii dekanatu Gdańsk Południe, liczący na to, że dzięki „FiM” niewierny kochanek wróci na drogę cnoty...

Ba, ale my – jak niejednokrotnie deklarowaliśmy – dorosłym facetom pod kołdrę nie zaglądamy, więc potraktowaliśmy wizytę w rzeczonym przybytku wyłącznie poznawczo.

Ogromny salon z „plazmą” i wideoteką filmów podkręcających emocje, gustowna sypialnia, barek z trunkami...

– Wynajmujemy to mieszkanie od prywatnego właściciela za dwa tysiące złotych miesięcznie, plus oczywiście media. Niby dużo, ale przecież mamy ekskluzywnych klientów. Cennik? 200 złotych za pierwszą godzinę i 150 za każdą następną, jeśli spotkanie odbywa się tutaj. Jeśli na plebanii, dochodzi jeszcze koszt przejazdów. Księża preferują całonocne imprezy, więc wypłacają około tysiąca złotych. Mamy duży wybór chłopaków, ale trochę brakuje nam takich bardziej męskich, typu „pakero”, i „dresów”, bo większość duchownych właśnie za takimi przepada. Chłopakom szczególnie atrakcyjnym i spoza Trójmiasta gwarantujemy locum, a nawet ochronę – wtajemniczają nas dwaj „dyżurujący” w agencji młodzieńcy.

Zapytani o urzędującego w pobliżu znanego w Polsce księdza prałata, mówią:

– On bardzo rzadko brał kogoś z zewnątrz. Jeżeli już, to tylko za granicą. Pracuje u nas były ministrant z jego parafii. Opowiadał, że prałat najchętniej wyjeżdżał na „seksy” do Włoch.

Czy obsługują również pedofilów?

– Absolutnie nie. Nasz najmłodszy callboy ma 16 lat. Świetnie zarabia, bo kocha się w nim na zabój proboszcz dużej parafii w Gdyni. Bywa, że nieznany nam klient telefonuje, prosząc o kogoś jeszcze młodszego, ale są to prawdopodobnie prowokacje policji.

A jak odnajdują ich duchowni?

– Z pewnością nie obsługujemy całej diecezji. W sumie korzysta z naszych usług może ze dwudziestu... Ot, jeden drugiemu przekaże namiary i dalej samo się kręci.

Młodzieńcy są na bieżąco z polityką i znają najnowsze koncepcje obyczajowe prawicowych stróżów moralności:

– Wygląda na to, że nas one nie dotyczą, bo przecież chodzi im o kobiety. A zresztą, mogą nam „Kaczory” skoczyć, bo i tak większość obrotów stanowią wizyty domowe. Co najwyżej będziemy wspólnie z klientami odmawiać koronki w intencji jeszcze lepszych pomysłów. Każdą 69 razy...

Zakończmy komentarzem odnalezionym wśród kilku tysięcy (!) wypowiedzi internautów, zadziwiająco zgodnie wyśmiewających strategię walki ze zbrodniczym nierządem: „Prostytutka nie jest najstarszym zawodem świata. Starszym jest polityk. Czym się różnią? One, za pieniądze dają to, co obiecują. A politycy? Ani odrobinę nie spełniają gwarancji przedwyborczych, a ciągle ich utrzymujemy i nie chcą z tego, szakale, zrezygnować. Mówię do nawiedzonych posłów: – Prostytutka, bez zawoalowanej moralności, jest stokroć uczciwsza od was...”.

Dominika Nagel, ST

nr 21, 01.06.2006 r. ZE ŚWIATA

ZWYRODNIAŁE MIŁOSIERDZIE

Nawet w katolickiej Irlandii to skandal i wstyd. Śledztwu i przesłuchaniom przed rządową Komisją do Badania Przestępstw na Dzieciach poddawane są liderki zakonu sióstr miłosierdzia.

Sisters of Mercy od dziesięcioleci prowadziły sierocińce i domy poprawcze w Irlandii. Prowincjałka zakonu, siostra Margaret Casey, i jej współpracowniczki przyznają, że w domu w Neftonforbes stosowano kary fizyczne. Nie mogą zaprzeczyć dokumentacji departamentu edukacji, która stwierdza, że dzieci miały sińce na całym ciele, wszy, przewlekłe choroby, były nieleczone. Małe dzieci nie miały butów. „Już za to przepraszałyśmy” – mówią ze zdziwieniem siostrzyczki. W zakonie nikt nie dbał o edukację dzieci, a okazywanie im uczuć było zakazane. Kluczową sprawą było posłuszeństwo, które wymuszano biciem. Siostry nie wiedzą, jak to się stało, że po takim biciu pięcioro dzieci zmarło.

Z kolei siostry przełożone ze „szkoły przemysłowej” św. Wincentego w Goldenbridge zaprzeczają, aby celowo powodowały poważne rany u dzieci. Prowincjałka siostra Helena O’Donoghue zaprzecza, jakoby dzieci były określane numerami. Jeśli nie dawano im wody, to z obawy, by nie moczyły pościeli. Ślady od oparzeń na całym ciele dzieci były przypadkowe. Na szczęście siostrę prowincjałkę wsypuje była kierowniczka św. Wincentego, siostra Fabiana. Twierdzi, że „generalną zasadą było okrutne postępowanie i karanie przesadne nawet jak na standardy owego czasu”. Siostra Fabiana mówi: siostra Bernardine była „paranoidalną schizofreniczką, kobietą kostyczną i twardą, która prowadziła rządy terroru”. Opinię Fabiany potwierdza inna kierowniczka obiektu, siostra Xaviera, przedstawiająca szefową jako osobę „szorstką, agresywną, nieobliczalną”.

Na pytanie, dlaczego wystosowały przeprosiny do byłych wychowanków, skoro wszystko było w porządku, odpowiadają: „Jak wszędzie indziej dzieci cierpiały i nie można było temu zapobiec”. Cóż, ziemia to nie raj.

TN

nr 21, 01.06.2006 r.

PEDOFIL W TRAWNIKACH

Na pięć lat do więzienia pójdzie 38-letni ksiądz z Trawnik koło Lublina za gwałty na dziesięcioletniej dziewczynce. Doszło do tego latem 2003 r. oraz zimą roku następnego.

W lutym br., po zgłoszeniu w prokuraturze przez rodziców, Mirosław W. został aresztowany. Oskarżony sam wystąpił o wymierzenie takiej kary. Wyrok nie jest prawomocny.

TC

nr 22, 08.06.2006 r.

MŁOT NA DEWIANTÓW

Nazywa się Patrick Wall i jest byłym benedyktynem. Obecnie tropi duchownych, którzy są ukrywani przez przełożonych po skandalu seksualnym związanym z molestowaniem nieletnich.

Kiedy już takiego odnajdzie, wręcza mu pisemne oświadczenie ofiary złożone pod przysięgą, a określające udział księdza w przestępstwie. Dokument może być później wykorzystany w sądzie. Sam Wall przez lata był w Kościele tzw. strażakiem. Jego rola polegała na gaszeniu pożaru, czyli przejmowaniu – na polecenie biskupa lub generała zakonu – obowiązków duchownych molestantów i dbanie o to, by sprawa nigdy nie ujrzała światła dziennego.

Benedyktyna przerzucano z parafii do parafii. W 1998 r. opuścił stan duchowny i zajął się ekspertyzami w kwestii nadużyć seksualnych popełnianych przez księży. Wraz z innym byłym benedyktynem i prawnikiem kanonicznym opublikował niedawno książkę pt. „Seks, księża i tajne instrukcje. Seksualne wykorzystywanie w dokumentach Kościoła katolickiego na przestrzeni 2 tysięcy lat”, informującą, że afery seksualne duchownych są tak stare jak stary jest Kościół i od wieków przez niego tuszowane. Na poparcie swojej tezy autorzy powołują się na dwa dokumenty wydane przez Kongregację Doktryny i Wiary (z 1962 i 2001 roku), propagujące rozwiązywanie gigantycznego problemu po cichu, w murach samej instytucji. Demaskatorzy udowadniają też, że przed wiekami duchowni molestujący nieletnich byli karani surowiej niż obecnie. „Księga Gomory” – traktat z XI wieku – mówi, że po wykryciu skłonności seksualnych księży i odbyciu przez nich stosownej kary (batożenie, smarowanie twarzy plwociną) mieli dozgonny zakaz przebywania z młodymi. Obecnie jest zupełnie inaczej. W Stanach Zjednoczonych spośród 5 tys. kapłanów pedofilów skazano „aż” 150.

Mar

nr 25, 23-29.06.2006 r. POLSKA PARAFIALNA

EFEKT KRAWCZYKA

Pewien naiwny ksiądz przedstawił biskupowi Orszulikowi nazwiska i zestawienie dokonań najbardziej aktywnych homoseksualnie kapłanów diecezji łowickiej. Na liście znalazło się kilka znakomitości. Donosiciel został zmuszony do wyemigrowania z Polski...

Znikający duchowni stali się już znakiem firmowym diecezji łowickiej. Jedni przepadają bezpowrotnie, starannie opróżniwszy wcześniej kasę kurialną bądź parafialną. Do czołowych przedstawicieli tego nurtu zaliczyć można byłego diecezjalnego ekonoma księdza kanonika Krzysztofa Malczyka – „Poszukiwany (ksiądz), poszukiwana” (gotówka), „FiM” 16/2004 – oraz księdza prałata Franciszka Augustyńskiego, niedawnego wikariusza generalnego, czyli osobistości najważniejszej po biskupie („Teraz mu to lotto!” – „FiM” 23/2006). Inni, jak na przykład wielokrotnie przez nas opisywany pedofil ks. Wincenty Pawłowicz, owszem, odnajdują się, jednak dopiero po latach... spędzonych w więzieniu.

Ale są też w diecezji kapłani zmuszeni do ucieczki. Czarne owce, które nie uważały w seminarium na wykładach i po wyświęceniu wydawało im się, że mogą coś w „swoim” Kościele zmienić...

Figurujący w spisie łowickiego duchowieństwa 36-letni ks. Robert Krawczyk nie ma adresu. Przy jego nazwisku jest tylko kraj pobytu: Niemcy. Dlaczego wyjechał z Polski?

– Usiłował walczyć z funkcjonującym w kurii lobby homoseksualnym. Posunął się nawet do tego, że sporządził listę najaktywniejszych kapłanów tej orientacji i zaniósł ją biskupowi Alojzemu Orszulikowi, który był jeszcze wówczas (do wiosny 2004 r. – dop. red.) ordynariuszem. Już po kilkunastu dniach Robert zaczął otrzymywać telefony z pogróżkami, wśród których obietnice „urwiemy ci jaja” były najdelikatniejsze. Gdy się żegnaliśmy, powiedział, że musi uciekać, bo go wykończą psychicznie. Bał się nawet zostawić adres – wspomina były ministrant parafii katedralnej Wniebowzięcia NMP i św. Mikołaja w Łowiczu.

Ks. Krawczyk trafił do tej prestiżowej parafii w 2000 r., zaledwie rok po święceniach, co dowodziło, że znalazł się na tzw. szybkiej ścieżce awansowej. Pech chciał, że zbytnio wziął sobie do serca rozgorzałą wkrótce aferę arcybiskupa Juliusza Paetza. Efekt? Emigracja i schronienie w Niemczech.

Udało nam się go odnaleźć w okolicach miejscowości Bielefeld, gdzie jest wikariuszem jednej z tamtejszych parafii (archidiecezja Paderborn). Zapytaliśmy, kogo konkretnie wpisał na wręczoną bp. Orszulikowi listę:

– Mogę jedynie powiedzieć, że kilku bardzo wpływowych i utytułowanych kapłanów... Nie chcę prowokować zamętu poprzez ujawnienie szczegółów. Uczyniłem to wobec mojego biskupa i spotkało mnie później mnóstwo przykrości. Boję się nie tylko o siebie, ale zwłaszcza o pozostawioną w kraju rodzinę, bo już dotknęło ich wiele niezasłużonych krzywd wyrządzonych przez ludzi Kościoła. Wkrótce po święceniach zorientowałem się, że w diecezji jest niewyobrażalna ilość gówna. W swojej niezmierzonej naiwności dałem to na piśmie oraz opowiedziałem o wszystkim biskupowi. Później już nie miałem spokoju, więc po prostu musiałem wyjechać. Czy wrócę? Nigdy! – stwierdza kategorycznie ks. Krawczyk w rozmowie z „FiM”.

Powtarza w ten sposób swoją wypowiedź cytowaną 16 sierpnia 2005 r. w niemieckim dzienniku „Westfalenpost”, kiedy to pytany o plany duszpasterskie (tuż przed przeniesieniem z parafii w Menden do Bielefeldu) był pełen wahań, ale jednego absolutnie pewien: choćby go krojono w plasterki, nie wróci pod jurysdykcję polskich biskupów („Ich werde nicht wieder zurück nach Polen gehen”).

Ksiądz Robert nie powiedział nam zbyt wiele, ale mamy w kurii łowickiej sprzymierzeńca, który go wyręczył: – Wielokrotnie słyszałem od księży z kilkunastoletnim stażem w kapłaństwie, że aby awansować, trzeba dać dużą kasę księdzu Augustyńskiemu lub dupy księdzu W. Nie macie pojęcia, ilu w tej chwili płacze, że zapłacili, a prałat zwiał z pieniędzmi za granicę. Z kolei ci najmłodsi żalili się, że niektórzy proboszczowie o skłonnościach homoseksualnych załatwiają sobie w kurii ładnych wikarych, nie dając im później spokoju, częstokroć skutecznymi zalotami. Problem w tym, że ci napastowani nawet nie mają komu się poskarżyć, bo rzecz dotyczy bardzo ważnych w diecezji osobistości, takich jak... (personalia znane redakcji). Krawczyk zebrał te wszystkie informacje i podał ordynariuszowi nazwiska oraz przykłady. Postawił go w wyjątkowo niezręcznej sytuacji. Co pasterz miał zrobić? Wywołać kolejną aferę w Kościele? Biskup Orszulik uprzedził zainteresowanych, żeby uważali, ale też ujawnił, kto na nich doniósł. Od tej chwili zdrajca nie miał już życia w diecezji, a „efekt Krawczyka” dał młodym księżom znakomitą lekcję...

Jeden z wykładowców seminarium duchownego uzupełnił:

– W diecezji jest kilka kół wzajemnej adoracji. Zabawiają się we własnym gronie, bo tak bezpieczniej. Gdy proboszcza małej parafii odwiedzają koledzy, osoby postronne niczego nie podejrzewają. Niektórzy jednak przesadzają. Nawet taka znakomitość, jak ksiądz W., u którego często nocuje młody kapłan i włóczą się razem po różnych imprezach, a nawet łażą na spacery, trzymając za rączkę! Z kolei do księdza R. przyjeżdżali, gdy był jeszcze w Ż..., tacy trzej wyfiokowani z archidiecezji warszawskiej i normalne orgie się wówczas odbywały. Ministranci żartowali: „Chcesz się zabawić – idź do wikarego”. A co na to biskupi? Orszulik, gdy zgłoszono mu zastrzeżenia wobec ewidentnej homoseksualnej orientacji jednego z alumnów, odparł: „Pokażcie mi, jaki przepis prawa kanonicznego złamał, to go wyrzucę”. Chłopak dobrowolnie odejść nie chciał i został wyświęcony. Z kolei Dziuba (Andrzej, aktualny ordynariusz – przyp. red.) wciąż jeszcze liczy, że zostanie następcą Glempa i boi się rozwiązywania jakichkolwiek problemów grożących skandalem.

A może biskupom pomógłby znany pogromca homoseksualistów Wojciech Wierzejski z Ligi Polskich Rodzin?

Anna Tarczyńska

nr 25, 23-29.06.2006 r. POLSKA PARAFIALNA

PEDOFIL ZA OŁTARZEM

Sąd w Koszalinie nie miał wątpliwości – ksiądz Jerzy U. molestował nieletnich. Skazano go na dwa lata więzienia w zawieszeniu na trzy.

Biskup zabrał więc ludziom księdza sprzed oczu, wysłał go do Barcina koło Słupska, gdzie spokojnie odprawia msze. Tylko miejscowi są niespokojni. O swoje dzieci.

Trzy lata temu w Słowinie policja znalazła u ks. U. kompromitujące materiały. Udowodniono mu molestowanie nieletnich z terenu całego powiatu. Dostał dwa lata w zawiasach. Proboszcz, który przyjął U. pod dach swojej plebanii, nikomu nie mówił, że księdza Jerzego ciągnie do małolatów. Tylko ludzie dziwili się, że ten akurat ksiądz nie uczy religii.

W końcu jednak i tak wszystko musiało się wydać. Miejscowi są oburzeni na proboszcza i biskupa, ale tylko po kątach, bo oficjalnie boją się podskoczyć. Rzecznik kurii koszalińsko-kołobrzeskiej Andrzej Żołyniak tłumaczy, że ksiądz odprawia msze, bo jest księdzem, a do Barcina trafił jako rezydent, czyli nie ma nic do gadania. Ma kontemplować i pracować nad sobą pod pilnym nadzorem proboszcza. Kuria uważa więc, że wszystko jest w porządku... Do następnego razu?

TŻ

nr 25, 23-29.06.2006 r.

CZYSTA PROWOKACJA

Prokuratura w Głogowie zdecydowała się w końcu na przedstawienie zarzutów księdzu Markowi B., wikariuszowi parafii Miłosierdzia Bożego w Głogowie, nakładając na niego również zakaz nauczania religii.

Decyzja nie była łatwa, gdyż – jak już informowaliśmy („Wysoka kurio” i „Cud mniemany” – „FiM” 11, 18/2006) – duchowny podejrzany jest o „dopuszczenie się czynności seksualnych” oraz „obcowanie płciowe” z nieletnim ministrantem (zagrożone karą do 5 lat pozbawienia wolności).

Dodatkowe zaś dla prokuratury utrudnienie stanowiło życzenie ks. Janusza Idzika, szefa Marka B., przekazania sprawy pod jurysdykcję sądu... kościelnego. „Oskarżany ksiądz wykonuje normalnie wszystkie swoje obowiązki, gdyż zapewnił mnie, że zarzuty są czystą prowokacją” – grzmiał pleban na antenie głogowskiego radia.

Śledztwo wykazało, że ks. Marek wielokrotnie gościł nastolatka w mieszkaniu na plebanii. I choć wikary stanowczo zaprzecza, jakoby dochodziło wówczas do intymnych zbliżeń, biegły psycholog nie znalazł najmniejszej luki w zeznaniach wykorzystywanego seksualnie chłopca.

Akt oskarżenia ma w najbliższych dniach trafić do sądu. Kto wie, może ten uzna swoją niewłaściwość i przekaże sprawę biskupowi?

AT

nr 28, 20.07.2006 r. REKORDZISTA

Na wokandę sądu w kanadyjskiej prowincji Ontario wchodzi 3 sierpnia sprawa księdza Charlesa Sylvestre’a. Rekordzisty pod każdym względem. Bo to i wiek mocno dojrzały (83 wiosny), i dokonania budzące zadumę.

W latach 1954–1990 duchowny zapisał na swym koncie 47 ofiar – kobiet. Były w wieku 9–14 lat. Sylvestre gwałcił je, obmacywał i molestował seksualnie na wszelkie sposoby. Prokurator wysuwa przeciw niemu 61 zarzutów. Przestępstwa popełniał wszędzie, gdzie przemieszczali go zwierzchnicy: w parafii Sarnia, potem London, Chatham i Pain Court. W ubiegłym miesiącu do organów ścigania zgłosiły się nowe ofiary z nieznanymi wcześniej oskarżeniami.

TW

nr 29, 27.07.2006 r.

LIGA ŁGARZY

W „New York Timesie” pośród komentarzy i opinii ukazało się ogłoszenie Katolickiej Ligii Praw Religijnych i Obywatelskich. Celem jest przedstawienie afery pedofilii księży oraz chroniących ich dostojników kościelnych w fałszywym świetle i wybielenie Kościoła jako instytucji.

Autor ogłoszenia, przewodniczący Ligii fundamentalista religijny William Donohue, cytuje dane z oficjalnego raportu: „81 proc. ofiar to mężczyźni, w większości młodzieńcy, którzy przeszli już dojrzewanie”. W tym samym czasie w telewizji NBC zapewniał: „Zbyt wielu aktywnych seksualnie gejów trafiło do kapłaństwa i czas się ich pozbyć. Kryzys przemocy seksualnej to skandal homoseksualny, nie pedofilski”.

Sęk w tym, że Donohue kłamie, a Kościół udaje, że tego nie słyszy. Raport, na który się powołuje, sporządzony w oparciu o studium specjalistów z John Jay College of Criminal Justice konkluduje jednoznacznie: spośród 6089 poszkodowanych przez księży, którzy byli przestępcami seksualnymi recydywistami, dwie trzecie było w wieku poniżej 14 lat, a 20 proc. miało mniej niż 10 lat.

Dalej w ogłoszeniu Donohue łże tak: „Szacowany poziom przestępstw seksualnych popełnianych przez nauczycieli na uczniach szkół jest 100 razy wyższy niż w przypadku księży”. Wynika z tego, że w krajobrazie wszechogarniającej dewiacji kler jest jedynym prawie niewinnym środowiskiem (100 razy mniej winnym niż inne). Donohue wziął swe przekonujące czytelnika dane z powietrza.

Ponadto pisze on, że w roku 2005 było tylko 21 nowych oskarżeń, co ma świadczyć, że duchownym ręce służą już tylko do modlitwy. Teoretycznie dane są prawdziwe. Z tym tylko, że pochodzą one z tego, co dobrowolnie, bez żadnej kontroli zewnętrznej, ujawnili biskupi diecezji, i to nie wszyscy. Szczegóły afer pedofilskich w Filadelfii i Chicago, które zostały niedawno ujawnione, wskazują, jak wiele spraw Kościoła pozostaje wciąż w tajemnicy. Treść ogłoszenia i kampania umniejszania winy Kościoła i jego hierarchów, której ogłoszenie jest częścią, pokazuje raz jeszcze, że Kościół i realizujące jego dyrektywy organizacje świeckie nie zmieniają priorytetów. Najważniejszym z nich jest obrona instytucji.

TW

nr 29, 27.07.2006 r.

MILION ZAMIAST MODLITWY

Nie widać końca pedofilskich skandali w amerykańskim Kościele.

Tym razem afera ujrzała światło dzienne za sprawą ks. Roberta Hoatsona, który oskarżył kilku najwyższych rangą hierarchów – m.in. kardynałów z Nowego Jorku i Waszyngtonu Egana i Mc Carricka – o czynną pedofilię. Na skutek tych oskarżeń arcybiskup Bostonu, Sean O’Malley, zapowiedział objazd kościołów archidiecezji i spotkania z ofiarami księżowskiej chuci. Heatson napisał więc do niego list tej treści: „Czy mogę prosić o pełną uwagę? Jestem księdzem, ofiarą pedofilii duchownych i reprezentantem setek podobnych jak ja. Celem tego listu jest prośba, by zaniechał pan dziewięciu spotkań modlitewnych, planowanych w parafiach archidiecezji, i zaprzestał wysyłania listów z zaproszeniami na nie. Aprobuję pańskie poczynania pojednawcze, ale jestem przekonany, że nie rozumie pan wciąż, jak należy postępować z ofiarami, z przemocą, jakiej doznali, i z naszym posttraumatycznym stresem. Dla większości modlitwa jest niemożliwością, bo każde napomknienie o Bogu, księżach, modlitwie, przywołuje urazy na nowo. Po otrzymaniu pańskich listów niektórzy z moich podopiecznych powrócili do nadużywania alkoholu, narkotyków, wróciły samobójcze myśli. Te listy na nowo uwolniły wspomnienia koszmarnych przeżyć, wstyd, poczucie winy. Przemoc z ręki księży na nowo ożyła. Zamiast jeździć po parafiach, niech pan opublikuje listę wszystkich bostońskich duchownych przestępców z ich aktualnymi miejscami pobytu. Zamiast serwować modlitwy pojednania i pokuty, niech pan siądzie za biurkiem i wystawi czek na milion dolarów dla założonej przeze mnie organizacji Rescue & Recovery International. Dzięki temu miałbym czym zapłacić za psychoterapię poszkodowanych, mógłbym znaleźć mieszkanie dla bezdomnych ofiar księży, pokryć koszty ich kuracji odwykowej, zapłacić komorne lub kupić im jedzenie”.

PZ

nr 30, 03.08.2006 r.: BISKUPI POD LUPĄ (...) Co najmniej 18 biskupów w USA wiarygodnie oskarżono o przestępstwa seksualne przeciwko nieletnim. (...)

TW

nr 30, 03.08.2006 r.

PASTERZE I ETYCY

Antypolski układ przypuścił wyjątkowo perfidny atak na Kościół. W ciągu zaledwie kilku ostatnich dni lipca za kratki trafiło czterech pedofilów: dwóch księży katolickich, kościelny oraz przełożony ministrantów.

W Płońsku (woj. mazowieckie, diecezja płocka): „Policjanci wydziałów: dochodzeniowo-śledczego i kryminalnego Komendy Stołecznej Policji zatrzymali 30-letniego Jarosława N. W trakcie przesłuchania mężczyzna przyznał się do rozpowszechniania przez Internet treści pornograficznych z udziałem nieletnich (co najmniej 364 pliki zdjęciowe). Komputer, z którego korzystał, zabezpieczono. Mężczyźnie grozi kara do 5 lat pozbawienia wolności” – głosi oficjalny komunikat, przemilczając fakt, że ów tajemniczy „mężczyzna” jest znanym księdzem diecezji płockiej, zaś policyjna akcja miała miejsce na terytorium wielce w Płońsku szanowanej parafii św. Maksymiliana Kolbego.

(...)

Poszukiwany listem gończym 37-letni ks. Piotr T., do niedawna proboszcz z Dębnicy koło Człuchowa (woj. pomorskie, diecezja pelplińska), wpadł w ręce policji. O spektakularnej ucieczce plebana wraz z 15-letnim uczniem gimnazjum w Starogardzie Gdańskim pisaliśmy w „Proboszczu na gigancie” („FiM” 21/2006). W toku śledztwa wyszło na jaw, że nie tylko molestował seksualnie ministrantów, ale też poił alkoholem oraz udostępniał narkotyki. Przed awansem na proboszcza w Dębnicy ksiądz T. był (do połowy 2005 r.) wikariuszem parafii św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Starogardzie Gdańskim, gdzie patronował rozbitej przed kilku dniami siatce pedofilskiej, wykorzystującej małoletnich ministrantów.

Jak się nieoficjalnie dowiedzieliśmy, „sprawa ma charakter rozwojowy”, gdyż dzieci „wypożyczano” również księżom z innych parafii, nie tylko diecezji pelplińskiej...

„W Starogardzie Gdańskim zatrzymano 59-letniego kościelnego i 24-letniego szefa ministrantów. Są podejrzani o molestowanie chłopców poniżej 15 lat, ministrantów z tej samej parafii. 59-latka zatrzymano na terenie parafii, a 24-latka w miejscu pracy. Z dotychczasowych ustaleń wynika, że przestępstwa miały miejsce od 1996 r. do 2005 r. Do molestowania dochodziło na terenie parafii. Do tej pory ustalono dziesięciu pokrzywdzonych. Niewykluczone, że może być ich więcej. Zatrzymanym przedstawiono zarzuty z art. 200 par. 1 (czynności seksualne z małoletnim), za co grozi kara pozbawienia wolności do lat 10, 59-latkowi także z art. 208 (rozpijanie małoletniego), ponieważ jak wynika z ustaleń policjantów, wielokrotnie dostarczał alkohol nieletnim i nakłaniał do jego spożycia” – komunikuje pomorska policja.

Kościelny Waldemar G. oraz prezes ministrantów Tomasz J. (pracownik Wydziału Kultury, Sportu i Promocji Regionu Starostwa Powiatowego w Starogardzie) przyznali się do zarzucanych im czynów. Zabawiali się z nieletnimi ministrantami w pomieszczeniach parafialnych, a najmłodsza z ofiar miała zaledwie 11 lat...

– Pracuję w wymiarze sprawiedliwości od 26 lat i dotąd nie zetknąłem się z tak odrażającą i bulwersującą sprawą – powiedział sędzia Zbigniew Ałaszewski z Sądu Rejonowego w Starogardzie, gdzie zapadła decyzja o zastosowaniu 3-miesięcznego aresztu wobec podejrzanych.

Proboszczem parafii św. Katarzyny Aleksandryjskiej jest ksiądz kanonik Roman Walkows, członek Rady Kapłańskiej diecezji pelplińskiej, sędzia Sądu Biskupiego i wykładowca etyki w miejscowym wyższym seminarium duchownym...

Biskupi Bernard Szlaga (Pelplin) i Stanisław Wielgus (Płock) nie komentują incydentów w podległych sobie diecezjach. Niepotrzebnie chowają głowę w piasek, gdyż wytłumaczenie jest, a z racji powszechności stosowania również im powinno być znane. Proponujemy szybko przeciąć wątpliwości wiernych i ogłosić, że „taka kumulacja wydarzeń w okresie... (tu sugerujemy wstawić jakąś pasującą datę z kalendarza liturgicznego) nie może być przypadkiem itd.”, a cała historia jest brudną robotą wrogiego Kościołowi układu.

Anna Tarczyńska

nr 32, 17.08.2006 r.

MASOWANIE MINISTRANTA

Ksiądz Marek B., 41-letni wikariusz parafii Miłosierdzia Bożego w Głogowie, zasiadł na ławie oskarżonych pod zarzutem doprowadzenia małoletniego ministranta do obcowania płciowego i poddania się „innym czynnościom seksualnym”. Incydent miał miejsce 23 stycznia 2006 r. na plebanii: „Ksiądz Marek zrobił mi herbatę z alkoholem. Musiał dużo wlać, bo byłem oszołomiony. Potem zaproponował, żebym położył się na łóżku, to zrobi mi masaż. No i wtedy właśnie »to« się stało. Wykorzystał mnie, a w gruncie rzeczy to chyba nawet zgwałcił. Później proponował jeszcze, żebym został u niego na całą noc” – zeznał ministrant.

Ksiądz odpowiada z wolnej stopy. Prokuratura zakazała mu kontaktów z małoletnimi.

AT

nr 32, 17.08.2006 r.

ZARAZA W AFRYCE

W Republice Południowej Afryki toczy się dochodzenie w sprawie 32 przypadków przemocy seksualnej księży katolickich wobec nieletnich.

Sekretarz generalny Konferencji Biskupów RPA Vincent Brennan oświadczył w ubiegłym tygodniu: „Zdajemy sobie sprawę z tego problemu. Kościół jest bardzo zatroskany. Nie ma w nim miejsca dla nikogo, kto molestuje seksualnie młodych”.

Stan rzeczy jest taki sam jak wszędzie – skargi na poszczególnych księży napływały latami i były ignorowane przez ich zwierzchników. Gdy bywało już tego za dużo, kapłana wysyłano na leczenie (czasem do USA), po czym umieszczano w nowej parafii z zapewnieniem, że już jest zdrowy... I przestępstwa zaczynały się od początku.

Jednym z największych recydywistów był 65-letni ks. James McCauley. Jego proces miał się rozpocząć we wrześniu, ale kapłan zginął w wypadku samochodowym. Drugi pedofil z Cape Town, ks. Patrick Thornton, dziwnym trafem również zginął nagle w wypadku.

W USA w 90 procentach ofiarami księży są małoletni chłopcy, podobnie w Australii, Niemczech i innych krajach; w Ameryce Łacińskiej i Afryce gwałcone są przede wszystkim nastoletnie dziewczynki. A w Polsce?

JF

nr 32, 17.08.2006 r.

TYSIĄC OFIAR

Księży pedofilów było w Irlandii znacznie więcej, niż dotychczas sądzono. W ciągu ostatnich piętnastu lat katoliccy sutannowi z diecezji w Dublinie mogli zgwałcić nawet tysiąc dzieci. Jak wynika ze śledztwa specjalnej komisji rządowej, tylko w diecezji Ferns w latach 60. ubiegłego wieku 2002 księży dopuściło się 100 aktów seksualnej przemocy wobec dziewcząt i chłopców. Pedofilska afera podkopuje autorytet tutejszego Kościoła, co powoduje masowe odejścia wiernych.

RP

nr 32, 17.08.2006 r.

MADONNA ZAPŁAKAŁA NAD PEDOFILAMI

Nasze życie jest pokorą, walką i pokutą – zapewniał w roku 2003 Walter Christey z teksańskiego klasztoru Christ of the Hills (Chrystus Wzgórz).

– Wszystkie kary, które nas spotykają w życiu, pochodzą z ręki miłującego Boga...

Dziś, siedząc w więziennej celi wraz z trzema braćmi zakonnymi, Christey wolałby, by mu tych słów nie przypominano. No bo zamiast pokory, walki i pokuty była lubieżność, dziecięca pornografia, narkotyki, oszustwa i przestępstwa; zamiast Chrystusa – na wzgórzu rozsiadł się szatan, a kary pochodzić będą nie z ręki miłującego Boga, lecz sędziego.

O tym, że coś jest poważnie nie tak w klasztorze położonym między Austin i San Antonio, miejscowa policja dostawała informacje już od ponad 10 lat. Wreszcie – 25 lipca – funkcjonariusze weszli do klasztoru z nakazami aresztowania i rewizji oraz oskarżeniem o molestowanie chłopca. Na tym nie koniec. Mnichom zarzuca się zorganizowaną przestępczość, fałszerstwa pocztowe i wyłudzanie pieniędzy. Pedofilia nie ograniczała się do jednego dzieciaka. Mnisi zwabiali do klasztoru wielu chłopców pod pretekstem uczenia ich życia zakonnego. Uczyli... homoseksualnego.

Biskup Michael Jakimczyk przyznaje teraz, że podczas odwiedzin klasztoru widział małoletniego chłopca w stroju mnisim. Mówi, że „nie wyglądało to dobrze i poczuł się nieswojo”. Zapewniono go, jak twierdzi, że bracia starają się przekazać młodym smak życia zakonnego i wszystko jest w porządku. Jakimczyk mówi, że sprawy nie badał i nic z tym nie zrobił, bo klasztor nie był w jego jurysdykcji, a wizyta miała charakter kurtuazyjny.

Jednym z oskarżonych jest 61-letni przeor Samuel Greene, który założył klasztor w 1980 roku. Z powodu złego stanu zdrowia znajduje się pod ścisłym nadzorem w areszcie domowym. Wcześniej dostał wyrok 10 lat nadzoru sądowego za molestowanie seksualne 14-letniego kandydata na mnicha podczas nowicjatu w roku 2000. Podczas śledztwa przyznał się do przestępstw wobec innych dzieci. Klasztor słynął z obrazu Matki Boskiej, która roniła krwawe łzy. – Cud – mówili pobożni i wierzyli w to. Tysiące ciągnęły pielgrzymkami do świętego miejsca, napływały pieniądze i prośby o modlitwę. – To kant – stwierdził miejscowy szeryf. – Ten płaczący obraz to oszustwo mające na celu ściągnięcie ludzi, w tym dzieci, i zdobycie pieniędzy. Sam przeor Greene przyznał w końcu, że numer z płaczącą ikoną to pic.

Cudowna Matka Boska jest dziś w komisariacie jako dowód rzeczowy, podobnie jak komputery i wyposażenie biura klasztoru. Po najeździe policji został tam tylko odźwierny, który już nawet nie zamyka drzwi przed myszkującymi dziennikarzami. Wstyd jak jasna cholera...

Aresztowani mnisi mówią, że Bóg daje im siłę, a policja – że będą go potrzebować.

TN

nr 33, 24.08.2006 r. ŁAJDACY SPOD KRZYŻA W Wielkiej Brytanii toczy się postępowanie karne przeciwko instytucjom i osobom odpowiedzialnym za bestialskie znęcanie się i przestępstwa seksualne wobec dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi, które mieszkały (a raczej były więzione) w obiekcie pod nadzorem Kościoła katolickiego St. William’s Community Home w Market Weighton. (...) Panował tam brutalny reżim, a sami duchowni dopuścili się niesłychanej liczby przestępstw seksualnych oraz aktów fizycznego znęcania się nad chłopcami w wieku 10-16 lat. Trwało to 30 lat, do czasu zamknięcia instytucji. (...)

PZ

REKORDZIŚCI (...)

Katolicki ksiądz Harry Monroe stoi przed sądem stanu Indiana pod zarzutem popełnienia w ciągu czterech lat ponad 50 gwałtów na tym samym chłopcu. Kapłan poił go przedtem alkoholem i dawał marihuanę. (...) 83-letni ks. Charles Sylwestre, zasiadając (w koloratce!) na ławie oskarżonych kanadyjskiego sądu, wypowiedział 47 razy słowo „winny”, przyznając się do popełnienia gwałtów na właśnie tylu małoletnich dziewczynkach. (...)

TN

nr 40, 06-12.10.2006 r.

ZBRODNIA I KARA

Jedną ze światowych sensacji ostatnich dni jest film telewizji BBC o katolickich księżach pedofilach.

Brytyjscy dziennikarze, którzy słyną z niezwykłej rzetelności, zarzucili w nim obecnemu papieżowi, a byłemu kardynałowi Ratzingerowi, że tuszował haniebny proceder. Niby nic nowego, bo o sprawie w ciągu ostatnich kilku lat pisaliśmy kilkakrotnie (m.in. „FiM” 34/2003). Ale...

W studiu TVN odbyła się dyskusja na ten temat. Wśród zaproszonych gości był m.in. redaktor Szymon Hołownia z „Rzeczpospolitej”. Ten twierdził, że wszystko jest rozdmuchaną sensacją, bo pedofile zdarzają się w każdym zawodzie, więc w księżowskim także. W tym momencie prowadzący program dziennikarz zaoponował:

– Może i tak, ale ich kryli biskupi, przenosząc z parafii na parafię, gdzie zboczeńcy nadal mogli uprawiać swój proceder. Hierarchów nie spotkała za to żadna kara.

– Na razie nie spotkała, ale niewątpliwie spotka – zapewnił głupkowato Hołownia.

– Tak? A jaka? – zainteresował się TVN-owiec.

– Będą się smażyć w piekle.

Oto kluczowy fragment tajnej „Instrukcji” papieża Jana XXIII, którą sumiennie wprowadzał w życie kard. Ratzinger:

„(...) wszyscy i każdy z osobna przed trybunałem w jakimkolwiek charakterze stojący lub gdyby kto z racji swego urzędu o sprawie tej (przestępstw seksualnych księży – przyp. red.) uzyskał wiedzę, zobowiązany jest do zachowania najściślejszej tajemnicy, która jest traktowana jako tajemnica Świętego Urzędu, wszędzie i wobec każdego, pod groźbą ekskomuniki latae sententiae (...)”.

MarS

PS Całkowity bojkot BBC ogłosił Roman Giertych nazywając materiał wyemitowany przez stację „brudnym atakiem, który urąga zasadom kultury”. – Nie będę odtąd nigdy rozmawiał z ich redaktorami – oświadczył wicepremier.

Tłum zasmuconych dziennikarzy BBC, czekających cierpliwie od wielu dni w kolejce po wywiad, odszedł ze zwieszonymi głowami. Na londyńskiej giełdzie akcje brytyjskiej telewizji i radia lecą na łeb, na szyję...

nr 43, 02.11.2006 r. OJCIEC DUPOWNY

We Włoszech aresztowano 81-letniego księdza. Duchowny okazał się pedofilem, a do tego alfonsem.

Zamknięto też jego dwóch wspólników. Kapłan prowadził koło San Marino schronisko dla bezdomnych, do którego zgłaszało się wielu nieletnich nielegalnych imigrantów. Dostawali alternatywę: albo zostaną prostytutkami, albo odda się ich w ręce władz. Ksiądz przez rok molestował seksualnie 16-letniego chłopaka, a potem sprzedał go właścicielowi pewnej restauracji. Młodocianych imigrantów oferował swym klientom po 100–200 euro za stosunek.

ST

nr 45, 16.11.2006 r. ŻYCIE PO RELIGII

NOSIŁ WILK RAZY KILKA...

Po raz kolejny jedna z czołowych gwiazd amerykańskiego „zagłębia biblijnego” podała się do dymisji po ujawnieniu skandalu obyczajowego. Podobna przykrość spotkała głównego watykańskiego specjalistę od „leczenia homoseksualizmu”. Homospisek czy po prostu szyderstwo losu?

Ostoja chrześcijańskiego fundamentalizmu i konserwatyzmu, czyli stany południowe USA, nie ma w ostatnich latach wiele szczęścia. Jak tylko rozbłyśnie jakaś gwiazda na firmamencie religijnego show-biznesu, pouzdrawia trochę chorych, powypędza demony, dorobi się paru milionów dolarów, to już musi podawać się do dymisji: jak nie skandal finansowy, to molestowanie sekretarki... Oczywiście, dla części ich wyznawców nie jest to żaden problem. Zawsze wyjaśnią sobie, że szatan atakuje oddane sługi Boże ze zdwojoną energią, a nie wszystkie z nich są w stanie owe srogie napaści demoniczne odeprzeć. Ludzie o niezbyt głębokiej wierze pomyślą jednak, że być może cała działalność owych gwiazd była hochsztaplerką obliczoną na finansowe wykorzystanie naiwnych.

Tak czy inaczej, kolejną gwiazdą, która podała się do dymisji, jest Ted Haggard, pastor liczącej kilkanaście tysięcy wiernych kongregacji Kościół Nowego Życia w Colorado Springs. Nic nie wiadomo o stanie jego konta, ale wiadomo, że jego zbór należący do tzw. nowych kościołów charyzmatycznych głosił ewangelię sukcesu, czyli wiarę we wzajemną zależność religijności i dochodów finansowych. Haggard był nie tylko znanym kaznodzieją, ale także przewodniczącym Narodowego Stowarzyszenia Ewangelicznych Chrześcijan, potężnej i wpływowej, liczącej 30 milionów wiernych organizacji promującej konserwatywne wartości i kreacjonizm.

Tak się jakoś składa, że na początku lat 90. w Lublinie osobiście zetknąłem się z misjonarzami zboru wielebnego Haggarda, którzy penetrowali Wschodnią Europę po upadku komunizmu w poszukiwaniu nowych wiernych. Jedną z najbardziej zabawnych i, jak sądzę, szkodliwych praktyk uprawianych przez ludzi Haggarda było wyganianie demonów. Widzieli diabła wszędzie – wystarczyło, że któryś z uczestników nabożeństwa był zbyt smutny, zbyt apatyczny lub przyznał, że podobają mu się osoby tej samej płci, a już egzorcyzmowano z niego demona smutku, śmierci lub zboczenia. Można się z tego, i słusznie, śmiać, ale strach

pomyśleć, że ktoś może żyć w przeświadczeniu, że zachodzące w nim naturalne procesy psychiczne są efektem zamieszkiwania diabła, a nawet całych stad demonów. Dla bardziej wrażliwych osób taka wiara może zakończyć się przecież poważnymi problemami psychicznymi.

Pech chciał, że wielebny Haggard, mąż i ojciec pięciorga dzieci, podał się do dymisji z wszystkich zajmowanych przez siebie funkcji po ujawnieniu przez Mike’a Jonesa, chłopca utrzymującego się z prostytucji, że pastor spotykał się z nim regularnie co miesiąc przez trzy lata. Haggard na początku wszystkiemu zaprzeczył, później przyznał, że w tym, co mówi Jones, jest wiele prawdy, i że swoją homoseksulanością „zmagał się przez całe dorosłe życie”. Wygląda na to, że wyznawcy pastora widzący wszędzie diabły zapomnieli wygnać je ze swojego szefa. Na koniec wyrzucili ze swojego kościoła zdemaskowanego i żałującego za grzechy pastora.

W tym samym czasie w paryskim sądzie złożono doniesienie. Otóż doktor Tony Antarella, ksiądz, psychoanalityk i czołowy watykański ideolog w kwestii „leczenia homoseksualizmu” jest oficjalnym doradcą Watykanu w sprawach zdrowia i rodziny. Miał on wykorzystywać seksualnie byłego pacjenta, nastolatka pochodzącego z pobożnej rodziny katolickiej. Ksiądz doktor dokonywał przestępstw podczas sesji leczniczych, którymi obiecał „uzdrowić” chłopca z homoseksualizmu... W tym samym czasie katolickie, krytyczne wobec Watykanu czasopismo „Golias” opublikowało wspomnienia Daniela Lamarca, byłego kleryka, który także był leczony przez watykańskiego hochsztaplera... Z podobnym skutkiem. Lamarc poskarżył się kardynałowi Paryża, słynnemu arcybiskupowi Jeanowi-Marie Lustigerowi, który obiecał zająć się sprawą. Jak to zwykle bywa, skończyło się na obietnicach.

Zapowiada się wielki skandal, bo ksiądz Antarella jako psychoanalityk dostarczał Kościołowi pojęć użytecznych w robieniu z homoseksualistów chorych. To on ogłosił, że geje i lesbijki cierpią na „narcystyczne skłonności”, to on wymyślił „głęboką niedojrzałość” psychiczną, na którą rzekomo chorują. Co teraz pocznie Kościół bez swojego głównego specjalisty, który okazał się w końcu chory na wymyślone przez siebie choroby? Czy Watykan poszuka sobie innego psychoanalityka? Tyle że kolejnego takiego skandalu świat już może nie przeżyć... Ze śmiechu.

Marek Krak

nr 50, 21.12.2006 r. WSZYSTKO NA SPRZEDAŻ

Kościół katolicki na Alasce wciąż nękany jest procesami sądowymi za seksualną przemoc kleru i żeby pokryć grzywny, wyprzedaje co się da. (...) ... który już jako dyrektor liceum, ujawnił publicznie, że w dzieciństwie molestował go ks. Frank Murphy. Po tym wyznaniu Podvin popełnił samobójstwo. Inny kapłan, Robert Wells, przez 8 lat gwałcił dziewczynkę. Zaczął, gdy miała 7 lat. Z kolei w diecezji Fairbanks ponad 100 osób wytoczyło dziesięciu księżom i zakonnikom procesy o przestępstwa seksualne. (...) CS

WŁOCHY/RZYM

Seksaferę mają także Włosi – katolicy jak my… Upubliczniono dane sondażu Instytutu Statystyki ISAT dotyczące skali wymuszania usług seksualnych w zamian za stałe umowy o pracę. Ofiarami tego procederu mogło paść nawet 900 tysięcy kobiet.

Wstrętne! U nas jest to absolutnie ni do pomyślenia… żeby ktoś prowadził podobne badania.

2007 r.:

nr 1, 11.01.2007 r. SIOSTRA POŻĄDANIA

Zakonnica, 78-letnia Norma Giannini została oskarżona o molestowanie seksualne dwu uczniów katolickiej szkoły podstawowej w Milwaukee, której dyrektorem była przed laty. Dochodzeniowcy policzyli, że w ciągu czterech lat dopuściła się około 200 przestępstw seksualnych na 13-letnich chłopcach.

CS

nr 2, 18.01.2007 r. DUSZPASTERZ PEDOFILA

Gazeta brytyjska „Observer” opublikowała rezultaty swojego śledztwa, które pokazuje, jak biskupi Kościoła katolickiego bronili przestępców seksualnych.

Ksiądz David Crowley brutalnie i agresywnie gwałcił przez kilkanaście lat ministrantów. Jednym z nich był 10-latek „Paul”, siłą zmuszany przez 4 lata, aż do roku 1995, do stosunków seksualnych. Obecnie oskarża biskupa Leeds Davida Konstanta o zatajanie dowodów, że Crowley jest drapieżnym pedofilem.

W roku 1987, jak pokazują dokumenty, Kanstant został poinformowany, że ks. Crawley poi ministrantów alkoholem i zmusza do usług seksualnych. (…) Biskup wysyła więc księdza na kurację i za kilka miesięcy znajduje mu nową pracę w Devon. Zaczyna się to samo, więc Crawley przenoszony jest do nowych parafii, gdzie wciąż poluje na nieletnich i gwałci ich – nawet po ceremonii pogrzebowej. W roku 1998 Crowley pracujący akurat jako szpitalny kapelan został aresztowany i skazany na 9 lat więzienia. Przyznał się do gwałcenia i molestowania małoletnich chłopców. Przez 11 lat!

CS

nr 2, 18.01.2007 r. KOLEJNY KAMYK LAWINY

(…) Tak jak w poprzednim oskarżeniu (sprawa trafiła do sądu we wrześniu) – chodzi o świadome chronienie przez kardynałów księdza pedofila. Tego samego: Nicholasa Aguilara, który zgwałcił lub molestował seksualnie ponad sześćdziesięcioro dzieci w Meksyku i USA.

Tym razem ks. Aguilar – który wciąż się ukrywa w Meksyku – oskarżony został o to, że przed 10 laty popełnił przestępstwa seksualne w diecezji Tehuacan. Ofiarą był trzynastoletni chłopiec. Duchowny zagroził mu, że jeśli piśnie słowo o tym, co miało miejsce, życie jego matki oraz innych członków rodziny będzie zagrożone. Rodzice dowiedzieli się jednak o molestowaniu syna i zgłosili to na policję. Żadnej reakcji. Kościół w Meksyku był – i wciąż jeszcze jest – świętą krową. JF

nr 4, O1.02.2007 r. CICHO SZA?

(…) Po raz pierwszy biskupi Kanady opracowali regulamin postępowania w sprawach molestowania nieletnich przez kler w roku 1992, kiedy rząd prowincji Ontario wypłacił 40 mln dolarów odszkodowania 1600 ich bitym i wykorzystywanym ofiarom. (…)

TN

nr 7, 22.02.2007 r. JEBADEŁKA

Prokuratura oskarżyła Piotra T. – byłego proboszcza z Dębnicy na Pomorzu – o pedofilię, gwałt oraz rozpijanie i narkotyzowanie nieletnich. W ciągu 10 lat duszpasterz miał wykorzystać seksualnie kilkunastu młodych ministrantów. Z chłopięcego haremu księdza miał korzystać także kościelny (59 lat) oraz szef ministrantów (24 lata).

MaK

nr 7, 22.02.2007 r. WSADZILI KSIĘDZA

Sąd Rejonowy w Przysusze zapuszkował na dwa miesiące 62-letniego duchownego podejrzanego o zgwałcenie 17-latka. Ksiądz, po pijaku, przewrócił chłopca i nakazał mu odbycie stosunku seksualnego pod groźbą pobicia. (...)

AC

nr 7, 22.02.2007 r. NIEREFORMOWALNI

Ks. George Chaanine (52 l.) z parafii Our Lady of Las Vegas przez kilka dni był poszukiwany listem gończym. Wreszcie go schwytano. Sędzia nakazał aresztowanie pod zarzutem usiłowania morderstwa na tle seksualnym. Chaanine napadł w biurze parafialnym Michaelinę Bellamy i butelką bił ją po głowie. Potem zaczął dusić, aż prawie straciła przytomność. Jednocześnie macał ją po piersiach i gdzie indziej. Uwolniła się, szarpiąc duchownego za jądra i gryząc. (…) Ks. Bedoya przemocą trzymał związanego, zgiętego w pół 35-letniego mężczyznę i gwałcił go doodbytniczo.

TN

nr 10, 15.03.2007 r. ZNÓW PEDOFIL

(…) 27 marca policjanci zatrzymali 47-letniego księdza Antoniego W., proboszcza z tej miejscowości, oskarżonego o wykorzystywanie seksualne nieletnich chłopców – mówi Mieczysław Orzechowski, rzecznik Prokuratury Okręgowej w Olsztynie. Kilka dni później sąd rejonowy zastosował wobec podejrzanego trzymiesięczny areszt. Kapłanowi postawiono dwa zarzuty: pierwszy dotyczy kilkakrotnego wykorzystywania seksualnego szesnastolatka w zamian za korzyści majątkowe, drugi zaś – kilkakrotnego doprowadzenia czternastolatka do obcowania płciowego i innych czynności seksualnych. Do zdarzeń tych dochodziło w ubiegłym roku. (...)

RP

nr 11, 22.03.2007 r.: W archiwum „FiM” doliczyliśmy się grubo ponad setki polskich księży pedofilów (takich z „certyfikatem”), o których pisaliśmy w ciągu ponad 7 lat istnienia gazety.

nr 20, 24.05.2007 r. WIELEBNY SALEM

Na obszerną listę duchownych, którzy splamili dobre imię katolickiego Kościoła, wpisał się ks. Michael Sprauer. Bardzo oryginalna to karta.

Otóż wielebny Sprauer z Salem w stanie Oregon był kapelanem w więzieniu stanowym. Jednak jego działalność dalece wykraczała poza obowiązki kapelańskie. Sprauer przemycał kokainę i marihuanę do mamra i tymi dobrami bożymi częstował więźnia Thomasa Ha, który w zamian oddawał mu się seksualnie w ubikacji kaplicy więziennej. „Mówił, że mnie kocha i będzie o mnie dbał” – zeznał Ha. Czy to miłości i dbałości było za mało, czy też pojawiły się inne komplikacje, nie wiadomo, w każdym razie Ha poskarżył się władzom, że znajduje się w sytuacji: ćpanie za kopulowanie.

Wówczas okazało się, że kapłan jest obiektem innego śledztwa: oskarżony został o przemoc seksualną wobec trzech chłopaków osadzonych w domu poprawczym. Gdy tylko zamykano ich za niewłaściwie zachowanie do izolatki, przybiegał ks. Sprauer i namawiał do wzajemnej masturbacji oraz lodoróbstwa.

Sprauer, obecnie wikary u św. Józefa w Salem, zaprzecza zarzutom. No bo cóż innego ma robić!

CS

nr 23, 14.06.2007 r.

CHOROBA ZAWODOWA?

60-letni kościelny z parafii św. Katarzyny w Starogardzie Gdańskim, Waldemar G., został skazany przez sąd na 6 lat więzienia. Ale na wyrok w tej samej sprawie czeka również 38-letni ksiądz Piotr T. Kościelny ma na koncie upijanie alkoholem i molestowanie 13 ministrantów, zaś duchowny odpowiada m.in. za zgwałcenie ministranta („FiM” 30/2006). To kolejny proces ludzi Kościoła, wykorzystujących seksualnie dzieci.

PS

nr 28, 19.07.2007 r. SIOSTRA KONTRA BRACIA

(…) Zarzuty koncentrują się głównie na szkole z internatem dla chłopców, którą zakon prowadził w Christchurch w Nowej Zelandii. Przeciw mnichom wysunięto 121 zarzutów o molestowanie seksualne i znęcanie się nad nieletnimi. Mulvihill zorientowała się w sytuacji podczas inspekcji w Nowej Zelandii wraz z prowincjałem, bratem Peterem Burke’em. (…) PZ

nr 42, 25.10.2007 r. SIOSTRY NA BAKIER Z BOZIĄ

(...) Dzięki jego poczynaniom wykryto ponad 60 przestępstw seksualnych, których sprawczyniami były siostry zakonne. (...)

JF

nr 44, 08.11.2007 r.

OFIARA OFIARĄ

Gazeta „Desde La Fe”, wydawana przez archidiecezję Mexico City, wydrukowała artykuł biorący pod obcasy Joaquina Aguilara, który jako nastolatek był gwałcony przez księdza mającego na koncie przestępstwa seksualne wobec pięćdziesięciorga dzieci.

Obecnie kapłan ukrywa się w Meksyku, a Aguilar wytoczył mu proces. Współoskarżeni są kardynałowie Roger Mahony z Los Angeles i Norberto Rivera z Mexico City.

(... ) Udowodniono już, że Rivera i Mahony z pełną świadomością kryli pedofila. W Meksyku, który jest drugim po Brazylii największym krajem katolickim, nikt nie wie, jak wielu księży popełniło przestępstwa seksualne. Szacuje się, że liczba ta może być ogromna, lecz dotąd obowiązywało milczenie. PZ

nr 47, 29.11.2007 r. FAKTY

Tego nie zobaczycie w TVParafialnej. Zakon jezuitów wypłaci Eskimosom z Alaski gigantyczne odszkodowanie, 50 milionów dolarów, w związku ze skargami o molestowanie seksualne. Dziennikarze „Los Angeles Times”, którzy dotarli do opisów jezuickich misji, twierdzą, że misjonarze zmuszali do obcowania seksualnego (w tym do zbiorowych orgii) nawet stuprocentową populację chłopców z niektórych eskimoskich wiosek...

nr 47, 29.11.2007 r.

DWA LATA, JAK DLA BRATA

Ksiądz molestował seksualnie 9-letniego chłopca. Choć dostał za to dwa lata więzienia, wypoczywa sobie w luksusowym kościelnym domu opieki. Tymczasem dzieciak i jego najbliżsi mają dzisiaj gorzej niż w kryminale...

Reprezentację pedofilów występujących w czarnych barwach polskiego kat. Kościoła wzmocnił przed kilkunastoma dniami kolejny, doświadczony (31 lat

w kapłaństwie) zawodnik. To 57-letni ksiądz Piotr D., proboszcz parafii św. Ducha we wsi Werdun (gmina Tarczyn, archidiecezja warszawska), skazany 31 października 2007 r. na dwa lata więzienia za molestowanie seksualne małoletniego chłopca.

Proces toczący się przed Sądem Rejonowym w Grójcu był tajny przez zrozumiały „wzgląd na dobro ofiary” oraz całkiem niezrozumiały „wzgląd na dobre imię kapłana”. Przybliżymy okoliczności tej sprawy, ponieważ stwierdziliśmy ponad wszelką wątpliwość, że sytuacja dziecka jest znana i szeroko – nieprzychylnie dla niego! – komentowana w paskudnie sklerykalizowanym środowisku, gdzie wciąż mieszka wraz z rodziną.

--------------------------------------------------------------------------------

Dramat Krzysia rozpoczął się we wrześniu 2003 r. Chłopiec miał wówczas 9 lat i uczęszczał do publicznej Szkoły Podstawowej w Suchostrudze, gdzie ks. Piotr D. był nauczycielem religii. Suchostruga leży w obrębie parafii Werdun, więc proboszcz miał częste okazje do „zajęć pozalekcyjnych” z uczniami. Najchętniej poświęcał swój czas właśnie Krzysiowi, przy każdej nadarzającej się okazji ucząc go anatomii i przeprowadzając doświadczenia mające uprzytomnić dziecku, co może zdziałać ręka w majtkach...

Tak było aż do późnego lata 2006 roku, kiedy to 12-letni już chłopiec zaczął dobrze rozumieć, w co bawi się jego duszpasterz. Nauczył się też skutecznie unikać kontaktów t�te-ŕ-t�te – sprzyjających zboczonym zachciankom plebana.

Wiosną 2007 r. Krzyś został dosyć ostro sponiewierany przez księdza Piotra podczas lekcji religii. Katecheta rzucił nim o ścianę i wyszarpał za uszy, tłumacząc to później swoją nadmierną reakcją na „wyzywające zachowanie” ucznia.

Krzyś przestał chodzić do szkoły. Początkowo nie chciał ujawnić przyczyny rodzicom, aż wreszcie przez łzy wyznał im, czego doświadczał w zaciszu plebanii parafii św. Ducha.

Zawiadomiona o sprawie Prokuratura Rejonowa w Grójcu zareagowała wzorowo. Gdy biegły psycholog orzekł, że chłopiec w najmniejszym stopniu nie konfabuluje, śledczy wzięli wielebnego na spytki.

„Ten gówniarz perfidnie kłamie!” – zarzekał się na wszystko ks. Piotr D. podczas przesłuchań.

Jakoś mu nie uwierzyli i usłyszał zarzuty. Żeby zaś uniemożliwić podejrzanemu mataczenie oraz próby wpływania na pokrzywdzonego, grójecka prokuratura wystąpiła o areszt tymczasowy, co sąd bez wahania zatwierdził i 16 sierpnia werduński proboszcz poszedł siedzieć.

– Śledztwo utwierdziło nas w przekonaniu, że podejrzany molestował seksualnie dziecko oraz znęcał się nad nim fizycznie. Gdy 19 września skierowaliśmy do sądu akt oskarżenia, ksiądz wciąż jeszcze przebywał w areszcie – przedłużonym do 5 listopada. Ponieważ ostatecznie przyznał się do winy, odbyła się tylko jedna rozprawa, na której zapadł wyrok skazujący. Domagaliśmy się czterech lat więzienia, dostał zaledwie dwa. Sąd uchylił też dotychczasowy środek zapobiegawczy, dzięki czemu ksiądz mógł tego samego dnia wyjść na wolność. Prawdopodobnie będziemy składać apelację, ale ostateczna decyzja zapadnie po sporządzeniu przez sąd pisemnego uzasadnienia wyroku – ujawnił nam jeden z grójeckich prokuratorów.

--------------------------------------------------------------------------------

Czy to kwestia przypadku, że wielebnemu wymierzono dokładnie dwa lata, a nie – dajmy na to – dwa i pół?

– To nie jest przypadek, lecz wymowny sygnał, że jeśli znajdzie bystrych lekarzy i Kościół pomoże, to w ogóle nie trafi już do więzienia. Otóż kodeks karny wykonawczy powiada, że sąd odracza wykonanie kary pozbawienia wolności w wypadku „choroby psychicznej lub innej ciężkiej choroby uniemożliwiającej wykonywanie tej kary, do czasu ustania przeszkody”. Jeżeli zaś odroczenie wykonania kary nieprzekraczającej 2 lat trwało przez okres co najmniej jednego roku, sąd może warunkowo zawiesić jej wykonanie. Chodzi więc teraz o jakąś dobrą chorobę i wsparcie ze strony hierarchii kościelnej, mającej – o czym nie wszyscy wiedzą – niebagatelne wpływy w sądownictwie – wytłumaczył nam doświadczony warszawski sędzia.

Jego prognozę potwierdza fakt, że zaraz po wyjściu z kryminału ks. Piotr D. ciężko zaniemógł i „leży w szpitalu”. Tylko tyle zdołaliśmy dowiedzieć się w warszawskiej kurii metropolitalnej. Na co zaniemógł, gdzie się leczy? Tego już nam nie powiedziano, więc rozejrzeliśmy się tu i ówdzie, odnajdując byłego proboszcza (jego miejsce w parafii werduńskiej zajął ksiądz kanonik Józef Jędrzejewski, dotychczasowy wikariusz parafii św. Szczepana w Raszynie) w Pilaszkowie nieopodal Warszawy.

Wygodny pokój z łazienką i telefonem w archidiecezjalnym Domu Opiekuńczo-Leczniczym Opatrzności Bożej, czuła opieka pielęgniarska, masaże, hydroterapia, piękny park wokół... – bez wątpienia wygodniej niż w więzieniu.

--------------------------------------------------------------------------------

Tymczasem Krzyś oraz jego najbliżsi mają w okolicach wsi Werdun i Suchostrugi przechlapane.

– Atmosfera jest tutaj zatruta niebywałym klerykalizmem. Nie wiem, czy to przypadkiem nie jest robota nowego proboszcza, bo miejscowi dewoci jednym głosem lansują opinię, że dzieciak ma zadatki na kryminalistę i złożył fałszywe zeznania, żeby z jakichś powodów zemścić się na „wspaniałym duszpasterzu”. W ogóle nie dociera do nich, że ksiądz Piotr przyznał się do molestowania seksualnego. Jestem po prostu załamana faktem, że w tej szkalującej Krzysia akcji biorą też udział niektórzy nasi nauczyciele. Owszem, chłopak sprawiał w podstawówce drobne trudności wychowawcze, miał też kłopoty z nauką, ale ani większe ani mniejsze niż jego rówieśnicy – zapewnia „FiM” jedna z nauczycielek.

Anna Tarczyńska

tarczynska@faktyimity.pl

nr 48, 06.12.2007 r. PRZYPADEK BISKUPA

(...) Bp. Priamo Tejeda stanął przed sądem w Sarasocie oskarżony o to, że przez 11 lat zmuszał do stosunków 42-letniego imigranta z Kuby – ostatni raz w roku 2005. Gwałcił go, szantażując aresztem i deportacją. (...)

PZ

2008 r.:

nr 1, 10.01.2008 r. SPOTKANIE Z „JEZUSEM”

Włosi mają nową kościelną aferę – tym razem związaną z pedofilem w sutannie. Okazał się nim powszechnie znany i szanowany we Włoszech ksiądz Pietrino Gelmini (lat 82), który molestował swoich podopiecznych, co dopiero teraz wyszło na jaw. Kapłana oskarża się o zgwałcenie przynajmniej ośmiorga dzieci z założonej przez niego wspólnoty dziecięcej „Spotkanie”. Oczywiście, miało chodzić o „spotkanie z Jezusem”...

BS

nr 1, 10.01.2008 r.

51-letni franciszkanin Ryszard Ś. siedzi od kilku dni w jeleniogórskim areszcie. I czeka na proces oraz wyrok ośmiu lat więzienia, co daj Boże... i sędzio. Tyle mu się należy za rozpowszechnianie w internecie czegoś, co nawet wśród pedofilów uważane jest za haniebne: pornografii z udziałem dzieci i zwierząt. Mamy nadzieję, że współwięźniowie zaspokoją wszelkie zachcianki ojca Rysia.

nr 2, 17.01.2008 r.

DZIECI BRATA MNIEJSZEGO

Są takie kraje na świecie, gdzie na ulicach roi się od bezpańskich psów, a dziecko można sobie kupić za kilka dolarów. Istny raj dla zboczonego misjonarza!

W ostatnim dniu minionego roku Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze aresztował na trzy miesiące ojca Ryszarda Ś. z krakowskiej prowincji Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych (popularnie zwanych franciszkanami) podejrzanego o rozpowszechnianie treści pornograficznych z udziałem dzieci i zwierząt. (...)

– Na tym etapie śledztwa trudno o precyzyjną odpowiedź, ale prawdopodobnie nie musiał się zbytnio trudzić, bo w Asunción tanich dziecięcych „aktorów” i piesków „statystów” jest pod dostatkiem – zauważa policjant.

„Dwunasto-, trzynastoletnie dziewczyny często są zmuszone do prostytucji.

Anna Tarczyńska

nr 5, 01-07.02.2008 r. POLSKA PARAFIALNA

MIĘDZYNARODÓWKA

Kościół jest powszechny.

Pedofilia – siłą rzeczy – też...

Ksiądz Grzegorz G., wikariusz parafii Niepokalanego Poczęcia NMP w podbydgoskiej Nowej Wsi Wielkiej (archidiecezja gnieźnieńska), został oskarżony o molestowanie (...)

Chłopiec złożył już zeznania, których wiarygodność nie podlega kwestii – dowiedzieliśmy się nieoficjalnie w bydgoskim sądzie (ofiary przestępstw seksualnych mające mniej niż 15 lat przesłuchuje nie prokuratura ani policja, lecz sąd w obecności biegłego psychologa, i tylko jeden raz, o ile nie wyjdą później na jaw nowe, istotne okoliczności).

Ponieważ chodzi o księdza i sprawa jest tajna jak nie wiem co, niewiele więcej powiedziano nam oficjalnie.

– Pozostawmy na boku opinię biegłego psychologa i zaznaczmy, że ciężar gatunkowy zeznań dziecka nie do końca przekonuje nas, czy rzeczywiście popełniono przestępstwo, co oczywiście nie pozwala w tej chwili na postawienie jakichkolwiek zarzutów księdzu G. Śledztwo prowadzone jest więc „w sprawie”, a nie „przeciwko osobie” i wnikliwie analizujemy wszystkie okoliczności oraz poszukujemy dalszych dowodów, które pozwolą wyraźniej potwierdzić zarzuty lub je obalą – zapewnił „FiM” Włodzimierz Marszałkowski, zastępca szefa prokuratury Bydgoszcz-Południe prowadzącej postępowanie w sprawie domniemanego molestowania seksualnego.

Trudno kwestionować tę ostrożność, skoro rzecz jest jeszcze „ciepła”, a śledztwo wszczęto zaledwie przed kilkoma dniami. Mamy jednakowoż nadzieję, że prokuratura prześledzi w swojej wnikliwości całą kościelną karierę ks. Grzegorza G. i odpowie m.in. na pytanie, co sprawia, że ten 43-letni duchowny po 18 latach kapłaństwa nie otrzymał dotychczas probostwa, a jako wikariusz nie zagrzewa miejsca w żadnej parafii, staczając się na coraz to mniej znaczące?

– Tylko od 2005 roku zaliczył już trzy: Słupcę, Mogilno i Nową Wieś Wielką, a w całej swojej dotychczasowej karierze zwiedził już bodajże dziewięć parafii. Słyszałem, że przez nadmierne powodzenie u niewiast, ale w Słupcy, gdzie opiekował się ministrantami, ludzie szyli mu buty, że nadmiernie zaprzyjaźnił się z jednym z tych chłopców. Abstrahując zaś od plotek: widać gołym okiem, że nieustannie go przerzucając, arcybiskup Henryk Muszyński daje wyraz jakimś tylko sobie znanym obawom – zauważa proboszcz z okolic Włocławka, który wspólnie z ks. Grzegorzem studiował w tamtejszym seminarium duchownym.

Kanada leży tysiące kilometrów od Polski, ale klimat tam jakiś znajomy, by nie rzec identyczny z nadwiślańskim. Nie do wiary? Ano przekonajmy się, bo wielce to będzie kształcące doświadczenie...

14 stycznia 2008 r. sąd w Ontario skazał na cztery lata więzienia 72-letniego ks. Bernarda Prince’a – byłego sekretarza generalnego Papieskiego Dzieła Rozkrzewiania Wiary (Propaganda Fide) i serdecznego – jak wyszło na jaw w procesie – przyjaciela papieża Jana Pawła II. Wśród dodatkowych dolegliwości nałożonych przez sąd na bardzo wpływowego onegdaj w Watykanie kapłana znajdujemy: obowiązkowe przekazanie próbki DNA do narodowego banku danych, 20-letni wpis na ogólnodostępną listę przestępców seksualnych, zakaz wstępu na baseny, do parków i wszelkich innych miejsc, gdzie „zwyczajowo przebywają dzieci poniżej 14 roku życia”.

Cóż tak rozsierdziło kanadyjską Temidę? Trzynastu molestowanych seksualnie lub zgwałconych chłopców (głównie ministrantów) w wieku 9–16 lat. Smutną ciekawostką jest fakt, że większość dzieci pochodziła z polskich rodzin

żyjących w Wilnie (prowincja Ontario) – enklawie zamieszkanej przez Kaszubów. Niektórzy z nich tak dalece ufali katolickiemu księdzu, że pozwalali mu... spać w jednym łóżku ze swoimi pociechami!!!

Ks. Prince przyjechał na rozprawę z Rzymu, gdzie zamieszkał po przejściu na emeryturę. Przyznał się do prawie wszystkich zarzutów. Nie będziemy tu opisywać, co wyczyniał z dziećmi, bo są to opisy drastyczne. Zwróćmy uwagę na ujawnione przed sądem inne okoliczności:

¤ Gdy starsza siostra jednego z chłopców powiadomiła o molestowaniu seksualnym brata dyrekcję katolickiej szkoły, w której ks. Prince nauczał, ten został po 2 tygodniach... przeniesiony przez ordynariusza diecezji Pembroke, biskupa Williama Josepha Smitha, na inną placówkę;

¤ Ksiądz Prince nie doczekał w Kanadzie żadnych awansów, był wielokrotnie przerzucany z parafii na parafię („to dowód, że hierarchia kościelna wiedziała o występkach oskarżonego” – przekonywał sąd Rob Talach, prawnik reprezentujący ofiary), aż wreszcie trafił do oddziału Papieskiego Dzieła Rozkrzewiania Wiary w Toronto;

¤ Po którymś tam z kolei gwałcie na dziecku ks. Prince’a „zesłano” w 1991 r. do... Watykanu, gdzie wkrótce zaczął robić karierę na posadzie sekretarza generalnego Dzieła i gdzie w glorii ulubionego współpracownika papieża Polaka przeszedł w 2004 r. na emeryturę.

nr 7, 15-21.02.2008 r. POLSKA PARAFIALNA

BRATNIA DUSZA

Na ogrodzeniu okalającym franciszkański klasztor w Pakości znajduje się gablota, a w niej plakat z napisem: „Życie to nie gra, udowodni ci to FRA!”. Dobitnie przekonało się o tym miejscowe dziecko – ofiara seksualnych zachcianek jednego z mnichów...

(...) W kronice policyjnej styczniowych „Wiadomości Pakoskich” (periodyk wydawany przez Radę Miasta) ukazała się maleńkim drukiem taka oto notatka:

„Prokuratura Rejonowa w Inowrocawiu nadzoruje śledztwo przeciwko Krzysztofowi P., podejrzanemu o czyn z art. 200 par. 1 kodeksu karnego. Sprawa dotyczy jednej osoby pokrzywdzonej. Na wniosek prokuratury Sąd Rejonowy w Inowrocławiu zastosował wobec podejrzanego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na okres 3 miesięcy. Decyzja ta nie jest prawomocna, gdyż Krzysztof P. złożył od niej odwołanie do Sądu Okręgowego w Bydgoszczy”.

(...) Sąd w Inowrocławiu przesłuchał chłopca stosunkowo szybko, a biegły nie miał żadnych zastrzeżeń do jego prawdomówności.

– Ten dzieciak jest niesłychanie wrażliwy, szczery, uduchowiony i bardzo wierzący. Można by nawet rzec, że fanatycznie religijny. Traktuje wielebnych jak autentycznych bezpośrednich łączników z Panem Bogiem. Tym większy więc przeżywał dramat, że jeden z nich wyładowywał na nim swoje chore chucie seksualne – mówi „FiM” osoba znająca kulisy śledztwa.

(...) Franciszkanie z Pakości przekonują wiernych, że aresztowanie ich konfratra jest „szytą grubymi nićmi” prowokacją. Reguła zakonna mnichów – w rozdziale VII „O nakładaniu pokuty braciom grzeszącym” – powiada, żeby „się nie gniewali i nie oburzali z powodu czyjegoś grzechu, bo gniew i oburzenie są dla nich samych i dla innych przeszkodą w miłości”, więc raczej nie doczekamy się, żeby potępili brata S.

Pytani o niego tubylcy milkną, i tylko na forum internetowym można znaleźć wpisy typu:

„W Pakości był już franciszkanin złodziej, którego niby wyrzucono, a teraz świadczy usługi duszpasterskie w czarnej sutannie. Był również odmiennie zorientowany seksualnie, a także taki, który zmajstrował śpiewającej w kościele dziewczynie dziecko i w »nagrodę« przeniesiono go w okolice miejsca zamieszkania swojej lubej, aby miał blisko do potomka. Teraz mamy pedofila. Zaczynam się wstydzić, że tu mieszkam...”.

Anna Tarczyńska, St

nr 9, 06.03.2008 r.

OMERTA VATICANA

Od czasu serii skandali pedofilskich w USA, kiedy runęła tama blokująca ujawnianie jakichkolwiek informacji niekorzystnych dla wizerunku Kościoła katolickiego – potok szokujących wieści nie ustaje.

Media nie boją się (choć jeszcze nie we wszystkich krajach) ujawniać prawdy o obyczajach „sług bożych”, policja nie waha się prowadzić śledztw, a sędziowie coraz częściej – zwłaszcza w USA – wydają wyroki skazujące.

Najpierw wyciągnięto na światło dzienne skandal pedofilski, który wciąż nie zamierza odejść w przeszłość, potem wierni dowiedzieli się, że liderzy diecezji i wyższe szarże watykańskie robią co mogą, by afery tuszować i chronić winnych. Następnie okazało się, że duchowni na masową skalę sprzeniewierzają pieniądze parafian. Ukradzione i wydane na prywatne cele konsumpcyjne kwoty idą w miliony dolarów. Potem ujawniono, że niektórzy kapłani są zapalonymi internautami i ślęczą przed komputerami zapatrzeni w dziecięcą pornografię. Niewykluczone, że zaczyna się odsłaniać kolejny aspekt kościelnych tajemnic.

W połowie lutego diecezja Forth Worth w Teksasie poinformowała, że 71-letni ks. Philip Magaldi, który molestował seksualnie co najmniej pięciu nieletnich chłopców w dwu stanach, jest od przynajmniej 5 lat nosicielem wirusa HIV. Co gorsza, doskonale o tym wiedział. Magaldi był księdzem w licznych parafiach przez prawie 40 lat. Istnieją uzasadnione obawy, że liczba jego ofiar jest ogromna. Ilu chłopców zaraził? Na razie diecezja informuje tych pokrzywdzonych, którzy się ujawnili.

O zainteresowaniach Magaldiego przełożeni wiedzieli od lat. W roku 2006 – gdy wszystko się wydało – jego proboszcz prosił wiernych o wybaczenie, że nie poinformował policji, gdy odkrył dziecięcą pornografię na komputerze parafialnym używanym przez podwładnego. Magaldi odsiedział krótki wyrok za defraudację funduszy kościelnych, po czym... wysłano go na kolejną parafię.

Obecnie przebywa w ośrodku dla księży emerytów. Diecezja nie chce ujawnić gdzie. Cosa nostra solidarna do końca.

ZW

nr 11, 14-20, 03.2008 r.

PROBOSZCZ SKAZANY

Sąd Okręgowy w Słupsku podtrzymał wyrok skazujący wobec proboszcza z Dębnicy (koło Człuchowa), księdza Piotra Tomaszewskiego („FiM” 7/2007), oskarżonego o molestowanie seksualne ministranta, gwałt, rozpijanie małoletniego oraz jego dwóch kolegów, namawianie nastolatków do samobójstwa i podawanie im narkotyków, a także przywłaszczenie ponad 27 tys. zł z parafialnej kasy.

27 listopada 2007 r. Sąd Rejonowy w Człuchowie skazał za te czyny 39-letniego księdza Tomaszewskiego na 4 lata więzienia i czteroletni zakaz kontaktowania się z molestowanym nastolatkiem. Od wyroku odwołała się zarówno prokuratura, jak i obrońca Piotra T.

Sąd Okręgowy uznał obie apelacje za „oczywiście, bezzasadne”. „Orzeczony wyrok jest słuszny, sprawiedliwy i zgodny z prawdą materialną” – powiedziała w uzasadnieniu sędzia Jadwiga Miklińska. Wyrok jest prawomocny.

RK

nr 17, 01.05.2008 r. KOŚCIÓŁ POWSZEDNI

ZUPA WYLANA

Kilka dni temu przed sądem w Regensburgu (rodzima diecezja B16) stanął kolejny pedofil w sutannie.

Ksiądz Peter K. został oskarżony o wieloletnie molestowanie ministranta (11 lat) i skazany na 3 lata więzienia. Jak się podczas procesu okazało, zboczeniec jest recydywistą, skazanym już w 2000 roku za podobne czyny na karę 12 miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu na 3 lata. Mimo to w 2004 roku otrzymał z rąk biskupa G.L. Müllera kolejne probostwo i nieskrępowany dostęp do pracy wśród młodzieży. Fakt ten wywołał burzę medialną w całych Niemczech oraz protesty znacznej części społeczeństwa – między innymi laickiej organizacji wiernych „Wir sind Kirche„ (My jesteśmy Kościołem). Purpurat, jak przystało na watykańskiego generała, odwrócił kota ogonem, krzycząc o „ataku na Kościół poprzez sztuczne nagłaśnianie sprawy”.

Roman Mainka

"FAKTY I MITY" nr 17, 01.05.2008 r.

FAKTY

Jarosław Gowin, gwiazda PO, stwierdził, że pedofilia wśród księży to „przypadki skrajnie marginalne, nawet pojedyncze”. Jego zdaniem, „przytłaczająca większość patologii, łącznie z pedofilią, zdarza się w związkach nieformalnych”. Gowin kłamie. Z kilku badań statystycznych wynika, że najwięcej przypadków pedofilii jest w tzw. normalnych, pełnych rodzinach (ponad 70 proc.), na drugim miejscu są duchowni (11 procent... ujawnionych), a po nich nauczyciele. W rodzinach niepełnych lub w konkubinatach do tego rodzaju praktyk dochodzi rzadko (6 procent).

„WPROST” 16.02.2003 r.

SEJM PRZECIW PEDOFILOM

(...) Jego zwierzchnik biskup Wojciech Zdzisław K. od kilku lat pomagał dzieciom z biednych i patologicznych rodzin, głównie z warszawskiej Pragi. Organizował dla nich wycieczki nad morze, na Mazury, wyjścia do kina. Zapraszał też dzieci do swojego domu. Biskup K. okazał się pedofilem. W ubiegły piątek został aresztowany. Zatrzymano go w Jeleniej Górze, gdzie prowadził zimowisko. W pomieszczeniach, które biskup K. zajmował, znaleziono zdjęcia i filmy pornograficzne z jego udziałem. Podobne materiały odkryto u jego rodziny w Elblągu. (...) Podejrzewa się, że ofiarami biskupa K. padło ponad sto dzieci. (...) Piotr Kudzia, Grzegorz Pawelczyk

„WPROST” nr 4, 25.01.2004 r.: Z badań przeprowadzonych pod kierunkiem prof. Zbigniewa Lwa-Starowicza wynika, że aż 35 proc. kobiet i 29 proc. mężczyzn przyznaje się, że byli w dzieciństwie molestowani seksualnie.

„WPROST” 16.12.2001 r.

MIĘDZYNARODÓWKA PEDOFILÓW

(...) RACHUNEK CIERPIEŃ

Skutki seksualnego wykorzystywania w dzieciństwie często ujawniają się dopiero po latach. - Osoby takie cierpią na depresję, nerwice, seksualne obsesje, mają trudności ze znalezieniem życiowego partnera - tłumaczy seksuolog prof. Zbigniew Lew-Starowicz. – Konsekwencją molestowania dzieci bywa także „osobowość wielokrotna”, objawiająca się między innymi ogromnymi wahaniami nastrojów. Dzieci zmuszane do seksu cierpią na stany lękowe, mają skłonności samobójcze – dodaje Zbigniew Izdebski.

– Ogromnym problemem jest to, że dzieci same zaczynają organizować ciche grupy świadczące usługi pedofilom. (...)

Jarosław Knap Współpraca: Ewa Ornacka

www.wprost.pl Forum:

ęłęóAutor: Redemptorasta

Data: 2008-02-05 20:26

O bujnym życiu seksualnym kleru rzymsko-katolickiego napisano już niejedną książkę. Tę jednak napisali... tym razem księża.
„Seks, księża i tajne kody: Dwutysiącletnia historia i tropy przemocy seksualnej w Kościele katolickim" - tak brzmi tytuł dzieła, które napisali: ks. Thomas Doyle (specjalista prawa kanonicznego w ambasadzie watykańskiej w Waszyngtonie), AWR o. Sipe (mnich (benedyktyn, psychoterapeuta, autor studium o seksualizmie księży w USA, ekspert w dziedzinie przestępstw seksualnych księży) oraz o. Patrick Wall (benedyktyn i ksiądz, występujący jako konsultant prawny w setkach procesów w sprawach o przestępstwa seksualne). W oparciu o dokumenty przeanalizowane z iście benedyktyńską skrupulatnością, po przeprowadzeniu wywiadów z przeszło dwoma tysiącami ofiar księży pedofilów, autorzy dowodzą, że przemoc seksualna to choroba tocząca Kościół niemal od jego zarania. Jego liderzy - wbrew oficjalnym deklaracjom - dobrze o niej od wieków wiedzieli i próbowali różnych metod wykarczowania problemu, ale - jak widać - bezskutecznie.
„Sednem tego skandalu jest tajność - stwierdza o. Sipe. - To ona zapewniła atmosferę, w której patologia mogła się rozprzestrzeniać". Do tego „moralny autorytet", Pan na Watykanie, Wielki Święty Ojciec Święty Jan Pawel II wydaje w 2001 roku dokument „Sacramentorum Sanctitatis Tutela" wraz z tajną instrukcją. Chyba go sam Szatan do tego nakłonił. Instrukcja ta nakłada na hierarchię duchowną nakaz milczenia (ukrywania) w sprawach związanych z przypadkami molestowania seksualnego (również małoletnich) przez kler. Co to jest, jeśli - nie zwykle, obrzydliwe powszechne przestępstwo?! Oczywiście, hierarchowie kościelni, jak i fanatyczni, moherowi wyznawcy jarmarcznych obrządków, znajdą i na tę okoliczność milion usprawiedliwień.

BBC: Stolica Apostolska tuszowała pedofilię w Kościele
PAP http://wiadomosci.wp.pl/kat,1371,wid,8532452,wiadomosc.html?ticaid=126da

Mimo głośnych przypadków ujawnienia pedofilii wśród księży w 2002 roku, Stolica Apostolska nie zaprzestała stosowania polityki, której efektem było tolerowanie podobnych nadużyć w innych krajach. Watykan zamiast stanąć wyraźnie po stronie ofiar, tuszował ich krzywdę - twierdzi Colm O'Gorman autor programu "Sex Crimes and the Vatican" nadanego przez telewizję BBC.

Według O'Gormana, który jako 14 letni chłopiec sam był molestowany przez księży w Irlandii i obecnie kieruje organizacją charytatywną pomagającą dzieciom w takich sytuacjach, odpowiedzialność za to ponosi kardynał Joseph Ratzinger, który przez 20 lat odpowiadał za egzekwowanie tajnej instrukcji Watykanu Crimen Sollicitationis.
Instrukcja z 1962 roku pod groźbą ekskomuniki nakazywała milczenie pokrzywdzonym dzieciom, duchownym badającym zarzuty przeciwko księżom i świadkom. Kardynał Ratzinger miał ją dodatkowo wzmocnić nalegając, by wszelkie przypadki pedofilii wśród księży odsyłać bezpośrednio do Watykanu.

Najgłośniejsze przypadki pedofilii wśród księży wyszły na jaw w 2002 roku w diecezji bostońskiej w USA i w diecezji Ferns w hrabstwie Wexford w Republice Irlandii. W USA powołano grupę przeglądową (National Review Board), która opracowała zalecenia dotyczące ochrony dzieci, zaś w Irlandii utworzono specjalną komisję, która w październiku 2005 roku opublikowała głośny raport (Ferns Report).
Watykan był bierny wobec prób wyjaśnienia tych spraw i nie podjął żadnych działań, by zapobiec ich wystąpieniu w innych krajach, np. w Brazylii, gdzie ksiądz nazwiskiem Tarcisio Tadeu Spricigo został ukarany przez sąd w wyniku działań policji, a nie Stolicy Apostolskiej.
Zdaniem autora raportu, biskupi diecezjalni tuszowali przypadki pedofilii wśród księży zgodnie z tajną instrukcją i przenosili księży winnych nadużyć do innych parafii. Przyjęcie przez kościoły w USA, Irlandii oraz w Anglii i Walii wytycznych o ochronie dzieci jest skutkiem ich oddolnej inicjatywy, a nie odgórnych działań Watykanu.
Inny zarzut O'Gormana dotyczy chronienia przez Watykan i działające w Rzymie zakony siedmiu księży poszukiwanych listami gończymi w USA. Jeden z nich Joseph Henn z Phoenix w Arizonie przebywał w zamkniętym klasztorze, z którego zbiegł i najprawdopodobniej ukrywa się we Włoszech.
Nikt z hierarchów kościelnych nie odniósł się do tych twierdzeń, ponieważ, według autora programu, nie chciał w nim wystąpić.
Program nie zawiera też żadnej wzmianki o Janie Pawle II, ani o jego konsekwentnym stosunku do pedofilii wśród kleru, którego wynikiem było wykluczenie kilku księży ze stanu duchownego i dymisja biskupa Ferns Brendona Comisky'ego.
Wcześniej O'Gorman nakręcił inny głośny telewizyjny program o skandalach w diecezji Ferns, na terenie której sam mieszkał w dzieciństwie.

C.D.N...

"FAKTY I MITY" nr 23, 14.06.2007 r.

PRAWDA ICH WYZWOLI?

Włosi oniemieli, bo zobaczyli w telewizji, jak obrzydliwe zepsucie toczy Watykan. Polakom taki szok raczej nie grozi...

Centrala katolickiego Kościoła otrzymała ciężki cios, gdy wieczorem 31 maja 2007 r. publiczna włoska telewizja RAI zaprezentowała – mimo licznych protestów prawicowych polityków i organizacji – film „Sex, crimes and Vatican”. Jak już onegdaj informowaliśmy, pod tym wszystko mówiącym tytułem brytyjska BBC wyprodukowała dokumentalny obraz o katolickich księżach pedofilach i ich ofiarach. Co istotne: film pokazuje też nieciekawą rolę papieża Benedykta XVI, odegraną w okresie, gdy był „tylko” kardynałem Josephem Ratzingerem. Miał wówczas swój niezbywalny wkład w tuszowanie przestępstw na tle seksualnym, popełnionych przez kościelnych funkcjonariuszy.

Kardynał działał w oparciu o zadekretowaną przez papieża Jana XXIII słynną już tajną instrukcję „De modo procedendi in causis de crimine sollicitationis” z 16 marca 1962 r., o której jako pierwsi w Polsce napisaliśmy w 2003 r. („Haniebny dokument” – „FiM” 34, 35/2003). Przypomnijmy, że byliśmy także jedyni, bowiem inne media nie ośmieliły się nawet bąknąć, iż przez dziesiątki lat (do 2001 r., czyli również pod rządami „sancto subito” Jana Pawła II...) biskupów katolickich całego świata obowiązywał rozkaz:

„Wszyscy i każdy z osobna przed trybunałem w jakimkolwiek charakterze stojący lub gdyby kto z racji swego urzędu o sprawie tej (przestępstw seksualnych księży – dop. red.) uzyskał wiedzę, zobowiązany jest do zachowania najściślejszej tajemnicy, która jest traktowana jako tajemnica Świętego Officjum (od 1965 r. przemianowanego na Kongregację Nauki Wiary, kierowaną przez kard. Ratzingera w latach 1981–2005 – dop. red.), wszędzie i wobec każdego, pod groźbą ekskomuniki latae sententiae”.

Pogróżkami smażenia się w piekle egzekwowano też milczenie pokrzywdzonych dzieci, duchownych badających w procesach kanonicznych zarzuty przeciwko księżom pedofilom oraz świadków tych kryminalnych zachowań, które miały pozostać wewnątrzkościelną tajemnicą. W przywołanej instrukcji czytamy bowiem m.in.:

¤ „Ponieważ sprawy, o których tu mowa, muszą być traktowane z wielką rozwagą, należy zajmować się nimi w sposób jak najbardziej tajny (...) i powinny zostać skazane na wieczystą ciszę” (ust. 11);

¤ „Przysięga dotycząca zachowania tajemnicy musi być złożona także przez oskarżających oraz przez tych świadków, którzy ujawniają zachowania księdza (...). Winno się poważnie ostrzec oskarżającego kapłana, że jest on, z wszystkimi innymi, zagrożony suspendowaniem a divinis (kara zakazu wykonywania władzy święceń – dop. red.) z chwilą i na mocy samego faktu złamania przysięgi” (ust. 13);

¤ „W każdym przypadku sędzia powinien pamiętać, że nigdy nie powinno się wymuszać przysięgi mówienia prawdy na oskarżonym” (ust. 53);

¤ „Wszystkie oficjalne komunikacje zawsze powinny być czynione z zachowaniem tajemnicy Świętego Officjum, ponieważ w najwyższym stopniu dotyczą one dobra Kościoła” (ust. 70).

Papieska, tajna instrukcja narusza drastycznie prawo karne każdego państwa (ukrywanie ciężkich przestępstw i przestępców), a także narusza wszelkie konwencje praw człowieka.

BBC po raz pierwszy publicznie pokazała „Sex, crimes and Vatican” na swojej antenie w październiku 2006 r., wywołując w Polsce histeryczną reakcję „osoby” wicepremiera Romana Giertycha.

– Uważam, że ten atak brutalny, który został przeprowadzony przez BBC, urąga wszelkim zasadom rzetelności dziennikarskiej i wszelkim zasadom kultury obowiązującej w cywilizowanym, zachodnim świecie. I stąd, z mojej strony, jako osoby, ogłaszam po prostu całkowity bojkot tej instytucji dopóty, dopóki stacja nie przeprosi za swoje skandaliczne zachowanie – oznajmił LPR-owski arbiter elegantiarum, o mały włos nie doprowadzając zrozpaczonych Brytyjczyków do fali zbiorowych samobójstw...

Zapowiadana emisja filmu we Włoszech wywołała panikę wśród tamtejszych „giertychów” i przykościelnych organizacji:

¤ Michele Santoro – znany dziennikarz i autor programu publicystycznego „Annozero”, podczas którego miano pokazać film – został oskarżony o podżeganie do nienawiści wobec Kościoła;

¤ Isabella Bertolini – deputowana prawicowej partii Forza Italia – zaapelowała do telewidzów o wyłączenie odbiorników, co ma być formą bojkotu RAI;

¤ Tommaso Barbato – senator postchadeckiej partii UDEUR – zażądał natychmiastowego ustąpienia dyrektora telewizji publicznej.

Na niewiele się to wszystko zdało i – mimo ostrego sporu w samym kierownictwie RAI – Włosi obejrzeli wstrząsający dokument ilustrujący m.in.:

¤ zbrodnicze wobec dzieci dokonania seksualne setek duchownych katolickich;

¤ ochronę zapewnianą im przez nad wyraz tolerancyjnych przełożonych (jednym z nich jest biskup Brendan Comiskey, do 2002 roku ordynariusz diecezji Ferns w Irlandii, gdzie ujawniono ok. 100 przestępstw pedofilskich popełnionych przez 21 księży);

¤ ukrywanie przez Watykan i działające w Rzymie zakony siedmiu księży pedofilów, poszukiwanych w USA listami gończymi.

Po zakończeniu projekcji filmu w programie „Annozero” wystąpili:

¤ rektor Papieskiego Uniwersytetu Laterańskiego biskup Rino Fisichella, który bardzo ładnie wyraził solidarność z ofiarami księży pedofilów i zaapelował o zgłaszanie wszystkich przypadków podobnych „zbrodni”. Ostro wszakże zaprotestował przeciwko przypisywaniu Benedyktowi XVI jakichkolwiek win, gdyż w Watykanie „nie ma i nigdy nie było zmowy milczenia” w sprawie pedofilii. Wśród ofiar „garstki” przestępców w sutannach biskup wymienił także... kat. Kościół, zdyskredytowany przez czarne owce w jego szeregach;

¤ znany we Włoszech ksiądz Fortunato Di Noto, który zwrócił uwagę na fakt, że zjawisko pedofilii nie omija żadnego środowiska, dlatego skupianie się na kat.

Kościele można interpretować jako element walki z tą instytucją.

Z odrębną krytyką filmu BBC wystąpił ks. Federico Lombardi – rzecznik prasowy Watykanu. Przyznał, że autor (Irlandczyk Colm O’Gorman, który jako 14-letni chłopiec był molestowany przez kilku księży) porusza wydarzenia dramatyczne, ale w sposób „ewidentnie stronniczy”.

Nikt z duchownych nie odniósł się do danych przedstawionych przez prowadzącego program Santoro, ujawniających że włoski Kościół kat. zbadał... zaledwie dziesięć spośród mniej więcej tysiąca ujawnionych przypadków pedofilii wśród księży.

Ks. Lombardi zapewnił jednakże, iż „w Kościele istnieje wola spojrzenia w twarz problemom w sposób bezstronny”...

Dlaczego – jak wyżej stwierdziliśmy – „Sex, crimes and Vatican” nie ma szans, by oszołomić Polaka? Wcale nie w tym rzecz, że w dającej się przewidzieć przyszłości film ten nie zostanie nad Wisłą pokazany.

Oto przy okazji ujawnionego przez nas niedawno („Barwy ochronne” – „FiM” 8/2007) o których sekscesach pisaliśmy tylko w 2006 r. Doliczyliśmy się ośmiu pedofilów i dwóch gwałcicieli (tu ofiarami byli ministrant i studentka załatwiająca w parafii wyjazd na rekolekcje).

W bieżącym roku doborowe grono łotrów wzmocnili kolejni księża: Dariusz K. z diecezji płockiej (molestowanie seksualne kleryków) oraz Robert S. z koszalińsko-kołobrzeskiej (rozpowszechnianie pornografii dziecięcej).

Przywykliśmy już, że polscy pedofile w sutannach nie na długo wypadają z duszpasterstwa. Przykładowo:

¤ ks. Jerzy U. (proboszcz ze Słowina, woj. zachodniopomorskie) skazany w 2004 r. na dwa lata więzienia w zawieszeniu (!) za robienie ministrantom takich rzeczy, o których O’Gormanowi nawet by się nie śniło. Otrzymał też 5-letni zakaz pracy z młodzieżą. Pleban właśnie zwrócił się do koszalińskiego Sądu Rejonowego o skrócenie embarga, bo... nie ma środków do życia, zaś nauczanie religii to wszystko, co umie;

¤ mimo protestów prokuratury, Sąd Okręgowy w Słupsku uchylił areszt tymczasowy wobec ww. ks. Roberta S. Uznano, że skoro przyznał się do winy, to nie ma potrzeby trzymać niebożątka w zamknięciu...

A co na to rodzimi purpuraci?

Raptem jednemu arcybiskupowi, Józefowi Życińskiemu, zdarzyło się w ubiegłym roku wysłać list do matki 10-letniej dziewczynki z przeprosinami, za „nieodpowiedzialne zachowania” księdza Mirosława W. (pedofil z parafii w Trawnikach), które „stały się przyczyną cierpienia dziecka”.

Anna Tarczyńska

Jasiu - zwraca się ksiądz - powiedz, co trzeba zrobić, by mieć odpuszczone grzechy? – Nagrzeszyć, proszę księdza...

PRAWO KATZA: LUDZIE I NARODY BĘDĄ DZIAŁAĆ RACJONALNIE WTEDY I TYLKO WTEDY, GDY WYCZERPIĄ JUŻ WSZYSTKIE INNE MOŻLIWOŚCI...

www.wolnyswiat.pl WBREW ZŁU!!!

PISMO NIEZALEŻNE – WOLNE OD WPŁYWÓW JAKICHKOLWIEK ORGANIZACJI RELIGIJNYCH, PARTII, UGRUPOWAŃ I STOWARZYSZEŃ ORAZ WYPŁOCIN REKLAMOWYCH. WSKAZUJE PROBLEMY GOSPODARCZE, POLITYCZNE, PRAWNE, SPOŁECZNE I PROPOZYCJE SPOSOBÓW ICH ROZWIĄZANIA

OSOBY ZAINTERESOWANE WSPARCIEM MOJEGO PISMA, MOICH DZIAŁAŃ PROSZĘ O WPŁATY NA KONTO:

Piotr Kołodyński skr. 904, 00-950 W-wa 1

BANK PEKAO SA II O. WARSZAWA

Nr rachunku: 74 1240 1024 1111 0010 0521 0478

Przy wpłatach do 800 PLN należy podać: imię i nazwisko, adres, nr PESEL oraz tytuł wpłaty (darowizna na pismo „Wolny Świat”). Wpłat powyżej 800 PLN można dokonać tylko z konta bankowego lub kartą płatniczą. ILE ZOSTAŁO WPŁACONE BĘDĘ PRZEDSTAWIAŁ CO 3 MIESIĄCE NA PODSTAWIE WYDRUKU BANKOWEGO (na życzenie, przy wpłacie od 100 zł, będę podawał jej wielkość oraz wskazane dane wpłacających).

Stan wpłat do dnia 10.08.2008 r.: 0 zł.